شبد جي سچي ڪلام تي غور ڪرڻ سان موت تي غالب اچي ٿو.
رب جي اڻ ٻڌايل ڳالھ ٻولھ، سندس ڪلام سان سينگاريو ويندو آھي.
نانڪ فضيلت جي خزاني کي پڪڙي ٿو، ۽ پياري، محبوب رب سان ملي ٿو. ||23||
سالڪ، پھريون مھل:
انهن جي ماضي جي غلطين جي ڪرم جي ڪري پيدا ٿيو، اهي وڌيڪ غلطيون ڪن ٿا، ۽ غلطين ۾ پئجي ويندا آهن.
ڌوئڻ سان، انهن جي آلودگي ختم نه ٿيندي آهي، جيتوڻيڪ اهي سئو ڀيرا ڌوئي.
اي نانڪ، جيڪڏھن خدا بخشي، اھي بخشيا ويا آھن. ٻي صورت ۾، انهن کي مارڻ ۽ مارايو ويندو آهي. ||1||
پهرين مهل:
اي نانڪ، آرام لاءِ دعا گهرڻ سان درد کان بچڻ لاءِ پڇڻ بيڪار آهي.
خوشي ۽ درد ٻه ڪپڙا آهن، جيڪي رب جي درٻار ۾ پائڻ جا آهن.
جتي توهان ڳالهائڻ سان وڃائي ڇڏيو، اتي توهان کي خاموش رهڻ گهرجي. ||2||
پورو:
چئني طرفن کان پوءِ، مون پنهنجي اندر ۾ ڏٺو.
اتي، مون ڏٺو، سچو، پوشیدہ رب خالق.
مان بيابان ۾ ڀڄندو هوس، پر هاڻي گرو مون کي رستو ڏيکاريو آهي.
سچو، سچو گرو، جنهن جي ذريعي اسان سچ ۾ ضم ٿي ويا آهيون.
مون کي پنهنجي ذات جي گهر ۾ زيور مليو آهي. اندر جو چراغ روشن ڪيو ويو آهي.
جيڪي سچي ڪلام جي ساراهه ڪن ٿا، سي سچ جي سلامتيءَ ۾ رهن ٿا.
پر جن کي خدا جو خوف نه آهي، اهي خوف ۾ غالب آهن. اهي پنهنجي غرور سان تباهه ٿي ويا آهن.
نالو وسارڻ ڪري، دنيا جهنگلي ڀوت وانگر گهمي رهي آهي. ||24||
سالڪ، ٽيون مهل:
خوف ۾ اسين پيدا ٿيا آهيون، ۽ خوف ۾ اسين مرندا آهيون. خوف هميشه ذهن ۾ موجود آهي.
اي نانڪ، جيڪڏهن ڪو خدا جي خوف ۾ مري وڃي، ته هن جي دنيا ۾ اچڻ برڪت ۽ منظور آهي. ||1||
ٽيون مهل:
خدا جي خوف کان سواء، توهان تمام گهڻو، تمام ڊگهو زندگي گذاري سگهو ٿا، ۽ سڀ کان وڌيڪ خوشگوار خوشين جو مزو وٺو.
اي نانڪ، جيڪڏهن تون خدا جي خوف کان سواءِ مرندين، ته تون اٿندين ۽ ڪارو منهن سان هليو ويندين. ||2||
پورو:
جڏهن سچو گرو مهربان هوندو، تڏهن توهان جون خواهشون پوريون ٿينديون.
جڏهن سچو گرو مهربان هوندو، توهان ڪڏهن به غمگين نه ٿيندا.
جڏھن سچو گرو مھربان ھوندو، تڏھن توکي ڪو ڏک نه ٿيندو.
جڏهن سچو گرو مهربان هوندو، توهان کي رب جي محبت جو مزو ملندو.
جڏھن سچو گرو مھربان آھي ته پوءِ موت کان ڇو ڊڄو؟
جڏهن سچو گرو رحمدل آهي، جسم هميشه امن ۾ آهي.
جڏهن سچو گرو مهربان هوندو آهي، نو خزانا حاصل ٿيندا آهن.
جڏهن سچو گرو مهربان هوندو، تڏهن تون سچي رب ۾ جذب ٿي ويندين. ||25||
سالڪ، پھريون مھل:
اُھي پنھنجن ڪنن جا وار ڪڍن ٿا، ۽ گندو پاڻي پيئن ٿا. اهي بيشمار دعائون گهرن ٿا ۽ اهو کائيندا آهن جيڪو ٻين اڇلايو آهي.
اُهي کير پکيڙين ٿا، سڙيل بوءِ کي چُسائن ٿا، ۽ صاف پاڻي کان ڊڄن ٿا.
سندن ھٿن تي خاڪ لڳل آھي، ۽ سندن مٿي جا وار ڪٽيل آھن- اھي رڍن وانگر آھن!
هنن پنهنجي مائرن ۽ پيءُ جي طرز زندگي کي ڇڏي ڏنو آهي ۽ سندن گهر وارا ۽ مائٽ ڏک ۾ روئي رهيا آهن.
سندن آخري رسمن تي ڪو به چانورن جي ماني نه ڏيندو آهي ۽ نه ئي ڪو سندن لاءِ ڏيئا ٻاريندو آهي. سندن مرڻ کان پوءِ کين ڪيڏانهن موڪليو ويندو؟
اٺيتاليھ مقدس زيارتون انھن کي حفاظت جي جاءِ نه ڏيندا آھن ۽ نه ڪو برهمڻ سندن کاڌو کائيندو آھي.
اهي هميشه لاءِ آلوده رهن ٿا، ڏينهن ۽ رات؛ اهي پنهنجي پيشاني تي رسمي تلڪ نشان لاڳو نٿا ڪن.
اهي خاموشيءَ سان گڏ ويٺا آهن، ڄڻ ماتم ۾؛ اهي رب جي درٻار ۾ نٿا وڃن.
پنھنجن ڪمرن ۾ لٽڪيل پُڇڻ وارا پيالا ۽ ھٿن ۾ فلائي برش، ھو ھڪ ئي فائل ۾ گڏ ھلندا آھن.
اهي نه يوگي آهن، ۽ نه اهي جهنگم آهن، شيو جا پيروڪار آهن. اهي نه قاضي آهن ۽ نه ملان.