هو پاڻ چئن ويدن ۾ غرق آهي. هو پنهنجي شاگردن کي پڻ غرق ڪري ٿو. ||104||
ڪبير، انسان جيڪي به گناهه ڪيا آهن، تن کي لڪائڻ جي ڪوشش ڪندو آهي.
پر آخر ۾، اھي سڀ پڌرا ٿي ويندا، جڏھن ڌرم جو صحيح جج تحقيق ڪندو. ||105||
ڪبير، تو رب جو ذڪر ڪرڻ ڇڏي ڏنو آهي، ۽ تو هڪ وڏو خاندان پيدا ڪيو آهي.
تون دنياوي ڪمن ۾ مشغول رهي ٿو، پر تنهنجو ڪوبه ڀاءُ ۽ مائٽ باقي نه رهي. ||106||
ڪبير، جيڪي رب جي توفيق کي ڇڏي ڏين ٿا، ۽ رات جو جاڳندا آھن مئلن جي روحن کي،
نانگن وانگر ٻيهر جنم وٺندا، ۽ انهن جي پنهنجي اولاد کي کائي ويندا. ||107||
ڪبير، عورت جيڪا رب جي توفيق کي ڇڏي ڏئي ٿي، ۽ آهائي جي رسم جو روزو رکي ٿي،
گڏهه جي حيثيت ۾ ٻيهر جنم ورتو ويندو، ڳري بار کڻڻ لاءِ. ||108||
ڪبير، اهو سڀ کان وڌيڪ هوشيار حڪمت آهي، دل ۾ رب جو ذڪر ڪرڻ ۽ غور ڪرڻ.
اهو هڪ سور تي راند ڪرڻ وانگر آهي. جيڪڏھن تون ڪرين، توھان کي آرام جي جاءِ نه ملندي. ||109||
ڪبير، برڪت وارو آهي اهو وات، جيڪو رب جي نالي سان ڳالهائيندو آهي.
اهو جسم ۽ سڄي ڳوٺ کي پاڪ ڪري ٿو. ||110||
ڪبير، اهو خاندان سٺو آهي، جنهن ۾ رب جو ٻانهو پيدا ٿئي.
پر اُهو خاندان جنهن ۾ رب جو ٻانهو پيدا نه ٿيو آهي اُهو ٻوٽن وانگر بيڪار آهي. ||111||
ڪبير، ڪن وٽ گهڻا گهوڙا، هاٿي ۽ گاڏيون آهن، ۽ هزارين بينر لڙڪي رهيا آهن.
پر دعا گهرڻ انهن آسائشن کان بهتر آهي، جيڪڏهن ڪو پنهنجو ڏينهن رب جي ياد ۾ گذاري. ||112||
ڪبير، مان ڍول کي ڪلهي تي کڻي سڄي دنيا گهميو آهيان.
ڪو به ڪنهن جو واسطو ناهي. مون ان کي غور سان ڏٺو ۽ اڀياس ڪيو. ||113||
موتي روڊن تي پکڙيل آهن. انڌو ماڻهو گڏ اچي ٿو.
ڪائنات جي رب جي نور کان سواء، دنيا صرف انهن جي ذريعي گذري ٿو. ||114||
اي ڪبير، منهنجي پٽ ڪمال جي پيدائش کان وٺي، منهنجو خاندان ٻڏي ويو آهي.
گھر جي دولت آڻڻ لاءِ هن رب جو ذڪر ڪرڻ ڇڏي ڏنو آهي. ||115||
ڪبير، پاڪ انسان سان ملڻ لاءِ ٻاهر وڃو؛ ڪنهن ٻئي کي پاڻ سان گڏ نه وٺو.
پوئتي نه موٽڻ - اڳتي وڌڻ. جيڪو هوندو، هوندو. ||116||
ڪبير، پاڻ کي ان زنجير سان نه جڙي، جنهن سڄي دنيا کي جڪڙيو آهي.
جيئن اٽي ۾ لوڻ گم ٿي ويندو، تيئن تنهنجو سونهن به گم ٿي ويندو. ||117||
ڪبير، رُوح سوان اُڏامي رهيو آهي، جسم کي دفن ڪيو پيو وڃي، تڏهن به هو اشارو ڪري ٿو.
تنهن هوندي به، مارو پنهنجي اکين ۾ ظالمانه نظر نه ٿو ڏئي. ||118||
ڪبير: منهنجي اکين سان، مان توکي ڏسان ٿو، رب. پنهنجي ڪنن سان، مان تنهنجو نالو ٻڌان ٿو.
پنهنجي زبان سان مان تنهنجو نالو ڳائيندو آهيان. مان تنهنجي لوطس پيرن کي پنهنجي دل ۾ سمايو. ||119||
ڪبير، مون کي سچي گرو جي فضل سان، جنت ۽ دوزخ کان بچايو ويو آهي.
شروعات کان وٺي آخر تائين، مان رب جي لوٽس پيرن جي خوشي ۾ رهندو آهيان. ||120||
ڪبير، مان ڪيئن بيان ڪريان ته رب جي لوٽس پيرن جي خوشي جي حد؟
مان ان جي عظيم شان کي بيان نٿو ڪري سگهان. ان کي ساراهيو ڏسڻو پوندو. ||121||
ڪبير، جيڪو مون ڏٺو آهي، سو ڪيئن بيان ڪريان؟ منهنجي ڳالهه تي ڪير به اعتبار نه ڪندو.
رب ائين ئي آهي جيئن هو آهي. مان خوشيءَ ۾ رهان ٿو، سندس شاندار حمد ڳائيندو آهيان. ||122||