سمنڊ، جبل، بيابان، ٻيلا ۽ زمين جا نو علائقا هڪ ئي قدم ۾ پار ڪري ڇڏيندس.
اي مسان، محبوب جي محبت لاءِ. ||3||
اي مسان، رب جي محبت جو نور آسمان ۾ پکڙجي ويو آهي.
مان پنهنجي رب کي ائين چمان ٿو، جيئن ڪنول جي گلن ۾ پکڙيل مکڙي. ||4||
جپ ۽ شديد مراقبو، خود نظم و ضبط، خوشي ۽ امن، عزت، عظمت ۽ فخر
اي مسان، مان اهي سڀ ڪجهه پنهنجي رب جي محبت جي هڪ لمحي لاءِ وقف ڪري ڇڏيندس. ||5||
اي مسان، دنيا رب جي اسرار کي نه سمجهي. اهو مري رهيو آهي ۽ ڦريو پيو وڃي.
اهو محبوب رب جي محبت جي ذريعي نه سوراخ آهي. اهو ڪوڙ جي تعاقب ۾ جڪڙيل آهي. ||6||
جڏهن ڪنهن جو گهر ۽ مال ساڙيو وڃي ته ان سان وابستگي جي ڪري، هو جدائي جي غم ۾ مبتلا ٿي وڃي ٿو.
اي مسڪين، جڏهن انسان مهربان رب العالمين کي وساري ٿو ته پوءِ هو واقعي لُٽي وڃن ٿا. ||7||
جيڪو به رب جي محبت جو ذائقو چکي ٿو، سو پنهنجي دل ۾ سندس لوٽس پيرن کي ياد ڪري ٿو.
اي نانڪ، خدا جا عاشق ٻئي ڪيڏانهن نه وڃن. ||8||
ھزارين جبلن تي چڙھڻ سان، ٿڪل دماغ خراب ٿي ويندو آھي.
عاجز، هيٺاهين مٽيءَ کي ڏس، اي جمال: اُن ۾ خوبصورت لوط اُڀري ٿو. ||9||
منهنجي رب کي لوٽس-اکيون آهن. هن جو چهرو تمام سهڻو آهي.
اي مسان، مان هن جي اسرار ۾ مست آهيان. مان غرور جي هار کي ٽڪرا ٽڪرا ڪري ڇڏيندس. ||10||
مان پنهنجي مڙس جي محبت ۾ مست آهيان. مراقبي ۾ هن کي ياد ڪندي، مون کي پنهنجي جسم جي خبر ناهي.
هو پنهنجي جلال ۾، سڄي دنيا ۾ نازل ٿيو آهي. نانڪ پنهنجي شعله تي هڪ هيٺاهين ماٿر آهي. ||11||
ڀڳت ڪبير جي سلوڪ:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
ڪبير، منهنجي زبور منهنجي زبان آهي، جنهن تي رب جو نالو پيو آهي.
شروع کان وٺي، ۽ سڄي ڄمار، سڀ عقيدتمندن امن امان ۾ رهن ٿا. ||1||
ڪبير، هر ڪو منهنجي سماجي طبقي تي کلندو آهي.
مان قربان آهيان انهيءَ سماجي طبقي تي، جنهن ۾ مان خالق جو ذڪر ۽ غور ڪندو آهيان. ||2||
ڪبير، تون ڇو ٿو ٺڳي؟ تنهنجو روح ڇو ڊڪندو آهي؟
هو سڀني راحت ۽ امن جو پالڻهار آهي. رب جي نالي جي عظيم ذات ۾ پيئو. ||3||
ڪبير، سون جا ٺهيل ۽ زيورن سان جڙيل ڪنن جا ڪنڌ،
سڙيل ٽنگن وانگر ڏسجي، جيڪڏهن نالو ذهن ۾ نه هجي. ||4||
ڪبير، نادر اهڙو ماڻهو آهي، جيڪو جيئرو مرندو رهي.
رب جي شان ۾ گيت ڳائي، هو بي خوف آهي. جتي به ڏسان ٿو، اتي رب آهي. ||5||
ڪبير، جنهن ڏينهن آءٌ مرندس، ان کان پوءِ خوشي ٿيندي.
مان پنهنجي پالڻهار خدا سان ملندس. جيڪي مون سان گڏ آهن سي رب العالمين تي غور ۽ فڪر ڪندا. ||6||
ڪبير، مان سڀني کان بڇڙو آهيان. باقي هرڪو سٺو آهي.
جيڪو سمجھندو اھو منھنجو دوست آھي. ||7||
ڪبير، هوءَ مختلف روپن ۽ ويس ۾ مون وٽ آئي.
منهنجي گرو مون کي بچايو، ۽ هاڻي هوء مون کي عاجزي سان سجدو ڪيو. ||8||
ڪبير، رڳو ان کي ماريو، جيڪو مارڻ سان صلح ڪري.
هر ڪو توکي سٺو، تمام سٺو سڏيندو، ۽ ڪو به توهان کي خراب نه سمجهي. ||9||
ڪبير، رات اونداهي آهي، ۽ ماڻهو پنهنجا اونداهي ڪم ڪندا پيا وڃن.