ٻين جي مال ۽ زالن جي غيبت ۽ رغبت ۾ ڦاٿل، زهر کائيندا آهن ۽ تڪليف ۾ مبتلا ٿيندا آهن.
اهي شبد جي باري ۾ سوچيندا آهن، پر انهن جي خوف ۽ فريب کان آزاد نه ٿيندا آهن. ذهن ۽ وات مايا، مايا سان ڀريل آهن.
بار بار کڻڻ سان، اهي مري ويندا آهن، صرف ٻيهر پيدا ٿيڻ لاء، ۽ پنهنجي زندگي ٻيهر برباد ڪندا آهن. ||1||
شبد جو ڪلام ڏاڍو خوبصورت آهي؛ اهو منهنجي ذهن کي وڻندڙ آهي.
فاني انسان وري جنم ۾ گم ٿي ويا، مختلف پوشاڪ ۽ ڪپڙا پائڻ؛ جڏهن هو گرو جي طرفان بچايو ويو ۽ محفوظ ڪيو ويو، تڏهن هو سچ کي ڳولي ٿو. ||1||روڪ||
هو مقدس مزارن تي غسل ڪري پنهنجي ناراضگي جي جذبن کي ڌوئڻ جي ڪوشش نه ڪندو آهي. هو رب جي نالي سان پيار نٿو ڪري.
هو ان قيمتي زيور کي ڇڏي ڏئي ٿو ۽ اتان موٽي ٿو جتان آيو هو.
۽ پوءِ هو مٽيءَ ۾ هڪ ٻوٽو بڻجي وڃي ٿو، ۽ ان ۾، هو جذب ٿي وڃي ٿو.
جيترو وڌيڪ هو چکندو، اوترو ئي بيمار ٿيندو. گروءَ کان سواءِ سڪون ۽ سڪون ناهي. ||2||
بي غرض خدمت تي پنهنجي شعور کي فوڪس ڪندي، مان خوشيءَ سان سندس ساراهه ڳائيندو آهيان. گرومخ جي حيثيت ۾، مان روحاني حڪمت تي غور ڪريان ٿو.
ڳوليندڙ نڪرندو آهي، ۽ بحث ڪندڙ مري ويندو آهي؛ مان قربان آهيان، قربان آهيان گرو، خالق رب کان.
مان گھٽ ۽ نڀاڳو آھيان، گھٽ ۽ ڪوڙي سمجھ سان؛ توهان مون کي پنهنجي ڪلام جي ذريعي سينگاريو ۽ بلند ڪيو.
۽ جتي جتي خود احساس آهي، اتي تون آهين. اي سچا پالڻھار نجات ڏيندڙ، تون اسان کي بچائي ۽ اسان کي پار ڪري. ||3||
ڪٿي بيٺان تنهنجي ساراهه ڪرڻ لاءِ؛ مان توهان جي ڪهڙي لامحدود حمد ڳائڻ گهرجي؟
اڻ ڄاتل سڃاتل نه ٿو ٿي سگهي؛ اي ناقابل رسائي، اڻ ڄاتل رب خدا، تون مالڪ ۽ مالڪن جو مالڪ آهين.
مان توهان کي ڪنهن ٻئي سان ڪيئن مقابلو ڪري سگهان ٿو جيڪو مون کي ڏٺو آهي؟ سڀيئي فقير آهن- تون وڏو عطا ڪندڙ آهين.
عقيدت کان محروم، نانڪ تنهنجي در ڏانهن ڏسان ٿو. مهرباني ڪري هن کي پنهنجي هڪ نالي سان نوازيو، ته هو ان کي پنهنجي دل ۾ رکي. ||4||3||
مالار، پهرين مهل:
جنهن روح جي ڪنوار کي پنهنجي مڙس سان خوشيءَ جي خبر نه آهي، اُها مايوس منهن سان روئندي ۽ روئندي.
هوءَ نا اميد ٿي وڃي ٿي، پنهنجي ئي ڪرم جي ڦڙي ۾ ڦاسي وڃي ٿي؛ گروءَ کان سواءِ، هوءَ شڪ ۾ ڀٽڪندي رهي ٿي. ||1||
تو مينهن وسايو، اي بادل. منهنجو مڙس گهر آيو آهي.
مان پنهنجي گروءَ تي قربان آهيان، جنهن مون کي پنهنجي رب سان ملڻ جي هدايت ڪئي آهي. ||1||روڪ||
منهنجو پيار، منهنجو رب ۽ مالڪ هميشه لاء تازو آهي. مان رات ڏينهن عقيدت جي عبادت سان سينگاريل آهيان.
مان آزاد آهيان، گرو جي درشن جي برڪت وارو نظارو ڏسي رهيو آهيان. عقيدتمنديءَ جي پوڄا مون کي سڄيءَ ڄمار ۾ شان ۽ برتر بڻائي ڇڏيو آهي. ||2||
مان تنهنجو آهيان؛ ٽي جهان به تنهنجا آهن. تون منهنجو آهين، ۽ مان تنهنجو آهيان.
سچي گروءَ سان ملاقات ڪري، مون کي بي مثال رب مليو آهي. مون کي وري ڪڏهن به هن خوفناڪ عالمي سمنڊ ڏانهن نهاريو ويندو. ||3||
جيڪڏهن ڪنوار پنهنجي مڙس کي ڏسي خوشي سان ڀرجي وڃي ته پوءِ سندس سينگار سچي آهي.
بي مثال آسماني رب سان، هوءَ سچي جي سچي ٿي وڃي ٿي. گرو جي تعليمات تي عمل ڪندي، هوء نام جي حمايت تي ڀاڙي ٿي. ||4||
هوء آزاد ٿي وئي آهي؛ گرو هن جا بندا بند ڪري ڇڏيا آهن. هن جي شعور کي شبد تي ڌيان ڏيڻ سان، هوء عزت حاصل ڪري ٿي.
اي نانڪ، رب جو نالو هن جي دل ۾ آهي؛ گرومخ جي حيثيت ۾، هوء هن جي يونين ۾ متحد آهي. ||5||4||
پهرين مهل، ملاار:
ٻين جون زالون، ٻين جو مال، لالچ، انا، فساد ۽ زهر.
برائي جوش، ٻين جي بدمعاشي، جنسي خواهش ۽ ڪاوڙ - انهن سڀني کي ڇڏي ڏيو. ||1||
لاتعداد، لامحدود رب پنهنجي حويلي ۾ ويٺو آهي.
اهو عاجز انسان، جنهن جو اخلاق گروءَ جي ڪلام جي زيور سان مطابقت رکي ٿو، ان کي امرت حاصل ٿئي ٿو. ||1||روڪ||