اهو عارضي آهي، سمنڊ تي لهرن وانگر، ۽ روشني جي چمڪ.
رب کان سواءِ ٻيو ڪو به محافظ نه آهي، پر تو ان کي وساري ڇڏيو آهي.
نانڪ سچ ٿو چوي. ان تي غور ڪر، اي دماغ؛ تون مرندين، اي ڪارو هيرن. ||1||
اي ڀنڀور، تون گلن جي وچ ۾ لڙڪندين، پر خوفناڪ درد تنهنجو انتظار ڪري رهيو آهي.
مون پنهنجي گرو کان سچي سمجھ لاءِ پڇيو آهي.
مون پنهنجي سچي گروءَ کان ان ڀونءِ جي ماکيءَ جي باري ۾ سمجھاڻي لاءِ پڇيو آهي، جيڪو باغ جي گلن سان ايترو ته جڙيل آهي.
سج اڀرڻ تي، بدن کي ٿلهو ڪري، گرم تيل ۾ پکايا ويندا.
تو کي موت جي رستي تي جڪڙيو ويندو ۽ ماريو ويندو، بغير لفظ جي، اي چريو.
نانڪ سچ ٿو چوي. ان تي غور ڪر، اي دماغ؛ تون مري ويندؤ، اي ڀنڀور. ||2||
اي منھنجا اجنبي روح، تون ڇو ٿو ڦاسي ۾؟
سچو رب توهان جي ذهن ۾ رهي ٿو. تون موت جي ڦڙي ۾ ڇو ڦاسي پيو آهين؟
مڇي ڳوڙها ڳاڙيندڙ اکين سان پاڻي ڇڏائي ٿي، جڏهن ماهيگير پنهنجو ڄار وجھي ٿو.
مايا جي محبت دنيا کي مٺي آهي، پر آخر ۾، اهو فريب دور ٿي ويندو آهي.
تنهن ڪري عقيدت جي عبادت ڪريو، پنهنجي شعور کي رب سان ڳنڍيو، ۽ پنهنجي ذهن مان پريشاني کي ختم ڪريو.
نانڪ سچ ٿو چوي؛ پنهنجي شعور کي رب تي مرکوز ڪر، اي منهنجي اجنبي روح. ||3||
جيڪي درياءَ ۽ وهڪرا جدا ٿين ٿا، سي ڪنهن زماني ۾ وري گڏ ٿي سگهن ٿا.
عمر بعد عمر ۾، جيڪو مٺو آهي، زهر سان ڀريل آهي. ڪيترو ٿورڙو آهي يوگي جيڪو اهو سمجهي.
اھو ناياب ماڻھو جيڪو پنھنجي شعور کي سچو گرو تي رکي ٿو، اھو سمجھي ٿو ۽ رب کي سڃاڻي ٿو.
رب جي نالي کان سواءِ، بي سمجھ بيوقوف شڪ ۾ ڀٽڪندا آهن ۽ برباد ٿي ويندا آهن.
جن جي دلين کي عبادت ۽ سچي رب جي نالي سان نه لڳندو آهي، اهي آخر ۾ وڏي آواز سان روئندا ۽ روئندا.
نانڪ سچ ٿو چوي؛ لفظ جي سچي ڪلام ذريعي، جيڪي ڊگهي عرصي کان رب کان جدا هئا، هڪ ڀيرو ٻيهر متحد ٿي ويا آهن. ||4||1||5||
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
آسا، ٽيون مهل، ڇٽ، پهريون بيت:
منهنجي گهر اندر، شاديءَ جا سچا گيت ڳايا وڃن ٿا؛ منهنجو گهر سچي ڪلام سان سينگاريل آهي.
روح جي ڪنوار پنهنجي مڙس سان ملي آهي. خدا پاڻ هن اتحاد کي پورو ڪيو آهي.
خدا پاڻ هن اتحاد کي پورو ڪيو آهي؛ روح جي دلہن سچائي کي پنهنجي ذهن ۾ داخل ڪري ٿي، پرامن شان سان لت پت.
گروءَ جي ڪلام سان سينگاريل ۽ سچائيءَ سان سينگاريل، هُوءَ پنهنجي محبوب کي هميشه لاءِ حاصل ڪري ٿي، سندس عشق ۾ جڪڙي رهي آهي.
پنهنجي انا کي ختم ڪري، هوءَ پنهنجي مڙس کي حاصل ڪري ٿي، ۽ پوءِ، رب جو شاندار جوهر هن جي دماغ ۾ اچي ٿو.
نانڪ چوي ٿو، هن جي سڄي زندگي ميوو ۽ خوشحال آهي. هوءَ گرو جي ڪلام سان سينگاريل آهي. ||1||
جنهن روح جي ڪنوار کي دوکي ۽ شڪ ۾ گمراهه ڪيو ويو آهي، سو پنهنجي مڙس کي حاصل نه ڪري سگهي.
انهيءَ روح جي ڪنوار جي ڪا به خوبي نه آهي، ۽ هوءَ پنهنجي زندگي بيڪار برباد ڪري ٿي.
خود غرض، جاهل ۽ خوار انسان پنهنجي زندگيءَ کي اجايو برباد ڪري ٿو، ۽ آخر ۾ هوءَ ڏک ۾ اچي ٿي.
پر جڏهن هوءَ پنهنجي سچي گروءَ جي خدمت ڪندي آهي، تڏهن هن کي سڪون حاصل ٿيندو آهي، ۽ پوءِ هوءَ پنهنجي مڙس سان روبرو ملندي آهي.
پنهنجي مڙس کي ڏسي، هوءَ ڦٽي نڪتي. هن جي دل خوش ٿي وئي آهي، ۽ هوءَ سچي ڪلام سان سينگاريل آهي.
اي نانڪ، نالي کان سواءِ، روح جي ڪنوار، شڪ ۾ ڀٽڪيل، چوڌاري ڦري ٿي. محبوب سان ملڻ سان، کيس سڪون ملي ٿو. ||2||