ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 Sri Guru Granth Sahib
Pagina - 920
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸੁਣਹੁ ਸੰਤਹੁ ਸੋ ਸਿਖੁ ਸਨਮੁਖੁ ਹੋਏ ॥੨੧॥
kahai naanak sunahu santahu so sikh sanamukh hoe |21|Dicit Nanak, audite, Sancti: talis Sikh ad Guru cum sincera fide vertit, et fit sunmukh. ||21||
ਜੇ ਕੋ ਗੁਰ ਤੇ ਵੇਮੁਖੁ ਹੋਵੈ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਮੁਕਤਿ ਨ ਪਾਵੈ ॥
je ko gur te vemukh hovai bin satigur mukat na paavai |Qui a Guru recedit et fit baymukh - sine Vero Guru, liberationem non inveniet.
ਪਾਵੈ ਮੁਕਤਿ ਨ ਹੋਰ ਥੈ ਕੋਈ ਪੁਛਹੁ ਬਿਬੇਕੀਆ ਜਾਏ ॥
paavai mukat na hor thai koee puchhahu bibekeea jaae |nec alibi nec liberationem inveniet; vade et interroga sapientes de hoc.
ਅਨੇਕ ਜੂਨੀ ਭਰਮਿ ਆਵੈ ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਮੁਕਤਿ ਨ ਪਾਏ ॥
anek joonee bharam aavai vin satigur mukat na paae |Errabit per innumerabiles incarnationes; sine vero Guru non inveniet liberationem.
ਫਿਰਿ ਮੁਕਤਿ ਪਾਏ ਲਾਗਿ ਚਰਣੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਸਬਦੁ ਸੁਣਾਏ ॥
fir mukat paae laag charanee satiguroo sabad sunaae |At liberatio obtinetur, cum aliquis ad pedes Guru Veri, Verbum Shabad decantans.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਵੀਚਾਰਿ ਦੇਖਹੁ ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਮੁਕਤਿ ਨ ਪਾਏ ॥੨੨॥
kahai naanak veechaar dekhahu vin satigur mukat na paae |22|Dicit Nanak, hoc contemplare et vide, quod sine Vera Guru nulla sit liberatio. ||22||
ਆਵਹੁ ਸਿਖ ਸਤਿਗੁਰੂ ਕੇ ਪਿਆਰਿਹੋ ਗਾਵਹੁ ਸਚੀ ਬਾਣੀ ॥
aavahu sikh satiguroo ke piaariho gaavahu sachee baanee |Veni, dilecte Sikhs de Vera Guru, et cane verum Verbum Bani sui.
ਬਾਣੀ ਤ ਗਾਵਹੁ ਗੁਰੂ ਕੇਰੀ ਬਾਣੀਆ ਸਿਰਿ ਬਾਣੀ ॥
baanee ta gaavahu guroo keree baaneea sir baanee |Cantate Guru's Bani summum Verbum Verborum.
ਜਿਨ ਕਉ ਨਦਰਿ ਕਰਮੁ ਹੋਵੈ ਹਿਰਦੈ ਤਿਨਾ ਸਮਾਣੀ ॥
jin kau nadar karam hovai hiradai tinaa samaanee |Benedicti a gratia Domini - hoc Bani eorum corda imbuuntur.
ਪੀਵਹੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਸਦਾ ਰਹਹੁ ਹਰਿ ਰੰਗਿ ਜਪਿਹੁ ਸਾਰਿਗਪਾਣੀ ॥
peevahu amrit sadaa rahahu har rang japihu saarigapaanee |Hoc nectare ambrosiali bibe, et in amore Domini semper mane; meditamini Dominum, sustinentem mundi.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸਦਾ ਗਾਵਹੁ ਏਹ ਸਚੀ ਬਾਣੀ ॥੨੩॥
kahai naanak sadaa gaavahu eh sachee baanee |23|Dicit Nanak, hoc verum Bani cantate in perpetuum. ||23||
ਸਤਿਗੁਰੂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕਚੀ ਹੈ ਬਾਣੀ ॥
satiguroo binaa hor kachee hai baanee |Sine Vero Guru, alia carmina falsa sunt.
ਬਾਣੀ ਤ ਕਚੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਬਾਝਹੁ ਹੋਰ ਕਚੀ ਬਾਣੀ ॥
baanee ta kachee satiguroo baajhahu hor kachee baanee |Falsa sunt carmina vera sine Guru; omnia alia carmina falsa sunt.
ਕਹਦੇ ਕਚੇ ਸੁਣਦੇ ਕਚੇ ਕਚਂੀ ਆਖਿ ਵਖਾਣੀ ॥
kahade kache sunade kache kachanee aakh vakhaanee |Fallaces sunt oratores, et auditores mendacii; qui loquuntur et falsa sunt.
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਿਤ ਕਰਹਿ ਰਸਨਾ ਕਹਿਆ ਕਛੂ ਨ ਜਾਣੀ ॥
har har nit kareh rasanaa kahiaa kachhoo na jaanee |Linguae Har, Har, continue cantare possunt, sed nesciunt quid loquantur.
ਚਿਤੁ ਜਿਨ ਕਾ ਹਿਰਿ ਲਇਆ ਮਾਇਆ ਬੋਲਨਿ ਪਏ ਰਵਾਣੀ ॥
chit jin kaa hir leaa maaeaa bolan pe ravaanee |Eorum conscientia a Maya seducta est; mox mechanice recitantes.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਬਾਝਹੁ ਹੋਰ ਕਚੀ ਬਾਣੀ ॥੨੪॥
kahai naanak satiguroo baajhahu hor kachee baanee |24|Nanak dicit, sine Guru Vero, alia carmina falsa sunt. ||24||
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਰਤੰਨੁ ਹੈ ਹੀਰੇ ਜਿਤੁ ਜੜਾਉ ॥
gur kaa sabad ratan hai heere jit jarraau |Verbum Guru Shabad gemma est, insignitis insignita.
ਸਬਦੁ ਰਤਨੁ ਜਿਤੁ ਮੰਨੁ ਲਾਗਾ ਏਹੁ ਹੋਆ ਸਮਾਉ ॥
sabad ratan jit man laagaa ehu hoaa samaau |Mens quae huic gemmae affixa est, in Shabad mergitur.
ਸਬਦ ਸੇਤੀ ਮਨੁ ਮਿਲਿਆ ਸਚੈ ਲਾਇਆ ਭਾਉ ॥
sabad setee man miliaa sachai laaeaa bhaau |Cuius mens Shabad cohaeret, amorem vero Domini fovet.
ਆਪੇ ਹੀਰਾ ਰਤਨੁ ਆਪੇ ਜਿਸ ਨੋ ਦੇਇ ਬੁਝਾਇ ॥
aape heeraa ratan aape jis no dee bujhaae |Ipse est adamas, ipse est gemma; qui beatum intellegit, quid valeat.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸਬਦੁ ਰਤਨੁ ਹੈ ਹੀਰਾ ਜਿਤੁ ਜੜਾਉ ॥੨੫॥
kahai naanak sabad ratan hai heeraa jit jarraau |25|Dicit Nanak, gemma Shabad, gemmata adamantibus. ||25||
ਸਿਵ ਸਕਤਿ ਆਪਿ ਉਪਾਇ ਕੈ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਹੁਕਮੁ ਵਰਤਾਏ ॥
siv sakat aap upaae kai karataa aape hukam varataae |Ipse Shivam et Shakti creavit, mentem et materiam; eas Creator suo praecepto subiicit.
ਹੁਕਮੁ ਵਰਤਾਏ ਆਪਿ ਵੇਖੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਿਸੈ ਬੁਝਾਏ ॥
hukam varataae aap vekhai guramukh kisai bujhaae |Ordinem suum exsequens, ipse omnia videt. Quam rari sunt qui, ut Gurmukh, cognoverunt.
ਤੋੜੇ ਬੰਧਨ ਹੋਵੈ ਮੁਕਤੁ ਸਬਦੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
torre bandhan hovai mukat sabad man vasaae |Vincula rumpunt, et liberationem assequuntur; Shabad in animis eorum includunt.
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਿਸ ਨੋ ਆਪਿ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਵੈ ਏਕਸ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥
guramukh jis no aap kare su hovai ekas siau liv laae |Quos ipse Dominus Gurmukh facit, conscientiam suam in unum Dominum amanter intendunt.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਆਪਿ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਹੁਕਮੁ ਬੁਝਾਏ ॥੨੬॥
kahai naanak aap karataa aape hukam bujhaae |26|Ipse est Creator, ait Nanak; Ipse Hukam revelat praecepti sui. ||26||
ਸਿਮ੍ਰਿਤਿ ਸਾਸਤ੍ਰ ਪੁੰਨ ਪਾਪ ਬੀਚਾਰਦੇ ਤਤੈ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੀ ॥
simrit saasatr pun paap beechaarade tatai saar na jaanee |Simritae et Shaastras inter bonum et malum discernunt, sed veram rei essentiam non cognoscunt.
ਤਤੈ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੀ ਗੁਰੂ ਬਾਝਹੁ ਤਤੈ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੀ ॥
tatai saar na jaanee guroo baajhahu tatai saar na jaanee |Veram rei essentiam sine Guru ignorant; veram rei essentiam non cognoscunt.
ਤਿਹੀ ਗੁਣੀ ਸੰਸਾਰੁ ਭ੍ਰਮਿ ਸੁਤਾ ਸੁਤਿਆ ਰੈਣਿ ਵਿਹਾਣੀ ॥
tihee gunee sansaar bhram sutaa sutiaa rain vihaanee |Dormit mundus tribus modis et dubio; nox transit vite sue dormientis.
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਸੇ ਜਨ ਜਾਗੇ ਜਿਨਾ ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਬੋਲਹਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ॥
gur kirapaa te se jan jaage jinaa har man vasiaa boleh amrit baanee |Humiles vigilant et conscii, in quorum mentibus, gratia Guru, manet Dominus; ambrosium Verbum Guru's Bani canunt.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸੋ ਤਤੁ ਪਾਏ ਜਿਸ ਨੋ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਲਿਵ ਲਾਗੈ ਜਾਗਤ ਰੈਣਿ ਵਿਹਾਣੀ ॥੨੭॥
kahai naanak so tat paae jis no anadin har liv laagai jaagat rain vihaanee |27|Hi soli, inquit Nanak, essentiam realitatis obtinent, qui nocte ac die amanter in Domino occupati manent; pernoctant vitae vigilantes et conscii. ||27||
ਮਾਤਾ ਕੇ ਉਦਰ ਮਹਿ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ਕਰੇ ਸੋ ਕਿਉ ਮਨਹੁ ਵਿਸਾਰੀਐ ॥
maataa ke udar meh pratipaal kare so kiau manahu visaareeai |Qui nos in matris alvo enutrivit; cur ex animo obliviscar?
ਮਨਹੁ ਕਿਉ ਵਿਸਾਰੀਐ ਏਵਡੁ ਦਾਤਾ ਜਿ ਅਗਨਿ ਮਹਿ ਆਹਾਰੁ ਪਹੁਚਾਵਏ ॥
manahu kiau visaareeai evadd daataa ji agan meh aahaar pahuchaave |Quid de mente tam magni datoris obliviscar, qui nobis in uteri igne sustentationem dedit?
ਓਸ ਨੋ ਕਿਹੁ ਪੋਹਿ ਨ ਸਕੀ ਜਿਸ ਨਉ ਆਪਣੀ ਲਿਵ ਲਾਵਏ ॥
os no kihu pohi na sakee jis nau aapanee liv laave |Nihil nocere potest, quem Dominus ad amplectendum amorem suum inspirat.