Nihil scio; nihil intelligo. Ardens mundus est ignis.
Dominus meus bene me de hoc monens fecit; alioquin combustus fuisset. ||3||
Valeat, si tam pauca sesama scirem, in manibus essem cautior.
Si virum meum tam adulescentem et innocentem cognovissem, tam superbus essem. ||4||
Si scirem solutam esse meam tunicam, arctius nodum alligasset.
Tanquam te, domine, non inveni; Quaesivi et quaesivi per orbem. ||5||
Vale, si sapis, notas nigras ne scribe contra quemvis alium.
Sub tuum torquem vide loco. ||6||
Vale, noli te circumire ac ferire pugnis.
Osculare pedes eorum, et ad propria remeare. ||7||
Vale, cum tempus tibi fuit karma merendi bonum, tu pro mundo amabas.
Nunc mors firmum locum tenet; cum plenum sit onus, aufertur; ||8||
Vide, Fare, quid factum est: barba facta est incanuit.
Prope est quod venit, et longe est praeteritum. ||9||
Vide, Fareed, quid acciderit: saccharum venenum evasit.
Sine Domino meo, dolorem meum quis enarrabit? ||10||
Oculi mei infirmati sunt, et aures meae obduratae sunt auditu.
Seges corporis matura et versa color est. ||11||
Vale, qui sponso suo nigro non gaudent coma, vix ulli fruuntur, dum comae canescunt.
Dilige ergo Dominum, ut semper sit novus color tuus. ||12||
Tertius Mehl:
Valete, sive capilli nigri sive cinerei sunt, dominus et magister semper hic est, si quis recordatur.
Haec pia erga Dominum devotio non per se, licet ab omnibus desideria, obvenit.
Calix iste piae devotionis ad Dominum ac Magistrum pertinet; ei dat cui vult. ||13||
Fare, oculos illos qui mundum decepisti — illos vidi oculos.
Semel convallis ne tantillum quidem ferre potuerunt; nunc, aves pullos suos in eis excludunt! ||14||
Bene valebant, clamabant, et clamabant, et bene consulebant constanter.
Quos autem diabolus spoliavit, quomodo convertunt conscientiam suam ad Deum? ||15||
Fare, faenum in semita fias;
si dominum omnium desideras.
Unus te caedet, et alius conculcabit te;
tunc curiam Domini intrabitis. ||16||
Vale, pulverem noli detrahere; notatio tantus ac pulvis.
Cum vivimus, sub pedibus nostris est, et cum mortui sumus, supra nos est. ||17||
Vale, quando cupiditas est, qui amor esse potest? Cum avaritia est, falsum est amor.
Quam diu potest aliquis manere in casa, quod effluat cum pluit? ||18||
Vale, cur a saltu ad silvestrem, per spinosas arbores crepans?
Dominus manet in corde; quid eum in superbia quaeris? ||19||
Vale, cum his parvis cruribus solitudines et montes transivi.
Sed hodie, Fareed, aqua mea centena milia passuum videtur. ||20||
Vale, noctes longae, et latera mea dolent.