Cum venissem ad Sanctuarium Sanctorum, discussa est omnis malitia mea.
Tum, o Nanak, Chintaamani recordatus sum, gemmam quae omnia desideria exsequitur, et mortis laqueus abripitur. ||3|||
Sorat'h, Nonus Mehl;
O homo, hanc veritatem in anima tua firma tene.
totus mundus somnio similis est; transibit in instanti. ||1||Pause||
sicut arenae murus, magna cura exstructus et tectorius, quod ne paucos quidem dies durat;
voluptates Maya minus. Cur illis implicatus es, stulte ignarus? ||1||
Intellige hoc hodie - nondum est sero! Cantáte et vibéte nómine Dómini.
Haec est, inquit Nanak, subtilissima Sanctorum Sanctorum sapientia, quam tibi clare pronuntio. ||2||8||
Sorat'h, Nonus Mehl;
In hoc mundo non inveni aliquem verum amicum.
Totus mundus voluptatibus suis adnectitur, et cum venerit tribulatio, nemo tecum est. ||1||Pause||
Uxores, amici, liberi et propinqui - omnes divitiis sunt addicti.
Cum viderint pauperem, omnes derelinquunt eum et fugiunt; ||1||
Quid ergo dicam insana mente, quae affectuose adhaeret?
Dóminus mitítum, eversor omnium timórum, et oblitus sum laudi eius. ||2||
Cauda canina, quae numquam corrigas, mens non mutabitur, quamvis multa probantur.
Dicit Nanak, Domine, suscipe honorem ingenitae tuae; Nomen tuum cano. ||3||9||
Sorat'h, Nonus Mehl;
O mens, Guru doctrinam non accepisti.
Quid opus est tibi tondere caput, et cum crocis indui? ||1||Pause||
Veritatem deseris, haeres mendacio; vita tua frustra contabescet.
Hypocrisim exerces, ventrem tuum imples, et tunc sicut animal dormies. ||1||
Viam meditationis Domini non cognoscitis; In Maya manus te vendidisti.
Insanus vitiis et corruptione implicatus ; monile Naam oblitus est. ||2||
Ille inconsideratus non cogitat de Domino universi; inaniter vita eius praeterit.
Dicit Nanak, Domine, quaeso, et confirma naturam tuam ingenitam; mortale hoc continue errat. ||3||10||
Sorat'h, Nonus Mehl;
Is, qui in medio dolore, non dolet,
qui non voluptate, amore, non metu afficitur, quique auro et pulvere similis est, ||
Quis non aut calumniis aut laude moveatur, non avaritia, non amore, non superbia;
qui sine gaudio et dolore, honore et ignobilitate permanet, ||
qui omnes spes et desideria abrenuntians et in mundo desiderata permanet;
qui non libidinis aut iracundiae tangitur — in corde suo habitat Deus. ||2||
Sic homo ille a Guru gratia benedictus intelligit.
O Nanak, quasi aqua cum aqua se immergit Domino universitatis. ||3||11||