نانک آکھدا ہے کِ ہے سنت جنو! سنو اہ سکھّ (ہی) کھڑے-متھے رہِ سکدا ہے (اس دے ہی اندر آتمک کھیڑا ہو سکدا ہے، اہی آتمک آنند مان سکدا ہے) ॥21۔۔
(جتھے مایا دے موہ دے کارن سہم ہے اتھے آتمک آنند نہیں پلھر سکدا، پر) جے کوئی منکھّ گرو ولوں مونہ موڑ لئے (اس نوں آتمک آنند نسیب نہیں ہو سکدا کیونکِ) گرو توں بنا مایا دے پربھاو توں خلاسی نہیں ملدی۔
بیشکّ کسے وچارواناں توں جا کے پچھّ لوو (تے تسلی کر لوو، اہ پکی گلّ ہے کِ گرو توں بنا) کسے بھی ہور تھاں توں مائک بندھناں توں خلاسی نہیں ملدی۔
(مایا دے موہ وچ پھسیا منکھّ) انیکاں جونیاں وچ بھٹکدا آؤندا ہے، گرو دی سرن توں بنا اس موہ توں خلاسی نہیں ملدی۔
آخر گرو دی چرنیں لگّ کے ہی مایا دے موہ توں چھٹکارا ملدا ہے کیونکِ گرو (سہیہ جیون-مارگ دا) اپدیش سناندا ہے۔
نانک آکھدا ہے کِ وچار کے ویکھ لوو، گرو توں بنا مایا دے بندھن توں آزادی نہیں ملدی، (تے اس مکتی توں بنا آتمک آنند دی پراپتی نہیں ہو سکدی) ॥22۔۔
ہے ستگورو دے پیارے سکھو! آوو، سدا-تھر رہن والے پرماتما وچ جوڑن والی بانی (رل کے) گاوو۔
آپنے گرو دی بانی گاوو، اہ بانی ہور سبھ بانیاں نالوں شرومنی ہے۔
اہ بانی اہناں بندیاں دے ہردے وچ ہی ٹکدی ہے جنھاں اتے پرماتما دی میہر دی نزر ہووے، بخشش ہووے۔
(ہے پیارے گرسکھو!) پرماتما دا نام سمرو، پرماتما دے پیار وچ سدا جڑے رہو، اہ (آنند دین والا، آتمک ہلارا پیدا کرن والا) نام-جل پیؤ۔
نانک آکھدا ہے کِ (ہے گرسکھو!) پرماتما دی سفت-سالاہ والی اہ بانی سدا گاوو (اسے وچ آتمک آنند ہے) ॥23۔۔
گر-آشے توں الٹ بانی (مایا) دی جھلک دے ساہمنے تھڑکا دین والی ہندی ہے۔
گر-آشے توں الٹ بانی منکھّ دے من نوں آتمک آنند دے ٹکانے توں ہیٹھاں ڈیگدی ہے۔
اہ پکی گلّ ہے کِ گر-آشے دے الٹ جان والی بانی نوں سنن والیاں دے من کمزور ہو جاندے ہن، سنن والیاں دے من بھی تھڑک جاندے ہن، تے جو اجیہی بانی دی پڑھ پڑھ کے ویاکھیا کردے ہن، اہ بھی کمزور من دے ہو جاندے ہن۔
جے اہ بندے جیبھ-نال ہری-نام بھی بولن تاں بھی جو کجھ اہ بولدے ہن اس نال اہناں دی ڈونگھی سانجھ نہیں پیندی،
کیونکِ اہناں دے من نوں مایا نے موہ رکھیا ہے، اہ جو کجھ بولدے ہن زبانی زبانی ہی بولدے ہن۔
نانک آکھدا ہے کِ گر-آشے توں الٹ بانی منکھّ دے من نوں آتمک آنند دے ٹکانے توں ہیٹھاں ڈیگدی ہے ۔۔24۔۔
ستگورو دا شبد اک ایسی امولک دات ہے جس وچ پرماتما دیاں وڈیائیاں بھریاں پئیاں ہن۔
شبد، مانو، (ایسا) رتن ہے، کِ اس دی راہیں (منکھّ دا) من (پرماتما دی یاد وچ) ٹک جاندا ہے (پرماتما وچ) اک اسچرج لینتا بنی رہندی ہے۔
جے شبد وچ (منکھّ دا) من جڑ جائے، تاں (اس دی برکتِ نال) سدا-تھر رہن والے پربھو وچ (اس دا) پریم بن جاندا ہے۔
(اس دے اندر پرماتما دا) ہیرا-ناما ہی ٹکیا رہندا ہے، (پرماتما دی سفت-سالاہ دا) رتن-شبد ہی ٹکیا رہندا ہے۔ (پر اہ دات اس نوں ہی ملدی ہے) جس نوں (پربھو آپ اہ) سوجھ بخشدا ہے۔
نانک آکھدا ہے کِ گرو دا شبد، مانو، اک رتن ہے جس وچ پربھو دا نام-روپ ہیرا جڑیا ہویا ہے ۔۔25۔۔
جیواتما اتے مایا پیدا کر کے پرماتما آپ ہی (اہ) ہکم ورتاندا ہے کِ (مایا دا زور جیواں اتے پیا رہے)۔
پربھو آپ ہی اہ ہکم ورتاندا ہے، آپ ہی اہ کھیڈ ویکھدا ہے (کِ کس تراں جیو مایا دے ہتھاں اتے نچّ رہے ہن)، کسے کسے ورلے نوں گرو دی راہیں (اس کھیڈ دی) سوجھ دے دیندا ہے۔
(جس نوں سوجھ بخشدا ہے اس دے) مایا (دے موہ) دے بندھن توڑ دیندا ہے، اہ بندا مایا دے بندھناں توں ستنتر ہو جاندا ہے (کیونکِ) اہ گرو دا شبد آپنے من وچ وسا لیندا ہے۔
گرو دے دسے راہ اتے ترن جوگا اہی منکھّ ہندا ہے جس نوں پربھو اہ سمرتھا دیندا ہے، اہ منکھّ اک پرماتما دے چرناں وچ سرت جوڑدا ہے (اس دے اندر آتمک آنند بندا ہے، تے اہ مایا دے موہ وچوں نکلدا ہے)۔
نانک آکھدا ہے کِ پرماتما آپ ہی (جیواتما تے مایا دی) رچنا کردا ہے تے آپ ہی (کسے ورلے نوں اہ) سوجھ بخشدا ہے (کِ مایا دا پربھاو بھی اس دا آپنا ہی) ہکم (جگت وچ ورت رہا) ہے ۔۔26۔۔
سمرتیاں شاستر آدک پڑھن والے پنڈت سرف اہی وچاراں کردے ہن کِ (اہناں پستکاں انوسار) پاپ کیہ ہے تے پنّ کیہ ہے، اہناں نوں آتمک آنند دا رس نہیں آ سکدا۔
(اہ گلّ یکینی جانو کِ) ستگورو دی سرن آؤن توں بنا آتمک آنند دا رس نہیں آ سکدا۔
جگت تناں گناں وچ ہی بھٹک بھٹک کے غافل ہویا پیا ہے، مایا دے موہ وچ ستیاں دی ہی ساری امر گزر جاندی ہے (سمرتیاں شاستراں دیاں وچاراں اس نیند وچوں جگا نہیں سکدیاں)۔
(موہ دی نیند وچوں) گرو دی کرپا نال (سرف) اہ منکھّ جاگدے ہن جنھاں دے اندر پرماتما دا نام وسدا ہے جو پرماتما دی سفت-سالاہ دی بانی اچاردے ہن۔
نانک آکھدا ہے کِ اہی منکھّ آتمک آنند ماندا ہے جو ہر ویلے پربھو دی یاد دی لگن وچ ٹکیا رہندا ہے، تے جس دی امر (اس تراں موہ دی نیند وچوں) جاگدیاں بیتدی ہے ۔۔27۔۔
(جے آتمک آنند پراپت کرنا ہے تاں) اس پرماتما نوں کدے بھلانا نہیں چاہیدا، جو ماں دے پیٹ وچ (بھی) پالنا کردا ہے۔
اتنے وڈے داتے نوں منوں بھلانا نہیں چاہیدا جو (ماں دے پیٹ دی) اگّ وچ (بھی) خوراک اپڑاندا ہے۔
(اہ موہ ہی ہے جو آنند توں وانجیاں رکھدا ہے، پر) اس بندے نوں (موہ آدک) کجھ بھی پوہ نہیں سکدا جس نوں پربھو آپنے چرناں دی پریت بخشدا ہے۔