جیہڑے منکھّ گرو دے شبد (دے رنگ) وچ رنگے جاندے ہن، اہ پوتر جیون والے ہو جاندے ہن، اہ گرو دے دسے ہکم انوسار تردے ہن، (جیون بتاندے ہن) ॥7۔۔
ہے ہری! ہے پربھو! سرف توں ہی ہیں جو (گرو دی راہیں آپنے نام دی) دات دین والا ہیں، توں آپ ہی مہر کر کے مینوں آپنے چرناں وچ جوڑ۔
(میں تیرا) داس نانک تیری سرن آیا ہاں، جویں تینوں چنگا لگے، مینوں اسے تراں (اس مایا دے موہ دے پنجے توں) بچا لے ۔۔8۔۔1۔۔9۔۔
راگ گؤڑی-پوربی وچّ گرو رامداس جی دی بانی 'کرہلے'۔
اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
ہے بے-مہار من! ہے (اتھے) پردیس وچ رہن والے من! (توں سدا اس وتن وچ نہیں ٹکے رہنا۔ کدے سوچ کِ اس) پرماتما نوں کویں ملیا جائے (جیہڑا) ماں (وانگ سانوں پالدا ہے)۔
(ہے بے-مہار من! جس منکھّ نوں) پوری کسمت نال گرو مل پیندا ہے، پیارا پرماتما اس دے گل نال آ لگدا ہے ۔۔1۔۔
ہے اونٹھ دے بچے وانگ بے-مہار (میرے) من! پرماتما دے روپ گرو نوں چیتے رکھّ ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
ہے بے-مہار من! وچاروان بن، تے، پرماتما دا نام سمردا رہُ۔
(جے سمردا رہینگا، تاں) پرماتما آپ ہی (اتھے) سرخرو کرا لئیگا جتھے (کیتے کرماں دا) ہساب منگیا جاندا ہے ۔۔2۔۔
ہے بے-مہار من! توں (اسلے ولوں) بہت پوتر سی، پر تینوں ہؤمے دی میل آ چمبڑی ہے۔
(کیا اجب مند-بھاگتا ہے کِ) پتی-پربھو پرتکھّ تور تے ہردے وچ وسّ رہا ہے، (جند دے) نال وسّ رہا ہے، (پر جند مایا دے موہ دے کارن اس توں) وچھڑ کے دکھی ہو رہی ہے ۔۔3۔۔
ہے میرے پیارے من! ہے بے-مہار من! آپنے ہردے وچ پرماتما دی ڈھونڈھ کر، ڈھونڈھ کرا۔
اہ پرماتما کسے ہور ہیلے نال نہیں لبھدا۔ گرو (ہی) ہردے وچ (وسدا) وکھال دیندا ہے ۔۔4۔۔
ہے بے-مہار من! ہے میرے پیارے من! دن رات پرماتما دے چرناں وچ سرت جوڑ۔
(اس تراں اس) آنندی دے مہل وچ جا کے ٹکانا لبھّ لئینگا۔ پر گرو ہی پرماتما نال ملا سکدا ہے ۔۔5۔۔
ہے میرے بے-مہار من! توں میرا متر ہیں (میں تینوں سمجھاندا ہاں) مایا دا لالچ چھڈّ دے تے پکھنڈ چھڈّ دے۔
پکھنڈی تے لالچی دا آتمک جیون ختم ہو جاندا ہے۔ آتمک موت دا سہم سدا اس دے سر اتے رہندا ہے-پرماتما اہ اس نوں سزا دیندا ہے ۔۔6۔۔
ہے میرے پیارے من! ہے بے-مہار من! توں (آپنے اندروں وکاراں دی) میل دور کر، پکھنڈ چھڈّ دے تے (مایا دے پچھے) بھٹکنا چھڈّ دے۔
(ویکھ! سادھ سنگتِ وچ) پورے گرو نے ہرِ-نام امرت دا سروور نکا-نک بھریا ہویا ہے، سادھ سنگتِ وچ مل کے (اس سروور وچ اشنان کر، تیری وکاراں دی) میل لہِ جائیگی ۔۔7۔۔
ہے بے-مہار من! ہے میرے پیارے من! گرو دی اہ سکھیا (دھیان نال) سن!
(اہ سارے ساک-سمبندھی تے دھن-پدارتھ-) اہ سارا مایا دا موہ (-جال) کھلریا ہویا ہے، انت ویلے (اس وچوں) کوئی بھی (تیرے) نال نہیں جائگا ۔۔8۔۔
ہے میرے سجن من! ہے میرے بے-مہار من! جس منکھّ نے (اس جیون-سفرن وچ) پرماتما (دا نام-دھن-) خرچ پلے بدھا ہے،
اہ (لوک-پرلوک وچ) ازت کھٹدا ہے، پرماتما دی درگاہ وچ اس نوں آدر-ستکار ملدا ہے، پرماتما آپ اس نوں آپنے گل نال لا لیندا ہے ۔۔9۔۔
ہے میرے بے-مہار من! گرو وچ سردھا دھار کے گرو دی دسی ہوئی کار کر۔
ہے داس نانک! (آکھ-ہے بے-مہار من!) گرو دے اگے ارزوئی کر (ہے گرو! مہر کر، مینوں) پرماتما (دے چرناں) وچ جوڑی رکھّ ۔۔10۔۔1۔۔
گؤڑی مہلا 4 ۔۔
ہے میرے بے-مہار من! توں وچاروان بن، توں وچار کے ویکھ، توں ہوش کر کے ویکھ۔
جنگلاں وچ بھٹک بھٹک کے تھکے ہوئے ہے جنگل-واسی (من)! (تیرا) مالک-پربھو (تیرے) ہردے وچ (وسّ رہا ہے، اس نوں) گرو دی متِ لے کے (آپنے اندر) ویکھ ۔۔1۔۔
اوٹھ دے بچے وانگ ہے (میرے) بے-مہار من! توں پرماتما (دی یاد) نوں (آپنے اندر) سامبھ کے رکھّ ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
ہے بے-مہار من! توں وچاروان بن، (ویکھ،) آپنے من دے پچھے ترن والے منکھّ (مایا دے موہ دے) وڈے جال وچ پھسے پئے ہن۔
جیہڑا منکھّ گرو دی سرن پیندا ہے، اہ پرماتما دا نام (ہردے وچ) سمبھال کے (اس جال توں) بچ جاندا ہے ۔۔2۔۔
ہے میرے پیارے من! ہے بے-مہار من! سادھ سنگتِ وچ جاہ، (اتھے) گرو نوں لبھّ۔
سادھ سنگتِ دا آسرا لے کے پرماتما دا نام سمرنا چاہیدا ہے، اہ ہرِ-نام ہی تیرے نال (سدا) ساتھ کریگا ۔۔3۔۔
ہے بے-مہار من! اہ منکھّ وڈے بھاگاں والا بن جاندا ہے جس اتے پرماتما مہر دی اک نگاہ کردا ہے۔