آسا ۔۔
(جو منکھّ) ساڈھے تنّ تنّ گز (لمیاں) دھوتیاں (پہندے، اتے) تہریاں تنداں والے جنیؤ پاندے ہن،
جنھاں دے گلاں وچ مالاں ہن تے ہتھ وچّ لشکائے ہوئے لوٹے ہن،
(نرے اہناں لچھناں کرکے) اہ منکھّ پرماتما دے بھگت نہیں آکھے جانے چاہیدے، اہ تاں (اسل وچ) بنارسی ٹھگّ ہن ۔۔1۔۔
مینوں اجہے سنت چنگے نہیں لگدے،
جو مول نوں بھی ٹہنیاں سمیت کھا جان (بھاو، جو مایا دی خاتر منکھاں نوں جانوں مارنوں بھی سنکوچ نا کرن) ॥1۔۔ رہاؤ ۔۔
(اہ لوک) بھانڈے مانج کے (چلھیاں) اتے رکھدے ہن، (ہیٹھاں) لکڑیاں دھو کے بالدے ہن،
دھرتی پٹّ کے دو چلھے بناندے ہن، (سچّ تاں اہو جہی، پر کرتوت اہ ہے کِ) سمولچے منکھّ کھا جاندے ہن ۔۔2۔۔
اہو جہے مند-کرمی منکھّ سدا وکاراں وچ ہی کھچت پھردے ہن، اننج مونہوں اکھواندے ہن کِ اسیں مایا دے نیڑے نہیں چھونہدے۔
سدا اہنکار وچ متے پھردے ہن، (اہ آپ تاں ڈبے ہی سن) سارے ساتھیاں نوں بھی (اہناں مند-کرماں وچ) ڈوبدے ہن ۔۔3۔۔
(پر جیواں دے کیہ وسّ؟) جس پاسے پرماتما نے کسے منکھّ نوں لایا ہے اسے ہی پاسے اہ لگا ہویا ہے، تے اہو جہے ہی اہ کمّ کر رہا ہے۔
کبیر آکھدا ہے- سچّ تاں اہ ہے کِ جس نوں ستگورو مل پیندا ہے، اہ پھر کدے جنم (مرن دے گیڑ) وچ نہیں آؤندا ۔۔4۔۔2۔۔
آسا ۔۔
(میرے اندر ٹک کے) میرے پتا-پربھو نے مینوں سہارا دے دتا ہے،
(جپن لئی) میرے مونہ وچ (اس نے آپنا) امرت-نامت دتا ہے، (اس واستے) میری (ہردا-روپا) سیج سکھدائی ہو گئی۔
(جس پیو نے اتنا سکھ دتا ہے) اس پیو نوں میں (کدے) من توں نہیں بھلاوانگا۔
(جویں اتھے میں سوکھا ہو گیا ہاں، تویں) اگانہ چلّ کے (بھی) میں (منکھا-جنما دی) کھیڈ نہیں ہارانگا ۔۔1۔۔
میرے اتوں مایا دا پربھاو مٹ گیا ہے، ہن میں بڑا سوکھا ہو گیا ہاں؛
ناہ ہن مینوں مایا دا موہ ستاؤندا ہے، تے ناہ ہی میں ہن (مڑ مڑ) سریر-روپر گودڑی پہنانگا ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
جس پربھو-پتا نے مینوں (اہ نواں) جنم دتا ہے، اس توں میں سدکے ہاں،
اس نے پنج کامادکاں توں میرا کھہڑا چھڈا دتا ہے۔
ہن اہ پنجے مار کے میں آپنے پیراں ہیٹھ دے لئے ہن،
کیونکِ (اہناں ولوں ہٹ کے) میرا من تے تن پربھو دے سمرن وچ مست ہو گئے ہن ۔۔2۔۔
میرا (اہ) پیو بڑا وڈا مالک ہے۔
(جے کوئی پچھے کِ) میں (کنگال کبیر) اس پتا پاس کویں اپڑ گیا ہاں؟
(تاں اس دا اتر اہ ہے کِ جدوں) مینوں ستگورو مل پئے تاں اہناں (پتا-پربھو دے دیس دا) راہ وکھا دتا،
تے جگت دا پیو-پربھو مینوں میرے من وچ پیارا لگّ پیا ۔۔3۔۔
(ہن میں نسنگ ہو کے اس نوں آکھدا ہاں، ہے پربھو!) میں تیرا بچا ہاں، توں میرا پیو ہیں،
اساڈا دوہاں دا (ہن) اکو تھاں ہی (میرے ہردے وچ) نواس ہے۔
کبیر آکھدا ہے- میں داس نے اس اکّ پربھو نوں پچھان لیا ہے (پربھو نال سانجھ پا لئی ہے۔)
ستگورو دی کرپا نال مینوں (جیون دے رستے دی) ساری سوجھ پے گئی ہے ۔۔4۔۔3۔۔
آسا ۔۔
(مایا دے بلوان) پنج کامدکاں نال میل-جول رکھن والے منکھّ اکّ بھانڈے وچ ککڑ (آدک) دا رنھیا ہویا ماس پا لیندے ہن، دوجے بھانڈے وچ شراب پا لیندے ہن۔
(اس ماس-شراب دے) آلے-دوالے بیٹھ جاندے ہن، اہناں (وشئی بندیاں) دے اندر نلجّ مایا (دا پربھاو) ہندا ہے ۔۔1۔۔
نلجّ مایا دا واجا (سارے جگت وچ) ٹھن-ٹھن کر کے وجّ رہا ہے۔
ہے مایا! کسے ورلے وچاروان نے تیرا بل پین نہیں دتا ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
(جدھر تکو) سبھ جیواں دے مناں وچ نلجّ مایا دا زور پے رہا ہے، مایا سبھناں (دے آتمک جیون) نوں مار کے گہُ نال ویکھدی ہے (کِ کوئی بچ تاں نہیں رہا)۔
(مایا، مانو، آکھدی ہے-) میں سبھ جیواں دی بھین بھنیویں ہاں (بھاو، سارے جیو مینوں ترلے لے لے کے اکٹھی کردے ہن)، پر جس منکھّ نے مینوں ویاہ لیا ہے (بھاو، جس نے آپنے اتے میرا زور نہیں پین دتا) میں اس دی داسی ہو جاندی ہاں ۔۔2۔۔
کوئی وڈا گیانوان منکھّ ہی، جس نوں جگت سنت آکھدا ہے، میرا (مایا دا) خسم بن سکدا ہے۔
اہی میرے اتے کابو پا رکھن دے سمرتھ ہندا ہے۔ ہور کوئی تاں میرے نیڑے بھی نہیں ڈھک سکدا (بھاو، کسے ہور دی میرے اگے پیش نہیں جا سکدی) ॥3۔۔
سنت جناں نے مایا نوں نکّ توں کٹّ دتا ہے، چنگی تراں کٹّ کے پرے سٹّ دتا ہے۔
کبیر آکھدا ہے- مایا سنتاں نال سدا ویر کردی ہے (کیونکِ اہناں دے آتمک جیون اتے چوٹ کرن دا سدا جتن کردی ہے)، پر سارے جگت دے جیو اس نال پیار کردے ہن ۔۔4۔۔4۔۔
آسا ۔۔
(کئی لوک) جوگی ہن، جتی ہن، تپی ہن، سنیاسی ہن، بہت تیرتھاں تے جان والے ہن،
سریوڑے ہن، بیراگی ہن، موندھاری ہن، جٹادھاری ہن-اہ سارے سادھن کردیاں بھی جنم مرن دا گیڑ بنیا رہندا ہے ۔۔1۔۔
سو سبھ توں چنگی گلّ اہ ہے کِ پربھو دا نام سمریا جائے۔
جس منکھّ دے ہردے وچ پربھو دے نام دا پیار ہے، جو منکھّ جیبھ نال نام سمردا ہے، جم اس دا کجھ نہیں وگاڑ سکدا (کیونکِ اس دا جنم مرن مکّ جاندا ہے) ॥1۔۔ رہاؤ ۔۔
جو لوک شاستر وید جوتش تے کئی ویاکرن جاندے ہن،