(تاں تے، آکھ) ہے نانک! میں اہناں (سمرن کرن والیاں) دی پیریں لگاں ۔۔3۔۔
پربھو دا سمرن کرنا (ہور) سارے (آہراں) نالوں چنگا ہے؛
پربھو دا سمرن کرن نال بہت سارے (جیو) (وکاراں توں) بچ جاندے ہن۔
پربھو دا سمرن کرن نال (مایا دی) ترہ مٹ جاندی ہے،
(کیونکِ مایا دے) ہریک (کیل) دی سمجھ پے جاندی ہے۔
پربھو دا سمرن کرن نال جماں دا ڈر مکّ جاندا ہے،
تے (جیو دی) آس پورن ہو جاندی ہے (بھاو، آساں ولوں من رجّ جاندا ہے)۔
پربھو دا سمرن کیتیاں من دی (وکاراں دی) میل دور ہو جاندی ہے،
اتے منکھّ دے ہردے وچ (پربھو دا) امر کرن والا نام ٹک جاندا ہے۔
پربھو جی گرمکھ منکھاں دی جیبھ اتے وسدے ہن (بھاو، سادھ جن سدا پربھو نوں جپدے ہن)۔
(آکھ) ہے نانک! (میں) گرمکھاں دے سیوکاں دا سیوک (بناں) ॥4۔۔
جو منکھّ پربھو نوں سمردے ہن، اہ دھناڈھ ہن،
تے، اہ ازت والے ہن۔
جو منکھّ پربھو نوں سمردے ہن، اہ منے-پرمنے ہوئے ہن،
تے اہ (سبھ منکھاں توں) چنگے ہن۔
جو منکھّ پربھو نوں سمردے ہن اہ کسے دے متھاج نہیں ہن،
اہ (تاں سگوں) سبھ دے بادشاہ ہن۔
جو منکھّ پربھو نوں سمردے ہن اہ سکھی وسدے ہن،
اتے سدا لئی جنم مرن توں رہت ہو جاندے ہن۔
(پر) پربھ-سمرن وچ اہی منکھّ لگدے ہن جنھاں اتے پربھو آپِ میہربان (ہندا ہے)؛
ہے نانک! (کوئی وڈ-بھاگی) اہناں گرمکھاں دی چرن-دھوڑ منگدا ہے ۔۔5۔۔
جو منکھّ پربھو نوں سمردے ہن، اہ دوجیاں نال بھلائی کرن والے بن جاندے ہن،
اہناں توں (میں) سدا سدکے ہاں۔
جو منکھّ پربھو نوں سمردے ہن اہناں دے مونہ سوہنے (لگدے) ہن،
اہناں دی (امر) سکھ وچ گزردی ہے۔
جو منکھّ پربھو نوں سمردے ہن، اہ آپنے آپ نوں جتّ لیندے ہن،
اتے اہناں دی زندگی گزارن دا تریکا پوتر ہو جاندا ہے۔
جو منکھّ پربھو نوں سمردے ہن، اہناں نوں خشیاں ہی خشیاں ہن،
(کیونکِ) اہ پربھو دی ہزوری وچ وسدے ہن۔
سنتاں دی کرپا نال ہی اہ ہر ویلے (سمرن دی) جاگ آ سکدی ہے؛
ہے نانک! سمرن (دی داتِ) وڈی کسمت نال (ملدی ہے) ॥6۔۔
پربھو دا سمرن کرن نال منکھّ دے (سارے) کمّ پورے ہو جاندے ہن (بھاو، اہ لوڑاں دے ادھین نہیں رہندا)
اتے کدے چنتا دے وسّ نہیں ہندا۔
پربھو دا سمرن کرن نال، منکھّ اکال پرکھ دے گن ہی اچاردا ہے (بھاو، اس نوں سفت-سالاہ دی آدت پے جاندی ہے)
اتے سہج اوستھا وچ ٹکیا رہندا ہے۔
پربھو دا سمرن کرن نال منکھّ دا (من روپی) آسن ڈولدا نہیں
اتے اس دے (ہردے دا) کؤل-پھلّ کھڑیا رہندا ہے۔
پربھو دا سمرن کرن نال (منکھّ دے اندر) اک-رس سنگیت (جہا) (ہندا رہندا ہے)،
(بھاو) پربھو دے سمرن توں جو سکھ (اپجدا) ہے اہ (کدے) مکدا نہیں۔
اہی منکھّ (پربھو نوں) سمردے ہن، جنھاں اتے پربھو دی میہر ہندی ہے؛
ہے نانک! (کوئی وڈبھاگی) اہناں (سمرن کرن والے) جناں دی سرنی پیندا ہے ۔۔7۔۔
پربھو دا سمرن کر کے بھگت (جگت وچ) مشہور ہندے ہن،
سمرن وچ ہی جڑ کے (رشیاں نے) وید (آدک دھرم پستک) رچے۔
پربھو دے سمرن دوارا ہی منکھّ سدھّ بن گئے، جتی بن گئے، داتے بن گئے؛
سمرن دی برکتِ نال نیچ منکھّ سارے سنسار وچ پرگٹ ہو گئے۔
پربھو دے سمرن نے ساری دھرتی نوں آسرا دتا ہویا ہے؛
(تاں تے ہے بھائی!) جگت دے کرتا پربھو نوں سدا سمر۔
پربھو نے سمرن واستے سارا جگت بنایا ہے؛
جتھے سمرن ہے اوتھے نرنکار آپ وسدا ہے۔
میہر کر کے جس منکھّ نوں (سمرن کرن دی) سمجھ دیندا ہے،
ہے نانک! اس منکھّ نے گرو دوارا سمرن (دی دات) پراپت کر لئی ہے ۔۔8۔۔1۔۔
سلوکُ ۔۔
دیناں دے درد تے دکھّ ناس کرن والے ہے پربھو! ہے ہریک سریر وچ ویاپک ہری! ہے اناتھاں دے ناتھ!
ہے پربھو! گرو نانک دا پلا پھڑ کے میں تیری سرن آیا ہاں ۔۔1۔۔