دھرمراج نے آپنے جمدوتاں نوں آکھ دتا ہے کِ اس تپے نوں لے جا کے اس تھاں پائیو جتھے وڈے توں وڈے پاپی (پائیدے ہن)۔
پھیر (ؤ تھے بھی) اس تپے دے مونہ کوئی نا لگیو، (کیونکِ) اہ تپا ستگورو ولوں پھٹکاریا ہویا ہے (گرو توں وچھڑیا ہویا ہے)۔
ہے نانک! جو اہ کجھ پربھو دی درگاہ وچ ورتیا ہے اہ آکھ کے سنا دتا ہے۔ اس گلّ نوں اہ منکھّ سمجھدا ہے جس نوں خسم پربھو نے سواریا ہویا ہے ۔۔1۔۔
م 4 ۔۔
ہری دے بھگت ہری نوں سمردے ہن تے ہری دی سفتِ-سالاہ کردے ہن،
بھگت سدا ہری دا کیرتن گاندے ہن تے ہری دا سکھدائی نام (جپدے ہن)۔
پربھو نے بھگتاں نوں سدا لئی نام (جپن) دا گن بخشیا ہے جو دنوں دن سوایا ودھدا ہے۔
پربھو نے آپنے برد دی لاج رکھی ہے تے آپنے بھگتاں نوں ہردے وچ اڈول کر دتا ہے (بھاو، مایا دے پچھے نہیں ڈولن دیندا)۔
نندکاں کولوں پربھو لیکھا منگدا ہے تے بہتی سزا دندا ہے۔
نندک جہو جہا آپنے من وچ کماندے ہن، تہو جہا اہناں نوں پھل ملدا ہے۔
(کیونکِ) اندر بیٹھ کے بھی کیتا ہویا کمّ زرور پرگٹ ہو جاندا ہے، بھاویں کوئی دھرتی وچ (لک کے) کرے۔
(پربھو دا) داس نانک پربھو دی وڈیائی ویکھ کے پرسنّ ہو رہا ہے ۔۔2۔۔
پؤڑی م 5 ۔۔
پربھو (آپنے) بھگتاں دا آپ راکھا ہے، پاپ چتون والا (اہناں دا) کیہ وگاڑ سکدا ہے؟ (بھاو، کجھ وگاڑ نہیں سکدا)۔
مورکھ اہنکاری منکھّ اہنکار کردے ہن تے (اہنکار روپی) زہر کھادھیاں مردے ہن۔
(کیونکِ جس زندگی تے مان کردے ہن اس دے گنتی دے) تھوہڑے دن آخر مکّ جاندے ہن، جویں پکا فسل کٹیدا ہے،
اتے اہ جہو جہے (اہنکار دے) کمّ کردے ہن، (درگاہ وچ بھی) اہو جہے اکھواؤندے ہن (بھاو، اہو جہا پھل پاؤندے ہن)۔
(پر) جو پربھو سبھ دا مالک ہے، تے وڈا ہے اہ (آپنے) داس نانک دا راکھا ہے ۔۔30۔۔
سلوک م 4 ۔۔
ستگورو توں بھلے ہوئے منکھّ مول توں بھلے ہوئے ہن، کیونکِ اہناں دے اندر لبّ، لوبھ تے اہنکار ہے،
اہناں دا ہریک دہاڑا (بھاو، ساری امر) لبّ لوبھ اہنکار (سمبندھی) جھگڑا کردیاں گزردا ہے، اہ ستگورو دے شبد وچ وچار نہیں کردے۔
کرتار نے اہناں (منمکھاں) دی ہوش تے اکل کھوہ لئی ہے، نرا وکار ہی بولدے ہن (بھاو، نرے وکاراں دے بچن ہی کردے ہن)؛
اہ کسے بھی دات (دے ملن) تے رجدے نہیں، کیونکِ اہناں دے من وچ بڑی ترشنا اگیان تے ہنیرا ہے۔
ہے نانک! (اہو جہے) منمکھاں نالوں سمبندھ ٹٹا ہویا ہی چنگا ہے، کیونکِ اہناں دا موہ پیار تاں مایا نال ہے ۔۔1۔۔
م 4 ۔۔
جنھاں منکھاں دے ہردے وچ مایا دا پیار ہے، اہناں (دے ہردے وچ) ستگورو دے سنمکھ رہن والا نہں نہیں ہندا۔
اس نوں سپنے وچ بھی سکھ نہیں ملدا تے اہ جمن مرن وچ بھؤندا پھردا ہے۔
اہ منکھّ (مایا موہ-روپ) کوڑا کمّ کردا ہے، تے (زبان توں بھی) کوڑ بولدا ہے تے کوڑ وچ لگّ کے کوڑ (دا روپ ہی) ہو جاندا ہے۔
(کیونکِ) مایا دا موہ (-روپ کوڑ) نرول دکھّ (دا کارن) ہے (اس لئی اہ) دکھّ وچ ہی مکّ جاندا ہے تے دکھّ (دا رونا ہی) روندا رہندا ہے۔
بھاویں ہریک منکھّ پیا تانگھ کرے (پر) ہے نانک! مایا تے لو دا میل پھب نہیں سکدا۔
(پچھلے کیتے ہوئے بھلے کرماں انوسار) جنھاں دے (من-روپ) پلے وچ (بھلے سنسکاراں دا اکٹھّ-روپ) پنّ (اکریا) ہویا ہے، اہناں نوں ستگورو دے شبد دی راہیں سکھ ملدا ہے ۔۔2۔۔
پؤڑی م 5 ۔۔
ہے نانک! سنت تے منی جن (آپنی) وچار دسدے ہن تے چارے وید (بھاو، پراتن دھرم-پستک) بھی (اہی گلّ) آکھدے ہن،
(کِ) بھگت جن جو بچن مونہوں بولدے ہن اہ (سہیہ) ہندے ہن۔
(بھگت) سارے سنسار وچ پرتکھّ پرسدھّ ہندے ہن تے (اہناں دی سوبھا) سارے لوک سندے ہن۔
جو مورکھ منکھّ (اجیہے) سنتاں نال ویر کردے ہن، اہ سکھ نہیں پاندے۔
(اہ دوکھی) سڑدے تاں اہنکار وچ ہن، (پر) بھگت جناں دے گناں نوں ترسدے ہن۔
اہناں دوکھی منکھاں دے وسّ بھی کیہ ہے؟ کیونکِ مڈھّ توں (مندے کمّ کرن کرکے) مندے (سنسکار ہی) اہناں دا ہسا ہے۔