ہے میرے سریر! میں تینوں سمجھاندا ہاں، میری نسیہت سن۔
توں پرائی نندیا دا دھیان رکھدا ہیں، توں (ہورناں دی) جھوٹھی چغلی کردا رہندا ہیں۔
ہے جیو! توں پرائی استری نوں (بھیڑی نگاہ نال) تکدا ہیں، توں چوریاں کردا ہیں، ہور برائیاں کردا ہیں۔
ہے میری کایاں! جدوں جیواتما تر جائگا، توں اتھے ہی رہِ جائنگی، توں (تدوں) چھٹڑ استری وانگ ہو جائنگی ۔۔2۔۔
ہے میرے سریر! توں (مایا دی) نیند وچ ہی ستا رہا (تینوں سمجھ ہی ن آئی کِ) توں کیہ کرتوتاں کردا رہا۔
چوری آدک کر کے جو مال-دھن میں لیاؤندا رہا، تینوں اہ من وچ پسند آؤندا رہا۔
(اس تراں) ناہ اس لوک وچ سوبھا کھٹی، ناہ پرلوک وچ آسرا (ملن دا پربندھ) ہویا۔ کیمتی منکھا جنم زایا کر لیا ۔۔3۔۔
ہے بھائی! (جیواتما دے تر جان تے ہن) میں کانیاں بہت دکھی ہوئی ہاں۔ ہے نانک! میری ہن کوئی وات نہیں پچھدا ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
ہے نانک! (آکھ-) ہے مورکھ! ودھیا گھوڑے، سونا چاندی، کپڑیاں دے لدّ-
کوئی بھی شے (موت ویلے) کسے دے نال نہیں جاندی۔ سبھ اتھے ہی رہِ جاندے ہن۔
مسری میوے آدک بھی میں سبھ کجھ چکھّ کے ویکھ لیا ہے۔ (اہناں وچ بھی اتنا سواد نہیں جتنا ہے پربھو!) تیرا نام مٹھا ہے ۔۔4۔۔
نیہاں رکھّ رکھّ کے مکاناں دیاں کندھاں اساریاں، پر (موت آیاں) اہ سواہ دے مندراں دی ڈھیری وانگ ہی ہو گئے۔
(مایا دے) خزانے اکٹھے کیتے کسے نوں (ہتھوں) نہیں دیندا، مورکھ سمجھدا ہے کِ اہ سبھ کجھ میرا ہے۔
(پر اہ نہیں جاندا کِ) سونے دی لنکا سونے دے مہل (راون دے بھی ناہ رہے، توں کس دا وچارا ہیں) اہ دھن کسے دا بھی نہیں بنیا رہندا ۔۔5۔۔
ہے مورکھ اننجان من! سن۔
اس پرماتما دی رزا ہی ورتیگی (لوب لوبھ آدک چھڈّ کے اس دی رزا وچ ترنا سکھّ) ॥1۔۔ رہاؤ ۔۔
ساڈا مالک-پربھو وڈا ساہوکار ہے، اسیں سارے جیو اس دے بھیجے ہوئے ونجارے-وپاریے ہاں (اتھے نام-وپار کرن آئے ہوئے ہاں)۔
اہ جند اہ سریر اسے شاہ دی دتی ہوئی راس-پونجی ہے۔ اہ آپ ہی ماردا تے آپ ہی جند دیندا ہے ۔۔6۔۔1۔۔13۔۔
گؤڑی چیتی مہلا 1 ۔۔
ہے میرے من! میرے ویری (کامادک) پنج ہن، میں اکلا ہاں، میں (اہناں توں) سارا گھر (بھاو، بھلے گن) کویں بچاواں؟
ہے بھائی! اہ پنجے مینوں نتّ ماردے تے لٹدے رہندے ہن، میں کس دے پاس شکائت کراں؟ ॥1۔۔
ہے من! پرماتما دا نام سمر،
ساہمنے جمراج دی بھاری تکڑی فوج دسّ رہی ہے (بھاو، موت آؤن والی ہے) ॥1۔۔ رہاؤ ۔۔
پرماتما نے اہ سریر بنا کے (اس دے کنّ نکّ آدک) دس دروازے بنا دتے۔ (اس دے ہکم انوسار) اس سریر وچ جند-استری آ ٹکی۔
پر اہ جیو-استری آپنے آپ نوں امر جان کے سدا (دنیا والے) چوج-تماشے کردی رہندی ہے، تے اہ ویری کامادک پنجے جنے (اندروں بھلے گن) لٹدے رہندے ہن ۔۔2۔۔
(جم دی فوج نے آخر) سریر-مٹھ ڈھاہ کے مندر لٹّ لیا، جیو-استری اکلی ہی پھڑی گئی۔
جم دا ڈنڈا سر اتے وجا، جم دا سنگل گل وچ پیا، اہ (لٹن والے) پنجے جنے بھجّ گئے (ساتھ چھڈّ گئے) ॥3۔۔
(ساری امر جد تک جیو جیؤندا رہا) وہٹی سونا چاندی (دے گہنے) منگدی رہندی ہے، سنبندھی متر کھان پین دے پدارتھ منگدے رہندے ہن۔
ہے نانک! اہناں دی ہی خاتر جیو پاپ کردا رہندا ہے، آخر (پاپاں دے کارن) بجھا ہویا جم دی نگری وچ دھکیا جاندا ہے ۔۔4۔۔2۔۔14۔۔
گؤڑی چیتی مہلا 1 ۔۔
ہے راول! آپنے سریر دے اندر ہی مندیاں واسناں نوں روک-اہ ہن (اسل) مندراں۔ سریر نوں ناسونت سمجھ-اس یکین نوں گودڑی بنا۔
ہے راول! (تسی ہورناں نوں چیلے بناندے پھردے ہو) آپنے پنجے، گیان-اندریاں نوں وسّ وچ کرو، چیلے بناؤ، آپنے من نوں ڈنڈا بناؤ (تے ہتھ وچ پھڑو۔ بھاو، کابو کرو) ॥1۔۔
(ہے راول!) تاں توں اس تراں جوگ (پربھو-چرناں وچ جڑن) دا تریکا لبھّ لئینگا،
جے توں اس گر-شبد وچ من جوڑیں (جس توں بنا) کوئی ہور (جیون-راہن وکھان دے سمرتھّ) نہیں ہے۔ توں تاں گاجر مولی آدک کھان وچ من جوڑدا پھردا ہیں ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
جے (گنگا دے کنڈھے) سر منایاں گرو ملدا ہے (بھاو، تسی تاں گنگا دے کنڈھے سر منا کے گرو دھاردے ہو) تاں اساں تاں گرو نوں ہی گنگا بنا لیا ہے، (بھاو، ساڈے واستے گرو ہی مہاں پوتر تیرتھ ہے)۔
انھا (راول) اس اکو مالک نوں نہیں سمردا جو تناں بھوناں (دے جیواں) نوں تارن دے سمرتھ ہے ۔۔2۔۔
ہے جوگی! توں (جوگ دا) وکھاوا کر کے نریاں گلاں وچ ہی لوکاں دا من پرچاندا ہیں، پر تیرا آپنا سنسا اکا ہی دور نہیں ہندا۔