اس دی سنگت توں پھل اہ ملدا ہے کِ دنیا دے "بائد بباد" توں خلاسی ہو جاندی ہے، کوئی بھی وکار اس اؤکھے سفر دے راہ وچ روک نہیں پاندا ۔۔231۔۔
ہے کبیر! (چونکِ دنیا دے "بائد بباد" توں خلاسی سادھو دی سنگت کیتیاں ہی ملدی ہے، اس واستے) اکّ گھڑی، ادھی گھڑی، گھڑی دا چوتھا ہسا-
جتنا چر بھی گرمکھاں دی سنگت کیتی جائے، اس توں (آتمک جیون وچ) نفا ہی نفا ہے ۔۔232۔۔
ہے کبیر! جے لوک 'بھگتن سیتی گوسٹے' کر کے تیرتھ-جاترا ورت-نیم آدک بھی کردے ہن تے اہ شرابی لوک بھنگ مچھی بھی کھاندے ہن (بھاو، ستسنگ وچ بھی جاندے ہن تے شراب-کباب بھی کھاندے پیندے ہن، وکار بھی کردے ہن)
اہناں دے اہ تیرتھ ورت آدک والے سارے کرم بلکل وئرتھ جاندے ہن ۔۔233۔۔
(ہے میری ست-سنگن سہیلیئے! جدوں دی مینوں 'سادھو سنگُ پراپتی' ہوئی ہے، میں 'بھگتن سیتی گوسٹے' ہی کردی ہاں، اس 'سادھو سنگ' دی برکتِ نال) پیارے پربھو-پتیو نوں آپنے ہردے وچ سامبھ کے (اہناں 'بھانگ ماچھلی سرا' آدک وکاراں ولوں) میں آپنیاں اکھاں نیویاں کری رکھدی ہاں،
(دنیا دے اہناں رساں نال کھیڈاں کھیڈن دے تھاں) میں پربھو-پتیو نال سارے رنگ ماندی ہاں؛ پر میں (اہ بھیت) کسے نوں نہیں دسدی ۔۔234۔۔
(ہے سخی! میں سرف پربھو-پتیو نوں ہی آکھدی ہاں کِ ہے پتی!) اٹھے پہر ہر گھڑی میری جند تینوں ہی تکدی رہندی ہے۔
(ہے سخی!) میں سبھ سریراں وچ پربھو-پتیو نوں ہی ویکھدی ہاں، اس واستے مینوں کسے پرانی-ماتر توں نفرت نہیں ہے ۔۔235۔۔
ہے سہیلیئے! ('سادھو سنگ' دی برکتِ نال میرے اندر اک اچرج کھیڈ بن گئی ہے، مینوں ہن اہ پتا نہیں لگدا کِ) میری جند پربھو-پتیو وچ وسّ رہی ہے جاں جند وچ پیارا آ وسیا ہے۔
ہے سہیلیئے! توں ہن اہ سمجھ ہی نہیں سکدی کِ میرے اندر میری جند ہے جاں میرا پیارا پربھو-پتیو ۔۔236۔۔
پر، ہے کبیر! (آکھ-مینوں جو اہ جیون- دات ملی ہے، جیون-داتے ستگورو توں ملی ہے جو آپ بھی نام دا رسیا ہے؛ جنیؤ آدک دے کے تے کرم-کانڈ دا راہ دسّ کے) براہمن سرف دنیاداراں دا ہی گرو اکھوا سکدا ہے، بھگتی کرن والیاں دا اپدیش-داتا براہمن نہیں بن سکدا،
کیونکِ اہ تاں آپ ہی چہناں ویداں دے جگّ آدک کرم-کانڈ دیاں الجھناں نوں سوچ سوچ کے اہناں وچ ہی کھپ کھپ کے آتمک موت مر چکا ہے (اس دی آپنی ہی جند پربھو-ملاپ دا آنند نہیں مان سکی، اہ بھگتاں نوں اہ سواد کویں دے دوا سکدا ہے؟) ॥237۔۔
پرماتما دا نام، مانو، کھنڈ ہے جو ریت وچ کھلری ہوئی ہے، ہاتھی پاسوں اہ کھنڈ ریت وچوں چنی نہیں جا سکدی۔
کبیر آکھدا ہے کِ پورے ستگورو نے ہی اہ بھلی متّ دتی ہے کِ منکھّ کیڑی بن کے اہ کھنڈ کھا سکدا ہے ۔۔238۔۔
ہے کبیر! جے تینوں پربھو-پیار دی کھیڈ کھیڈن دی تانگھ ہے، تاں آپنا سر کٹّ کے گیند بنا لے (اس تراں اہنکار دور کر کِ لوک بے-شکّ ٹھیڈے پئے مارن 'کبیر روڑا ہوئ رہُ باٹ کا، تجِ من کا، ابھمانُ')
اہ کھیڈ کھیڈدا کھیڈدا اتنا مست ہو جا کِ (دنیا ولوں) جو (سلوک تیرے نال) ہووے اہ پیا ہووے ۔۔239۔۔
پر، ہے کبیر! جے تینوں پربھو-پیار دی اہ کھیڈ کھیڈن دی سکّ ہے تاں پورے ستگورو دی سرن پے کے کھیڈ؛ (کرم-کانڈی براہمن پاس اہ چیز نہیں ہے)۔
کچی سرہوں پیڑیاں ناہ تیل نکلدا ہے تے ناہ ہی کھل بندی ہے (اہی ہال جنیؤ آدک دے کے بنے کچے گوروآں دا ہے) ॥240۔۔
جو منکھّ (پربھو دی) بھال تاں کردے ہن، پر بھگت جناں نوں پچھان نہیں سکدے اہ انھیاں وانگ ہی ٹٹولے ماردے ہن۔
نامدیو آکھدا ہے کِ بھگتی کرن والے بندیاں (دی سنگت) توں بنا بھگوان نہیں مل سکدا ۔۔241۔۔
(سارے سکھ پربھو دے سمرن وچ ہن، پر) جو منکھّ پرماتما دا نام-ہیرا چھڈّ کے ہور ہور تھاں توں سکھاں دی آس رکھدے ہن،
اہ لوک سدا دکھّ ہی سہاردے ہن-اہ سچی گلّ روداس دسدا ہے ۔۔242۔۔
ہے کبیر! جے توں گھر-باری بندا ہیں تاں گھر-باری والا فرز بھی نباہ (بھاو، پربھو دا سمرن کر، وکاراں توں بچیا رہُ اتے کسے توں نفرت ناہ کر۔ پر گرہست وچ رہِ کے) جے توں مایا وچ ہی غرکے رہنا ہے تاں اس نوں تیاگنا ہی بھلا ہے۔
تیاگی بن کے جو منکھّ پھر بھی نال نال مایا دا جنجال سہیڑدا ہے اس دی بڑی بد-کسمتی سمجھو (اہ کسے تھاں جوگا ناہ رہا) ॥243۔۔
شیخ فرید جی دے سلوک۔
اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
جس دن (جیو-) استری ویاہی جائگی، اہ سما (پہلاں ہی) لکھیا گیا ہے (بھاو، جیو دے جگت وچ آؤن توں پہلاں ہی اس دی موت دا سما متھیا جاندا ہے)،
موت دا فرستا جو کناں نال سنیا ہی ہویا سی، آ کے مونہ وکھاندا ہے (بھاو، جس بارے پہلاں ہورناں دی موت سمے سنیا سی، ہن اس جیو-استری نوں آ مونہ وکھاندا ہے جس دی واری آ جاندی ہے)۔
ہڈاں نوں بھنّ بھنّ کے (بھاو، سریر نوں روگ آدک نال نتانا کر کے) وچاری جند (اس وچوں) کڈھّ لئی جاندی ہے۔
جند نوں (اہ گلّ) سمجھا کِ (موت دا) اہ متھیا ہویا سما ٹل نہیں سکدا۔
جند، مانو، وہٹی ہے، موت (دا فرستا اس دا) لاڑا ہے (جند نوں) ویاہ کے زرور لے جائگا،
اہ (کانیاں جند نوں) آپنی ہتھیں تور تے کس دے گل لگیگی؟ (بھاو نیاسری ہو جائگی)۔
ہے فرید! توں کدے 'پل سرات' دا نام نہیں سنیا جو وال توں بھی بریک ہے؟
کنیں واجاں پیندیاں بھی آپنے آپ نوں لٹائی نا جاہ (بھاو، جگت وچ سمندر ہے جس وچ وکاراں دیاں لہراں اٹھّ رہیاں ہن، اس وچوں سہیہ سلامتّ پار لنگھن لئی 'درویشی'، مانو، اک پل ہے، جو ہے بہت سوڑا تے باریک، بھاو، درویشی کمانی بڑی ہی اؤکھی ہے، پر دنیا دے وکاراں توں بچن لئی رستا سرف اہی ہے۔ دھرم-پستکاں دی راہیں گرو-پیغمبر تینوں وکاراں دیاں لہراں دے خترے توں بچن لئی واجاں مار رہے ہن؛ دھیان نال سن تے جیون ازائیں ناہ گوا) ॥1۔۔
ہے فرید! (پرماتما دے) در دی فکیری اؤکھی (کار) ہے، تے میں دنیاداراں وانگ ہی تر رہا ہاں،
('دنیا' والی) نکی جہی گنڈھ (میں بھی) بنھ کے چکی ہوئی ہے، اس نوں سٹّ کے کتھے جاواں؟ (بھاو، دنیا دے موہ نوں چھڈنا کوئی سوکھا کمّ نہیں ہے) ॥2۔۔