جے پرماتما آپ ہی (مایا-جالا وچوں) خلاسی کرائے تاں ہی گرو دے چرناں نوں (ہردے وچ سمبھال کے (اس جال وچوں) نکل سکیدا ہے ۔۔4۔۔
ہے میرے پیارے من! ہے بے-مہار من! (تیرے) سریر وچ (ربی) جوتِ (وسّ رہی ہے، اس نوں) سامبھ کے رکھّ۔
پرماتما دا نام (مانو، جگت دے سارے) نوں خزانے (ہے) جس نوں گرو نے اہ نام وکھال دتا ہے، دیال پرماتما نے اس منکھّ اتے (نام دی اہ) بخشش کر دتی ہے ۔۔5۔۔
ہے بے-مہار من! توں کدے کتے ٹک کے نہیں بیٹھدا، اہ چنچلتا اہ چلاکی چھڈّ دیہ، (اہ چترائی) بھیانک (کھوہ) وچ (سٹّ دیویگی)۔
(ہے بے-مہار من!) پرماتما دا نام سدا چیتے رکھّ، پرماتما (دا نام) ہی انت ویلے (مایا دے موہ دے جال توں) خلاسی دواندا ہے ۔۔6۔۔
ہے بے-مہار من! پرماتما نال ڈونگھی سانجھ (اک) رتن (ہے اسنوں) توں سامبھ کے رکھّ، تے وڈے بھاگاں والا بن۔
گرو دا دتا ہویا گیان (گرو دی راہیں پرماتما نال پئی ہوئی ڈونگھی سانجھ، اک) کھنڈا ہے، (جس منکھّ نے اہ کھنڈا آپنے) ہتھ وچ فڑ لیا، اس نے (آتمک) موت نوں مارن والے (اس گیان-کھنڈے) دی راہیں جم نوں (موت دے سہم نوں، آتمک موت نوں) مار مکایا ۔۔7۔۔
ہے بے-مہارے من! (پرماتما دا نام-) خزانا (تیرے) اندر ہے، پر توں بھٹکنا وچ پے کے باہر بھالدا پھردا ہیں۔
(ہے من!) پرماتما-دا-روپا گرو جس منکھّ نوں مل پیندا ہے، اہ منکھّ سجن-پرماتما نوں آپنے نال-وسدا (اندر ہی) لبھّ لیندا ہے ۔۔8۔۔
(مایا دے موہ دے) رنگ وچ رنگے ہوئے بے-مہارے من! پرماتما دا پریم-رنگم سدا (آپنے اندر) سامبھ کے رکھّ۔
پرماتما (دے پیار) دا (اہ) رنگ پھر کدے فکا نہیں پیندا، (اس واستے اہ رنگ پراپت کرن لئی) توں گرو دی سرن پؤ، توں گرو دا شبد آپنے ہردے وچ سمبھال ۔۔9۔۔
ہے بے-مہارے من! اسیں جیو پنچھی ہاں، اکال-پرکھ نے (سانوں جگت وچ بھیجیا ہے جویں کوئی رکھّ پنچھیاں دے رات-بسرام لئی آسرا ہندا ہے، تویں) اہ سرب-ویاپک ہری (ساڈا جیو-پنچھیاں دا آسرا-) رکھّ ہے۔
ہے داس نانک! (آکھ-ہے من!) گرو دی راہیں پرماتما دا نام ہردے وچ سمبھال کے وڈے بھاگاں والے (جیو-پنچھیاں) نے اہ آسرا ہاسل کیتا ہے ۔۔10۔۔2۔۔
راگ گؤڑی-گواریری وچّ گرو ارجندیو جی دی اٹھّ-بنداں والی بانی۔
اکال پرکھ اکّ ہے، جس دا نام 'ہوند والا' ہے، جو سرشٹی دا رچنہار ہے اتے جو ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
(ہے بھائی!) جدوں منکھّ (آپنے) من وچ (وڈے ہون دا) مان کردا ہے،
تدوں (اس اہنکار وچ) جھلا (ہویا) منکھّ (سبھ لوکاں توں) وکھرا وکھرا تریا پھردا ہے۔
پر جدوں اہ سبھ لوکاں دی چرن-دھوڑ ہو گیا،
تدوں اس نے سوہنے رام نوں ہریک سریر وچ ویکھ لیا ۔۔1۔۔
(ہے بھائی!) میرے گرو نے مینوں (غریبی سبھاء دی) دات بخشی،
اس غریبی سبھاء دا پھل اہ ہویا ہے کِ مینوں آتمک اڈولتا مل گئی، میں سکھی ہاں ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
جد تک منکھّ ہر کسے نوں بھیڑا سمجھدا ہے،
تد تک (اس نوں اؤں جاپدا ہے کِ) سارے لوک اس دے واستے (ٹھگی دے) جال وچھا رہے ہن۔
پر جدوں اس نے (آپنے اندروں) وتکرا دور کر دتا،
تدوں (اس نوں یکین بن جاندا ہے کِ (کوئی اس نال ویر نہیں کر رہا ۔۔2۔۔
جد تک اس منکھّ نے (من وچ) آپنی ہی غرز ٹکائی رکھی،
تد تک اس نوں بڑی اؤکھیائی بنی رہندی ہے۔
پر جدوں اس نے (ہر تھاں) سرجن ہار نوں ہی (وسدا) پچھان لیا،
تدوں اس نوں (کسے نال) کوئی ساڑا نہیں رہِ جاندا ۔۔3۔۔
جد تک اس منکھّ نے (دنیا نال) آپنا موہ پکا کیتا ہویا ہے،
تد تک اہ بھٹکدا رہندا ہے، آتمک موت نے (تد تک) سدا اس نوں آپنی تکّ وچ رکھیا ہویا ہے۔
پر جدوں اس دے اندروں ساریاں بھٹکنا مکّ جاندیاں ہن،
تدوں اس وچ تے پرماتما وچ کوئی وتھّ نہیں رہِ جاندی ۔۔4۔۔
جد تک اس منکھّ نے (دوجیاں نالوں) کوئی وتکرے متھ رکھے ہن،
تد تک اس دی آتما نوں دکھاں-کلیشاں دیاں سزاواں ملدیاں رہندیاں ہن۔
پر جدوں اس نے (ہر تھاں) اک پرماتما نوں ہی وسدا سمجھ لیا،
تدوں اس نوں (سہیہ جیون-جگتِ دا) ہریک انگ سجھّ پیندا ہے ۔۔5۔۔
جتنا چر اہ منکھّ مایا دا متھاج ہو کے (ہر پاسے) بھٹکدا پھردا ہے،
تدوں تک اہ ترپت نہیں ہندا۔ اس دی مایا والی ترشنا مکدی نہیں۔
جدوں اہ منکھّ اس مایا-موہا توں وکھّ ہو جاندا ہے،
تدوں مایا اس دے پچھے پچھے لگّ تردی ہے۔ (مایا اس دی داسی بن جاندی ہے) ॥6۔۔
جدوں (کسے منکھّ نوں) گرو مہر کر کے مل پیندا ہے،
اس دے من وچ گیان ہو جاندا ہے، جویں گھر وچ دیوا جگ پیندا ہے (تے گھر دی ہریک چیز دسّ پیندی ہے۔)
تدوں منکھّ نوں سمجھ پے جاندی ہے کِ منکھا جیون وچ اسل جتّ کیہ ہے تے ہار کیہ ہے،
تدوں اس نوں آپنے سریر دی کدر ملوم ہو جاندی ہے (تے اس نوں وکاراں وچ نہیں رولدا) ॥7۔۔