ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 1373
ਤਾਸੁ ਪਟੰਤਰ ਨ ਪੁਜੈ ਹਰਿ ਜਨ ਕੀ ਪਨਿਹਾਰਿ ॥੧੫੯॥
तासु पटंतर न पुजै हरि जन की पनिहारि ॥१५९॥सा तु भगवतः विनयसेवकस्य जलवाहकेन समं न भवति। ||१५९||
ਕਬੀਰ ਨ੍ਰਿਪ ਨਾਰੀ ਕਿਉ ਨਿੰਦੀਐ ਕਿਉ ਹਰਿ ਚੇਰੀ ਕਉ ਮਾਨੁ ॥
कबीर न्रिप नारी किउ निंदीऐ किउ हरि चेरी कउ मानु ॥कबीर, किमर्थं नृपपत्न्याः निन्दां करोषि ? भगवतः दासस्य किमर्थं सम्मानं करोषि ?
ਓਹ ਮਾਂਗ ਸਵਾਰੈ ਬਿਖੈ ਕਉ ਓਹ ਸਿਮਰੈ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ॥੧੬੦॥
ओह मांग सवारै बिखै कउ ओह सिमरै हरि नामु ॥१६०॥यतः एकः तस्याः केशान् भ्रष्टाय कङ्कयति, अपरः भगवतः नाम स्मरति । ||१६०||
ਕਬੀਰ ਥੂਨੀ ਪਾਈ ਥਿਤਿ ਭਈ ਸਤਿਗੁਰ ਬੰਧੀ ਧੀਰ ॥
कबीर थूनी पाई थिति भई सतिगुर बंधी धीर ॥कबीर भगवतः स्तम्भस्य आश्रयेण अहं स्थिरः स्थिरः च अभवम्।
ਕਬੀਰ ਹੀਰਾ ਬਨਜਿਆ ਮਾਨ ਸਰੋਵਰ ਤੀਰ ॥੧੬੧॥
कबीर हीरा बनजिआ मान सरोवर तीर ॥१६१॥सत्यगुरुणा मम साहसं दत्तम्। कबीर, मया हीरकं क्रीतवन्, मन्सरोवरसरोवरस्य तटे। ||१६१||
ਕਬੀਰ ਹਰਿ ਹੀਰਾ ਜਨ ਜਉਹਰੀ ਲੇ ਕੈ ਮਾਂਡੈ ਹਾਟ ॥
कबीर हरि हीरा जन जउहरी ले कै मांडै हाट ॥कबीर, भगवता हीरकं, भगवतः विनयशीलं सेवकं च रत्नकारः यः स्वस्य दुकानं स्थापितवान्।
ਜਬ ਹੀ ਪਾਈਅਹਿ ਪਾਰਖੂ ਤਬ ਹੀਰਨ ਕੀ ਸਾਟ ॥੧੬੨॥
जब ही पाईअहि पारखू तब हीरन की साट ॥१६२॥मूल्याङ्कनकर्ता प्राप्तमात्रेण रत्नस्य मूल्यं निर्धारितं भवति । ||१६२||
ਕਬੀਰ ਕਾਮ ਪਰੇ ਹਰਿ ਸਿਮਰੀਐ ਐਸਾ ਸਿਮਰਹੁ ਨਿਤ ॥
कबीर काम परे हरि सिमरीऐ ऐसा सिमरहु नित ॥कबीर, त्वं ध्याने भगवन्तं स्मरसि, यदा आवश्यकता उत्पद्यते तदा एव। त्वया तं सर्वदा स्मर्तव्यम्।
ਅਮਰਾ ਪੁਰ ਬਾਸਾ ਕਰਹੁ ਹਰਿ ਗਇਆ ਬਹੋਰੈ ਬਿਤ ॥੧੬੩॥
अमरा पुर बासा करहु हरि गइआ बहोरै बित ॥१६३॥अमृतपुरे वसिष्यसि, नष्टं धनं भगवता पुनः प्रदास्यति । ||१६३||
ਕਬੀਰ ਸੇਵਾ ਕਉ ਦੁਇ ਭਲੇ ਏਕੁ ਸੰਤੁ ਇਕੁ ਰਾਮੁ ॥
कबीर सेवा कउ दुइ भले एकु संतु इकु रामु ॥कबीर, द्वयोः - सन्तस्य भगवतः च निःस्वार्थसेवा कर्तुं साधु।
ਰਾਮੁ ਜੁ ਦਾਤਾ ਮੁਕਤਿ ਕੋ ਸੰਤੁ ਜਪਾਵੈ ਨਾਮੁ ॥੧੬੪॥
रामु जु दाता मुकति को संतु जपावै नामु ॥१६४॥भगवान् मोक्षदाता, साधुः अस्मान् नाम जपं कर्तुं प्रेरयति। ||१६४||
ਕਬੀਰ ਜਿਹ ਮਾਰਗਿ ਪੰਡਿਤ ਗਏ ਪਾਛੈ ਪਰੀ ਬਹੀਰ ॥
कबीर जिह मारगि पंडित गए पाछै परी बहीर ॥कबीर, जनसमूहः पण्डितैः धर्मविदः यत् मार्गं स्वीकृतवन्तः तत् अनुसरणं कुर्वन्ति।
ਇਕ ਅਵਘਟ ਘਾਟੀ ਰਾਮ ਕੀ ਤਿਹ ਚੜਿ ਰਹਿਓ ਕਬੀਰ ॥੧੬੫॥
इक अवघट घाटी राम की तिह चड़ि रहिओ कबीर ॥१६५॥तस्मिन् मार्गे भगवतः कृते कठिनः विश्वासघातकः च प्रस्तरः अस्ति; कबीरः तत् प्रस्तरम् आरोहति। ||१६५||
ਕਬੀਰ ਦੁਨੀਆ ਕੇ ਦੋਖੇ ਮੂਆ ਚਾਲਤ ਕੁਲ ਕੀ ਕਾਨਿ ॥
कबीर दुनीआ के दोखे मूआ चालत कुल की कानि ॥कबीर, मर्त्यः स्वस्य लौकिकक्लेशैः, दुःखैः च म्रियते, स्वपरिवारस्य चिन्ताम् अनन्तरम्।
ਤਬ ਕੁਲੁ ਕਿਸ ਕਾ ਲਾਜਸੀ ਜਬ ਲੇ ਧਰਹਿ ਮਸਾਨਿ ॥੧੬੬॥
तब कुलु किस का लाजसी जब ले धरहि मसानि ॥१६६॥कस्य कुटुम्बस्य अपमानं भवति, यदा सः अन्त्येष्टि-चितायां स्थापितः भवति। ||१६६||
ਕਬੀਰ ਡੂਬਹਿਗੋ ਰੇ ਬਾਪੁਰੇ ਬਹੁ ਲੋਗਨ ਕੀ ਕਾਨਿ ॥
कबीर डूबहिगो रे बापुरे बहु लोगन की कानि ॥कबीर, त्वं मज्जिष्यसि, त्वं कृपणः, अन्ये जनाः किं चिन्तयन्ति इति चिन्तातः।
ਪਾਰੋਸੀ ਕੇ ਜੋ ਹੂਆ ਤੂ ਅਪਨੇ ਭੀ ਜਾਨੁ ॥੧੬੭॥
पारोसी के जो हूआ तू अपने भी जानु ॥१६७॥भवन्तः जानन्ति यत् भवतः प्रतिवेशिनः यत् किमपि भवति, तत् भवतः अपि भविष्यति। ||१६७||
ਕਬੀਰ ਭਲੀ ਮਧੂਕਰੀ ਨਾਨਾ ਬਿਧਿ ਕੋ ਨਾਜੁ ॥
कबीर भली मधूकरी नाना बिधि को नाजु ॥कबीरं, शुष्करोटिका अपि, नानाधान्यनिर्मितं, साधु भवति।
ਦਾਵਾ ਕਾਹੂ ਕੋ ਨਹੀ ਬਡਾ ਦੇਸੁ ਬਡ ਰਾਜੁ ॥੧੬੮॥
दावा काहू को नही बडा देसु बड राजु ॥१६८॥न कश्चित् तस्य विषये डींगं मारयति, सम्पूर्णे विशाले देशे महासाम्राज्ये च। ||१६८||
ਕਬੀਰ ਦਾਵੈ ਦਾਝਨੁ ਹੋਤੁ ਹੈ ਨਿਰਦਾਵੈ ਰਹੈ ਨਿਸੰਕ ॥
कबीर दावै दाझनु होतु है निरदावै रहै निसंक ॥कबीर्, ये डींगं मारयन्ति, ते दहन्ति। ये न डींगं कुर्वन्ति ते निश्चिन्ताः तिष्ठन्ति।
ਜੋ ਜਨੁ ਨਿਰਦਾਵੈ ਰਹੈ ਸੋ ਗਨੈ ਇੰਦ੍ਰ ਸੋ ਰੰਕ ॥੧੬੯॥
जो जनु निरदावै रहै सो गनै इंद्र सो रंक ॥१६९॥स विनयशीलः सत्त्वः यः न डींगं करोति, सः देवान् दरिद्रान् च समानरूपेण पश्यति। ||१६९||
ਕਬੀਰ ਪਾਲਿ ਸਮੁਹਾ ਸਰਵਰੁ ਭਰਾ ਪੀ ਨ ਸਕੈ ਕੋਈ ਨੀਰੁ ॥
कबीर पालि समुहा सरवरु भरा पी न सकै कोई नीरु ॥कबीर, कुण्डः अतिप्रवाहपर्यन्तं पूरितः अस्ति, परन्तु तस्मात् जलं कोऽपि पिबितुं न शक्नोति।
ਭਾਗ ਬਡੇ ਤੈ ਪਾਇਓ ਤੂੰ ਭਰਿ ਭਰਿ ਪੀਉ ਕਬੀਰ ॥੧੭੦॥
भाग बडे तै पाइओ तूं भरि भरि पीउ कबीर ॥१७०॥महता सौभाग्येन त्वया तत् प्राप्तम्; मुष्टिभिः पिबन्तु कबीर | ||१७०||
ਕਬੀਰ ਪਰਭਾਤੇ ਤਾਰੇ ਖਿਸਹਿ ਤਿਉ ਇਹੁ ਖਿਸੈ ਸਰੀਰੁ ॥
कबीर परभाते तारे खिसहि तिउ इहु खिसै सरीरु ॥कबीरः यथा प्रदोषे नक्षत्राणि तिरोहिताः भवन्ति, तथैव अयं शरीरः अन्तर्धानं भविष्यति।
ਏ ਦੁਇ ਅਖਰ ਨਾ ਖਿਸਹਿ ਸੋ ਗਹਿ ਰਹਿਓ ਕਬੀਰੁ ॥੧੭੧॥
ए दुइ अखर ना खिसहि सो गहि रहिओ कबीरु ॥१७१॥केवलं ईश्वरस्य नामस्य अक्षराणि न लुप्ताः भवन्ति; कबीरः एतान् कठिनतया धारयति। ||१७१||
ਕਬੀਰ ਕੋਠੀ ਕਾਠ ਕੀ ਦਹ ਦਿਸਿ ਲਾਗੀ ਆਗਿ ॥
कबीर कोठी काठ की दह दिसि लागी आगि ॥कबीर, काष्ठगृहं समन्ततः प्रज्वलति।
ਪੰਡਿਤ ਪੰਡਿਤ ਜਲਿ ਮੂਏ ਮੂਰਖ ਉਬਰੇ ਭਾਗਿ ॥੧੭੨॥
पंडित पंडित जलि मूए मूरख उबरे भागि ॥१७२॥पण्डिताः धर्मविद्वान् दग्धाः, अशिक्षिताः तु अभयस्थानं धावन्ति । ||१७२||
ਕਬੀਰ ਸੰਸਾ ਦੂਰਿ ਕਰੁ ਕਾਗਦ ਦੇਹ ਬਿਹਾਇ ॥
कबीर संसा दूरि करु कागद देह बिहाइ ॥कबीर, भवतः संशयं त्यजतु; भवतः कागदानि प्लवन्तु।
ਬਾਵਨ ਅਖਰ ਸੋਧਿ ਕੈ ਹਰਿ ਚਰਨੀ ਚਿਤੁ ਲਾਇ ॥੧੭੩॥
बावन अखर सोधि कै हरि चरनी चितु लाइ ॥१७३॥वर्णमालायाः अक्षराणां सारं अन्विष्य, भगवतायां स्वस्य चेतनां केन्द्रीकुरुत। ||१७३||
ਕਬੀਰ ਸੰਤੁ ਨ ਛਾਡੈ ਸੰਤਈ ਜਉ ਕੋਟਿਕ ਮਿਲਹਿ ਅਸੰਤ ॥
कबीर संतु न छाडै संतई जउ कोटिक मिलहि असंत ॥कबीरः साधुः कोटि-कोटि-दुष्ट-कर्तृभिः सह मिलित्वा अपि स्वस्य सन्त-स्वभावं न त्यजति।
ਮਲਿਆਗਰੁ ਭੁਯੰਗਮ ਬੇਢਿਓ ਤ ਸੀਤਲਤਾ ਨ ਤਜੰਤ ॥੧੭੪॥
मलिआगरु भुयंगम बेढिओ त सीतलता न तजंत ॥१७४॥नागैः परिवृते अपि चन्दनं शीतलगन्धं न त्यजति । ||१७४||
ਕਬੀਰ ਮਨੁ ਸੀਤਲੁ ਭਇਆ ਪਾਇਆ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨੁ ॥
कबीर मनु सीतलु भइआ पाइआ ब्रहम गिआनु ॥कबीर, मम मनः शीतलं शान्तं च भवति; अहं ईश्वरविवेकी अभवम्।
ਜਿਨਿ ਜੁਆਲਾ ਜਗੁ ਜਾਰਿਆ ਸੁ ਜਨ ਕੇ ਉਦਕ ਸਮਾਨਿ ॥੧੭੫॥
जिनि जुआला जगु जारिआ सु जन के उदक समानि ॥१७५॥जगदग्धोऽग्निः भगवतः विनयसेवकस्य जलसदृशः। ||१७५||
ਕਬੀਰ ਸਾਰੀ ਸਿਰਜਨਹਾਰ ਕੀ ਜਾਨੈ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥
कबीर सारी सिरजनहार की जानै नाही कोइ ॥कबीर, प्रजापतिनाथस्य क्रीडां कोऽपि न जानाति।
ਕੈ ਜਾਨੈ ਆਪਨ ਧਨੀ ਕੈ ਦਾਸੁ ਦੀਵਾਨੀ ਹੋਇ ॥੧੭੬॥
कै जानै आपन धनी कै दासु दीवानी होइ ॥१७६॥केवलं भगवता एव तस्य प्राङ्गणे दासाः च तत् अवगच्छन्ति। ||१७६||
ਕਬੀਰ ਭਲੀ ਭਈ ਜੋ ਭਉ ਪਰਿਆ ਦਿਸਾ ਗੲਂੀ ਸਭ ਭੁਲਿ ॥
कबीर भली भई जो भउ परिआ दिसा गइीं सभ भुलि ॥कबीर, साधु यत् अहं ईश्वरस्य भयं अनुभवामि; अन्यत् सर्वं मया विस्मृतम्।