ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 553
ਜਿਨਾ ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਦੇ ਵਡਿਆਈ ਸੇ ਜਨ ਸਚੀ ਦਰਗਹਿ ਜਾਣੇ ॥੧੧॥
जिना आपे गुरमुखि दे वडिआई से जन सची दरगहि जाणे ॥११॥सः गुरमुखः, यस्य त्वया महत्त्वेन आशीर्वादः दत्तः - सः विनयशीलः जीवः भवतः सत्याङ्गणे प्रसिद्धः अस्ति। ||११||
ਸਲੋਕੁ ਮਰਦਾਨਾ ੧ ॥
सलोकु मरदाना १ ॥सलोक, मर्दाना: १.
ਕਲਿ ਕਲਵਾਲੀ ਕਾਮੁ ਮਦੁ ਮਨੂਆ ਪੀਵਣਹਾਰੁ ॥
कलि कलवाली कामु मदु मनूआ पीवणहारु ॥कलियुगस्य कृष्णयुगं मैथुनकाममद्येन पूर्णं पात्रम्; मनः मत्तः ।
ਕ੍ਰੋਧ ਕਟੋਰੀ ਮੋਹਿ ਭਰੀ ਪੀਲਾਵਾ ਅਹੰਕਾਰੁ ॥
क्रोध कटोरी मोहि भरी पीलावा अहंकारु ॥क्रोधः चषकः, भावात्मकसङ्गपूर्णः, अहंकारः च सेवकः।
ਮਜਲਸ ਕੂੜੇ ਲਬ ਕੀ ਪੀ ਪੀ ਹੋਇ ਖੁਆਰੁ ॥
मजलस कूड़े लब की पी पी होइ खुआरु ॥मिथ्यालोभसङ्गमे अतिशयेन पिबन् विनश्यति।
ਕਰਣੀ ਲਾਹਣਿ ਸਤੁ ਗੁੜੁ ਸਚੁ ਸਰਾ ਕਰਿ ਸਾਰੁ ॥
करणी लाहणि सतु गुड़ु सचु सरा करि सारु ॥अतः सत्कर्म भवतः भट्टी भवतु, सत्यं भवतः गुडः भवतु; एवं सत्यस्य उत्तमं मद्यं कुरुत।
ਗੁਣ ਮੰਡੇ ਕਰਿ ਸੀਲੁ ਘਿਉ ਸਰਮੁ ਮਾਸੁ ਆਹਾਰੁ ॥
गुण मंडे करि सीलु घिउ सरमु मासु आहारु ॥गुणं तव रोटिकां कुरु सद्वृत्तं घृतं विनयं मांसं भक्षणम् ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਈਐ ਨਾਨਕਾ ਖਾਧੈ ਜਾਹਿ ਬਿਕਾਰ ॥੧॥
गुरमुखि पाईऐ नानका खाधै जाहि बिकार ॥१॥यथा गुरमुख, एतानि प्राप्यन्ते नानक; तेषु भागं गृहीत्वा पापानि गच्छन्ति। ||१||
ਮਰਦਾਨਾ ੧ ॥
मरदाना १ ॥मर्दाना : १.
ਕਾਇਆ ਲਾਹਣਿ ਆਪੁ ਮਦੁ ਮਜਲਸ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਧਾਤੁ ॥
काइआ लाहणि आपु मदु मजलस त्रिसना धातु ॥मानुषशरीरं वट्, आत्मदम्भः मद्यः, कामः च पानसखानां सङ्गतिः।
ਮਨਸਾ ਕਟੋਰੀ ਕੂੜਿ ਭਰੀ ਪੀਲਾਏ ਜਮਕਾਲੁ ॥
मनसा कटोरी कूड़ि भरी पीलाए जमकालु ॥मनसः स्पृहस्य चषकः मिथ्याभिरब्धः, मृत्युदूतः च चषकः।
ਇਤੁ ਮਦਿ ਪੀਤੈ ਨਾਨਕਾ ਬਹੁਤੇ ਖਟੀਅਹਿ ਬਿਕਾਰ ॥
इतु मदि पीतै नानका बहुते खटीअहि बिकार ॥अस्मिन् मद्ये पिबन् नानक असंख्यात पापं भ्रष्टं च गृह्णाति ।
ਗਿਆਨੁ ਗੁੜੁ ਸਾਲਾਹ ਮੰਡੇ ਭਉ ਮਾਸੁ ਆਹਾਰੁ ॥
गिआनु गुड़ु सालाह मंडे भउ मासु आहारु ॥अतः आध्यात्मिकं प्रज्ञां स्वस्य गुडं, ईश्वरस्य स्तुतिं स्वस्य रोटिकां, ईश्वरस्य भयं च यत् मांसं भवन्तः खादन्ति तत् कुरु।
ਨਾਨਕ ਇਹੁ ਭੋਜਨੁ ਸਚੁ ਹੈ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਆਧਾਰੁ ॥੨॥
नानक इहु भोजनु सचु है सचु नामु आधारु ॥२॥हे नानक, एतत् सत्यं भोजनम्; सत्यनाम भवतः एकमात्रं समर्थनं भवतु। ||२||
ਕਾਂਯਾਂ ਲਾਹਣਿ ਆਪੁ ਮਦੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਤਿਸ ਕੀ ਧਾਰ ॥
कांयां लाहणि आपु मदु अंम्रित तिस की धार ॥यदि मानवशरीरं वट्, आत्मसाक्षात्कारः च मद्यः, तर्हि अम्ब्रोसियल अमृतस्य धारा उत्पद्यते।
ਸਤਸੰਗਤਿ ਸਿਉ ਮੇਲਾਪੁ ਹੋਇ ਲਿਵ ਕਟੋਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਭਰੀ ਪੀ ਪੀ ਕਟਹਿ ਬਿਕਾਰ ॥੩॥
सतसंगति सिउ मेलापु होइ लिव कटोरी अंम्रित भरी पी पी कटहि बिकार ॥३॥सन्तसङ्घेन सह मिलित्वा भगवतः प्रेमस्य चषकः अस्मिन् अम्ब्रोसियल-अमृतेन पूरितः भवति; तत् पिबन् भ्रष्टाः पापाः च मार्ज्यन्ते। ||३||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਆਪੇ ਸੁਰਿ ਨਰ ਗਣ ਗੰਧਰਬਾ ਆਪੇ ਖਟ ਦਰਸਨ ਕੀ ਬਾਣੀ ॥
आपे सुरि नर गण गंधरबा आपे खट दरसन की बाणी ॥सः एव स्वर्गदूतः स्वर्गस्य घोषकः आकाशगायकः च अस्ति। स एव दर्शनशास्त्रस्य षड्विद्यालयान् व्याख्यायते ।
ਆਪੇ ਸਿਵ ਸੰਕਰ ਮਹੇਸਾ ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ॥
आपे सिव संकर महेसा आपे गुरमुखि अकथ कहाणी ॥स्वयं शिवः शङ्करः महायशः; स एव गुरमुखः अवाच्यवाक्यं वदति।
ਆਪੇ ਜੋਗੀ ਆਪੇ ਭੋਗੀ ਆਪੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਫਿਰੈ ਬਿਬਾਣੀ ॥
आपे जोगी आपे भोगी आपे संनिआसी फिरै बिबाणी ॥स एव योगी स्वयं इन्द्रियभोगी स्वयं संन्यासी प्रान्तरे भ्रमन्।
ਆਪੈ ਨਾਲਿ ਗੋਸਟਿ ਆਪਿ ਉਪਦੇਸੈ ਆਪੇ ਸੁਘੜੁ ਸਰੂਪੁ ਸਿਆਣੀ ॥
आपै नालि गोसटि आपि उपदेसै आपे सुघड़ु सरूपु सिआणी ॥सः स्वयमेव चर्चां करोति, सः स्वयमेव उपदिशति; स्वयं विच्छिन्नः, ललितः, बुद्धिमान् च अस्ति।
ਆਪਣਾ ਚੋਜੁ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਆਪੇ ਆਪੇ ਸਭਨਾ ਜੀਆ ਕਾ ਹੈ ਜਾਣੀ ॥੧੨॥
आपणा चोजु करि वेखै आपे आपे सभना जीआ का है जाणी ॥१२॥स्वस्य नाटकस्य मञ्चनं कृत्वा सः स्वयमेव तत् पश्यति; स एव सर्वभूतानां विदितः। ||१२||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
सलोकु मः ३ ॥सलोक, तृतीय मेहल : १.
ਏਹਾ ਸੰਧਿਆ ਪਰਵਾਣੁ ਹੈ ਜਿਤੁ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਰਾ ਚਿਤਿ ਆਵੈ ॥
एहा संधिआ परवाणु है जितु हरि प्रभु मेरा चिति आवै ॥सा सन्ध्याप्रार्थना एव ग्राह्यः, या भगवन्तं परमेश्वरं मम चेतनां प्रति आनयति।
ਹਰਿ ਸਿਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਊਪਜੈ ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਜਲਾਵੈ ॥
हरि सिउ प्रीति ऊपजै माइआ मोहु जलावै ॥मम अन्तः भगवतः प्रेम प्रवहति, मम सङ्गः च दग्धः भवति ।
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਦੁਬਿਧਾ ਮਰੈ ਮਨੂਆ ਅਸਥਿਰੁ ਸੰਧਿਆ ਕਰੇ ਵੀਚਾਰੁ ॥
गुरपरसादी दुबिधा मरै मनूआ असथिरु संधिआ करे वीचारु ॥गुरुप्रसादेन द्वैतं जियते, मनः स्थिरं भवति; मया चिन्तनात्मकं ध्यानं मम सायं प्रार्थना कृता।
ਨਾਨਕ ਸੰਧਿਆ ਕਰੈ ਮਨਮੁਖੀ ਜੀਉ ਨ ਟਿਕੈ ਮਰਿ ਜੰਮੈ ਹੋਇ ਖੁਆਰੁ ॥੧॥
नानक संधिआ करै मनमुखी जीउ न टिकै मरि जंमै होइ खुआरु ॥१॥हे नानक, स्वेच्छा मनमुखः स्वस्य सन्ध्या प्रार्थनां पठेत्, परन्तु तस्य मनः तस्मिन् केन्द्रितं नास्ति; जन्ममृत्युद्वारा सः नष्टः भवति। ||१||
ਮਃ ੩ ॥
मः ३ ॥तृतीय मेहलः १.
ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਕਰਤੀ ਸਭੁ ਜਗੁ ਫਿਰੀ ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਨ ਜਾਇ ॥
प्रिउ प्रिउ करती सभु जगु फिरी मेरी पिआस न जाइ ॥अहं सर्वं जगत् भ्रमितवान्, "प्रेम, हे प्रेम!", इति क्रन्दन्, परन्तु मम तृष्णा न शान्तवती।
ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਗਈ ਪਿਰੁ ਪਾਇਆ ਘਰਿ ਆਇ ॥੨॥
नानक सतिगुरि मिलिऐ मेरी पिआस गई पिरु पाइआ घरि आइ ॥२॥हे नानक सत्यगुरुं मिलित्वा मम कामाः तृप्ताः भवन्ति; अहं मम प्रियं प्राप्नोमि, यदा अहं स्वगृहं प्रत्यागच्छम्। ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਆਪੇ ਤੰਤੁ ਪਰਮ ਤੰਤੁ ਸਭੁ ਆਪੇ ਆਪੇ ਠਾਕੁਰੁ ਦਾਸੁ ਭਇਆ ॥
आपे तंतु परम तंतु सभु आपे आपे ठाकुरु दासु भइआ ॥स्वयं परमं तत्त्वं स एव सर्वतत्त्वम्। स्वयं प्रभुः गुरुः स एव दासः ।
ਆਪੇ ਦਸ ਅਠ ਵਰਨ ਉਪਾਇਅਨੁ ਆਪਿ ਬ੍ਰਹਮੁ ਆਪਿ ਰਾਜੁ ਲਇਆ ॥
आपे दस अठ वरन उपाइअनु आपि ब्रहमु आपि राजु लइआ ॥अष्टादशवर्णानां जनान् स एव सृष्टवान्; ईश्वरः एव स्वस्य क्षेत्रं प्राप्तवान् ।
ਆਪੇ ਮਾਰੇ ਆਪੇ ਛੋਡੈ ਆਪੇ ਬਖਸੇ ਕਰੇ ਦਇਆ ॥
आपे मारे आपे छोडै आपे बखसे करे दइआ ॥स्वयं हन्ति, स्वयं च मोचयति; सः एव अस्मान् क्षमति स्वस्य दयालुतया। सः अमोघः अस्ति
ਆਪਿ ਅਭੁਲੁ ਨ ਭੁਲੈ ਕਬ ਹੀ ਸਭੁ ਸਚੁ ਤਪਾਵਸੁ ਸਚੁ ਥਿਆ ॥
आपि अभुलु न भुलै कब ही सभु सचु तपावसु सचु थिआ ॥- सः कदापि भ्रष्टः न भवति; सत्येश्वरस्य न्यायः सर्वथा सत्यः अस्ति।
ਆਪੇ ਜਿਨਾ ਬੁਝਾਏ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਿਨ ਅੰਦਰਹੁ ਦੂਜਾ ਭਰਮੁ ਗਇਆ ॥੧੩॥
आपे जिना बुझाए गुरमुखि तिन अंदरहु दूजा भरमु गइआ ॥१३॥ये भगवान् स्वयं गुरमुख - द्वन्द्वः संशयश्च इति उपदिशति ते तेषां अन्तः प्रयान्ति। ||१३||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੫ ॥
सलोकु मः ५ ॥सलोक, पञ्चम मेहलः १.
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਨ ਸਿਮਰਹਿ ਸਾਧਸੰਗਿ ਤੈ ਤਨਿ ਉਡੈ ਖੇਹ ॥
हरि नामु न सिमरहि साधसंगि तै तनि उडै खेह ॥साधसङ्गे पवित्रसङ्गमे ध्याने भगवन्नामं न स्मरति स शरीरं धूलिरूपेण परिणमयिष्यते।
ਜਿਨਿ ਕੀਤੀ ਤਿਸੈ ਨ ਜਾਣਈ ਨਾਨਕ ਫਿਟੁ ਅਲੂਣੀ ਦੇਹ ॥੧॥
जिनि कीती तिसै न जाणई नानक फिटु अलूणी देह ॥१॥शप्तं अस्वादं च तत् शरीरं नानक यत् सृष्टिं न जानाति। ||१||
ਮਃ ੫ ॥
मः ५ ॥पञ्चमः मेहलः १.