ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 113
ਤੂੰ ਆਪੇ ਹੀ ਘੜਿ ਭੰਨਿ ਸਵਾਰਹਿ ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਸੁਹਾਵਣਿਆ ॥੮॥੫॥੬॥
तूं आपे ही घड़ि भंनि सवारहि नानक नामि सुहावणिआ ॥८॥५॥६॥त्वं स्वयं सृजसि, नाशयसि, शोभयसि च । नानक वयमभूषिताः नाम अलंकृताः । ||८||५||६||
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥
माझ महला ३ ॥माझ, तृतीय मेहलः १.
ਸਭ ਘਟ ਆਪੇ ਭੋਗਣਹਾਰਾ ॥
सभ घट आपे भोगणहारा ॥सः सर्वहृदयानां भोक्ता अस्ति।
ਅਲਖੁ ਵਰਤੈ ਅਗਮ ਅਪਾਰਾ ॥
अलखु वरतै अगम अपारा ॥अदृश्यं दुर्गमं च सर्वत्र व्याप्तम् अस्ति।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਮੇਰਾ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਧਿਆਈਐ ਸਹਜੇ ਸਚਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੧॥
गुर कै सबदि मेरा हरि प्रभु धिआईऐ सहजे सचि समावणिआ ॥१॥मम भगवतः ईश्वरस्य ध्यानं कुर्वन् गुरुस्य शब्दस्य माध्यमेन अहं सहजतया सत्ये लीनः अस्मि। ||१||
ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਗੁਰਸਬਦੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਵਣਿਆ ॥
हउ वारी जीउ वारी गुरसबदु मंनि वसावणिआ ॥अहं यज्ञः, मम आत्मा यज्ञः, तेषां मनसि गुरुशब्दस्य वचनं रोपयन्ति।
ਸਬਦੁ ਸੂਝੈ ਤਾ ਮਨ ਸਿਉ ਲੂਝੈ ਮਨਸਾ ਮਾਰਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
सबदु सूझै ता मन सिउ लूझै मनसा मारि समावणिआ ॥१॥ रहाउ ॥यदा कश्चित् शब्दं अवगच्छति तदा सः स्वमनसा मल्लयुद्धं करोति; वशीकृत्य कामान् भगवता सह विलीयते | ||१||विराम||
ਪੰਚ ਦੂਤ ਮੁਹਹਿ ਸੰਸਾਰਾ ॥
पंच दूत मुहहि संसारा ॥पञ्च शत्रवः जगत् लुण्ठयन्ति।
ਮਨਮੁਖ ਅੰਧੇ ਸੁਧਿ ਨ ਸਾਰਾ ॥
मनमुख अंधे सुधि न सारा ॥अन्धाः स्वेच्छा मनमुखाः एतत् न अवगच्छन्ति न प्रशंसन्ति वा।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਅਪਣਾ ਘਰੁ ਰਾਖੈ ਪੰਚ ਦੂਤ ਸਬਦਿ ਪਚਾਵਣਿਆ ॥੨॥
गुरमुखि होवै सु अपणा घरु राखै पंच दूत सबदि पचावणिआ ॥२॥ये गुरमुखाः भवन्ति-तेषां गृहाणि रक्षितानि भवन्ति। पञ्च शत्रवः शबद्नाशाः भवन्ति। ||२||
ਇਕਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਦਾ ਸਚੈ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ॥
इकि गुरमुखि सदा सचै रंगि राते ॥गुरमुखाः सदा सत्प्रेमयुक्ताः सन्ति।
ਸਹਜੇ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇਵਹਿ ਅਨਦਿਨੁ ਮਾਤੇ ॥
सहजे प्रभु सेवहि अनदिनु माते ॥ते सहजतया ईश्वरस्य सेवां कुर्वन्ति। रात्रौ दिवा तस्य प्रेम्णा मत्ताः भवन्ति।
ਮਿਲਿ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਚੇ ਗੁਣ ਗਾਵਹਿ ਹਰਿ ਦਰਿ ਸੋਭਾ ਪਾਵਣਿਆ ॥੩॥
मिलि प्रीतम सचे गुण गावहि हरि दरि सोभा पावणिआ ॥३॥प्रियेन सह मिलित्वा ते सत्यस्य गौरवपूर्णं स्तुतिं गायन्ति; ते भगवतः प्राङ्गणे सम्मानिताः भवन्ति। ||३||
ਏਕਮ ਏਕੈ ਆਪੁ ਉਪਾਇਆ ॥
एकम एकै आपु उपाइआ ॥प्रथमं, एकः स्वयमेव सृष्टवान्;
ਦੁਬਿਧਾ ਦੂਜਾ ਤ੍ਰਿਬਿਧਿ ਮਾਇਆ ॥
दुबिधा दूजा त्रिबिधि माइआ ॥द्वितीयं द्वैतभावः; तृतीया त्रिधा माया ।
ਚਉਥੀ ਪਉੜੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਊਚੀ ਸਚੋ ਸਚੁ ਕਮਾਵਣਿਆ ॥੪॥
चउथी पउड़ी गुरमुखि ऊची सचो सचु कमावणिआ ॥४॥चतुर्थी अवस्था उच्चतमं सत्याभ्यासं गुरमुखं सत्यमेव च लभ्यते। ||४||
ਸਭੁ ਹੈ ਸਚਾ ਜੇ ਸਚੇ ਭਾਵੈ ॥
सभु है सचा जे सचे भावै ॥यत्किमपि सत्यं भगवतः प्रियं तत् सर्वं सत्यम्।
ਜਿਨਿ ਸਚੁ ਜਾਤਾ ਸੋ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵੈ ॥
जिनि सचु जाता सो सहजि समावै ॥ये सत्यं जानन्ति ते सहजशान्तिं शान्तिं च विलीयन्ति।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਰਣੀ ਸਚੇ ਸੇਵਹਿ ਸਾਚੇ ਜਾਇ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੫॥
गुरमुखि करणी सचे सेवहि साचे जाइ समावणिआ ॥५॥गुरमुखस्य जीवनशैली सच्चे भगवतः सेवा। सः गत्वा सत्येश्वरेण सह मिश्रयति। ||५||
ਸਚੇ ਬਾਝਹੁ ਕੋ ਅਵਰੁ ਨ ਦੂਆ ॥
सचे बाझहु को अवरु न दूआ ॥सत्यं विना अन्यः सर्वथा नास्ति ।
ਦੂਜੈ ਲਾਗਿ ਜਗੁ ਖਪਿ ਖਪਿ ਮੂਆ ॥
दूजै लागि जगु खपि खपि मूआ ॥द्वन्द्वसक्तं जगत् विक्षिप्तं मृत्युदुःखितम् |
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ਏਕੋ ਸੇਵਿ ਸੁਖੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੬॥
गुरमुखि होवै सु एको जाणै एको सेवि सुखु पावणिआ ॥६॥गुरमुखः भवति सः केवलमेकमेव जानाति। एकस्य सेवां कृत्वा शान्तिः लभ्यते। ||६||
ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਸਰਣਿ ਤੁਮਾਰੀ ॥
जीअ जंत सभि सरणि तुमारी ॥तव अभयारण्यस्य रक्षणे सर्वे भूताः प्राणिनः च सन्ति।
ਆਪੇ ਧਰਿ ਦੇਖਹਿ ਕਚੀ ਪਕੀ ਸਾਰੀ ॥
आपे धरि देखहि कची पकी सारी ॥त्वं शतरंजक्रीडकान् फलकस्य उपरि स्थापयसि; असिद्धं सिद्धं च पश्यसि।
ਅਨਦਿਨੁ ਆਪੇ ਕਾਰ ਕਰਾਏ ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥੭॥
अनदिनु आपे कार कराए आपे मेलि मिलावणिआ ॥७॥रात्रौ दिवा च, त्वं जनान् अभिनयं करोषि; त्वं तान् स्वस्य संयोगेन एकीकरोषि। ||७||
ਤੂੰ ਆਪੇ ਮੇਲਹਿ ਵੇਖਹਿ ਹਦੂਰਿ ॥
तूं आपे मेलहि वेखहि हदूरि ॥त्वं स्वयमेव एकीभवसि, त्वं च आत्मानं समीपे पश्यसि ।
ਸਭ ਮਹਿ ਆਪਿ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥
सभ महि आपि रहिआ भरपूरि ॥त्वं स्वयं सर्वेषु सर्वथा व्याप्तः असि।
ਨਾਨਕ ਆਪੇ ਆਪਿ ਵਰਤੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੋਝੀ ਪਾਵਣਿਆ ॥੮॥੬॥੭॥
नानक आपे आपि वरतै गुरमुखि सोझी पावणिआ ॥८॥६॥७॥हे नानक, स्वयं ईश्वरः सर्वत्र व्याप्तः व्याप्तः च; केवलं गुर्मुखाः एव एतत् अवगच्छन्ति। ||८||६||७||
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥
माझ महला ३ ॥माझ, तृतीय मेहलः १.
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਗੁਰ ਕੀ ਮੀਠੀ ॥
अंम्रित बाणी गुर की मीठी ॥गुरुबाणीमृतं बहु मधुरं भवति।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਿਰਲੈ ਕਿਨੈ ਚਖਿ ਡੀਠੀ ॥
गुरमुखि विरलै किनै चखि डीठी ॥दुर्लभाः गुर्मुखाः पश्यन्तः आस्वादयन्ति च।
ਅੰਤਰਿ ਪਰਗਾਸੁ ਮਹਾ ਰਸੁ ਪੀਵੈ ਦਰਿ ਸਚੈ ਸਬਦੁ ਵਜਾਵਣਿਆ ॥੧॥
अंतरि परगासु महा रसु पीवै दरि सचै सबदु वजावणिआ ॥१॥दिव्यं ज्योतिः अन्तः प्रभातम्, परं तत्त्वं च लभ्यते। सच्चे न्यायालये शबदस्य वचनं स्पन्दते। ||१||
ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਗੁਰ ਚਰਣੀ ਚਿਤੁ ਲਾਵਣਿਆ ॥
हउ वारी जीउ वारी गुर चरणी चितु लावणिआ ॥अहं यज्ञः, मम आत्मा यज्ञः, तेषां कृते ये स्वचेतनां गुरुपादेषु केन्द्रीकुर्वन्ति।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਰੁ ਸਾਚਾ ਮਨੁ ਨਾਵੈ ਮੈਲੁ ਚੁਕਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
सतिगुरु है अंम्रित सरु साचा मनु नावै मैलु चुकावणिआ ॥१॥ रहाउ ॥सच्चो गुरुः सच्चो अमृतकुण्डः; तस्मिन् स्नात्वा मनः प्रक्षाल्यते सर्वमलैः। ||१||विराम||
ਤੇਰਾ ਸਚੇ ਕਿਨੈ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥
तेरा सचे किनै अंतु न पाइआ ॥सीमा तव सत्यं भगवन् न ज्ञायते केनचित् ।
ਗੁਰਪਰਸਾਦਿ ਕਿਨੈ ਵਿਰਲੈ ਚਿਤੁ ਲਾਇਆ ॥
गुरपरसादि किनै विरलै चितु लाइआ ॥दुर्लभाः सन्ति ये गुरुप्रसादेन त्वयि स्वचैतन्यं केन्द्रीकुर्वन्ति।
ਤੁਧੁ ਸਾਲਾਹਿ ਨ ਰਜਾ ਕਬਹੂੰ ਸਚੇ ਨਾਵੈ ਕੀ ਭੁਖ ਲਾਵਣਿਆ ॥੨॥
तुधु सालाहि न रजा कबहूं सचे नावै की भुख लावणिआ ॥२॥त्वां स्तुवन् अहं कदापि न तृप्तः; एतादृशी क्षुधा मम सत्यनामस्य विषये अनुभूयते। ||२||
ਏਕੋ ਵੇਖਾ ਅਵਰੁ ਨ ਬੀਆ ॥
एको वेखा अवरु न बीआ ॥एकमेव पश्यामि, नान्यत्।
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ॥
गुरपरसादी अंम्रितु पीआ ॥गुरुप्रसादेन अम्ब्रोसीयामृते पिबामि |
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਤਿਖਾ ਨਿਵਾਰੀ ਸਹਜੇ ਸੂਖਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੩॥
गुर कै सबदि तिखा निवारी सहजे सूखि समावणिआ ॥३॥गुरुशब्दवचनेन मम तृष्णा शाम्यते; अहं सहजशान्तिं संयमं च लीनः अस्मि। ||३||
ਰਤਨੁ ਪਦਾਰਥੁ ਪਲਰਿ ਤਿਆਗੈ ॥
रतनु पदारथु पलरि तिआगै ॥अमूल्यरत्नं तृणवत् परित्यज्यते;
ਮਨਮੁਖੁ ਅੰਧਾ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਲਾਗੈ ॥
मनमुखु अंधा दूजै भाइ लागै ॥अन्धाः स्वेच्छा मनुष्यमुखाः द्वैतप्रेमसक्ताः।
ਜੋ ਬੀਜੈ ਸੋਈ ਫਲੁ ਪਾਏ ਸੁਪਨੈ ਸੁਖੁ ਨ ਪਾਵਣਿਆ ॥੪॥
जो बीजै सोई फलु पाए सुपनै सुखु न पावणिआ ॥४॥यथा रोपन्ति तथा फलानि लभन्ते। न प्राप्नुयुः शान्तिं स्वप्नेऽपि। ||४||
ਅਪਨੀ ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ਸੋਈ ਜਨੁ ਪਾਏ ॥
अपनी किरपा करे सोई जनु पाए ॥तस्य दयायाः धन्याः ते भगवन्तं विन्दन्ति।
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
गुर का सबदु मंनि वसाए ॥गुरुस्य शबदस्य वचनं मनसि तिष्ठति।