ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 655
ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਜਨ ਭਏ ਖਾਲਸੇ ਪ੍ਰੇਮ ਭਗਤਿ ਜਿਹ ਜਾਨੀ ॥੪॥੩॥
कहु कबीर जन भए खालसे प्रेम भगति जिह जानी ॥४॥३॥कबीरः वदति, ते विनयशीलाः जनाः शुद्धाः भवन्ति - ते खालसा भवन्ति - ये भगवतः प्रेम्णः भक्तिपूजां जानन्ति। ||४||३||
ਘਰੁ ੨ ॥
घरु २ ॥द्वितीय सदन||
ਦੁਇ ਦੁਇ ਲੋਚਨ ਪੇਖਾ ॥
दुइ दुइ लोचन पेखा ॥नेत्रद्वयेन अहं परितः पश्यामि;
ਹਉ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਅਉਰੁ ਨ ਦੇਖਾ ॥
हउ हरि बिनु अउरु न देखा ॥भगवन्तं विना किमपि न पश्यामि।
ਨੈਨ ਰਹੇ ਰੰਗੁ ਲਾਈ ॥
नैन रहे रंगु लाई ॥तं मम नेत्राणि प्रेम्णा पश्यन्ति,
ਅਬ ਬੇ ਗਲ ਕਹਨੁ ਨ ਜਾਈ ॥੧॥
अब बे गल कहनु न जाई ॥१॥अधुना च, अन्यत् किमपि वक्तुं न शक्नोमि। ||१||
ਹਮਰਾ ਭਰਮੁ ਗਇਆ ਭਉ ਭਾਗਾ ॥
हमरा भरमु गइआ भउ भागा ॥मम संशयः निवृत्तः, मम भयं च पलायितवान्,
ਜਬ ਰਾਮ ਨਾਮ ਚਿਤੁ ਲਾਗਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
जब राम नाम चितु लागा ॥१॥ रहाउ ॥यदा मम चैतन्यं भगवतः नाम्नि आसक्तम् अभवत्। ||१||विराम||
ਬਾਜੀਗਰ ਡੰਕ ਬਜਾਈ ॥
बाजीगर डंक बजाई ॥यदा मायावी स्वस्य डमरीं ताडयति तदा ।
ਸਭ ਖਲਕ ਤਮਾਸੇ ਆਈ ॥
सभ खलक तमासे आई ॥सर्वे शो द्रष्टुं आगच्छन्ति।
ਬਾਜੀਗਰ ਸ੍ਵਾਂਗੁ ਸਕੇਲਾ ॥
बाजीगर स्वांगु सकेला ॥यदा मायाविनः स्वस्य प्रदर्शनं वातयति,
ਅਪਨੇ ਰੰਗ ਰਵੈ ਅਕੇਲਾ ॥੨॥
अपने रंग रवै अकेला ॥२॥ततः सः तस्य क्रीडां सर्वं एकः एव रमते। ||२||
ਕਥਨੀ ਕਹਿ ਭਰਮੁ ਨ ਜਾਈ ॥
कथनी कहि भरमु न जाई ॥प्रवचनप्रवचनेन शङ्का न निवर्तते ।
ਸਭ ਕਥਿ ਕਥਿ ਰਹੀ ਲੁਕਾਈ ॥
सभ कथि कथि रही लुकाई ॥सर्वे प्रचारं, उपदेशं च कृत्वा श्रान्ताः सन्ति।
ਜਾ ਕਉ ਗੁਰਮੁਖਿ ਆਪਿ ਬੁਝਾਈ ॥
जा कउ गुरमुखि आपि बुझाई ॥भगवान् गुरमुखं बोधयति;
ਤਾ ਕੇ ਹਿਰਦੈ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥੩॥
ता के हिरदै रहिआ समाई ॥३॥तस्य हृदयं भगवता व्याप्तं तिष्ठति। ||३||
ਗੁਰ ਕਿੰਚਤ ਕਿਰਪਾ ਕੀਨੀ ॥
गुर किंचत किरपा कीनी ॥यदा गुरुः किञ्चित् अपि प्रसादं ददाति तदा ।
ਸਭੁ ਤਨੁ ਮਨੁ ਦੇਹ ਹਰਿ ਲੀਨੀ ॥
सभु तनु मनु देह हरि लीनी ॥शरीरं, मनः, सर्वं जीवं च भगवते लीनः भवति।
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ॥
कहि कबीर रंगि राता ॥कबीरः वदति, अहं भगवतः प्रेम्णा ओतप्रोतः अस्मि;
ਮਿਲਿਓ ਜਗਜੀਵਨ ਦਾਤਾ ॥੪॥੪॥
मिलिओ जगजीवन दाता ॥४॥४॥अहं जगतः जीवनं महान् दाता सह मिलितवान्। ||४||४||
ਜਾ ਕੇ ਨਿਗਮ ਦੂਧ ਕੇ ਠਾਟਾ ॥
जा के निगम दूध के ठाटा ॥पवित्रं शास्त्रं ते क्षीरं क्रीमं च भवतु,
ਸਮੁੰਦੁ ਬਿਲੋਵਨ ਕਉ ਮਾਟਾ ॥
समुंदु बिलोवन कउ माटा ॥मनसमुद्रं च मथनं वटम् |
ਤਾ ਕੀ ਹੋਹੁ ਬਿਲੋਵਨਹਾਰੀ ॥
ता की होहु बिलोवनहारी ॥भगवतः घृत-मथनकर्ता भव, .
ਕਿਉ ਮੇਟੈ ਗੋ ਛਾਛਿ ਤੁਹਾਰੀ ॥੧॥
किउ मेटै गो छाछि तुहारी ॥१॥न च तव घृतं न व्यर्थं भविष्यति। ||१||
ਚੇਰੀ ਤੂ ਰਾਮੁ ਨ ਕਰਸਿ ਭਤਾਰਾ ॥
चेरी तू रामु न करसि भतारा ॥आत्मा वधू दास त्वं भगवन्तं पतिं किमर्थं न गृह्णासि ।
ਜਗਜੀਵਨ ਪ੍ਰਾਨ ਅਧਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
जगजीवन प्रान अधारा ॥१॥ रहाउ ॥सः जगतः जीवनः, जीवनस्य प्राणस्य आश्रयः अस्ति। ||१||विराम||
ਤੇਰੇ ਗਲਹਿ ਤਉਕੁ ਪਗ ਬੇਰੀ ॥
तेरे गलहि तउकु पग बेरी ॥कण्ठे शृङ्खला पादयोः कफः च ।
ਤੂ ਘਰ ਘਰ ਰਮਈਐ ਫੇਰੀ ॥
तू घर घर रमईऐ फेरी ॥भगवता भवन्तं गृहे गृहे भ्रमन्तः प्रेषितः।
ਤੂ ਅਜਹੁ ਨ ਚੇਤਸਿ ਚੇਰੀ ॥
तू अजहु न चेतसि चेरी ॥तथापि न ध्यासि भगवन्तं आत्मा वधू दास।
ਤੂ ਜਮਿ ਬਪੁਰੀ ਹੈ ਹੇਰੀ ॥੨॥
तू जमि बपुरी है हेरी ॥२॥मृत्युः त्वां पश्यति कृपणे । ||२||
ਪ੍ਰਭ ਕਰਨ ਕਰਾਵਨਹਾਰੀ ॥
प्रभ करन करावनहारी ॥भगवान् ईश्वरः कारणानां कारणम् अस्ति।
ਕਿਆ ਚੇਰੀ ਹਾਥ ਬਿਚਾਰੀ ॥
किआ चेरी हाथ बिचारी ॥दरिद्रात्मवधूदासस्य किं हस्ते ।
ਸੋਈ ਸੋਈ ਜਾਗੀ ॥
सोई सोई जागी ॥सा निद्राद् जागर्ति, २.
ਜਿਤੁ ਲਾਈ ਤਿਤੁ ਲਾਗੀ ॥੩॥
जितु लाई तितु लागी ॥३॥सा च यत्प्रसक्तं भगवता तदनुसक्तं भवति। ||३||
ਚੇਰੀ ਤੈ ਸੁਮਤਿ ਕਹਾਂ ਤੇ ਪਾਈ ॥
चेरी तै सुमति कहां ते पाई ॥आत्मा वधू दास कुतः तां प्रज्ञां प्राप्तवती ।
ਜਾ ਤੇ ਭ੍ਰਮ ਕੀ ਲੀਕ ਮਿਟਾਈ ॥
जा ते भ्रम की लीक मिटाई ॥येन त्वया संशयशिलालेखः मेटितः?
ਸੁ ਰਸੁ ਕਬੀਰੈ ਜਾਨਿਆ ॥
सु रसु कबीरै जानिआ ॥कबीरः तत् सूक्ष्मं सारं आस्वादितवान्;
ਮੇਰੋ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ॥੪॥੫॥
मेरो गुरप्रसादि मनु मानिआ ॥४॥५॥गुरुप्रसादेन तस्य मनः भगवता सह सामञ्जस्यं भवति। ||४||५||
ਜਿਹ ਬਾਝੁ ਨ ਜੀਆ ਜਾਈ ॥
जिह बाझु न जीआ जाई ॥तस्य विना वयं जीवितुं अपि न शक्नुमः;
ਜਉ ਮਿਲੈ ਤ ਘਾਲ ਅਘਾਈ ॥
जउ मिलै त घाल अघाई ॥यदा वयं तस्य साक्षात्कारं कुर्मः तदा अस्माकं कार्यं सम्पन्नं भवति।
ਸਦ ਜੀਵਨੁ ਭਲੋ ਕਹਾਂਹੀ ॥
सद जीवनु भलो कहांही ॥शाश्वतं जीवितुं हितकरं इति जनाः वदन्ति,
ਮੂਏ ਬਿਨੁ ਜੀਵਨੁ ਨਾਹੀ ॥੧॥
मूए बिनु जीवनु नाही ॥१॥मृत्वा विना तु जीवनं नास्ति। ||१||
ਅਬ ਕਿਆ ਕਥੀਐ ਗਿਆਨੁ ਬੀਚਾਰਾ ॥
अब किआ कथीऐ गिआनु बीचारा ॥अतः अधुना मया कीदृशी प्रज्ञा चिन्तनीया, प्रचारितव्या च?
ਨਿਜ ਨਿਰਖਤ ਗਤ ਬਿਉਹਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
निज निरखत गत बिउहारा ॥१॥ रहाउ ॥यथा अहं पश्यामि तथा लौकिकवस्तूनि विसर्जयन्ति। ||१||विराम||
ਘਸਿ ਕੁੰਕਮ ਚੰਦਨੁ ਗਾਰਿਆ ॥
घसि कुंकम चंदनु गारिआ ॥केसरं पिष्टं भवति, चन्दनेन च मिश्रितं भवति;
ਬਿਨੁ ਨੈਨਹੁ ਜਗਤੁ ਨਿਹਾਰਿਆ ॥
बिनु नैनहु जगतु निहारिआ ॥नेत्रहीनं जगत् दृश्यते।
ਪੂਤਿ ਪਿਤਾ ਇਕੁ ਜਾਇਆ ॥
पूति पिता इकु जाइआ ॥पुत्रः पितरं जनयति;
ਬਿਨੁ ਠਾਹਰ ਨਗਰੁ ਬਸਾਇਆ ॥੨॥
बिनु ठाहर नगरु बसाइआ ॥२॥स्थानं विना नगरं प्रतिष्ठितम् अस्ति। ||२||
ਜਾਚਕ ਜਨ ਦਾਤਾ ਪਾਇਆ ॥
जाचक जन दाता पाइआ ॥विनयशीलः याचकः महान् दाता लब्धः,
ਸੋ ਦੀਆ ਨ ਜਾਈ ਖਾਇਆ ॥
सो दीआ न जाई खाइआ ॥किन्तु यत् दत्तं तत् खादितुम् असमर्थः अस्ति।
ਛੋਡਿਆ ਜਾਇ ਨ ਮੂਕਾ ॥
छोडिआ जाइ न मूका ॥न शक्नोति त्यक्तुम्, किन्तु तत् कदापि न क्षीणं भवति।
ਅਉਰਨ ਪਹਿ ਜਾਨਾ ਚੂਕਾ ॥੩॥
अउरन पहि जाना चूका ॥३॥न पुनः परेभ्यः याचयितुम् गमिष्यति। ||३||
ਜੋ ਜੀਵਨ ਮਰਨਾ ਜਾਨੈ ॥
जो जीवन मरना जानै ॥ते अल्पाः चयनिताः, ये जीविताः मृत्यवे जानन्ति,
ਸੋ ਪੰਚ ਸੈਲ ਸੁਖ ਮਾਨੈ ॥
सो पंच सैल सुख मानै ॥महतीं शान्तिं भोजयन्तु।
ਕਬੀਰੈ ਸੋ ਧਨੁ ਪਾਇਆ ॥
कबीरै सो धनु पाइआ ॥कबीरः तत् धनं प्राप्तवान्;
ਹਰਿ ਭੇਟਤ ਆਪੁ ਮਿਟਾਇਆ ॥੪॥੬॥
हरि भेटत आपु मिटाइआ ॥४॥६॥भगवता सह मिलित्वा सः स्वस्य आत्मनः अभिमानं मेटितवान्। ||४||६||
ਕਿਆ ਪੜੀਐ ਕਿਆ ਗੁਨੀਐ ॥
किआ पड़ीऐ किआ गुनीऐ ॥पठनेन किं प्रयोजनं, अध्ययनेन च किं प्रयोजनम् ?
ਕਿਆ ਬੇਦ ਪੁਰਾਨਾਂ ਸੁਨੀਐ ॥
किआ बेद पुरानां सुनीऐ ॥वेदपुराणानां श्रवणेन किं प्रयोजनम् ?
ਪੜੇ ਸੁਨੇ ਕਿਆ ਹੋਈ ॥
पड़े सुने किआ होई ॥पठनं श्रवणं च किं प्रयोजनम्, २.
ਜਉ ਸਹਜ ਨ ਮਿਲਿਓ ਸੋਈ ॥੧॥
जउ सहज न मिलिओ सोई ॥१॥यदि आकाशशान्तिः न प्राप्यते? ||१||
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਨ ਜਪਸਿ ਗਵਾਰਾ ॥
हरि का नामु न जपसि गवारा ॥मूर्खः भगवतः नाम न जपति।
ਕਿਆ ਸੋਚਹਿ ਬਾਰੰ ਬਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
किआ सोचहि बारं बारा ॥१॥ रहाउ ॥अतः सः किं चिन्तयति, पुनः पुनः ? ||१||विराम||
ਅੰਧਿਆਰੇ ਦੀਪਕੁ ਚਹੀਐ ॥
अंधिआरे दीपकु चहीऐ ॥अन्धकारे अस्माकं दीपस्य आवश्यकता वर्तते