ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 967
ਲੰਗਰੁ ਚਲੈ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਹਰਿ ਤੋਟਿ ਨ ਆਵੀ ਖਟੀਐ ॥
लंगरु चलै गुर सबदि हरि तोटि न आवी खटीऐ ॥लंगर - गुरुस्य शब्दस्य पाकशाला उद्घाटिता अस्ति, तस्य आपूर्तिः कदापि न्यूनीभवति।
ਖਰਚੇ ਦਿਤਿ ਖਸੰਮ ਦੀ ਆਪ ਖਹਦੀ ਖੈਰਿ ਦਬਟੀਐ ॥
खरचे दिति खसंम दी आप खहदी खैरि दबटीऐ ॥यत् किमपि तस्य स्वामिना दत्तं तत् सः व्ययितवान्; सः सर्वं भक्ष्यं वितरितवान्।
ਹੋਵੈ ਸਿਫਤਿ ਖਸੰਮ ਦੀ ਨੂਰੁ ਅਰਸਹੁ ਕੁਰਸਹੁ ਝਟੀਐ ॥
होवै सिफति खसंम दी नूरु अरसहु कुरसहु झटीऐ ॥गुरुस्तुतिः गायिता, दिव्यप्रकाशः स्वर्गात् पृथिव्यां अवतरत्।
ਤੁਧੁ ਡਿਠੇ ਸਚੇ ਪਾਤਿਸਾਹ ਮਲੁ ਜਨਮ ਜਨਮ ਦੀ ਕਟੀਐ ॥
तुधु डिठे सचे पातिसाह मलु जनम जनम दी कटीऐ ॥पश्यन् त्वां सच्चे राजन् असंख्यात अतीतानां मलिनता प्रक्षाल्यते ।
ਸਚੁ ਜਿ ਗੁਰਿ ਫੁਰਮਾਇਆ ਕਿਉ ਏਦੂ ਬੋਲਹੁ ਹਟੀਐ ॥
सचु जि गुरि फुरमाइआ किउ एदू बोलहु हटीऐ ॥गुरुः सत्याज्ञां दत्तवान्; किमर्थं अस्माभिः एतत् घोषयितुं संकोचः करणीयः ?
ਪੁਤ੍ਰੀ ਕਉਲੁ ਨ ਪਾਲਿਓ ਕਰਿ ਪੀਰਹੁ ਕੰਨੑ ਮੁਰਟੀਐ ॥
पुत्री कउलु न पालिओ करि पीरहु कंन मुरटीऐ ॥तस्य पुत्राः तस्य वचनं न आज्ञापयन्ति स्म; गुरुत्वेन तं पृष्ठं कृतवन्तः।
ਦਿਲਿ ਖੋਟੈ ਆਕੀ ਫਿਰਨਿੑ ਬੰਨਿੑ ਭਾਰੁ ਉਚਾਇਨਿੑ ਛਟੀਐ ॥
दिलि खोटै आकी फिरनि बंनि भारु उचाइनि छटीऐ ॥एते दुष्टहृदयाः विद्रोहिणः अभवन्; ते पृष्ठे पापभारं वहन्ति।
ਜਿਨਿ ਆਖੀ ਸੋਈ ਕਰੇ ਜਿਨਿ ਕੀਤੀ ਤਿਨੈ ਥਟੀਐ ॥
जिनि आखी सोई करे जिनि कीती तिनै थटीऐ ॥गुरुः यदब्रवीत्, लेहना अकरोत्, तथा च सिंहासने स्थापितः।
ਕਉਣੁ ਹਾਰੇ ਕਿਨਿ ਉਵਟੀਐ ॥੨॥
कउणु हारे किनि उवटीऐ ॥२॥कः पराजितः, केन च विजयः प्राप्तः ? ||२||
ਜਿਨਿ ਕੀਤੀ ਸੋ ਮੰਨਣਾ ਕੋ ਸਾਲੁ ਜਿਵਾਹੇ ਸਾਲੀ ॥
जिनि कीती सो मंनणा को सालु जिवाहे साली ॥यः कार्यम् अकरोत्, सः गुरुत्वेन स्वीक्रियते; अतः कः श्रेष्ठः - काण्डः वा तण्डुलः वा ?
ਧਰਮ ਰਾਇ ਹੈ ਦੇਵਤਾ ਲੈ ਗਲਾ ਕਰੇ ਦਲਾਲੀ ॥
धरम राइ है देवता लै गला करे दलाली ॥धर्मन्यायाधीशः तर्कान् विचार्य निर्णयं कृतवान्।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਆਖੈ ਸਚਾ ਕਰੇ ਸਾ ਬਾਤ ਹੋਵੈ ਦਰਹਾਲੀ ॥
सतिगुरु आखै सचा करे सा बात होवै दरहाली ॥यत्किमपि सच्चिगुरुः वदति, सच्चिदानन्दः करोति; तत्क्षणमेव भवति।
ਗੁਰ ਅੰਗਦ ਦੀ ਦੋਹੀ ਫਿਰੀ ਸਚੁ ਕਰਤੈ ਬੰਧਿ ਬਹਾਲੀ ॥
गुर अंगद दी दोही फिरी सचु करतै बंधि बहाली ॥गुरुः अङ्गदः घोषितः, सच्चिदानन्दः तस्य पुष्टिं कृतवान्।
ਨਾਨਕੁ ਕਾਇਆ ਪਲਟੁ ਕਰਿ ਮਲਿ ਤਖਤੁ ਬੈਠਾ ਸੈ ਡਾਲੀ ॥
नानकु काइआ पलटु करि मलि तखतु बैठा सै डाली ॥नानकः केवलं स्वशरीरं परिवर्तयति स्म; सः अद्यापि सिंहासने उपविशति, शाखाशतैः प्रसारितैः ।
ਦਰੁ ਸੇਵੇ ਉਮਤਿ ਖੜੀ ਮਸਕਲੈ ਹੋਇ ਜੰਗਾਲੀ ॥
दरु सेवे उमति खड़ी मसकलै होइ जंगाली ॥तस्य द्वारे स्थित्वा तस्य अनुयायिनः तस्य सेवां कुर्वन्ति; अनेन सेवायाः कृते तेषां जङ्गमः क्षीणः भवति।
ਦਰਿ ਦਰਵੇਸੁ ਖਸੰਮ ਦੈ ਨਾਇ ਸਚੈ ਬਾਣੀ ਲਾਲੀ ॥
दरि दरवेसु खसंम दै नाइ सचै बाणी लाली ॥सः दरवेशः - साधुः, स्वस्य भगवतः गुरुस्य च द्वारे; सः सत्यनाम, गुरुवचनस्य च बाणीं प्रेम करोति।
ਬਲਵੰਡ ਖੀਵੀ ਨੇਕ ਜਨ ਜਿਸੁ ਬਹੁਤੀ ਛਾਉ ਪਤ੍ਰਾਲੀ ॥
बलवंड खीवी नेक जन जिसु बहुती छाउ पत्राली ॥बलवन्दः कथयति यत् खिवी गुरुपत्नी आर्यस्त्री अस्ति, या सर्वेभ्यः शान्तं, पत्रच्छायां ददाति।
ਲੰਗਰਿ ਦਉਲਤਿ ਵੰਡੀਐ ਰਸੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਖੀਰਿ ਘਿਆਲੀ ॥
लंगरि दउलति वंडीऐ रसु अंम्रितु खीरि घिआली ॥सा गुरुस्य लंगरस्य उपहारं वितरति; खीरः - तण्डुलपुडिंगं घृतं च, मधुरं अम्ब्रोसिया इव भवति।
ਗੁਰਸਿਖਾ ਕੇ ਮੁਖ ਉਜਲੇ ਮਨਮੁਖ ਥੀਏ ਪਰਾਲੀ ॥
गुरसिखा के मुख उजले मनमुख थीए पराली ॥गुरुस्य सिक्खानां मुखानि दीप्तानि उज्ज्वलानि च सन्ति; स्वेच्छा मनमुखाः विवर्णाः, तृणवत्।
ਪਏ ਕਬੂਲੁ ਖਸੰਮ ਨਾਲਿ ਜਾਂ ਘਾਲ ਮਰਦੀ ਘਾਲੀ ॥
पए कबूलु खसंम नालि जां घाल मरदी घाली ॥गुरुः स्वस्य अनुमोदनं दत्तवान्, यदा अङ्गदः वीरतया परिश्रमं कृतवान्।
ਮਾਤਾ ਖੀਵੀ ਸਹੁ ਸੋਇ ਜਿਨਿ ਗੋਇ ਉਠਾਲੀ ॥੩॥
माता खीवी सहु सोइ जिनि गोइ उठाली ॥३॥तादृशः पतिः मातुः खिवी; सः जगत् धारयति। ||३||
ਹੋਰਿਂਓ ਗੰਗ ਵਹਾਈਐ ਦੁਨਿਆਈ ਆਖੈ ਕਿ ਕਿਓਨੁ ॥
होरिंओ गंग वहाईऐ दुनिआई आखै कि किओनु ॥इदं यथा गुरुणा गङ्गां विपरीतदिशि प्रवहति स्म, जगत् आश्चर्यं करोति यत् तेन किं कृतम्?
ਨਾਨਕ ਈਸਰਿ ਜਗਨਾਥਿ ਉਚਹਦੀ ਵੈਣੁ ਵਿਰਿਕਿਓਨੁ ॥
नानक ईसरि जगनाथि उचहदी वैणु विरिकिओनु ॥नानकः भगवान् जगत्पतेः वचनं उच्चैः उक्तवान्।
ਮਾਧਾਣਾ ਪਰਬਤੁ ਕਰਿ ਨੇਤ੍ਰਿ ਬਾਸਕੁ ਸਬਦਿ ਰਿੜਕਿਓਨੁ ॥
माधाणा परबतु करि नेत्रि बासकु सबदि रिड़किओनु ॥गिरिं मथनदण्डं कृत्वा सर्पराजं मथनतारं कृत्वा शबादस्य वचनं मथितवान्।
ਚਉਦਹ ਰਤਨ ਨਿਕਾਲਿਅਨੁ ਕਰਿ ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਚਿਲਕਿਓਨੁ ॥
चउदह रतन निकालिअनु करि आवा गउणु चिलकिओनु ॥तस्मात् चतुर्दश रत्नानि निष्कास्य जगत् प्रकाशितवान् ।
ਕੁਦਰਤਿ ਅਹਿ ਵੇਖਾਲੀਅਨੁ ਜਿਣਿ ਐਵਡ ਪਿਡ ਠਿਣਕਿਓਨੁ ॥
कुदरति अहि वेखालीअनु जिणि ऐवड पिड ठिणकिओनु ॥सः तादृशी सृजनात्मकशक्तिं प्रकाशितवान्, तादृशं महत्त्वं च स्पृशति स्म।
ਲਹਣੇ ਧਰਿਓਨੁ ਛਤ੍ਰੁ ਸਿਰਿ ਅਸਮਾਨਿ ਕਿਆੜਾ ਛਿਕਿਓਨੁ ॥
लहणे धरिओनु छत्रु सिरि असमानि किआड़ा छिकिओनु ॥सः लेह्नस्य शिरः उपरि तरङ्गयितुं राजवितानं उत्थाप्य, स्वस्य महिमाम् आकाशं प्रति उत्थापितवान्।
ਜੋਤਿ ਸਮਾਣੀ ਜੋਤਿ ਮਾਹਿ ਆਪੁ ਆਪੈ ਸੇਤੀ ਮਿਕਿਓਨੁ ॥
जोति समाणी जोति माहि आपु आपै सेती मिकिओनु ॥तस्य ज्योतिः ज्योतिषु विलीनः अभवत्, सः तं स्वयमेव मिश्रितवान्।
ਸਿਖਾਂ ਪੁਤ੍ਰਾਂ ਘੋਖਿ ਕੈ ਸਭ ਉਮਤਿ ਵੇਖਹੁ ਜਿ ਕਿਓਨੁ ॥
सिखां पुत्रां घोखि कै सभ उमति वेखहु जि किओनु ॥गुरुनानकः स्वस्य सिक्खान् स्वपुत्रान् च परीक्षितवान्, सर्वे दृष्टवन्तः यत् किं घटितम्।
ਜਾਂ ਸੁਧੋਸੁ ਤਾਂ ਲਹਣਾ ਟਿਕਿਓਨੁ ॥੪॥
जां सुधोसु तां लहणा टिकिओनु ॥४॥यदा लेहना एकः शुद्धः लब्धः तदा सः सिंहासने स्थापितः। ||४||
ਫੇਰਿ ਵਸਾਇਆ ਫੇਰੁਆਣਿ ਸਤਿਗੁਰਿ ਖਾਡੂਰੁ ॥
फेरि वसाइआ फेरुआणि सतिगुरि खाडूरु ॥अथ खदूरवासाय फेरुपुत्रः सच्चो गुरुः |
ਜਪੁ ਤਪੁ ਸੰਜਮੁ ਨਾਲਿ ਤੁਧੁ ਹੋਰੁ ਮੁਚੁ ਗਰੂਰੁ ॥
जपु तपु संजमु नालि तुधु होरु मुचु गरूरु ॥ध्यानं तपः स्वानुशासनं च त्वयि तिष्ठति, अन्ये तु अतिदर्पपूर्णाः ।
ਲਬੁ ਵਿਣਾਹੇ ਮਾਣਸਾ ਜਿਉ ਪਾਣੀ ਬੂਰੁ ॥
लबु विणाहे माणसा जिउ पाणी बूरु ॥लोभः मानवजातिं नाशयति, यथा जले हरितशैवालाः।
ਵਰ੍ਹਿਐ ਦਰਗਹ ਗੁਰੂ ਕੀ ਕੁਦਰਤੀ ਨੂਰੁ ॥
वर्हिऐ दरगह गुरू की कुदरती नूरु ॥गुरुदरबारे दिव्यप्रकाशः स्वस्य सृजनात्मकशक्त्या प्रकाशते।
ਜਿਤੁ ਸੁ ਹਾਥ ਨ ਲਭਈ ਤੂੰ ਓਹੁ ਠਰੂਰੁ ॥
जितु सु हाथ न लभई तूं ओहु ठरूरु ॥त्वं शीतलशान्तिः, यस्य गभीरता न लभ्यते ।
ਨਉ ਨਿਧਿ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਤੁਧੁ ਵਿਚਿ ਭਰਪੂਰੁ ॥
नउ निधि नामु निधानु है तुधु विचि भरपूरु ॥नवनिधैर्विह्वलं त्वं नाम निधिं भगवतः नाम ।
ਨਿੰਦਾ ਤੇਰੀ ਜੋ ਕਰੇ ਸੋ ਵੰਞੈ ਚੂਰੁ ॥
निंदा तेरी जो करे सो वंञै चूरु ॥यः त्वां निन्दति सः सर्वथा नष्टः नश्यति च ।
ਨੇੜੈ ਦਿਸੈ ਮਾਤ ਲੋਕ ਤੁਧੁ ਸੁਝੈ ਦੂਰੁ ॥
नेड़ै दिसै मात लोक तुधु सुझै दूरु ॥जगतः जनाः केवलं समीपे एव द्रष्टुं शक्नुवन्ति, परन्तु भवन्तः दूरतः परं द्रष्टुं शक्नुवन्ति ।
ਫੇਰਿ ਵਸਾਇਆ ਫੇਰੁਆਣਿ ਸਤਿਗੁਰਿ ਖਾਡੂਰੁ ॥੫॥
फेरि वसाइआ फेरुआणि सतिगुरि खाडूरु ॥५॥अथ खदूरवासाय फेरुपुत्रः सत्यगुरुः | ||५||