ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 1095
ਤੁਧੁ ਥਾਪੇ ਚਾਰੇ ਜੁਗ ਤੂ ਕਰਤਾ ਸਗਲ ਧਰਣ ॥
तुधु थापे चारे जुग तू करता सगल धरण ॥त्वया चत्वारि युगानि स्थापितानि; त्वं सर्वलोकानां प्रजापतिः असि।
ਤੁਧੁ ਆਵਣ ਜਾਣਾ ਕੀਆ ਤੁਧੁ ਲੇਪੁ ਨ ਲਗੈ ਤ੍ਰਿਣ ॥
तुधु आवण जाणा कीआ तुधु लेपु न लगै त्रिण ॥पुनर्जन्मस्य आगमनगमनं त्वया निर्मितम्; न मलस्य कणोऽपि त्वयि लसति।
ਜਿਸੁ ਹੋਵਹਿ ਆਪਿ ਦਇਆਲੁ ਤਿਸੁ ਲਾਵਹਿ ਸਤਿਗੁਰ ਚਰਣ ॥
जिसु होवहि आपि दइआलु तिसु लावहि सतिगुर चरण ॥यथा त्वं दयालुः सत्गुरुपादयोः सङ्गच्छसि ।
ਤੂ ਹੋਰਤੁ ਉਪਾਇ ਨ ਲਭਹੀ ਅਬਿਨਾਸੀ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਕਰਣ ॥੨॥
तू होरतु उपाइ न लभही अबिनासी स्रिसटि करण ॥२॥अन्येन प्रयत्नेन भवन्तः न लभ्यन्ते; त्वं विश्वस्य सनातनोऽक्षरः प्रजापतिः । ||२||
ਡਖਣੇ ਮਃ ੫ ॥
डखणे मः ५ ॥दखनय, पंचम मेहलः १.
ਜੇ ਤੂ ਵਤਹਿ ਅੰਙਣੇ ਹਭ ਧਰਤਿ ਸੁਹਾਵੀ ਹੋਇ ॥
जे तू वतहि अंङणे हभ धरति सुहावी होइ ॥यदि त्वं मम प्राङ्गणे आगच्छसि, सर्वा पृथिवी शोभते ।
ਹਿਕਸੁ ਕੰਤੈ ਬਾਹਰੀ ਮੈਡੀ ਵਾਤ ਨ ਪੁਛੈ ਕੋਇ ॥੧॥
हिकसु कंतै बाहरी मैडी वात न पुछै कोइ ॥१॥एकेश्वरात् परं भर्तारं न कश्चित् मां चिन्तयति । ||१||
ਮਃ ੫ ॥
मः ५ ॥पञ्चमः मेहलः १.
ਹਭੇ ਟੋਲ ਸੁਹਾਵਣੇ ਸਹੁ ਬੈਠਾ ਅੰਙਣੁ ਮਲਿ ॥
हभे टोल सुहावणे सहु बैठा अंङणु मलि ॥सर्वे मम अलङ्काराः शोभन्ते, यदा त्वं भगवन् मम प्राङ्गणे उपविश्य तव करोषि।
ਪਹੀ ਨ ਵੰਞੈ ਬਿਰਥੜਾ ਜੋ ਘਰਿ ਆਵੈ ਚਲਿ ॥੨॥
पही न वंञै बिरथड़ा जो घरि आवै चलि ॥२॥अथ न कश्चित् पथिकः मम गृहमागतः रिक्तहस्तः गमिष्यति। ||२||
ਮਃ ੫ ॥
मः ५ ॥पञ्चमः मेहलः १.
ਸੇਜ ਵਿਛਾਈ ਕੰਤ ਕੂ ਕੀਆ ਹਭੁ ਸੀਗਾਰੁ ॥
सेज विछाई कंत कू कीआ हभु सीगारु ॥तव कृते शयनं वितृतं भर्ता भगवन् सर्वालङ्कारं प्रयोजितम् ।
ਇਤੀ ਮੰਝਿ ਨ ਸਮਾਵਈ ਜੇ ਗਲਿ ਪਹਿਰਾ ਹਾਰੁ ॥੩॥
इती मंझि न समावई जे गलि पहिरा हारु ॥३॥किन्तु एतदपि न मम प्रियं, कण्ठे मालाधारणम्। ||३||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਤੂ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਪਰਮੇਸਰੁ ਜੋਨਿ ਨ ਆਵਹੀ ॥
तू पारब्रहमु परमेसरु जोनि न आवही ॥हे परमेश्वर देव पारमार्थी न त्वं जनयसि।
ਤੂ ਹੁਕਮੀ ਸਾਜਹਿ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਾਜਿ ਸਮਾਵਹੀ ॥
तू हुकमी साजहि स्रिसटि साजि समावही ॥तव आज्ञायाः हुकमेण त्वया विश्वं निर्मितम्; तत् कृत्वा, त्वं तस्मिन् विलीयते।
ਤੇਰਾ ਰੂਪੁ ਨ ਜਾਈ ਲਖਿਆ ਕਿਉ ਤੁਝਹਿ ਧਿਆਵਹੀ ॥
तेरा रूपु न जाई लखिआ किउ तुझहि धिआवही ॥भवतः रूपं ज्ञातुं न शक्यते; कथं त्वां ध्यातुं शक्यते ?
ਤੂ ਸਭ ਮਹਿ ਵਰਤਹਿ ਆਪਿ ਕੁਦਰਤਿ ਦੇਖਾਵਹੀ ॥
तू सभ महि वरतहि आपि कुदरति देखावही ॥त्वं सर्वेषु व्याप्तः व्याप्तः च असि; त्वं स्वयमेव स्वस्य सृजनात्मकतां प्रकाशयसि।
ਤੇਰੀ ਭਗਤਿ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰ ਤੋਟਿ ਨ ਆਵਹੀ ॥
तेरी भगति भरे भंडार तोटि न आवही ॥तव भक्तिपूजानिधिः अतिप्रवाहितः अस्ति; ते कदापि न्यूनाः न भवन्ति।
ਏਹਿ ਰਤਨ ਜਵੇਹਰ ਲਾਲ ਕੀਮ ਨ ਪਾਵਹੀ ॥
एहि रतन जवेहर लाल कीम न पावही ॥एते रत्नाः, रत्नाः, हीरकाः च - तेषां मूल्यं न अनुमानयितुं शक्यते।
ਜਿਸੁ ਹੋਵਹਿ ਆਪਿ ਦਇਆਲੁ ਤਿਸੁ ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਵਾ ਲਾਵਹੀ ॥
जिसु होवहि आपि दइआलु तिसु सतिगुर सेवा लावही ॥यथा यथा त्वं स्वयं दयालुः भवसि भगवन्, त्वं अस्मान् सच्चिगुरुसेवाया सह सम्बध्दयसि।
ਤਿਸੁ ਕਦੇ ਨ ਆਵੈ ਤੋਟਿ ਜੋ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵਹੀ ॥੩॥
तिसु कदे न आवै तोटि जो हरि गुण गावही ॥३॥भगवतः महिमा स्तुतिं गायति, कदापि न्यूनतां न प्राप्नोति। ||३||
ਡਖਣੇ ਮਃ ੫ ॥
डखणे मः ५ ॥दखनय, पंचम मेहलः १.
ਜਾ ਮੂ ਪਸੀ ਹਠ ਮੈ ਪਿਰੀ ਮਹਿਜੈ ਨਾਲਿ ॥
जा मू पसी हठ मै पिरी महिजै नालि ॥यदा अहं मम सत्तायाः अन्तः पश्यामि तदा अहं पश्यामि यत् मम प्रियः मया सह अस्ति।
ਹਭੇ ਡੁਖ ਉਲਾਹਿਅਮੁ ਨਾਨਕ ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਲਿ ॥੧॥
हभे डुख उलाहिअमु नानक नदरि निहालि ॥१॥प्रसाददृष्टिप्रदाने सर्वा दुःखानि नानक।। ||१||
ਮਃ ੫ ॥
मः ५ ॥पञ्चमः मेहलः १.
ਨਾਨਕ ਬੈਠਾ ਭਖੇ ਵਾਉ ਲੰਮੇ ਸੇਵਹਿ ਦਰੁ ਖੜਾ ॥
नानक बैठा भखे वाउ लंमे सेवहि दरु खड़ा ॥नानकः भगवतः वार्ताम् प्रतीक्षमाणः उपविश्य भगवतः द्वारे तिष्ठति; एतावत्कालं यावत् तस्य सेवां कुर्वन्।
ਪਿਰੀਏ ਤੂ ਜਾਣੁ ਮਹਿਜਾ ਸਾਉ ਜੋਈ ਸਾਈ ਮੁਹੁ ਖੜਾ ॥੨॥
पिरीए तू जाणु महिजा साउ जोई साई मुहु खड़ा ॥२॥हे मम प्रिये, केवलं त्वमेव मम उद्देश्यं जानासि; अहं भगवतः मुखं द्रष्टुं प्रतीक्षमाणः तिष्ठामि। ||२||
ਮਃ ੫ ॥
मः ५ ॥पञ्चमः मेहलः १.
ਕਿਆ ਗਾਲਾਇਓ ਭੂਛ ਪਰ ਵੇਲਿ ਨ ਜੋਹੇ ਕੰਤ ਤੂ ॥
किआ गालाइओ भूछ पर वेलि न जोहे कंत तू ॥किं वदामि मूर्खे । परेषां लताः मा पश्य - सच्चः पतिः भव।
ਨਾਨਕ ਫੁਲਾ ਸੰਦੀ ਵਾੜਿ ਖਿੜਿਆ ਹਭੁ ਸੰਸਾਰੁ ਜਿਉ ॥੩॥
नानक फुला संदी वाड़ि खिड़िआ हभु संसारु जिउ ॥३॥प्रफुल्लितं जगत् सर्वं नानक पुष्पोद्यानमिव । ||३||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਸੁਘੜੁ ਸੁਜਾਣੁ ਸਰੂਪੁ ਤੂ ਸਭ ਮਹਿ ਵਰਤੰਤਾ ॥
सुघड़ु सुजाणु सरूपु तू सभ महि वरतंता ॥त्वं ज्ञानी सर्वज्ञः सुन्दरः; त्वं सर्वेषु व्याप्तः व्याप्तः च असि।
ਤੂ ਆਪੇ ਠਾਕੁਰੁ ਸੇਵਕੋ ਆਪੇ ਪੂਜੰਤਾ ॥
तू आपे ठाकुरु सेवको आपे पूजंता ॥त्वं स्वयं प्रभुः स्वामी च भृत्यः; त्वं आत्मानं पूजसि पूजसि च।
ਦਾਨਾ ਬੀਨਾ ਆਪਿ ਤੂ ਆਪੇ ਸਤਵੰਤਾ ॥
दाना बीना आपि तू आपे सतवंता ॥त्वं सर्वज्ञः सर्वदर्शी च; त्वं स्वयं सत्यः शुद्धः च असि।
ਜਤੀ ਸਤੀ ਪ੍ਰਭੁ ਨਿਰਮਲਾ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਭਗਵੰਤਾ ॥
जती सती प्रभु निरमला मेरे हरि भगवंता ॥निर्मलेश्वरः मम भगवन्देव ब्रह्मचारी सत्यः |
ਸਭੁ ਬ੍ਰਹਮ ਪਸਾਰੁ ਪਸਾਰਿਓ ਆਪੇ ਖੇਲੰਤਾ ॥
सभु ब्रहम पसारु पसारिओ आपे खेलंता ॥ईश्वरः सम्पूर्णस्य जगतः विस्तारं प्रसारयति, सः एव तस्मिन् क्रीडति ।
ਇਹੁ ਆਵਾ ਗਵਣੁ ਰਚਾਇਓ ਕਰਿ ਚੋਜ ਦੇਖੰਤਾ ॥
इहु आवा गवणु रचाइओ करि चोज देखंता ॥सः पुनर्जन्मस्य एतत् आगमनगमनं सृष्टवान्; आश्चर्यं क्रीडां सृजन्, सः तत् पश्यति।
ਤਿਸੁ ਬਾਹੁੜਿ ਗਰਭਿ ਨ ਪਾਵਹੀ ਜਿਸੁ ਦੇਵਹਿ ਗੁਰ ਮੰਤਾ ॥
तिसु बाहुड़ि गरभि न पावही जिसु देवहि गुर मंता ॥गुरुशिक्षया धन्यः, पुनर्जन्मगर्भे न निक्षिप्तः, पुनः कदापि।
ਜਿਉ ਆਪਿ ਚਲਾਵਹਿ ਤਿਉ ਚਲਦੇ ਕਿਛੁ ਵਸਿ ਨ ਜੰਤਾ ॥੪॥
जिउ आपि चलावहि तिउ चलदे किछु वसि न जंता ॥४॥सर्वे गच्छन्ति यथा सः तान् चरति; न किमपि सृष्टसत्त्ववशं वर्तते। ||४||
ਡਖਣੇ ਮਃ ੫ ॥
डखणे मः ५ ॥दखनय, पंचम मेहलः १.
ਕੁਰੀਏ ਕੁਰੀਏ ਵੈਦਿਆ ਤਲਿ ਗਾੜਾ ਮਹਰੇਰੁ ॥
कुरीए कुरीए वैदिआ तलि गाड़ा महरेरु ॥त्वं नदीतीरे गच्छसि, परन्तु भूमिः भवतः अधः मार्गं ददाति ।
ਵੇਖੇ ਛਿਟੜਿ ਥੀਵਦੋ ਜਾਮਿ ਖਿਸੰਦੋ ਪੇਰੁ ॥੧॥
वेखे छिटड़ि थीवदो जामि खिसंदो पेरु ॥१॥सावधानम् ! भवतः पादः स्खलितः भवेत्, त्वं च अन्तः पतित्वा म्रियसे। ||१||
ਮਃ ੫ ॥
मः ५ ॥पञ्चमः मेहलः १.
ਸਚੁ ਜਾਣੈ ਕਚੁ ਵੈਦਿਓ ਤੂ ਆਘੂ ਆਘੇ ਸਲਵੇ ॥
सचु जाणै कचु वैदिओ तू आघू आघे सलवे ॥मिथ्या क्षणिकं च सत्यं मन्यसे, अतः धावसि धावसि ।
ਨਾਨਕ ਆਤਸੜੀ ਮੰਝਿ ਨੈਣੂ ਬਿਆ ਢਲਿ ਪਬਣਿ ਜਿਉ ਜੁੰਮਿਓ ॥੨॥
नानक आतसड़ी मंझि नैणू बिआ ढलि पबणि जिउ जुंमिओ ॥२॥अग्नौ घृतमिव नानक द्रवति; जलकुमुद इव क्षीणः भविष्यति। ||२||
ਮਃ ੫ ॥
मः ५ ॥पञ्चमः मेहलः १.
ਭੋਰੇ ਭੋਰੇ ਰੂਹੜੇ ਸੇਵੇਦੇ ਆਲਕੁ ॥
भोरे भोरे रूहड़े सेवेदे आलकु ॥मूढमूढात्मने कस्मात् त्वं सेवितुं आलस्यसे ।
ਮੁਦਤਿ ਪਈ ਚਿਰਾਣੀਆ ਫਿਰਿ ਕਡੂ ਆਵੈ ਰੁਤਿ ॥੩॥
मुदति पई चिराणीआ फिरि कडू आवै रुति ॥३॥एतादृशः दीर्घः कालः व्यतीतः। कदा पुनः एषः अवसरः आगमिष्यति ? ||३||