ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 643
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
सलोकु मः ३ ॥सलोक, तृतीय मेहल : १.
ਹਉਮੈ ਜਲਤੇ ਜਲਿ ਮੁਏ ਭ੍ਰਮਿ ਆਏ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥
हउमै जलते जलि मुए भ्रमि आए दूजै भाइ ॥अहङ्कारज्वालायां सः दग्धः भवति; संशयेन भ्रमति द्वैतप्रेमेण च।
ਪੂਰੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਰਾਖਿ ਲੀਏ ਆਪਣੈ ਪੰਨੈ ਪਾਇ ॥
पूरै सतिगुरि राखि लीए आपणै पंनै पाइ ॥सिद्धः सत्यगुरुः तं त्रायते, स्वकीयं कृत्वा।
ਇਹੁ ਜਗੁ ਜਲਤਾ ਨਦਰੀ ਆਇਆ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸੁਭਾਇ ॥
इहु जगु जलता नदरी आइआ गुर कै सबदि सुभाइ ॥अयं संसारः प्रज्वलितः अस्ति; गुरुस्य शब्दस्य उदात्तवचनस्य माध्यमेन एतत् द्रष्टुं आगच्छति।
ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਸੇ ਸੀਤਲ ਭਏ ਨਾਨਕ ਸਚੁ ਕਮਾਇ ॥੧॥
सबदि रते से सीतल भए नानक सचु कमाइ ॥१॥ये शब्दानुरूपाः सन्ति ते शीतलाः शान्ताः च भवन्ति; हे नानक सत्यम् आचरन्ति। ||१||
ਮਃ ੩ ॥
मः ३ ॥तृतीय मेहलः १.
ਸਫਲਿਓ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿਆ ਧੰਨੁ ਜਨਮੁ ਪਰਵਾਣੁ ॥
सफलिओ सतिगुरु सेविआ धंनु जनमु परवाणु ॥सत्यगुरुसेवा फलप्रदं फलप्रदं च भवति; धन्यं ग्राह्यं च तादृशं जीवनम्।
ਜਿਨਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਜੀਵਦਿਆ ਮੁਇਆ ਨ ਵਿਸਰੈ ਸੇਈ ਪੁਰਖ ਸੁਜਾਣ ॥
जिना सतिगुरु जीवदिआ मुइआ न विसरै सेई पुरख सुजाण ॥ये सत्यगुरुं न विस्मरन्ति, जीवने मरणे च ते सच्चिदानन्दाः।
ਕੁਲੁ ਉਧਾਰੇ ਆਪਣਾ ਸੋ ਜਨੁ ਹੋਵੈ ਪਰਵਾਣੁ ॥
कुलु उधारे आपणा सो जनु होवै परवाणु ॥तेषां कुटुम्बाः त्राता भवन्ति, ते च भगवता अनुमोदिताः भवन्ति।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੁਏ ਜੀਵਦੇ ਪਰਵਾਣੁ ਹਹਿ ਮਨਮੁਖ ਜਨਮਿ ਮਰਾਹਿ ॥
गुरमुखि मुए जीवदे परवाणु हहि मनमुख जनमि मराहि ॥गुरमुखाः जीवने इव मृत्युषु अनुमोदिताः भवन्ति, स्वेच्छा मनुष्यमुखाः तु जन्ममरणचक्रं निरन्तरं कुर्वन्ति ।
ਨਾਨਕ ਮੁਏ ਨ ਆਖੀਅਹਿ ਜਿ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਹਿ ॥੨॥
नानक मुए न आखीअहि जि गुर कै सबदि समाहि ॥२॥हे नानक मृताः इति न वर्ण्यन्ते गुरुशब्दवाचने लीनाः। ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਹਰਿ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰੰਜਨੁ ਸੇਵਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ॥
हरि पुरखु निरंजनु सेवि हरि नामु धिआईऐ ॥निर्मल भगवतः ईश्वरस्य सेवां कुरुत, भगवतः नाम च ध्यायन्तु।
ਸਤਸੰਗਤਿ ਸਾਧੂ ਲਗਿ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸਮਾਈਐ ॥
सतसंगति साधू लगि हरि नामि समाईऐ ॥पवित्रसन्तसङ्घे सम्मिलिताः भवन्तु, भगवतः नामनि च लीनाः भवन्तु।
ਹਰਿ ਤੇਰੀ ਵਡੀ ਕਾਰ ਮੈ ਮੂਰਖ ਲਾਈਐ ॥
हरि तेरी वडी कार मै मूरख लाईऐ ॥हे भगवन् तव सेवा महिमा महती च; अहं तावत् मूर्खः अस्मि
ਹਉ ਗੋਲਾ ਲਾਲਾ ਤੁਧੁ ਮੈ ਹੁਕਮੁ ਫੁਰਮਾਈਐ ॥
हउ गोला लाला तुधु मै हुकमु फुरमाईऐ ॥- कृपया, मां तस्मिन् प्रतिबद्धं कुरुत। अहं तव दासः दासः च; आज्ञापय मां भवतः इच्छानुसारम्।
ਹਉ ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਾਰ ਕਮਾਵਾ ਜਿ ਗੁਰਿ ਸਮਝਾਈਐ ॥੨॥
हउ गुरमुखि कार कमावा जि गुरि समझाईऐ ॥२॥गुरमुखत्वेन त्वां सेविष्यामि यथा गुरुणा निर्देशितः। ||२||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
सलोकु मः ३ ॥सलोक, तृतीय मेहल : १.
ਪੂਰਬਿ ਲਿਖਿਆ ਕਮਾਵਣਾ ਜਿ ਕਰਤੈ ਆਪਿ ਲਿਖਿਆਸੁ ॥
पूरबि लिखिआ कमावणा जि करतै आपि लिखिआसु ॥प्रजापतिना एव लिखितं पूर्वनिर्धारितं दैवं कर्म करोति।
ਮੋਹ ਠਗਉਲੀ ਪਾਈਅਨੁ ਵਿਸਰਿਆ ਗੁਣਤਾਸੁ ॥
मोह ठगउली पाईअनु विसरिआ गुणतासु ॥भावासक्तिः तं औषधं कृतवान्, सः च भगवन्तं गुणनिधिं विस्मृतवान्।
ਮਤੁ ਜਾਣਹੁ ਜਗੁ ਜੀਵਦਾ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਮੁਇਆਸੁ ॥
मतु जाणहु जगु जीवदा दूजै भाइ मुइआसु ॥सः जगति जीवति इति मा मन्यताम् - सः मृतः अस्ति, द्वैतप्रेमद्वारा।
ਜਿਨੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਨ ਚੇਤਿਓ ਸੇ ਬਹਣਿ ਨ ਮਿਲਨੀ ਪਾਸਿ ॥
जिनी गुरमुखि नामु न चेतिओ से बहणि न मिलनी पासि ॥ये भगवन्तं गुरमुखत्वेन न ध्यायन्ति, तेषां भगवतः समीपे उपविष्टुं न अनुमतः।
ਦੁਖੁ ਲਾਗਾ ਬਹੁ ਅਤਿ ਘਣਾ ਪੁਤੁ ਕਲਤੁ ਨ ਸਾਥਿ ਕੋਈ ਜਾਸਿ ॥
दुखु लागा बहु अति घणा पुतु कलतु न साथि कोई जासि ॥ते घोरं दुःखं दुःखं च प्राप्नुवन्ति, न च तेषां पुत्राः न च तेषां भार्याः सह गच्छन्ति।
ਲੋਕਾ ਵਿਚਿ ਮੁਹੁ ਕਾਲਾ ਹੋਆ ਅੰਦਰਿ ਉਭੇ ਸਾਸ ॥
लोका विचि मुहु काला होआ अंदरि उभे सास ॥नृषु कृष्णामुखाः, निःश्वसन्ति च अतीव खेदः ।
ਮਨਮੁਖਾ ਨੋ ਕੋ ਨ ਵਿਸਹੀ ਚੁਕਿ ਗਇਆ ਵੇਸਾਸੁ ॥
मनमुखा नो को न विसही चुकि गइआ वेसासु ॥न कश्चित् स्वेच्छा मनमुखेषु किमपि आश्रयं स्थापयति; तेषु विश्वासः नष्टः भवति।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਾ ਨੋ ਸੁਖੁ ਅਗਲਾ ਜਿਨਾ ਅੰਤਰਿ ਨਾਮ ਨਿਵਾਸੁ ॥੧॥
नानक गुरमुखा नो सुखु अगला जिना अंतरि नाम निवासु ॥१॥हे नानक गुरमुखाः नितान्तं शान्तिं वसन्ति; नाम भगवतः नाम तेषु तिष्ठति। ||१||
ਮਃ ੩ ॥
मः ३ ॥तृतीय मेहलः १.
ਸੇ ਸੈਣ ਸੇ ਸਜਣਾ ਜਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਿਲਹਿ ਸੁਭਾਇ ॥
से सैण से सजणा जि गुरमुखि मिलहि सुभाइ ॥ते एव बान्धवः, ते एव मित्राणि, ये गुरमुखत्वेन प्रेम्णा संयोजयन्ति।
ਸਤਿਗੁਰ ਕਾ ਭਾਣਾ ਅਨਦਿਨੁ ਕਰਹਿ ਸੇ ਸਚਿ ਰਹੇ ਸਮਾਇ ॥
सतिगुर का भाणा अनदिनु करहि से सचि रहे समाइ ॥रात्रौ दिवा च सत्यगुरुस्य इच्छानुसारं कार्यं कुर्वन्ति; ते सत्यनाम्नि लीनाः तिष्ठन्ति।
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਲਗੇ ਸਜਣ ਨ ਆਖੀਅਹਿ ਜਿ ਅਭਿਮਾਨੁ ਕਰਹਿ ਵੇਕਾਰ ॥
दूजै भाइ लगे सजण न आखीअहि जि अभिमानु करहि वेकार ॥द्वन्द्वप्रेमसक्ताः ते मित्राणि न उच्यन्ते; अहङ्कारं भ्रष्टाचारं च कुर्वन्ति।
ਮਨਮੁਖ ਆਪ ਸੁਆਰਥੀ ਕਾਰਜੁ ਨ ਸਕਹਿ ਸਵਾਰਿ ॥
मनमुख आप सुआरथी कारजु न सकहि सवारि ॥स्वेच्छा मनमुखाः स्वार्थिनः; ते कस्यचित् कार्याणि समाधातुं न शक्नुवन्ति।
ਨਾਨਕ ਪੂਰਬਿ ਲਿਖਿਆ ਕਮਾਵਣਾ ਕੋਇ ਨ ਮੇਟਣਹਾਰੁ ॥੨॥
नानक पूरबि लिखिआ कमावणा कोइ न मेटणहारु ॥२॥हे नानक, ते स्वस्य पूर्वनिर्धारितं दैवं यथावत् कुर्वन्ति; न कश्चित् तत् मेटयितुं शक्नोति। ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਤੁਧੁ ਆਪੇ ਜਗਤੁ ਉਪਾਇ ਕੈ ਆਪਿ ਖੇਲੁ ਰਚਾਇਆ ॥
तुधु आपे जगतु उपाइ कै आपि खेलु रचाइआ ॥त्वया एव जगत् निर्मितं त्वया एव तस्य क्रीडां व्यवस्थापितम् ।
ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਆਪਿ ਸਿਰਜਿਆ ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਵਧਾਇਆ ॥
त्रै गुण आपि सिरजिआ माइआ मोहु वधाइआ ॥त्वमेव गुणत्रयं सृजसि, मायां भावात्मकं आसक्तिं च पोषयसि ।
ਵਿਚਿ ਹਉਮੈ ਲੇਖਾ ਮੰਗੀਐ ਫਿਰਿ ਆਵੈ ਜਾਇਆ ॥
विचि हउमै लेखा मंगीऐ फिरि आवै जाइआ ॥अहङ्कारे कृतानां कर्मणां उत्तरदायित्वं आहूयते; सः पुनर्जन्मनि आगच्छन् गच्छति च निरन्तरं करोति।
ਜਿਨਾ ਹਰਿ ਆਪਿ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਸੇ ਗੁਰਿ ਸਮਝਾਇਆ ॥
जिना हरि आपि क्रिपा करे से गुरि समझाइआ ॥येषां भगवता स्वयं अनुग्रहेण आशीर्वादं ददाति तान् गुरुः उपदिशति।
ਬਲਿਹਾਰੀ ਗੁਰ ਆਪਣੇ ਸਦਾ ਸਦਾ ਘੁਮਾਇਆ ॥੩॥
बलिहारी गुर आपणे सदा सदा घुमाइआ ॥३॥अहं मम गुरुं यज्ञः अस्मि; नित्यं नित्यं तस्य यज्ञोऽस्मि । ||३||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
सलोकु मः ३ ॥सलोक, तृतीय मेहल : १.
ਮਾਇਆ ਮਮਤਾ ਮੋਹਣੀ ਜਿਨਿ ਵਿਣੁ ਦੰਤਾ ਜਗੁ ਖਾਇਆ ॥
माइआ ममता मोहणी जिनि विणु दंता जगु खाइआ ॥मायायाः प्रेम लोभप्रदः अस्ति; दन्तहीनं जगत् खादितम्।
ਮਨਮੁਖ ਖਾਧੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਉਬਰੇ ਜਿਨੀ ਸਚਿ ਨਾਮਿ ਚਿਤੁ ਲਾਇਆ ॥
मनमुख खाधे गुरमुखि उबरे जिनी सचि नामि चितु लाइआ ॥स्वेच्छा मनमुखाः भक्ष्यन्ते, गुरमुखाः तु त्राता भवन्ति; ते स्वचेतनां सत्यनामस्य उपरि केन्द्रीक्रियन्ते।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਜਗੁ ਕਮਲਾ ਫਿਰੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਦਰੀ ਆਇਆ ॥
बिनु नावै जगु कमला फिरै गुरमुखि नदरी आइआ ॥नाम विना जगत् उन्मत्तं भ्रमति; गुरमुखाः एतत् द्रष्टुं आगच्छन्ति।