ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 112
ਅਨਦਿਨੁ ਜਲਦੀ ਫਿਰੈ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਬਿਨੁ ਪਿਰ ਬਹੁ ਦੁਖੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੨॥
अनदिनु जलदी फिरै दिनु राती बिनु पिर बहु दुखु पावणिआ ॥२॥रात्रौ दिवा च दिवा रात्रौ च दहन्ति। पतिं भगवन्तं विना आत्मा वधूः घोरं दुःखं प्राप्नोति। ||२||
ਦੇਹੀ ਜਾਤਿ ਨ ਆਗੈ ਜਾਏ ॥
देही जाति न आगै जाए ॥तस्याः शरीरं स्थितिश्च तया सह न गमिष्यति परतः ।
ਜਿਥੈ ਲੇਖਾ ਮੰਗੀਐ ਤਿਥੈ ਛੁਟੈ ਸਚੁ ਕਮਾਏ ॥
जिथै लेखा मंगीऐ तिथै छुटै सचु कमाए ॥यत्र सा स्वलेखस्य उत्तरं दातुं आहूता तत्र सत्यकर्मणा एव मुक्ता भविष्यति।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਨਿ ਸੇ ਧਨਵੰਤੇ ਐਥੈ ਓਥੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੩॥
सतिगुरु सेवनि से धनवंते ऐथै ओथै नामि समावणिआ ॥३॥ये सत्यगुरुं सेवन्ते तेषां समृद्धिः भविष्यति; इह इतः परं च नाम लीनाः भवन्ति। ||३||
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਮਹਲੁ ਘਰੁ ਪਾਏ ॥
गुरपरसादी महलु घरु पाए ॥गुरुप्रसादेन भगवतः सान्निध्यस्य भवनं स्वगृहरूपेण प्राप्नोति।
ਅਨਦਿਨੁ ਸਦਾ ਰਵੈ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਮਜੀਠੈ ਰੰਗੁ ਬਣਾਵਣਿਆ ॥੪॥
अनदिनु सदा रवै दिनु राती मजीठै रंगु बणावणिआ ॥४॥रात्रौ दिवा दिवा रात्रौ च नित्यं प्रियं रमयति रमते च। सा तस्य प्रेमस्य स्थायिवर्णे रञ्जिता अस्ति। ||४||
ਸਭਨਾ ਪਿਰੁ ਵਸੈ ਸਦਾ ਨਾਲੇ ॥
सभना पिरु वसै सदा नाले ॥पतिः प्रभुः सर्वैः सह तिष्ठति, सर्वदा;
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਕੋ ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਲੇ ॥
गुरपरसादी को नदरि निहाले ॥किन्तु कथं दुर्लभाः ते अल्पाः ये गुरुप्रसादेन तस्य प्रसाददृष्टिं प्राप्नुवन्ति।
ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਅਤਿ ਊਚੋ ਊਚਾ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਆਪਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥੫॥
मेरा प्रभु अति ऊचो ऊचा करि किरपा आपि मिलावणिआ ॥५॥मम ईश्वरः उच्चतमः अस्ति; अनुग्रहं दत्त्वा अस्मान् स्वस्मिन् विलीयते। ||५||
ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਇਹੁ ਜਗੁ ਸੁਤਾ ॥
माइआ मोहि इहु जगु सुता ॥इदं जगत् मायायाम् भावात्मकसङ्गेन सुप्तम् अस्ति।
ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿ ਅੰਤਿ ਵਿਗੁਤਾ ॥
नामु विसारि अंति विगुता ॥नाम भगवतः नाम विस्मृत्य अन्ते विनाशः भवति।
ਜਿਸ ਤੇ ਸੁਤਾ ਸੋ ਜਾਗਾਏ ਗੁਰਮਤਿ ਸੋਝੀ ਪਾਵਣਿਆ ॥੬॥
जिस ते सुता सो जागाए गुरमति सोझी पावणिआ ॥६॥यः सुप्तवान् सः अपि तं प्रबोधयिष्यति। गुरुशिक्षाद्वारा अवगमनं प्रभातम्। ||६||
ਅਪਿਉ ਪੀਐ ਸੋ ਭਰਮੁ ਗਵਾਏ ॥
अपिउ पीऐ सो भरमु गवाए ॥अमृतेऽस्मिन् पिबेत्, तस्य मोहाः निवृत्ताः भविष्यन्ति।
ਗੁਰਪਰਸਾਦਿ ਮੁਕਤਿ ਗਤਿ ਪਾਏ ॥
गुरपरसादि मुकति गति पाए ॥गुरुप्रसादेन मुक्तिस्थितिः प्राप्यते।
ਭਗਤੀ ਰਤਾ ਸਦਾ ਬੈਰਾਗੀ ਆਪੁ ਮਾਰਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥੭॥
भगती रता सदा बैरागी आपु मारि मिलावणिआ ॥७॥भगवति भक्त्या ओतप्रोतः सदा सन्तुलितः विरक्तः तिष्ठति। स्वार्थं दम्भं च वशं कृत्वा भगवता सह संयुज्यते। ||७||
ਆਪਿ ਉਪਾਏ ਧੰਧੈ ਲਾਏ ॥
आपि उपाए धंधै लाए ॥स्वयं सृजति स एव अस्मान् कार्याणि नियुङ्क्ते ।
ਲਖ ਚਉਰਾਸੀ ਰਿਜਕੁ ਆਪਿ ਅਪੜਾਏ ॥
लख चउरासी रिजकु आपि अपड़ाए ॥स स्वयं ८४ लक्षं भूतजातीनां पोषणं ददाति ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ਸਚਿ ਰਾਤੇ ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੁ ਕਾਰ ਕਰਾਵਣਿਆ ॥੮॥੪॥੫॥
नानक नामु धिआइ सचि राते जो तिसु भावै सु कार करावणिआ ॥८॥४॥५॥नानक ध्यायन्ति ये नाम ध्यायन्ति ते सत्यानुरूपाः। तस्य इच्छां यत् प्रियं तत् कुर्वन्ति। ||८||४||५||
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥
माझ महला ३ ॥माझ, तृतीय मेहलः १.
ਅੰਦਰਿ ਹੀਰਾ ਲਾਲੁ ਬਣਾਇਆ ॥
अंदरि हीरा लालु बणाइआ ॥हीरकाणि माणिक्याणि च आत्मनः अन्तः गभीराणि निर्मीयन्ते ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਪਰਖਿ ਪਰਖਾਇਆ ॥
गुर कै सबदि परखि परखाइआ ॥गुरुशब्दस्य वचनस्य माध्यमेन तेषां परीक्षणं मूल्यं च भवति।
ਜਿਨ ਸਚੁ ਪਲੈ ਸਚੁ ਵਖਾਣਹਿ ਸਚੁ ਕਸਵਟੀ ਲਾਵਣਿਆ ॥੧॥
जिन सचु पलै सचु वखाणहि सचु कसवटी लावणिआ ॥१॥ये सत्यं सङ्गृहीताः, ते सत्यं वदन्ति; ते सत्यस्य स्पर्श-शिलां प्रयोजयन्ति। ||१||
ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਗੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਮੰਨਿ ਵਸਾਵਣਿਆ ॥
हउ वारी जीउ वारी गुर की बाणी मंनि वसावणिआ ॥अहं यज्ञः, मम आत्मा यज्ञः, तेभ्यः गुरुबाणीवचनं मनसि निहितं कुर्वन्ति।
ਅੰਜਨ ਮਾਹਿ ਨਿਰੰਜਨੁ ਪਾਇਆ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
अंजन माहि निरंजनु पाइआ जोती जोति मिलावणिआ ॥१॥ रहाउ ॥जगतः अन्धकारस्य मध्ये ते निर्मलं प्राप्नुवन्ति, तेषां प्रकाशः प्रकाशे विलीयते। ||१||विराम||
ਇਸੁ ਕਾਇਆ ਅੰਦਰਿ ਬਹੁਤੁ ਪਸਾਰਾ ॥
इसु काइआ अंदरि बहुतु पसारा ॥अस्य शरीरस्य अन्तः असंख्याकाः विशालाः दृश्याः सन्ति;
ਨਾਮੁ ਨਿਰੰਜਨੁ ਅਤਿ ਅਗਮ ਅਪਾਰਾ ॥
नामु निरंजनु अति अगम अपारा ॥निर्मलं नाम सर्वथा दुर्गमं अनन्तं च अस्ति।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੋਈ ਪਾਏ ਆਪੇ ਬਖਸਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥੨॥
गुरमुखि होवै सोई पाए आपे बखसि मिलावणिआ ॥२॥स एव गुरमुखः भूत्वा लभते, यं भगवान् क्षमति, आत्मनः सह संयोजयति। ||२||
ਮੇਰਾ ਠਾਕੁਰੁ ਸਚੁ ਦ੍ਰਿੜਾਏ ॥
मेरा ठाकुरु सचु द्रिड़ाए ॥सत्यं प्रत्यारोपयति मम प्रभुः स्वामी च।
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਸਚਿ ਚਿਤੁ ਲਾਏ ॥
गुरपरसादी सचि चितु लाए ॥गुरुप्रसादेन चैतन्यं सत्यसक्तं भवति।
ਸਚੋ ਸਚੁ ਵਰਤੈ ਸਭਨੀ ਥਾਈ ਸਚੇ ਸਚਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੩॥
सचो सचु वरतै सभनी थाई सचे सचि समावणिआ ॥३॥सत्यस्य सत्यतमः सर्वत्र व्याप्तः अस्ति; सत्याः सत्ये विलीयन्ते। ||३||
ਵੇਪਰਵਾਹੁ ਸਚੁ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰਾ ॥
वेपरवाहु सचु मेरा पिआरा ॥सच्चः निश्चिन्तः प्रभुः मम प्रियः अस्ति।
ਕਿਲਵਿਖ ਅਵਗਣ ਕਾਟਣਹਾਰਾ ॥
किलविख अवगण काटणहारा ॥सः अस्माकं पापदोषान् दुष्टकर्माणि च छिनत्ति;
ਪ੍ਰੇਮ ਪ੍ਰੀਤਿ ਸਦਾ ਧਿਆਈਐ ਭੈ ਭਾਇ ਭਗਤਿ ਦ੍ਰਿੜਾਵਣਿਆ ॥੪॥
प्रेम प्रीति सदा धिआईऐ भै भाइ भगति द्रिड़ावणिआ ॥४॥प्रेम्णा स्नेहेन च तं ध्याय सदा। सः अस्माकं अन्तः ईश्वरभयं, प्रेमपूर्णं भक्तिपूजां च रोपयति। ||४||
ਤੇਰੀ ਭਗਤਿ ਸਚੀ ਜੇ ਸਚੇ ਭਾਵੈ ॥
तेरी भगति सची जे सचे भावै ॥भक्तिपूजनं सत्यं यदि सत्येश्वरं प्रीणयति।
ਆਪੇ ਦੇਇ ਨ ਪਛੋਤਾਵੈ ॥
आपे देइ न पछोतावै ॥स एव तत् प्रयच्छति; पश्चात् न पश्चातापं करोति।
ਸਭਨਾ ਜੀਆ ਕਾ ਏਕੋ ਦਾਤਾ ਸਬਦੇ ਮਾਰਿ ਜੀਵਾਵਣਿਆ ॥੫॥
सभना जीआ का एको दाता सबदे मारि जीवावणिआ ॥५॥स एव सर्वभूतानां दाता। भगवान् स्वशाबादवचनेन हन्ति, ततः पुनः सजीवं करोति। ||५||
ਹਰਿ ਤੁਧੁ ਬਾਝਹੁ ਮੈ ਕੋਈ ਨਾਹੀ ॥
हरि तुधु बाझहु मै कोई नाही ॥त्वदन्यत् भगवन् न मम किञ्चन |
ਹਰਿ ਤੁਧੈ ਸੇਵੀ ਤੈ ਤੁਧੁ ਸਾਲਾਹੀ ॥
हरि तुधै सेवी तै तुधु सालाही ॥अहं त्वां सेवयामि भगवन् त्वां स्तुवन् अस्मि ।
ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਲੈਹੁ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਪੂਰੈ ਕਰਮਿ ਤੂੰ ਪਾਵਣਿਆ ॥੬॥
आपे मेलि लैहु प्रभ साचे पूरै करमि तूं पावणिआ ॥६॥त्वं मां स्वेन सह संयोजसि सच्चे देव। सम्यक् सत्कर्मणा त्वं लभसे। ||६||
ਮੈ ਹੋਰੁ ਨ ਕੋਈ ਤੁਧੈ ਜੇਹਾ ॥
मै होरु न कोई तुधै जेहा ॥मम कृते त्वत्सदृशः अन्यः नास्ति ।
ਤੇਰੀ ਨਦਰੀ ਸੀਝਸਿ ਦੇਹਾ ॥
तेरी नदरी सीझसि देहा ॥त्वत्प्रसाददृष्ट्या मम शरीरं धन्यं पवित्रं च।
ਅਨਦਿਨੁ ਸਾਰਿ ਸਮਾਲਿ ਹਰਿ ਰਾਖਹਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੭॥
अनदिनु सारि समालि हरि राखहि गुरमुखि सहजि समावणिआ ॥७॥रात्रौ दिवा च भगवान् अस्मान् परिपालयति, रक्षति च। गुरमुखाः सहजशान्तिं शान्तिं च लीनाः भवन्ति। ||७||
ਤੁਧੁ ਜੇਵਡੁ ਮੈ ਹੋਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥
तुधु जेवडु मै होरु न कोई ॥मम कृते भवद् इव महान् अन्यः नास्ति।
ਤੁਧੁ ਆਪੇ ਸਿਰਜੀ ਆਪੇ ਗੋਈ ॥
तुधु आपे सिरजी आपे गोई ॥त्वमेव सृजसि, स्वयं च नाशयसि ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਦਾ ਸਚੁ ਜਾਤਾ ਮਿਲਿ ਸਚੇ ਸੁਖੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੪॥
गुर कै सबदि सदा सचु जाता मिलि सचे सुखु पावणिआ ॥४॥गुरुस्य शबदस्य वचनस्य माध्यमेन सच्चिदानन्दः सदा ज्ञायते; सत्यं मिलित्वा शान्तिः लभ्यते। ||४||