ஸ்ரீ குரு கிரந்த் சாகிப்

பக்கம் - 1417

ਨਾਨਕ ਸਬਦਿ ਮਰੈ ਮਨੁ ਮਾਨੀਐ ਸਾਚੇ ਸਾਚੀ ਸੋਇ ॥੩੩॥

naanak sabad marai man maaneeai saache saachee soe |33|

ஓ நானக், ஷபாத்தின் வார்த்தையில் ஒருவர் இறந்தால், மனம் மகிழ்ச்சியடைகிறது, அமைதியடைகிறது. உண்மையாக இருப்பவர்களின் புகழ் உண்மை. ||33||

ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਦੁਖੁ ਸਾਗਰੁ ਹੈ ਬਿਖੁ ਦੁਤਰੁ ਤਰਿਆ ਨ ਜਾਇ ॥

maaeaa mohu dukh saagar hai bikh dutar tariaa na jaae |

மாயாவுடனான உணர்ச்சிப் பிணைப்பு என்பது கடக்க முடியாத வலி மற்றும் விஷத்தின் துரோகக் கடல்.

ਮੇਰਾ ਮੇਰਾ ਕਰਦੇ ਪਚਿ ਮੁਏ ਹਉਮੈ ਕਰਤ ਵਿਹਾਇ ॥

meraa meraa karade pach mue haumai karat vihaae |

என்னுடையது, என்னுடையது! அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையை அகங்காரத்தில் கழிக்கிறார்கள்.

ਮਨਮੁਖਾ ਉਰਵਾਰੁ ਨ ਪਾਰੁ ਹੈ ਅਧ ਵਿਚਿ ਰਹੇ ਲਪਟਾਇ ॥

manamukhaa uravaar na paar hai adh vich rahe lapattaae |

சுய-விருப்பமுள்ள மன்முகிகள் இக்கட்டான நிலையில் இருக்கிறார்கள், இந்தப் பக்கமும் இல்லை, மற்றவர்களும் இல்லை; அவர்கள் நடுவில் சிக்கியுள்ளனர்.

ਜੋ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਸੁ ਕਮਾਵਣਾ ਕਰਣਾ ਕਛੂ ਨ ਜਾਇ ॥

jo dhur likhiaa su kamaavanaa karanaa kachhoo na jaae |

அவர்கள் முன் விதிக்கப்பட்டதைப் போலவே செயல்படுகிறார்கள்; அவர்கள் வேறு எதுவும் செய்ய முடியாது.

ਗੁਰਮਤੀ ਗਿਆਨੁ ਰਤਨੁ ਮਨਿ ਵਸੈ ਸਭੁ ਦੇਖਿਆ ਬ੍ਰਹਮੁ ਸੁਭਾਇ ॥

guramatee giaan ratan man vasai sabh dekhiaa braham subhaae |

குருவின் போதனைகளைப் பின்பற்றி, ஆன்மிக ஞானத்தின் நகைகள் மனதில் நிலைத்திருக்கும், பின்னர் கடவுளை அனைவரிடமும் எளிதாகக் காணலாம்.

ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰਿ ਬੋਹਿਥੈ ਵਡਭਾਗੀ ਚੜੈ ਤੇ ਭਉਜਲਿ ਪਾਰਿ ਲੰਘਾਇ ॥੩੪॥

naanak satigur bohithai vaddabhaagee charrai te bhaujal paar langhaae |34|

ஓ நானக், மிகவும் அதிர்ஷ்டசாலிகள் உண்மையான குருவின் படகில் ஏறுகிறார்கள்; அவை பயங்கரமான உலகப் பெருங்கடலில் கொண்டு செல்லப்படுகின்றன. ||34||

ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਦਾਤਾ ਕੋ ਨਹੀ ਜੋ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਦੇਇ ਆਧਾਰੁ ॥

bin satigur daataa ko nahee jo har naam dee aadhaar |

உண்மையான குரு இல்லாமல், இறைவனின் திருநாமத்தை ஆதரிப்பவர் எவரும் இல்லை.

ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਨਾਉ ਮਨਿ ਵਸੈ ਸਦਾ ਰਹੈ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥

gur kirapaa te naau man vasai sadaa rahai ur dhaar |

குருவின் அருளால் பெயர் மனதில் நிலைத்திருக்கும்; அதை உங்கள் இதயத்தில் பதிய வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.

ਤਿਸਨਾ ਬੁਝੈ ਤਿਪਤਿ ਹੋਇ ਹਰਿ ਕੈ ਨਾਇ ਪਿਆਰਿ ॥

tisanaa bujhai tipat hoe har kai naae piaar |

இறைவனின் திருநாமத்தின் அன்பின் மூலம் ஆசை எனும் நெருப்பு அணைந்து, திருப்தி அடைகிறது.

ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਈਐ ਹਰਿ ਅਪਨੀ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰਿ ॥੩੫॥

naanak guramukh paaeeai har apanee kirapaa dhaar |35|

ஓ நானக், குர்முக் இறைவனைக் கண்டடைகிறார், அவர் தனது கருணையைப் பொழிகிறார். ||35||

ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਜਗਤੁ ਬਰਲਿਆ ਕਹਣਾ ਕਛੂ ਨ ਜਾਇ ॥

bin sabadai jagat baraliaa kahanaa kachhoo na jaae |

ஷபாத் இல்லாமல், உலகம் மிகவும் பைத்தியமாக இருக்கிறது, அதை விவரிக்க கூட முடியாது.

ਹਰਿ ਰਖੇ ਸੇ ਉਬਰੇ ਸਬਦਿ ਰਹੇ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥

har rakhe se ubare sabad rahe liv laae |

இறைவனால் பாதுகாக்கப்பட்டவர்கள் இரட்சிக்கப்படுகிறார்கள்; அவர்கள் ஷபாத்தின் வார்த்தையுடன் அன்புடன் இணைந்திருக்கிறார்கள்.

ਨਾਨਕ ਕਰਤਾ ਸਭ ਕਿਛੁ ਜਾਣਦਾ ਜਿਨਿ ਰਖੀ ਬਣਤ ਬਣਾਇ ॥੩੬॥

naanak karataa sabh kichh jaanadaa jin rakhee banat banaae |36|

ஓ நானக், இதை உருவாக்கிய படைப்பாளிக்கு எல்லாம் தெரியும். ||36||

ਹੋਮ ਜਗ ਸਭਿ ਤੀਰਥਾ ਪੜਿੑ ਪੰਡਿਤ ਥਕੇ ਪੁਰਾਣ ॥

hom jag sabh teerathaa parri panddit thake puraan |

பண்டிதர்கள், சமய அறிஞர்கள், தீக்காயங்கள் மற்றும் யாகங்களைச் செய்வதிலும், அனைத்து புனிதத் தலங்களுக்கும் யாத்திரை மேற்கொள்வதிலும், புராணங்களைப் படிப்பதிலும் சோர்வடைந்துள்ளனர்.

ਬਿਖੁ ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਨ ਮਿਟਈ ਵਿਚਿ ਹਉਮੈ ਆਵਣੁ ਜਾਣੁ ॥

bikh maaeaa mohu na mittee vich haumai aavan jaan |

ஆனால் அவர்களால் மாயாவின் மீதுள்ள உணர்ச்சிப் பற்று என்னும் விஷத்திலிருந்து விடுபட முடியாது; அவர்கள் அகங்காரத்தில் தொடர்ந்து வந்து செல்கின்றனர்.

ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਿਐ ਮਲੁ ਉਤਰੀ ਹਰਿ ਜਪਿਆ ਪੁਰਖੁ ਸੁਜਾਣੁ ॥

satigur miliaai mal utaree har japiaa purakh sujaan |

உண்மையான குருவை சந்திப்பதால், ஒருவருடைய அழுக்குகள் கழுவப்பட்டு, இறைவனை, முதன்மையானவராக, அனைத்தையும் அறிந்தவராக தியானிக்கிறார்.

ਜਿਨਾ ਹਰਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇਵਿਆ ਜਨ ਨਾਨਕੁ ਸਦ ਕੁਰਬਾਣੁ ॥੩੭॥

jinaa har har prabh seviaa jan naanak sad kurabaan |37|

வேலைக்காரன் நானக் என்றென்றும் தங்கள் கர்த்தராகிய கடவுளுக்கு சேவை செய்பவர்களுக்கு ஒரு தியாகம். ||37||

ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਬਹੁ ਚਿਤਵਦੇ ਬਹੁ ਆਸਾ ਲੋਭੁ ਵਿਕਾਰ ॥

maaeaa mohu bahu chitavade bahu aasaa lobh vikaar |

மனிதர்கள் மாயா மற்றும் உணர்ச்சிப் பற்றுதலுக்கு மிகுந்த சிந்தனை கொடுக்கிறார்கள்; அவர்கள் பேராசை மற்றும் ஊழலில் பெரும் நம்பிக்கைகளைக் கொண்டுள்ளனர்.

ਮਨਮੁਖਿ ਅਸਥਿਰੁ ਨਾ ਥੀਐ ਮਰਿ ਬਿਨਸਿ ਜਾਇ ਖਿਨ ਵਾਰ ॥

manamukh asathir naa theeai mar binas jaae khin vaar |

சுய-விருப்பமுள்ள மன்முக்கியர்கள் நிலையான மற்றும் நிலையானதாக மாறுவதில்லை; அவர்கள் இறந்து ஒரு நொடியில் போய்விடுவார்கள்.

ਵਡ ਭਾਗੁ ਹੋਵੈ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਹਉਮੈ ਤਜੈ ਵਿਕਾਰ ॥

vadd bhaag hovai satigur milai haumai tajai vikaar |

பெரும் பாக்கியத்தைப் பெற்றவர்கள் மட்டுமே உண்மையான குருவைச் சந்தித்து, தங்கள் அகங்காரத்தையும் ஊழலையும் விட்டுவிடுகிறார்கள்.

ਹਰਿ ਨਾਮਾ ਜਪਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਜਨ ਨਾਨਕ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰ ॥੩੮॥

har naamaa jap sukh paaeaa jan naanak sabad veechaar |38|

இறைவனின் திருநாமத்தை உச்சரிப்பதால் அவர்கள் அமைதி பெறுகிறார்கள்; வேலைக்காரன் நானக் ஷபாத்தின் வார்த்தையைச் சிந்திக்கிறான். ||38||

ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਭਗਤਿ ਨ ਹੋਵਈ ਨਾਮਿ ਨ ਲਗੈ ਪਿਆਰੁ ॥

bin satigur bhagat na hovee naam na lagai piaar |

உண்மையான குரு இல்லாமல், பக்தி வழிபாடு இல்லை, இறைவனின் நாமமான நாமத்தின் மீது அன்பு இல்லை.

ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਅਰਾਧਿਆ ਗੁਰ ਕੈ ਹੇਤਿ ਪਿਆਰਿ ॥੩੯॥

jan naanak naam araadhiaa gur kai het piaar |39|

பணியாள் நானக் குருவின் மீது அன்புடனும் பாசத்துடனும் நாமத்தை வணங்கி வணங்குகிறார். ||39||

ਲੋਭੀ ਕਾ ਵੇਸਾਹੁ ਨ ਕੀਜੈ ਜੇ ਕਾ ਪਾਰਿ ਵਸਾਇ ॥

lobhee kaa vesaahu na keejai je kaa paar vasaae |

பேராசை கொண்டவர்களை நம்பாதீர்கள், அவ்வாறு செய்வதைத் தவிர்க்கலாம்.

ਅੰਤਿ ਕਾਲਿ ਤਿਥੈ ਧੁਹੈ ਜਿਥੈ ਹਥੁ ਨ ਪਾਇ ॥

ant kaal tithai dhuhai jithai hath na paae |

கடைசி நேரத்தில், யாரும் உதவி செய்ய முடியாத இடத்தில் அவர்கள் உங்களை ஏமாற்றுவார்கள்.

ਮਨਮੁਖ ਸੇਤੀ ਸੰਗੁ ਕਰੇ ਮੁਹਿ ਕਾਲਖ ਦਾਗੁ ਲਗਾਇ ॥

manamukh setee sang kare muhi kaalakh daag lagaae |

சுய விருப்பமுள்ள மன்முகர்களுடன் தொடர்பு கொள்பவரின் முகம் கருமையாகவும் அழுக்காகவும் இருக்கும்.

ਮੁਹ ਕਾਲੇ ਤਿਨੑ ਲੋਭੀਆਂ ਜਾਸਨਿ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇ ॥

muh kaale tina lobheean jaasan janam gavaae |

அந்த பேராசைக்காரர்களின் முகங்கள் கருப்பு; அவர்கள் தங்கள் உயிரை இழக்கிறார்கள், அவமானத்துடன் வெளியேறுகிறார்கள்.

ਸਤਸੰਗਤਿ ਹਰਿ ਮੇਲਿ ਪ੍ਰਭ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥

satasangat har mel prabh har naam vasai man aae |

ஆண்டவரே, மெய்யான சபையான சத் சங்கத்தில் சேரட்டும்; கர்த்தராகிய ஆண்டவரின் நாமம் என் மனதில் நிலைத்திருக்கட்டும்.

ਜਨਮ ਮਰਨ ਕੀ ਮਲੁ ਉਤਰੈ ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਇ ॥੪੦॥

janam maran kee mal utarai jan naanak har gun gaae |40|

அடியார் நானக், இறைவனின் மகிமையைப் பாடி, பிறப்பு மற்றும் இறப்பு ஆகிய அழுக்குகளும் மாசுகளும் கழுவப்படுகின்றன. ||40||

ਧੁਰਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭਿ ਕਰਤੈ ਲਿਖਿਆ ਸੁ ਮੇਟਣਾ ਨ ਜਾਇ ॥

dhur har prabh karatai likhiaa su mettanaa na jaae |

படைத்த இறைவனால் முன்னரே விதிக்கப்பட்ட எதையும் அழிக்க முடியாது.

ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਸਭੁ ਤਿਸ ਦਾ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਿ ਕਰੇ ਹਰਿ ਰਾਇ ॥

jeeo pindd sabh tis daa pratipaal kare har raae |

உடல், உள்ளம் அனைத்தும் அவனுடையது. இறையாண்மையுள்ள அரசர் அனைவரையும் அன்புடன் நடத்துகிறார்.

ਚੁਗਲ ਨਿੰਦਕ ਭੁਖੇ ਰੁਲਿ ਮੁਏ ਏਨਾ ਹਥੁ ਨ ਕਿਥਾਊ ਪਾਇ ॥

chugal nindak bhukhe rul mue enaa hath na kithaaoo paae |

கிசுகிசுப்பவர்களும் அவதூறு பேசுபவர்களும் பட்டினி கிடந்து மண்ணில் உருண்டு சாவார்கள்; அவர்களின் கைகள் எங்கும் எட்ட முடியாது.

ਬਾਹਰਿ ਪਾਖੰਡ ਸਭ ਕਰਮ ਕਰਹਿ ਮਨਿ ਹਿਰਦੈ ਕਪਟੁ ਕਮਾਇ ॥

baahar paakhandd sabh karam kareh man hiradai kapatt kamaae |

வெளிப்புறமாக, அவர்கள் அனைத்து சரியான செயல்களையும் செய்கிறார்கள், ஆனால் அவர்கள் நயவஞ்சகர்கள்; அவர்களின் மனங்களிலும் இதயங்களிலும், அவர்கள் ஏமாற்றத்தையும் மோசடியையும் செய்கிறார்கள்.