ശ്രീ ദസം ഗ്രന്ഥ്

പേജ് - 304

ਸਵੈਯਾ ॥

savaiyaa |

സ്വയ്യ

ਫੇਰਿ ਉਠੀ ਜਸੁਦਾ ਪਰਿ ਪਾਇਨ ਤਾ ਕੀ ਕਰੀ ਬਹੁ ਭਾਤ ਬਡਾਈ ॥

fer utthee jasudaa par paaein taa kee karee bahu bhaat baddaaee |

അപ്പോൾ യശോദ കൃഷ്ണൻ്റെ കാൽക്കൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു, അവൾ കൃഷ്ണനെ പലവിധത്തിൽ സ്തുതിച്ചു

ਹੇ ਜਗ ਕੇ ਪਤਿ ਹੇ ਕਰੁਨਾ ਨਿਧਿ ਹੋਇ ਅਜਾਨ ਕਹਿਓ ਮਮ ਮਾਈ ॥

he jag ke pat he karunaa nidh hoe ajaan kahio mam maaee |

��കർത്താവേ! നീ ലോകത്തിൻ്റെ യജമാനനും കാരുണ്യത്തിൻ്റെ സമുദ്രവുമാണ്, അജ്ഞതയിൽ ഞാൻ എന്നെ അമ്മയായി കണക്കാക്കിയിരുന്നു

ਸਾਰੇ ਛਿਮੋ ਹਮਰੋ ਤੁਮ ਅਉਗਨ ਹੁਇ ਮਤਿਮੰਦਿ ਕਰੀ ਜੁ ਢਿਠਾਈ ॥

saare chhimo hamaro tum aaugan hue matimand karee ju dtitthaaee |

എനിക്ക് ബുദ്ധി കുറവാണ്, എൻ്റെ എല്ലാ ദുഷ്പ്രവണതകളും പൊറുക്കേണമേ

ਮੀਟ ਲਯੋ ਮੁਖ ਤਉ ਹਰਿ ਜੀ ਤਿਹ ਪੈ ਮਮਤਾ ਡਰਿ ਬਾਤ ਛਿਪਾਈ ॥੧੩੫॥

meett layo mukh tau har jee tih pai mamataa ddar baat chhipaaee |135|

അപ്പോൾ ഹരി (കൃഷ്ണൻ) തൻ്റെ വായ അടച്ച് വാത്സല്യത്തിൻ്റെ ആഘാതത്തിൽ ഈ വസ്തുത മറച്ചുവച്ചു.135.

ਕਬਿਤੁ ॥

kabit |

KABIT

ਕਰੁਨਾ ਕੈ ਜਸੁਧਾ ਕਹਿਯੋ ਹੈ ਇਮ ਗੋਪਿਨ ਸੋ ਖੇਲਬੇ ਕੇ ਕਾਜ ਤੋਰਿ ਲਿਆਏ ਗੋਪ ਬਨ ਸੌ ॥

karunaa kai jasudhaa kahiyo hai im gopin so khelabe ke kaaj tor liaae gop ban sau |

ഗവൽ ആൺകുട്ടികൾ കളിക്കാൻ ബണ്ണുകളിൽ നിന്ന് വടികൾ (ചെറിയ കഷണങ്ങൾ) പൊട്ടിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് ജസോദ ദയയോടെ ഗോപികളോട് പറഞ്ഞു.

ਬਾਰਕੋ ਕੇ ਕਹੇ ਕਰਿ ਕ੍ਰੋਧ ਮਨ ਆਪਨੇ ਮੈ ਸ੍ਯਾਮ ਕੋ ਪ੍ਰਹਾਰ ਤਨ ਲਾਗੀ ਛੂਛਕਨ ਸੌ ॥

baarako ke kahe kar krodh man aapane mai sayaam ko prahaar tan laagee chhoochhakan sau |

യശോദ വളരെ ദയയോടെ കൃഷ്ണനെ ഗോപന്മാരുടെ കുട്ടികളോടൊപ്പം കാട്ടിൽ പോയി കളിക്കാൻ അനുവദിച്ചു, എന്നാൽ മറ്റ് കുട്ടികളുടെ പരാതിയിൽ അമ്മ വീണ്ടും കൃഷ്ണനെ വടികൊണ്ട് അടിക്കാൻ തുടങ്ങി.

ਦੇਖਿ ਦੇਖਿ ਲਾਸਨ ਕੌ ਰੋਵੈ ਸੁਤ ਰੋਵੈ ਮਾਤ ਕਹੈ ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਮਹਾ ਮੋਹਿ ਕਰਿ ਮਨ ਸੌ ॥

dekh dekh laasan kau rovai sut rovai maat kahai kab sayaam mahaa mohi kar man sau |

അപ്പോൾ കൃഷ്ണൻ്റെ ദേഹത്ത് വടിയുടെ പാടുകൾ കണ്ട് ആ അമ്മ വാത്സല്യത്തോടെ കരയാൻ തുടങ്ങി

ਰਾਮ ਰਾਮ ਕਹਿ ਸਭੋ ਮਾਰਬੇ ਕੀ ਕਹਾ ਚਲੀ ਸਾਮੁਹੇ ਨ ਬੋਲੀਐ ਰੀ ਐਸੇ ਸਾਧੁ ਜਨ ਸੌ ॥੧੩੬॥

raam raam keh sabho maarabe kee kahaa chalee saamuhe na boleeai ree aaise saadh jan sau |136|

ഇത്രയും സന്യാസി വ്യക്തിത്വത്തെ തല്ലിക്കൊല്ലുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ വയ്യ, അവൻ്റെ മുന്നിൽ ദേഷ്യപ്പെടാൻ പോലും പാടില്ല എന്ന് കവി ശ്യാം പറയുന്നു.136.

ਦੋਹਰਾ ॥

doharaa |

ദോഹ്‌റ

ਖੀਰ ਬਿਲੋਵਨ ਕੌ ਉਠੀ ਜਸੁਦਾ ਹਰਿ ਕੀ ਮਾਇ ॥

kheer bilovan kau utthee jasudaa har kee maae |

അമ്മ യശോദ തൈര് ചുട്ടെടുക്കാൻ എഴുന്നേറ്റു

ਮੁਖ ਤੇ ਗਾਵੈ ਪੂਤ ਗੁਨ ਮਹਿਮਾ ਕਹੀ ਨ ਜਾਇ ॥੧੩੭॥

mukh te gaavai poot gun mahimaa kahee na jaae |137|

അവൾ തൻ്റെ വായിൽ നിന്ന് തൻ്റെ മകൻ്റെ സ്തുതി പറയുകയാണ്, അവൻ്റെ പ്രശംസ വിവരിക്കാൻ കഴിയില്ല.137.

ਸਵੈਯਾ ॥

savaiyaa |

സ്വയ്യ

ਏਕ ਸਮੈ ਜਸੁਧਾ ਸੰਗਿ ਗੋਪਿਨ ਖੀਰ ਮਥੇ ਕਰਿ ਲੈ ਕੈ ਮਧਾਨੀ ॥

ek samai jasudhaa sang gopin kheer mathe kar lai kai madhaanee |

ഒരിക്കൽ യശോദ ഗോപികമാരോടൊപ്പം തൈര് ചീറ്റുകയായിരുന്നു

ਊਪਰ ਕੋ ਕਟਿ ਸੌ ਕਸਿ ਕੈ ਪਟਰੋ ਮਨ ਮੈ ਹਰਿ ਜੋਤਿ ਸਮਾਨੀ ॥

aoopar ko katt sau kas kai pattaro man mai har jot samaanee |

അവൾ അരക്കെട്ട് കെട്ടി കൃഷ്ണനെ ധ്യാനിക്കുകയായിരുന്നു

ਘੰਟਕਾ ਛੁਦ੍ਰ ਕਸੀ ਤਿਹ ਊਪਰਿ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੀ ਤਿਹ ਕੀ ਜੁ ਕਹਾਨੀ ॥

ghanttakaa chhudr kasee tih aoopar sayaam kahee tih kee ju kahaanee |

അരക്കെട്ടിന് മുകളിൽ ചെറിയ മണികൾ മുറുകി

ਦਾਨ ਔ ਪ੍ਰਾਕ੍ਰਮ ਕੀ ਸੁਧਿ ਕੈ ਮੁਖ ਤੈ ਹਰਿ ਕੀ ਸੁਭ ਗਾਵਤ ਬਾਨੀ ॥੧੩੮॥

daan aau praakram kee sudh kai mukh tai har kee subh gaavat baanee |138|

തപസ്സിൻറെ ദാനവും മഹത്വവും പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് കവി ശ്യാം പറയുന്നു, അമ്മ സന്തോഷത്തോടെ കൃഷ്ണനെക്കുറിച്ചുള്ള ഗാനങ്ങൾ അവളുടെ വായിൽ നിന്ന് ആലപിക്കുന്നു.138.