ശ്രീ ദസം ഗ്രന്ഥ്

പേജ് - 313

ਤ੍ਰਾਸ ਬਡੋ ਅਹਿ ਕੇ ਰਿਪੁ ਕੋ ਕਰਿ ਭਾਗਿ ਸਰਾ ਮਧਿ ਆਇ ਛਪੇ ਥੇ ॥

traas baddo eh ke rip ko kar bhaag saraa madh aae chhape the |

ഞങ്ങൾക്ക് ഗരുഡനെ (ബ്ലൂ ജയ്) ഭയമായിരുന്നു, ഞങ്ങൾ ഈ കുളത്തിൽ ഒളിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു.

ਗਰਬੁ ਬਡੋ ਹਮਰੇ ਪਤਿ ਮੈ ਅਬ ਜਾਨਿ ਹਮੈ ਹਰਿ ਨਾਹਿ ਜਪੇ ਥੇ ॥

garab baddo hamare pat mai ab jaan hamai har naeh jape the |

ഞങ്ങളുടെ ഭർത്താവിന് തീർച്ചയായും അഹങ്കാരം ഉണ്ടായിരുന്നു, അവൻ കർത്താവിനെ ഓർത്തിട്ടില്ല

ਹੇ ਜਗ ਕੇ ਪਤਿ ਹੇ ਕਰੁਨਾ ਨਿਧਿ ਤੈ ਦਸ ਰਾਵਨ ਸੀਸ ਕਪੇ ਥੇ ॥

he jag ke pat he karunaa nidh tai das raavan sees kape the |

കർത്താവേ, രാവണൻ്റെ പത്ത് തലകളും വെട്ടിയത് അങ്ങയാണെന്ന് ഞങ്ങളുടെ വിഡ്ഢിയായ ഭർത്താവ് അറിഞ്ഞില്ല.

ਮੂਰਖ ਬਾਤ ਜਨੀ ਨ ਕਛੂ ਪਰਵਾਰ ਸਨੈ ਹਮ ਇਉ ਹੀ ਖਪੇ ਥੇ ॥੨੧੬॥

moorakh baat janee na kachhoo paravaar sanai ham iau hee khape the |216|

പ്രക്ഷുബ്ധമായതിനാൽ നാമെല്ലാവരും നമ്മെത്തന്നെയും ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തെ വ്യർഥമായും നശിപ്പിച്ചു.

ਕਾਨ੍ਰਹ ਬਾਚ ਕਾਲੀ ਸੋ ॥

kaanrah baach kaalee so |

സർപ്പമായ കാളിയുടെ കുടുംബത്തെ അഭിസംബോധന ചെയ്ത കൃഷ്ണൻ്റെ പ്രസംഗം:

ਸਵੈਯਾ ॥

savaiyaa |

സ്വയ്യ

ਬੋਲਿ ਉਠਿਓ ਤਬ ਇਉ ਹਰਿ ਜੀ ਅਬ ਛਾਡਤ ਹਉ ਤੁਮ ਦਛਨਿ ਜਈਯੋ ॥

bol utthio tab iau har jee ab chhaaddat hau tum dachhan jeeyo |

അപ്പോൾ കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു, "ഇനി ഞാൻ നിങ്ങളെ എല്ലാവരെയും മോചിപ്പിക്കുന്നു, നിങ്ങൾ തെക്കോട്ടു പോകൂ

ਰੰਚਕ ਨ ਬਸੀਯੋ ਸਰ ਮੈ ਸਭ ਹੀ ਸੁਤ ਲੈ ਸੰਗ ਬਾਟਹਿ ਪਈਯੋ ॥

ranchak na baseeyo sar mai sabh hee sut lai sang baatteh peeyo |

ഈ കുളത്തിൽ ഒരിക്കലും താമസിക്കരുത്, നിങ്ങൾ എല്ലാവരും ഇപ്പോൾ നിങ്ങളുടെ കുട്ടികളോടൊപ്പം പോകാം.

ਸੀਘ੍ਰਤਾ ਐਸੀ ਕਰੋ ਤੁਮ ਹੂੰ ਤਿਰੀਆ ਲਈਯੋ ਅਰੁ ਨਾਮੁ ਸੁ ਲਈਯੋ ॥

seeghrataa aaisee karo tum hoon tireea leeyo ar naam su leeyo |

നിങ്ങളെല്ലാവരും നിങ്ങളുടെ സ്ത്രീകളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുവിൻ, കർത്താവിൻ്റെ നാമം സ്മരിക്കുക

ਛੋਡਿ ਦਯੋ ਹਰਿ ਨਾਗ ਬਡੋ ਥਕਿ ਜਾਇ ਕੈ ਮਧਿ ਬਰੇਤਨ ਪਈਯੋ ॥੨੧੭॥

chhodd dayo har naag baddo thak jaae kai madh baretan peeyo |217|

അങ്ങനെ കൃഷ്ണൻ കാളിയെ മോചിപ്പിക്കുകയും ക്ഷീണിതനായി മണലിൽ കിടന്നു.217.

ਕਬਿਯੋ ਬਾਚ ॥

kabiyo baach |

കവിയുടെ പ്രസംഗം:

ਸਵੈਯਾ ॥

savaiyaa |

സ്വയ്യ

ਹੇਰਿ ਬਡੋ ਹਰਿ ਭੈ ਵਹ ਪੰਨਗ ਪੈ ਅਪਨੇ ਗ੍ਰਿਹ ਕੋ ਉਠਿ ਭਾਗਾ ॥

her baddo har bhai vah panag pai apane grih ko utth bhaagaa |

ആ പാമ്പ് ശ്രീകൃഷ്ണനെ ഭയപ്പെട്ടു, പിന്നെ എഴുന്നേറ്റ് അവൻ്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പോയി.

ਬਾਰੂ ਕੇ ਮਧਿ ਗਯੋ ਪਰ ਕੈ ਜਨ ਸੋਇ ਰਹਿਯੋ ਸੁਖ ਕੈ ਨਿਸਿ ਜਾਗਾ ॥

baaroo ke madh gayo par kai jan soe rahiyo sukh kai nis jaagaa |

വലിയ പാമ്പ് എഴുന്നേറ്റ് സ്വന്തം സ്ഥലത്തേക്ക് മാറുന്നതും മണലിൽ കിടക്കുന്നതും കൃഷ്ണൻ കണ്ടു, പല രാത്രികളും ഉണർന്നിരുന്നതുപോലെ സുഖമായി ഉറങ്ങാൻ ആഗ്രഹിച്ചു.

ਗਰਬ ਗਯੋ ਗਿਰ ਕੈ ਤਿਹ ਕੋ ਰਨ ਕੈ ਹਰਿ ਕੇ ਰਸ ਸੋ ਅਨੁਰਾਗਾ ॥

garab gayo gir kai tih ko ran kai har ke ras so anuraagaa |

അവൻ്റെ അഹങ്കാരം തകർത്തു, അവൻ കർത്താവിൻ്റെ സ്നേഹത്തിൽ ലയിച്ചു

ਲੇਟ ਰਹਿਓ ਕਰ ਕੇ ਉਪਮਾ ਇਹ ਡਾਰਿ ਚਲੇ ਕਿਰਸਾਨ ਸੁਹਾਗਾ ॥੨੧੮॥

lett rahio kar ke upamaa ih ddaar chale kirasaan suhaagaa |218|

അവൻ ഭഗവാനെ സ്തുതിച്ചു, കൃഷിക്കാരൻ വയലിൽ ഉപേക്ഷിച്ച വളം പോലെ അവിടെ കിടന്നു തുടങ്ങി.218.

ਸੁਧਿ ਭਈ ਜਬ ਹੀ ਉਹ ਕੋ ਤਬ ਹੀ ਉਠ ਕੈ ਹਰਿ ਪਾਇਨ ਲਾਗਿਓ ॥

sudh bhee jab hee uh ko tab hee utth kai har paaein laagio |

പാമ്പിൻ്റെ ബോധം തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ അവൻ കൃഷ്ണൻ്റെ കാൽക്കൽ വീണു

ਪਉਢਿ ਰਹਿਓ ਥਕ ਕੈ ਸੁਨਿ ਮੋ ਪਤਿ ਪਾਇ ਲਗਿਓ ਜਬ ਹੀ ਫੁਨਿ ਜਾਗਿਓ ॥

paudt rahio thak kai sun mo pat paae lagio jab hee fun jaagio |

��കർത്താവേ! ക്ഷീണിതനായ ഞാൻ ഉറങ്ങി, ഉണർന്നിരിക്കുമ്പോൾ, ഞാൻ നിങ്ങളുടെ പാദങ്ങളിൽ തൊടാൻ വന്നിരിക്കുന്നു.

ਦੀ ਧਰਿ ਮੋਰਿ ਸੁ ਨੈਕੁ ਬਿਖੈ ਤੁਮ ਕਾਨ੍ਰਹ ਕਹੀ ਤਿਹ ਕੋ ਉਠਿ ਭਾਗਿਓ ॥

dee dhar mor su naik bikhai tum kaanrah kahee tih ko utth bhaagio |

ഓ കൃഷ്ണാ! () നീ തന്ന സ്ഥലം എനിക്ക് നല്ലതാണ്. (ഈ കാര്യം) പറഞ്ഞു എഴുന്നേറ്റു ഓടി. (കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു)

ਦੇਖਿ ਲਤਾ ਤੁਮ ਕਉ ਨ ਬਧੈ ਮਮ ਬਾਹਨ ਮੋ ਰਸ ਮੋ ਅਨੁਰਾਗਿਓ ॥੨੧੯॥

dekh lataa tum kau na badhai mam baahan mo ras mo anuraagio |219|

കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു, "ഞാൻ പറഞ്ഞതെന്തും, നിങ്ങൾ അതനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുകയും ധർമ്മം (അച്ചടക്കം) പാലിക്കുകയും ചെയ്യുക, സ്ത്രീകളേ! സംശയമില്ല, എൻ്റെ വാഹനമായ ഗരുഡൻ അവനെ കൊല്ലാൻ ആഗ്രഹിച്ചു, എന്നിട്ടും ഞാൻ അവനെ കൊന്നിട്ടില്ല.

ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਬਚਿਤ੍ਰ ਨਾਟਕ ਗ੍ਰੰਥੇ ਕ੍ਰਿਸਨਾਵਤਾਰੇ ਕਾਲੀ ਨਾਗ ਨਿਕਾਰਬੋ ਬਰਨਨੰ ॥

eit sree bachitr naattak granthe krisanaavataare kaalee naag nikaarabo barananan |

ബച്ചിത്താർ നാടകത്തിലെ കൃഷ്ണാവതാരത്തിലെ കാളിയുടെ പുറന്തള്ളലിൻ്റെ വിവരണത്തിൻ്റെ അവസാനം.

ਅਥ ਦਾਨ ਦੀਬੋ ॥

ath daan deebo |

ഇപ്പോൾ ദാനധർമ്മത്തിൻ്റെ വിവരണം ആരംഭിക്കുന്നു

ਸਵੈਯਾ ॥

savaiyaa |

സ്വയ്യ

ਨਾਗਿ ਬਿਦਾ ਕਰਿ ਕੈ ਗਰੜਧ੍ਵਜ ਆਇ ਮਿਲਿਓ ਅਪੁਨੇ ਪਰਵਾਰੈ ॥

naag bidaa kar kai gararradhvaj aae milio apune paravaarai |

നാഗയോട് വിടപറഞ്ഞ് കൃഷ്ണ തൻ്റെ കുടുംബത്തിലേക്ക് വന്നു

ਧਾਇ ਮਿਲਿਓ ਗਰੇ ਤਾਹਿ ਹਲੀ ਅਰੁ ਮਾਤ ਮਿਲੀ ਤਿਹ ਦੂਖ ਨਿਵਾਰੈ ॥

dhaae milio gare taeh halee ar maat milee tih dookh nivaarai |

ബൽറാം അവൻ്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി വന്നു, അവൻ്റെ അമ്മ അവനെ കണ്ടു, എല്ലാവരുടെയും സങ്കടം അവസാനിച്ചു

ਸ੍ਰਿੰਗ ਧਰੇ ਹਰਿ ਧੇਨ ਹਜਾਰ ਤਬੈ ਤਿਹ ਕੇ ਸਿਰ ਊਪਰਿ ਵਾਰੈ ॥

sring dhare har dhen hajaar tabai tih ke sir aoopar vaarai |

അതേ സമയം, ആയിരം സ്വർണ്ണ കൊമ്പുള്ള പശുക്കളെ കൃഷ്ണനു ബലിയർപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.

ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੈ ਮਨ ਮੋਹ ਬਢਾਇ ਬਹੁ ਪੁੰਨ ਕੈ ਬਾਮਨ ਕੋ ਦੈ ਡਾਰੈ ॥੨੨੦॥

sayaam kahai man moh badtaae bahu pun kai baaman ko dai ddaarai |220|

ഇങ്ങനെ അവരുടെ അതിരുകടന്ന ആത്മബന്ധം മനസ്സിൽ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ഈ ദാനധർമ്മം ബ്രാഹ്മണർക്ക് നൽകിയതായി കവി ശ്യാം പറയുന്നു.220.

ਲਾਲ ਮਨੀ ਅਰੁ ਨਾਗ ਬਡੇ ਨਗ ਦੇਤ ਜਵਾਹਰ ਤੀਛਨ ਘੋਰੇ ॥

laal manee ar naag badde nag det javaahar teechhan ghore |

ചുവന്ന മുത്തുകൾ, വലിയ വജ്രങ്ങൾ, ആഭരണങ്ങൾ, വലിയ ആനകൾ, വേഗതയേറിയ കുതിരകൾ, നീലക്കല്ലുകൾ,

ਪੁਹਕਰ ਅਉ ਬਿਰਜੇ ਚੁਨਿ ਕੈ ਜਰਬਾਫ ਦਿਵਾਵਤ ਹੈ ਦਿਜ ਜੋਰੇ ॥

puhakar aau biraje chun kai jarabaaf divaavat hai dij jore |

ചുവന്ന രത്നങ്ങൾ, മുത്തുകൾ, ആഭരണങ്ങൾ, കുതിരകൾ എന്നിവ ദാനധർമ്മങ്ങൾക്കായി നൽകി, ബ്രാഹ്മണർക്ക് പലതരം ബ്രോക്കേഡ് വസ്ത്രങ്ങൾ നൽകി.

ਮੋਤਿਨਿ ਹਾਰ ਹੀਰੇ ਅਰੁ ਮਾਨਿਕ ਦੇਵਤ ਹੈ ਭਰਿ ਪਾਨਨ ਬੋਰੇ ॥

motin haar heere ar maanik devat hai bhar paanan bore |

മുത്ത് മാലകളും വജ്രങ്ങളും ആഭരണങ്ങളും കൊണ്ട് അവൾ നെഞ്ചിൽ നിറയുന്നു.

ਕੰਚਨ ਰੋਕਿਨ ਕੇ ਗਹਨੇ ਗੜਿ ਦੇਤ ਕਹੈ ਸੁ ਬਚੇ ਸੁਤ ਮੋਰੇ ॥੨੨੧॥

kanchan rokin ke gahane garr det kahai su bache sut more |221|

വജ്രങ്ങൾ, ആഭരണങ്ങൾ, രത്നങ്ങൾ എന്നിവയുടെ മാലകൾ നിറച്ച സഞ്ചികൾ നൽകി, സ്വർണ്ണാഭരണങ്ങൾ നൽകി, അമ്മ യശോദ തൻ്റെ മകനെ സംരക്ഷിക്കണമെന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു.221.

ਅਥ ਦਾਵਾਨਲ ਕਥਨੰ ॥

ath daavaanal kathanan |

ഇപ്പോൾ കാട്ടുതീയുടെ വിവരണം ആരംഭിക്കുന്നു

ਸਵੈਯਾ ॥

savaiyaa |

സ്വയ്യ

ਹੋਇ ਪ੍ਰਸੰਨਿ ਸਭੇ ਬ੍ਰਿਜ ਕੇ ਜਨ ਰੈਨ ਪਰੇ ਘਰ ਭੀਤਰਿ ਸੋਏ ॥

hoe prasan sabhe brij ke jan rain pare ghar bheetar soe |

ബ്രജയിലെ ജനങ്ങളെല്ലാം സന്തുഷ്ടരായി രാത്രിയിൽ അവരവരുടെ വീടുകളിൽ ഉറങ്ങി

ਆਗ ਲਗੀ ਸੁ ਦਿਸਾ ਬਿਦਿਸਾ ਮਧਿ ਜਾਗ ਤਬੈ ਤਿਹ ਤੇ ਡਰਿ ਰੋਏ ॥

aag lagee su disaa bidisaa madh jaag tabai tih te ddar roe |

രാത്രിയിൽ എല്ലാ ദിക്കുകളിലും തീ പടർന്നു, എല്ലാവരും ഭയപ്പെട്ടു

ਰਛ ਕਰੈ ਹਮਰੀ ਹਰਿ ਜੀ ਇਹ ਚਿਤਿ ਬਿਚਾਰਿ ਤਹਾ ਕਹੁ ਹੋਏ ॥

rachh karai hamaree har jee ih chit bichaar tahaa kahu hoe |

കൃഷ്ണനാൽ സംരക്ഷിക്കപ്പെടുമെന്ന് എല്ലാവരും കരുതി

ਦ੍ਰਿਗ ਬਾਤ ਕਹੀ ਕਰੁਨਾ ਨਿਧਿ ਮੀਚ ਲਯੋ ਇਤਨੈ ਸੁ ਤਊ ਦੁਖ ਖੋਏ ॥੨੨੨॥

drig baat kahee karunaa nidh meech layo itanai su taoo dukh khoe |222|

കൃഷ്ണൻ അവരോട് കണ്ണടയ്ക്കാൻ പറഞ്ഞു, അങ്ങനെ അവരുടെ എല്ലാ കഷ്ടപ്പാടുകളും അവസാനിക്കും.222.

ਮੀਚ ਲਏ ਦ੍ਰਿਗ ਜਉ ਸਭ ਹੀ ਨਰ ਪਾਨ ਕਰਿਯੋ ਹਰਿ ਜੀ ਹਰਿਦੌ ਤਉ ॥

meech le drig jau sabh hee nar paan kariyo har jee haridau tau |

ആളുകളെല്ലാം കണ്ണടച്ചയുടനെ കൃഷ്ണൻ അഗ്നി മുഴുവൻ കുടിച്ചു

ਦੋਖ ਮਿਟਾਇ ਦਯੋ ਪੁਰ ਕੋ ਸਭ ਹੀ ਜਨ ਕੇ ਮਨ ਕੋ ਹਨਿ ਦਯੋ ਭਉ ॥

dokh mittaae dayo pur ko sabh hee jan ke man ko han dayo bhau |

അവൻ അവരുടെ എല്ലാ കഷ്ടപ്പാടുകളും ഭയങ്ങളും നീക്കി

ਚਿੰਤ ਕਛੂ ਨਹਿ ਹੈ ਤਿਹ ਕੋ ਜਿਨ ਕੋ ਕਰੁਨਾਨਿਧਿ ਦੂਰ ਕਰੈ ਖਉ ॥

chint kachhoo neh hai tih ko jin ko karunaanidh door karai khau |

അവർക്ക് വിഷമിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല, അവരുടെ ദുഃഖം അകറ്റുന്ന ഒരു മഹാസമുദ്രം.

ਦੂਰ ਕਰੀ ਤਪਤਾ ਤਿਹ ਕੀ ਜਨੁ ਡਾਰ ਦਯੋ ਜਲ ਕੋ ਛਲ ਕੈ ਰਉ ॥੨੨੩॥

door karee tapataa tih kee jan ddaar dayo jal ko chhal kai rau |223|

കൃഷ്ണനാൽ വേദന നീക്കിയവർ, എന്തിനും ഏതിനും ഉത്കണ്ഠാകുലരാകുന്നതെങ്ങനെ? എല്ലാവരുടെയും ചൂട് വെള്ളത്തിൻ്റെ തിരമാലകളിൽ കഴുകി തണുപ്പിച്ചതുപോലെ ഡോൺ തണുത്തു.223.

ਕਬਿਤੁ ॥

kabit |

KABIT

ਆਖੈ ਮਿਟਵਾਇ ਮਹਾ ਬਪੁ ਕੋ ਬਢਾਇ ਅਤਿ ਸੁਖ ਮਨਿ ਪਾਇ ਆਗਿ ਖਾਇ ਗਯੋ ਸਾਵਰਾ ॥

aakhai mittavaae mahaa bap ko badtaae at sukh man paae aag khaae gayo saavaraa |

ആളുകളുടെ കണ്ണുകൾ അടച്ച്, അനന്തമായ ആനന്ദത്തിൽ തൻ്റെ ശരീരം വികസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്, കൃഷ്ണൻ അഗ്നിയെ മുഴുവൻ വിഴുങ്ങി

ਲੋਕਨ ਕੀ ਰਛਨ ਕੇ ਕਾਜ ਕਰੁਨਾ ਕੇ ਨਿਧਿ ਮਹਾ ਛਲ ਕਰਿ ਕੈ ਬਚਾਇ ਲਯੋ ਗਾਵਰਾ ॥

lokan kee rachhan ke kaaj karunaa ke nidh mahaa chhal kar kai bachaae layo gaavaraa |

ജനങ്ങളുടെ സംരക്ഷണത്തിനായി, ദയാലുവായ കർത്താവ്, വലിയ വഞ്ചനയിലൂടെ നഗരത്തെ രക്ഷിച്ചു.

ਕਹੈ ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਤਿਨ ਕਾਮ ਕਰਿਓ ਦੁਖੁ ਕਰਿ ਤਾ ਕੋ ਫੁਨਿ ਫੈਲ ਰਹਿਓ ਦਸੋ ਦਿਸ ਨਾਵਰਾ ॥

kahai kab sayaam tin kaam kario dukh kar taa ko fun fail rahio daso dis naavaraa |

കഠിനാധ്വാനമാണ് താൻ ചെയ്തതെന്നും അതിലൂടെ തൻ്റെ വിജയം ദശലക്ഷങ്ങളിലേക്കും വ്യാപിക്കുകയാണെന്നും ശ്യാംകവി പറയുന്നു.

ਦਿਸਟਿ ਬਚਾਇ ਸਾਥ ਦਾਤਨ ਚਬਾਇ ਸੋ ਤੋ ਗਯੋ ਹੈ ਪਚਾਇ ਜੈਸੇ ਖੇਲੇ ਸਾਗ ਬਾਵਰਾ ॥੨੨੪॥

disatt bachaae saath daatan chabaae so to gayo hai pachaae jaise khele saag baavaraa |224|

കൃഷ്ണൻ അത്യധികം ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള ഒരു ദൗത്യമാണ് ചെയ്തതെന്നും ഇതോടെ പത്തു ദിക്കുകളിലും അവൻ്റെ പേര് പരന്നുവെന്നും ഈ ജോലികളെല്ലാം ഒരു ജഗ്ലറെപ്പോലെ ചെയ്തുവെന്നും എല്ലാം ചവച്ച് ദഹിപ്പിക്കുകയും കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് അകന്നുനിൽക്കുകയും ചെയ്തുവെന്ന് കവി ശ്യാം പറയുന്നു.224.