ശ്രീ ദസം ഗ്രന്ഥ്

പേജ് - 342

ਜਿਉ ਸੰਗ ਮੀਨਨ ਕੇ ਲਰ ਕੈ ਤਿਨ ਤ੍ਯਾਗ ਸਭੋ ਮਨੋ ਬਾਰਿ ਧਰਇਯਾ ॥੪੮੦॥

jiau sang meenan ke lar kai tin tayaag sabho mano baar dhareiyaa |480|

ഗോപികമാരോട് എന്ത് സംഭവിച്ചാലും, കലഹിച്ച് കടലിൽ നിന്ന് വേർപിരിഞ്ഞ് പിണങ്ങുന്ന മത്സ്യങ്ങളെപ്പോലെയാണ് അവർ തോന്നിയതെന്ന് കവി ശ്യാം അതിനെക്കുറിച്ച് പറയുന്നു.480.

ਗੋਪਿਨ ਕੇ ਤਨ ਕੀ ਛੁਟਗੀ ਸੁਧਿ ਡੋਲਤ ਹੈ ਬਨ ਮੈ ਜਨੁ ਬਉਰੀ ॥

gopin ke tan kee chhuttagee sudh ddolat hai ban mai jan bauree |

ഗോപികമാർ ശരീരത്തിൻ്റെ ബോധം നഷ്ടപ്പെട്ട് ഭ്രാന്തന്മാരെപ്പോലെ ഓടി

ਏਕ ਉਠੈ ਇਕ ਝੂਮਿ ਗਿਰੈ ਬ੍ਰਿਜ ਕੀ ਮਹਰੀ ਇਕ ਆਵਤ ਦਉਰੀ ॥

ek utthai ik jhoom girai brij kee maharee ik aavat dauree |

ഒരാൾ എഴുന്നേറ്റു വീണ്ടും ബോധരഹിതനായി വീഴുന്നു, എവിടെയോ ബ്രജയുടെ ഒരു സ്ത്രീ ഓടി വരുന്നു

ਆਤੁਰ ਹ੍ਵੈ ਅਤਿ ਢੂੰਡਤ ਹੈ ਤਿਨ ਕੇ ਸਿਰ ਕੀ ਗਿਰ ਗੀ ਸੁ ਪਿਛਉਰੀ ॥

aatur hvai at dtoonddat hai tin ke sir kee gir gee su pichhauree |

പരിഭ്രാന്തരായി, അവർ കൃഷ്ണനെ തിരയുന്നു, അഴിഞ്ഞ മുടിയുമായി

ਕਾਨ੍ਰਹ ਕੋ ਧ੍ਯਾਨ ਬਸਿਯੋ ਮਨ ਮੈ ਸੋਊ ਜਾਨ ਗਹੈ ਫੁਨਿ ਰੂਖਨ ਕਉਰੀ ॥੪੮੧॥

kaanrah ko dhayaan basiyo man mai soaoo jaan gahai fun rookhan kauree |481|

അവർ കൃഷ്ണനെ മനസ്സിൽ ധ്യാനിച്ച് മരങ്ങളെ ചുംബിച്ച് കൃഷ്ണനെ വിളിക്കുന്നു.481.

ਫੇਰਿ ਤਜੈ ਤਿਨ ਰੂਖਨ ਕੋ ਇਹ ਭਾਤਿ ਕਹੈ ਨੰਦ ਲਾਲ ਕਹਾ ਰੇ ॥

fer tajai tin rookhan ko ih bhaat kahai nand laal kahaa re |

എന്നിട്ട് അവർ ചിറകുകൾ വിടർത്തി ഇങ്ങനെ പറയുന്നു നന്ദ് ലാൽ എവിടെ?

ਚੰਪਕ ਮਉਲਸਿਰੀ ਬਟ ਤਾਲ ਲਵੰਗ ਲਤਾ ਕਚਨਾਰ ਜਹਾ ਰੇ ॥

chanpak maulasiree batt taal lavang lataa kachanaar jahaa re |

പിന്നെ മരങ്ങൾ വിട്ട് ചമ്പക്, മൗലശ്രീ, താൽ, ലവംഗ്ലത, കച്‌നാർ മുതലായ കുറ്റിക്കാടുകളോട് അവർ കൃഷ്ണൻ എവിടെയാണെന്ന് ചോദിക്കുന്നു.

ਪੈ ਜਿਹ ਕੇ ਹਮ ਕਾਰਨ ਕੋ ਪਗਿ ਕੰਟਕਕਾ ਸਿਰਿ ਧੂਪ ਸਹਾ ਰੇ ॥

pai jih ke ham kaaran ko pag kanttakakaa sir dhoop sahaa re |

എന്നാൽ നമ്മുടെ കാലിൽ മുള്ളുകളും തലയിൽ സൂര്യനും ആർക്കാണ് ശരി?

ਸੋ ਹਮ ਕੌ ਤੁਮ ਦੇਹੁ ਬਤਾਇ ਪਰੈ ਤੁਮ ਪਾਇਨ ਜਾਵ ਤਹਾ ਰੇ ॥੪੮੨॥

so ham kau tum dehu bataae parai tum paaein jaav tahaa re |482|

"ഞങ്ങൾ തലയ്ക്കു മീതെയുള്ള സൂര്യപ്രകാശവും കാലിലെ മുള്ളുകളുടെ വേദനയും സഹിച്ചുകൊണ്ട് അലഞ്ഞുതിരിയുകയാണ്, ആ കൃഷ്ണൻ എവിടെയാണെന്ന് ഞങ്ങളോട് പറയൂ, ഞങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ കാൽക്കൽ വീഴുന്നു." 482.

ਬੇਲ ਬਿਰਾਜਤ ਹੈ ਜਿਹ ਜਾ ਗੁਲ ਚੰਪਕ ਕਾ ਸੁ ਪ੍ਰਭਾ ਅਤਿ ਪਾਈ ॥

bel biraajat hai jih jaa gul chanpak kaa su prabhaa at paaee |

മുന്തിരിവള്ളികൾ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നിടത്തും ചമ്പയുടെ പൂക്കൾ അലങ്കരിക്കുന്നിടത്തും;

ਮੌਲਿਸਿਰੀ ਗੁਲ ਲਾਲ ਗੁਲਾਬ ਧਰਾ ਤਿਨ ਫੂਲਨ ਸੋ ਛਬਿ ਛਾਈ ॥

maualisiree gul laal gulaab dharaa tin foolan so chhab chhaaee |

കൃഷ്ണനെ അന്വേഷിച്ച് ആ ഗോപികമാർ അവിടെ അലഞ്ഞുനടക്കുന്നു, അവിടെ ബെൽ മരങ്ങളും ചാമ്പയിലെ കുറ്റിക്കാടുകളും മൗലശ്രീയുടെയും ചുവന്ന റോസാപ്പൂവിൻ്റെയും ചെടികളുണ്ട്.

ਚੰਪਕ ਮਉਲਸਿਰੀ ਬਟ ਤਾਲ ਲਵੰਗ ਲਤਾ ਕਚਨਾਰ ਸੁਹਾਈ ॥

chanpak maulasiree batt taal lavang lataa kachanaar suhaaee |

(ഭൂമി) ചമ്പ, മൗൾസിരി, പന, ഗ്രാമ്പൂ, വള്ളി, കച്ചനാർ എന്നിവയാൽ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

ਬਾਰਿ ਝਰੈ ਝਰਨਾ ਗਿਰਿ ਤੇ ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੈ ਅਤਿ ਹੀ ਸੁਖਦਾਈ ॥੪੮੩॥

baar jharai jharanaa gir te kab sayaam kahai at hee sukhadaaee |483|

ചമ്പക്, മൗൽശ്രീ, ലവംഗ്ലത, കച്നാർ തുടങ്ങിയ വൃക്ഷങ്ങൾ ആകർഷകമായി കാണപ്പെടുന്നു, അങ്ങേയറ്റം സമാധാനം നൽകുന്ന തിമിരം ഒഴുകുന്നു.483.

ਤਿਹ ਕਾਨਨ ਕੋ ਹਰਿ ਕੇ ਹਿਤ ਤੇ ਗੁਪੀਆ ਬ੍ਰਿਜ ਕੀ ਇਹ ਭਾਤਿ ਕਹੈ ॥

tih kaanan ko har ke hit te gupeea brij kee ih bhaat kahai |

ആ വനത്തിൽ കൃഷ്ണൻ്റെ സ്നേഹം കാരണം ബ്രജ്-ഭൂമിയിലെ ഗോപികമാർ ഇപ്രകാരം പറയുന്നു.

ਬਰ ਪੀਪਰ ਹੇਰਿ ਹਿਯਾ ਨ ਕਹੂੰ ਜਿਹ ਕੇ ਹਿਤ ਸੋ ਸਿਰਿ ਧੂਪ ਸਹੈ ॥

bar peepar her hiyaa na kahoon jih ke hit so sir dhoop sahai |

കൃഷ്ണനോടുള്ള സ്‌നേഹബന്ധത്തിൽ ബന്ധിതരായ ഗോപികമാർ പറഞ്ഞു, "അവൻ പീപ്പൽ മരത്തിൻ്റെ അടുത്ത് ഇല്ലേ?", ഇതും പറഞ്ഞും സൂര്യപ്രകാശം തലയ്ക്കുമീതെ സഹിച്ചും അവർ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടുന്നു.

ਅਹੋ ਕਿਉ ਤਜਿ ਆਵਤ ਹੋ ਭਰਤਾ ਬਿਨੁ ਕਾਨ੍ਰਹ ਪਿਖੇ ਨਹਿ ਧਾਮਿ ਰਹੈ ॥

aho kiau taj aavat ho bharataa bin kaanrah pikhe neh dhaam rahai |

ക്ഷമിക്കണം! (നിങ്ങളെന്തിനാണ് എന്ന് പറഞ്ഞ് അവൻ എവിടെയോ ഒളിച്ചിരിക്കുന്നു) ഭർത്താക്കന്മാരെ ഉപേക്ഷിച്ച് ഓടിപ്പോകുന്നു, പക്ഷേ (ഞങ്ങൾക്ക്) കാനയെ കാണാതെ വീട്ടിൽ ഇരിക്കാൻ കഴിയില്ല.

ਇਕ ਬਾਤ ਕਰੈ ਸੁਨ ਕੈ ਇਕ ਬੋਲਬ ਰੂਖਨ ਕੋ ਹਰਿ ਜਾਨਿ ਗਹੈ ॥੪੮੪॥

eik baat karai sun kai ik bolab rookhan ko har jaan gahai |484|

പിന്നെ എന്തിനാണ് തങ്ങൾ ഭർത്താക്കന്മാരെ ഉപേക്ഷിച്ച് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ആടിയുലയുന്നത് എന്ന് അവർ തമ്മിൽ ആലോചനകൾ നടത്തുന്നു, എന്നാൽ കൃഷ്ണനെ കൂടാതെ ഈ രീതിയിൽ ജീവിക്കാൻ പറ്റാത്തതുകൊണ്ടാണ് തങ്ങൾ ഓടുന്നത് എന്ന മറുപടിയാണ് അവരുടെ മനസ്സിൽ നിന്ന് ലഭിക്കുന്നത്.

ਕਾਨ੍ਰਹ ਬਿਯੋਗ ਕੋ ਮਾਨਿ ਬਧੂ ਬ੍ਰਿਜ ਡੋਲਤ ਹੈ ਬਨ ਬੀਚ ਦਿਵਾਨੀ ॥

kaanrah biyog ko maan badhoo brij ddolat hai ban beech divaanee |

കാനിൻ്റെ വേർപാട് അംഗീകരിച്ച് ബ്രജിലെ സ്ത്രീകൾ ബണ്ണിൽ ഭ്രാന്തമായി അലഞ്ഞുനടക്കുന്നു.

ਕੂੰਜਨ ਜਯੋ ਕੁਰਲਾਤ ਫਿਰੈ ਤਿਹ ਜਾ ਜਿਹ ਜਾ ਕਛੁ ਖਾਨ ਨ ਪਾਨੀ ॥

koonjan jayo kuralaat firai tih jaa jih jaa kachh khaan na paanee |

ബ്രജയിലെ സ്ത്രീകൾ അവൻ്റെ വേർപാടിൽ ഭ്രാന്തരായി കരഞ്ഞും അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന കൊക്കിനെപ്പോലെ കാട്ടിൽ അലഞ്ഞുനടക്കുന്നു.

ਏਕ ਗਿਰੈ ਮੁਰਝਾਇ ਧਰਾ ਪਰ ਏਕ ਉਠੈ ਕਹਿ ਕੈ ਇਹ ਬਾਨੀ ॥

ek girai murajhaae dharaa par ek utthai keh kai ih baanee |

ഒരാൾ തളർന്നു നിലത്തു വീണു, ഒരാൾ എഴുന്നേറ്റു ഇതു പറയുന്നു

ਨੇਹੁ ਬਢਾਇ ਮਹਾ ਹਮ ਸੋ ਕਤ ਜਾਤ ਭਯੋ ਭਗਵਾਨ ਗੁਮਾਨੀ ॥੪੮੫॥

nehu badtaae mahaa ham so kat jaat bhayo bhagavaan gumaanee |485|

ആരോ കുനിഞ്ഞ് നിലത്ത് വീഴുന്നു, ആ അഹങ്കാരിയായ കൃഷ്ണൻ നമ്മോടുള്ള സ്നേഹം വർദ്ധിപ്പിച്ച് എവിടെ പോയി?485 എന്ന് പറഞ്ഞ് ഒരാൾ എഴുന്നേറ്റു.

ਨੈਨ ਨਚਾਇ ਮਨੋ ਮ੍ਰਿਗ ਸੇ ਸਭ ਗੋਪਿਨ ਕੋ ਮਨ ਚੋਰਿ ਲਯੋ ਹੈ ॥

nain nachaae mano mrig se sabh gopin ko man chor layo hai |

(ചെവി) മാനിനെപ്പോലെയുള്ള കണ്ണുകൾ നൃത്തം ചെയ്തുകൊണ്ട് എല്ലാ ഗോപികമാരുടെയും ഹൃദയം കവർന്നു.

ਤਾਹੀ ਕੈ ਬੀਚ ਰਹਿਯੋ ਗਡਿ ਕੈ ਤਿਹ ਤੇ ਨਹਿ ਛੂਟਨ ਨੈਕੁ ਭਯੋ ਹੈ ॥

taahee kai beech rahiyo gadd kai tih te neh chhoottan naik bhayo hai |

കൃഷ്ണൻ തൻ്റെ കണ്ണുകളെ മാനുകളെപ്പോലെ നൃത്തം ചെയ്തു, ഗോപികമാരുടെ മനസ്സ് അപഹരിച്ചു, അവരുടെ മനസ്സ് കൃഷ്ണൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ കുടുങ്ങി, ഒരു നിമിഷം പോലും അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നീങ്ങുന്നില്ല.

ਤਾਹੀ ਕੇ ਹੇਤ ਫਿਰੈ ਬਨ ਮੈ ਤਜਿ ਕੈ ਗ੍ਰਿਹ ਸ੍ਵਾਸ ਨ ਏਕ ਲਯੋ ਹੈ ॥

taahee ke het firai ban mai taj kai grih svaas na ek layo hai |

അതുകൊണ്ടാണ് ഞങ്ങൾ വീടുകൾ വിട്ട് ഗ്രാമത്തിൽ കറങ്ങുന്നത്. (ഇത് പറഞ്ഞു) ഒരു ഗോപി ശ്വാസം വിട്ടു.

ਸੋ ਬਿਰਥਾ ਹਮ ਸੋ ਬਨ ਭ੍ਰਾਤ ਕਹੋ ਹਰਿ ਜੀ ਕਿਹ ਓਰਿ ਗਯੋ ਹੈ ॥੪੮੬॥

so birathaa ham so ban bhraat kaho har jee kih or gayo hai |486|

അവനുവേണ്ടി, ശ്വാസമടക്കിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവർ കാട്ടിൽ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു: ഹേ കാടിൻ്റെ ബന്ധുക്കളേ! പറയൂ, കൃഷ്ണൻ ഏത് ഭാഗത്താണ് പോയത്?486.

ਜਿਨ ਹੂੰ ਬਨ ਬੀਚ ਮਰੀਚ ਮਰਿਯੋ ਪੁਰ ਰਾਵਨਿ ਸੇਵਕ ਜਾਹਿ ਦਹਿਯੋ ਹੈ ॥

jin hoon ban beech mareech mariyo pur raavan sevak jaeh dahiyo hai |

ബാനിൽ വെച്ച് 'മാരിച്ചിനെ' വധിച്ചതും ആരുടെ ഭൃത്യൻ (ഹനുമാൻ) ലങ്കാ നഗരം കത്തിച്ചതും,

ਤਾਹੀ ਸੋ ਹੇਤ ਕਰਿਯੋ ਹਮ ਹੂੰ ਬਹੁ ਲੋਗਨ ਕੋ ਉਪਹਾਸ ਸਹਿਯੋ ਹੈ ॥

taahee so het kariyo ham hoon bahu logan ko upahaas sahiyo hai |

മാരീചനെ കാട്ടിൽ വെച്ച് കൊന്ന് രാവണൻ്റെ മറ്റ് സേവകരെ നശിപ്പിച്ചവനെയാണ് നമ്മൾ സ്നേഹിക്കുകയും പലരുടെയും ആക്ഷേപഹാസ്യങ്ങൾ സഹിക്കുകയും ചെയ്തത്.

ਵਾਸਰ ਸੇ ਦ੍ਰਿਗ ਸੁੰਦਰ ਸੋ ਮਿਲਿ ਗ੍ਵਾਰਿਨਿਯਾ ਇਹ ਭਾਤਿ ਕਹਿਯੋ ਹੈ ॥

vaasar se drig sundar so mil gvaariniyaa ih bhaat kahiyo hai |

താമരപ്പൂക്കൾ പോലെ സുന്ദരമായ കണ്ണുകളുള്ള ഗോപികമാർ ഒരുമിച്ചു പറഞ്ഞു

ਤਾਹੀ ਕੀ ਚੋਟ ਚਟਾਕ ਲਗੇ ਹਮਰੋ ਮਨੂਆ ਮ੍ਰਿਗ ਠਉਰ ਰਹਿਯੋ ਹੈ ॥੪੮੭॥

taahee kee chott chattaak lage hamaro manooaa mrig tthaur rahiyo hai |487|

അവൻ്റെ സ്വാദിഷ്ടമായ കണ്ണുകളെ കുറിച്ച് എല്ലാ ഗോപികമാരും ഒരേ സ്വരത്തിൽ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു, ആ കണ്ണുകളുടെ മുറിവ് കാരണം, ഞങ്ങളുടെ മനസ്സിലെ മാൻ ഒരിടത്ത് നിശ്ചലമായി.

ਬੇਦ ਪੜੈ ਸਮ ਕੋ ਫਲ ਹੋ ਬਹੁ ਮੰਗਨ ਕੋ ਜੋਊ ਦਾਨ ਦਿਵਾਵੈ ॥

bed parrai sam ko fal ho bahu mangan ko joaoo daan divaavai |

വേദപാരായണത്തിന് സമാനമായി (അവൻ) യാചകർക്ക് ദാനം ചെയ്യുന്ന ഫലം ലഭിക്കും.

ਕੀਨ ਅਕੀਨ ਲਖੈ ਫਲ ਹੋ ਜੋਊ ਆਥਿਤ ਲੋਗਨ ਅੰਨ ਜਿਵਾਵੈ ॥

keen akeen lakhai fal ho joaoo aathit logan an jivaavai |

ഭിക്ഷക്കാരന് ദാനം ചെയ്തവൻ, അപരിചിതർക്ക് കഴിക്കാനുള്ള ഭക്ഷണം നൽകുന്ന വേദപാരായണത്തിൻ്റെ പ്രതിഫലം അദ്ദേഹത്തിന് ലഭിച്ചു, അയാൾക്ക് ധാരാളം പ്രതിഫലം ലഭിക്കുന്നു.

ਦਾਨ ਲਹੈ ਹਮਰੇ ਜੀਅ ਕੋ ਇਹ ਕੇ ਸਮ ਕੋ ਨ ਸੋਊ ਫਲ ਪਾਵੈ ॥

daan lahai hamare jeea ko ih ke sam ko na soaoo fal paavai |

നമ്മുടെ ജീവൻ്റെ സമ്മാനം അവന് ലഭിക്കും, അതുപോലൊരു ഫലം വേറെയില്ല

ਜੋ ਬਨ ਮੈ ਹਮ ਕੋ ਜਰਰਾ ਇਕ ਏਕ ਘਰੀ ਭਗਵਾਨ ਦਿਖਾਵੈ ॥੪੮੮॥

jo ban mai ham ko jararaa ik ek gharee bhagavaan dikhaavai |488|

അൽപനേരത്തേക്ക് കൃഷ്ണൻ്റെ ദർശനം നേടാൻ കഴിയുന്നവന്, നിസ്സംശയമായും നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൻ്റെ സമ്മാനം ലഭിക്കും.

ਜਾਹਿ ਬਿਭੀਛਨ ਲੰਕ ਦਈ ਅਰੁ ਦੈਤਨ ਕੇ ਕੁਪਿ ਕੈ ਗਨ ਮਾਰੇ ॥

jaeh bibheechhan lank dee ar daitan ke kup kai gan maare |

വിഭീഷണന് ലങ്ക നൽകിയവനും (ആരാണ്) കോപിച്ച് അസുരഗണങ്ങളെ കൊന്നൊടുക്കിയത്.

ਪੈ ਤਿਨ ਹੂੰ ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੈ ਸਭ ਸਾਧਨ ਰਾਖਿ ਅਸਾਧ ਸੰਘਾਰੇ ॥

pai tin hoon kab sayaam kahai sabh saadhan raakh asaadh sanghaare |

ലങ്കയെ വിഭീഷണന് കൊടുപ്പിച്ച് ക്രോധത്തോടെ അസുരന്മാരെ കൊന്നവനാണ് സന്യാസിമാരെ സംരക്ഷിച്ചതും ദുഷ്ടന്മാരെ നശിപ്പിച്ചതും എന്ന് കവി ശ്യാം പറയുന്നു.

ਸੋ ਇਹ ਜਾ ਹਮ ਤੇ ਛਪ ਗਯੋ ਅਤਿ ਹੀ ਕਰ ਕੈ ਸੰਗਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ਹਮਾਰੇ ॥

so ih jaa ham te chhap gayo at hee kar kai sang preet hamaare |

നമ്മെ വളരെയധികം സ്നേഹിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ഈ സ്ഥലത്ത് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

ਪਾਇ ਪਰੋ ਕਹੀਯੋ ਬਨ ਭ੍ਰਾਤ ਕਹੋ ਹਰਿ ਜੀ ਕਿਹ ਓਰਿ ਪਧਾਰੇ ॥੪੮੯॥

paae paro kaheeyo ban bhraat kaho har jee kih or padhaare |489|

അതേ കൃഷ്ണൻ നമുക്ക് സ്നേഹം നൽകി, പക്ഷേ നമ്മുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായി, ഹേ വനവാസികളേ! ഞങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ കാൽക്കൽ വീഴുന്നു, കൃഷൻ ഏത് ദിശയിലേക്കാണ് പോയതെന്ന് ഞങ്ങളോട് പറയുക.489.

ਗ੍ਵਾਰਿਨ ਖੋਜਿ ਰਹੀ ਬਨ ਮੈ ਹਰਿ ਜੀ ਬਨ ਮੈ ਨਹੀ ਖੋਜਤ ਪਾਏ ॥

gvaarin khoj rahee ban mai har jee ban mai nahee khojat paae |

(എല്ലാവരും) ഗോപികമാർ ബണ്ണിൽ തിരയുന്നു, പക്ഷേ തിരഞ്ഞിട്ടും കൃഷ്ണനെ ബണ്ണിൽ കണ്ടെത്തിയില്ല.

ਏਕ ਬਿਚਾਰ ਕਰਿਯੋ ਮਨ ਮੈ ਫਿਰ ਕੈ ਨ ਗਯੋ ਕਬਹੂੰ ਉਹ ਜਾਏ ॥

ek bichaar kariyo man mai fir kai na gayo kabahoon uh jaae |

ഗോപികമാർ കൃഷ്ണനെ കാട്ടിൽ തിരഞ്ഞു, പക്ഷേ അവനെ കണ്ടെത്താനായില്ല, അവൻ ആ വഴിക്ക് പോയിരിക്കാമെന്ന് അവർ മനസ്സിൽ കരുതി.

ਫੇਰਿ ਫਿਰੀ ਮਨ ਮੈ ਗਿਨਤੀ ਕਰਿ ਪਾਰਥ ਸੂਤ ਕੀ ਡੋਰ ਲਗਾਏ ॥

fer firee man mai ginatee kar paarath soot kee ddor lagaae |

വീണ്ടും ആ ചിന്ത മനസ്സിൽ വന്നു, സൂറത്ത് കൃഷ്ണനാക്കി ('പാർത്ഥ സൂത').

ਯੌ ਉਪਜੀ ਉਪਮਾ ਚਕਈ ਜਨੁ ਆਵਤ ਹੈ ਕਰ ਮੈ ਫਿਰਿ ਧਾਏ ॥੪੯੦॥

yau upajee upamaa chakee jan aavat hai kar mai fir dhaae |490|

അവർ വീണ്ടും മനസ്സിൽ ചിന്തിക്കുകയും അവരുടെ മനസ്സിൻ്റെ ചരടിനെ ആ കൃഷ്ണനുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു, അവരുടെ ഓട്ടത്തെക്കുറിച്ച് കവി ആലങ്കാരികമായി പറയുന്നു, അവർ ഒരു പെൺപേച്ചിയെപ്പോലെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടുന്നു.490.

ਆਇ ਕੇ ਢੂੰਢਿ ਰਹੀ ਸੋਊ ਠਉਰ ਤਹਾ ਭਗਵਾਨ ਨ ਢੂੰਢਡ ਪਾਏ ॥

aae ke dtoondt rahee soaoo tthaur tahaa bhagavaan na dtoondtadd paae |

(ഗോപികമാർ) വന്ന് അവിടെ തിരച്ചിൽ നടത്തി, പക്ഷേ കൃഷ്ണനെ അവിടെ കണ്ടെത്താനായില്ല.

ਇਉ ਜੁ ਰਹੀ ਸਭ ਹੀ ਚਕਿ ਕੈ ਜਨੁ ਚਿਤ੍ਰ ਲਿਖੀ ਪ੍ਰਿਤਿਮਾ ਛਬਿ ਪਾਏ ॥

eiau ju rahee sabh hee chak kai jan chitr likhee pritimaa chhab paae |

അവർ കൃഷ്ണനെ അന്വേഷിച്ച് പോകുന്ന സ്ഥലത്ത്, അവർ അവനെ വീണ്ടും കാണുന്നില്ല, ഈ രീതിയിൽ ഒരു കല്ല് വിഗ്രഹം പോലെ, അവർ അത്ഭുതത്തോടെ മടങ്ങുന്നു.

ਅਉਰ ਉਪਾਵ ਕਰਿਯੋ ਪੁਨਿ ਗ੍ਵਾਰਿਨ ਕਾਨ੍ਰਹ ਹੀ ਭੀਤਰਿ ਚਿਤ ਲਗਾਏ ॥

aaur upaav kariyo pun gvaarin kaanrah hee bheetar chit lagaae |

(ആ) ഗോപികമാർ (അവർ) തങ്ങളുടെ ചിറ്റ് ചെവിയിൽ തന്നെ നട്ടതിന് (മറ്റൊരു) അളവെടുത്തു.

ਗਾਇ ਉਠੀ ਤਿਹ ਕੇ ਗੁਨ ਏਕ ਬਜਾਇ ਉਠੀ ਇਕ ਸ੍ਵਾਗ ਲਗਾਏ ॥੪੯੧॥

gaae utthee tih ke gun ek bajaae utthee ik svaag lagaae |491|

പിന്നീട് അവർ മറ്റൊരു ചുവടുവെയ്പ്പ് നടത്തി, കൃഷ്ണനിൽ തങ്ങളുടെ മനസ്സ് പൂർണ്ണമായും ലയിച്ചു, ആരോ അവൻ്റെ ഗുണങ്ങൾ പാടി, ആരോ കൃഷ്ണൻ്റെ ആകർഷകമായ വേഷം ധരിച്ചു.491.