گوپين سان جيڪو ڪجهه ٿيو، ان بابت شاعر شيام ٻڌائي ٿو ته؛ اهي ائين لڳي رهيا آهن، ڄڻ مڇيءَ سان جهيڙو ڪري پاڻ کي سمنڊ کان ڌار ڪري.480
گوپين پنهنجي جسم جو هوش وڃائي ڇڏيو ۽ چريو ماڻهن وانگر ڀڄي ويا
ڪو اٿي بيٺو ٿي هيٺ ڪري پيو ته ڪٿي برجا جي عورت ڊوڙندي اچي پئي
پريشان ٿي ڪرشن کي ڳولهي رهيا آهن، ويڙهيل وارن سان
اهي پنهنجي ذهن ۾ ڪرشن تي غور ڪري رهيا آهن ۽ اهي ڪرشن کي سڏي رهيا آهن، وڻن کي چمي رهيا آهن.481.
پوءِ ونگن ڇڏائي چون ٿا ته نند لال ڪٿي آهي؟
پوءِ وڻن کي ڇڏي چمپک، مولشري، ٽال، لونگلاتا، ڪچنار وغيره جي ٻڪرين کان پڇي رهيا آهن ته ڪرشن جو ڪٿي حال آهي.
پر جنهن کي اسان جي پيرن ۾ ڪنڊا ۽ اسان جي مٿي تي سج صحيح آهي،
اسان هن جي خاطر پنهنجي سرن تي سج جي تپش ۽ پيرن ۾ ڪنڊن جي درد کي برداشت ڪري رهيا آهيون، اسان کي ٻڌايو ته اهو ڪرشن ڪٿي آهي اسان توهان جي پيرن تي ڪريون.
جتي وڻن جا گل ٽڙيل آهن ۽ ڪٿي چمبا جا گل سينگاريا ويا آهن.
ڪرشن کي ڳوليندي اُهي گوپيون اُتي گھمڻ لڳيون آهن، جتي بيل جا وڻ، چمپا جا ٻوٽا، مولشري ۽ ڳاڙهي گلاب جا ٻوٽا آهن.
(زمين) چمبا، مولسري، کجيءَ، لونگ، انگورن ۽ ڪچنار سان نوازيل آهي.
چمپڪ، مولشري، لونگلاتا، ڪچنار وغيره جا وڻ وڻندڙ نظر اچن ٿا ۽ انتهائي سڪون بخشيندڙ موتيا ٽڙي پيا آهن.
انهيءَ ٻيلي ۾ ڪرشن جي پيار جي ڪري، برج ڀوميءَ جون گوپيون ائين چون ٿيون.
ڪرشن جي محبت جي بندن ۾ جڪڙيل گوپيون چون ٿا ته ڇا هو پيپل جي وڻ جي ڀرسان نه آهي؟
افسوس! (هن اسان کي اهو چئي ڪنهن هنڌ لڪائي ڇڏيو آهي ته) پنهنجي مڙس کي ڇڏي ڀڄي وڃون ٿا، پر (اسان) ڪنه کي ڏسڻ کان سواءِ گهر ۾ رهي نٿا سگهون.
پوءِ هو پاڻ ۾ صلاحون ڪندا آهن ته هنن پنهنجي مڙس کي ڇو ڇڏيو آهي ۽ هيڏانهن هوڏانهن گهمي رهيا آهن، پر ان سان گڏ هنن کي ذهن مان اهو جواب ملي ٿو ته هو ڊوڙي رهيا آهن، ڇاڪاڻ ته هو اهڙي طرح ڪرشن کان سواءِ رهي نٿا سگهن.
برج جون عورتون ڪنڌ جي علحدگيءَ کي قبول ڪرڻ کان پوءِ بُن ۾ چريو ٿي گھمين ٿيون.
برجا جون عورتون هن جي جدائي ۾ چريو ٿي ويون آهن ۽ جهنگ ۾ رڙيون ڪري رڙيون ڪري رهيون آهن، جيئن انهن کي کائڻ پيئڻ جو هوش ئي نه رهيو آهي.
ھڪڙو بي ھوش ٿي زمين تي ڪري ٿو ۽ ھڪڙو اٿي ٿو ۽ اھو چوي ٿو
ڪو لڪي زمين تي ڪري ٿو ۽ ڪو اُٿي ٿو چوي ته اُهو مغرور ڪرشن، اسان سان پيار وڌائي ڪيڏانهن ويو؟
(ڪن) هرڻ جهڙيون اکيون رقص ڪري سڀني گوپين جي دل موهي ورتي آهي.
ڪرشن پنهنجي اکين کي هرڻ وانگر رقص ڪري، گوپين جي ذهنن کي چوري ڪري ڇڏيو آهي، انهن جو ذهن ڪرشن جي اکين ۾ پئجي ويو آهي ۽ هڪ پل لاءِ به اُتي نه ٿو هلي.
ان ڪري گهر ڇڏي ڳوٺ ۾ گهمي رهيا آهيون. (اهو چئي) هڪ گوپي ساهه کنيو آهي.
اُن لاءِ، ساهه بند ڪري، اُتي اُڏامي ڊوڙي رهيا آهن ۽ چون ٿا ته، اي جنگل جا مائٽ! ٻڌاءِ ته ڪرشن ڪهڙي پاسي ويو آهي؟
بان ۾ ’ماريچ‘ کي ڪنهن ماريو ۽ جنهن جي نوڪر (هنومان) لنڪا جو شهر ساڙي ڇڏيو.
جنهن ماريچ کي جهنگ ۾ ماريو ۽ راڻيءَ جي ٻين نوڪرن کي تباهه ڪيو، اهو ئي آهي جنهن سان اسان محبت ڪئي آهي ۽ ڪيترن ئي ماڻهن جي طنزيه چوڻين کي برداشت ڪيو آهي.
ڪنول جي گلن وانگر خوبصورت اکين وارين گوپين گڏجي ائين چيو آهي
سندس لذيذ اکين جي حوالي سان سڀ گوپيون هڪ ئي آواز سان چون ٿيون، ”انهن اکين جي زخمن جي ڪري، اسان جي دماغ جو هرڻ هڪ هنڌ بيهوش ٿي ويو آهي.
ويدن جي تلاوت جي برابر (انهيءَ کي) اهو ميوو ملندو جيڪو فقيرن کي خيرات ڏيندو.
جنهن ڪنهن فقير کي خيرات ڏني، ان کي هڪ ويد پڙهڻ جو ثواب ملي ٿو، جيڪو اجنبي کي ماني کائي ٿو، ان کي ڪيترائي انعام ملي ٿو.
هن کي اسان جي زندگي جو تحفو ملندو، ان جهڙو ٻيو ڪو ميوو ناهي
هو، جيڪو اسان کي ٿوري وقت لاءِ ڪرشن جو ڏيک ڏئي سگهي ٿو، هو بلاشڪ اسان جي زندگيءَ جو تحفو حاصل ڪري سگهي ٿو، هن کي ان کان وڌيڪ يقين وارو انعام نه ملندو. 488.
جنهن وبڀيشن کي لنڪا ڏني ۽ (جنهن) ناراض ٿي راکشس جي لشڪر کي ماري ڇڏيو.
جنهن وبشنا کي لنڪا ڏني ۽ وڏي ڪاوڙ ۾ ڀوتن کي ماري ڇڏيو، شاعر شيام چوي ٿو ته اهو ئي هو جنهن سنتن جي حفاظت ڪئي ۽ بدڪارن کي تباهه ڪيو.
هن اسان کي تمام گهڻو پيار ڪري هن جڳهه ۾ لڪائي ڇڏيو آهي.
ان ئي ڪرشن اسان کي پيار ڏنو آهي، پر اسان جي اکين کان اوجھل ٿي ويو آهي، اي جنگل جا رهاڪو! اسان توهان جي پيرن تي ڪريون ٿا، اسان کي ٻڌايو ته ڪرشن ڪهڙي طرف ويو آهي. 489.
(سڀ) گوپيون ڀونءِ ۾ ڳولينديون آهن، پر ڳولهڻ کان پوءِ به ڪرشن بن ۾ نه ملي.
گوپين ڪرشن کي ٻيلي ۾ ڳولهيو، پر هو نه ملي سگهيا، تڏهن هنن دل ۾ سوچيو ته شايد هو ان طرف هليو ويو آهي.
وري ذهن ۾ خيال آيو ۽ سورت کي ڪرشن ('پارٿا سوتا') ڏانهن ڦيرايو.
اهي وري پنهنجي ذهن ۾ سوچيندا آهن ۽ پنهنجي ذهن جي تار کي ڪرشن سان ڳنڍيندا آهن، شاعر انهن جي ڊوڙڻ ۽ سوچڻ جي باري ۾ علامتي طور تي چوي ٿو ته اهي عورت جي طوطي وانگر هيڏانهن هوڏانهن ڊوڙي رهيا آهن.
(گوپيون) اينديون رهيون ۽ ان جاءِ کي ڳولينديون رهيون، پر ڪرشن کي اتي نه ملي سگهيون.
هو جنهن جاءِ تي ڪرشن جي ڳولا ۾ ويندا آهن، اتي کين وري نه ملندو آهي ۽ اهڙيءَ طرح پٿر جي بت وانگر، حيران ٿي موٽي ويندا آهن.
(انهن) گوپين پوءِ (ٻيو) ماپ ورتو ته (انهن) پنهنجو چٽ پاڻ ئي ڪن ۾ لڳايو.
پوءِ هنن هڪ ٻيو قدم کنيو ۽ پنهنجو ذهن مڪمل طور تي ڪرشن ۾ جذب ڪيو، ڪنهن سندس خوبيون ڳايون ۽ ڪنهن ڪرشن جو شاندار لباس پهريو.
هڪڙو پوتنا (باڪي) ٿيو، ٻيو ترنوورت ٿيو ۽ ٻيو اگاسور ٿيو.
ڪنهن بڪاسور جو پوشاڪ پهري ورتو، ڪنهن ترانوورت جو، ڪنهن اگھاسورا جو ۽ ڪنهن ڪرشن جو لباس پهري، انهن کي ڳنڍي زمين تي اڇلائي ڇڏيو.
هنن جو ذهن ڪرشن تي مبني آهي ۽ هو هڪ دفعي به ڇڏڻ نٿا چاهين.