شري دسم گرنتھ

صفحو - 342


ਜਿਉ ਸੰਗ ਮੀਨਨ ਕੇ ਲਰ ਕੈ ਤਿਨ ਤ੍ਯਾਗ ਸਭੋ ਮਨੋ ਬਾਰਿ ਧਰਇਯਾ ॥੪੮੦॥
jiau sang meenan ke lar kai tin tayaag sabho mano baar dhareiyaa |480|

گوپين سان جيڪو ڪجهه ٿيو، ان بابت شاعر شيام ٻڌائي ٿو ته؛ اهي ائين لڳي رهيا آهن، ڄڻ مڇيءَ سان جهيڙو ڪري پاڻ کي سمنڊ کان ڌار ڪري.480

ਗੋਪਿਨ ਕੇ ਤਨ ਕੀ ਛੁਟਗੀ ਸੁਧਿ ਡੋਲਤ ਹੈ ਬਨ ਮੈ ਜਨੁ ਬਉਰੀ ॥
gopin ke tan kee chhuttagee sudh ddolat hai ban mai jan bauree |

گوپين پنهنجي جسم جو هوش وڃائي ڇڏيو ۽ چريو ماڻهن وانگر ڀڄي ويا

ਏਕ ਉਠੈ ਇਕ ਝੂਮਿ ਗਿਰੈ ਬ੍ਰਿਜ ਕੀ ਮਹਰੀ ਇਕ ਆਵਤ ਦਉਰੀ ॥
ek utthai ik jhoom girai brij kee maharee ik aavat dauree |

ڪو اٿي بيٺو ٿي هيٺ ڪري پيو ته ڪٿي برجا جي عورت ڊوڙندي اچي پئي

ਆਤੁਰ ਹ੍ਵੈ ਅਤਿ ਢੂੰਡਤ ਹੈ ਤਿਨ ਕੇ ਸਿਰ ਕੀ ਗਿਰ ਗੀ ਸੁ ਪਿਛਉਰੀ ॥
aatur hvai at dtoonddat hai tin ke sir kee gir gee su pichhauree |

پريشان ٿي ڪرشن کي ڳولهي رهيا آهن، ويڙهيل وارن سان

ਕਾਨ੍ਰਹ ਕੋ ਧ੍ਯਾਨ ਬਸਿਯੋ ਮਨ ਮੈ ਸੋਊ ਜਾਨ ਗਹੈ ਫੁਨਿ ਰੂਖਨ ਕਉਰੀ ॥੪੮੧॥
kaanrah ko dhayaan basiyo man mai soaoo jaan gahai fun rookhan kauree |481|

اهي پنهنجي ذهن ۾ ڪرشن تي غور ڪري رهيا آهن ۽ اهي ڪرشن کي سڏي رهيا آهن، وڻن کي چمي رهيا آهن.481.

ਫੇਰਿ ਤਜੈ ਤਿਨ ਰੂਖਨ ਕੋ ਇਹ ਭਾਤਿ ਕਹੈ ਨੰਦ ਲਾਲ ਕਹਾ ਰੇ ॥
fer tajai tin rookhan ko ih bhaat kahai nand laal kahaa re |

پوءِ ونگن ڇڏائي چون ٿا ته نند لال ڪٿي آهي؟

ਚੰਪਕ ਮਉਲਸਿਰੀ ਬਟ ਤਾਲ ਲਵੰਗ ਲਤਾ ਕਚਨਾਰ ਜਹਾ ਰੇ ॥
chanpak maulasiree batt taal lavang lataa kachanaar jahaa re |

پوءِ وڻن کي ڇڏي چمپک، مولشري، ٽال، لونگلاتا، ڪچنار وغيره جي ٻڪرين کان پڇي رهيا آهن ته ڪرشن جو ڪٿي حال آهي.

ਪੈ ਜਿਹ ਕੇ ਹਮ ਕਾਰਨ ਕੋ ਪਗਿ ਕੰਟਕਕਾ ਸਿਰਿ ਧੂਪ ਸਹਾ ਰੇ ॥
pai jih ke ham kaaran ko pag kanttakakaa sir dhoop sahaa re |

پر جنهن کي اسان جي پيرن ۾ ڪنڊا ۽ اسان جي مٿي تي سج صحيح آهي،

ਸੋ ਹਮ ਕੌ ਤੁਮ ਦੇਹੁ ਬਤਾਇ ਪਰੈ ਤੁਮ ਪਾਇਨ ਜਾਵ ਤਹਾ ਰੇ ॥੪੮੨॥
so ham kau tum dehu bataae parai tum paaein jaav tahaa re |482|

اسان هن جي خاطر پنهنجي سرن تي سج جي تپش ۽ پيرن ۾ ڪنڊن جي درد کي برداشت ڪري رهيا آهيون، اسان کي ٻڌايو ته اهو ڪرشن ڪٿي آهي اسان توهان جي پيرن تي ڪريون.

ਬੇਲ ਬਿਰਾਜਤ ਹੈ ਜਿਹ ਜਾ ਗੁਲ ਚੰਪਕ ਕਾ ਸੁ ਪ੍ਰਭਾ ਅਤਿ ਪਾਈ ॥
bel biraajat hai jih jaa gul chanpak kaa su prabhaa at paaee |

جتي وڻن جا گل ٽڙيل آهن ۽ ڪٿي چمبا جا گل سينگاريا ويا آهن.

ਮੌਲਿਸਿਰੀ ਗੁਲ ਲਾਲ ਗੁਲਾਬ ਧਰਾ ਤਿਨ ਫੂਲਨ ਸੋ ਛਬਿ ਛਾਈ ॥
maualisiree gul laal gulaab dharaa tin foolan so chhab chhaaee |

ڪرشن کي ڳوليندي اُهي گوپيون اُتي گھمڻ لڳيون آهن، جتي بيل جا وڻ، چمپا جا ٻوٽا، مولشري ۽ ڳاڙهي گلاب جا ٻوٽا آهن.

ਚੰਪਕ ਮਉਲਸਿਰੀ ਬਟ ਤਾਲ ਲਵੰਗ ਲਤਾ ਕਚਨਾਰ ਸੁਹਾਈ ॥
chanpak maulasiree batt taal lavang lataa kachanaar suhaaee |

(زمين) چمبا، مولسري، کجيءَ، لونگ، انگورن ۽ ڪچنار سان نوازيل آهي.

ਬਾਰਿ ਝਰੈ ਝਰਨਾ ਗਿਰਿ ਤੇ ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੈ ਅਤਿ ਹੀ ਸੁਖਦਾਈ ॥੪੮੩॥
baar jharai jharanaa gir te kab sayaam kahai at hee sukhadaaee |483|

چمپڪ، مولشري، لونگلاتا، ڪچنار وغيره جا وڻ وڻندڙ نظر اچن ٿا ۽ انتهائي سڪون بخشيندڙ موتيا ٽڙي پيا آهن.

ਤਿਹ ਕਾਨਨ ਕੋ ਹਰਿ ਕੇ ਹਿਤ ਤੇ ਗੁਪੀਆ ਬ੍ਰਿਜ ਕੀ ਇਹ ਭਾਤਿ ਕਹੈ ॥
tih kaanan ko har ke hit te gupeea brij kee ih bhaat kahai |

انهيءَ ٻيلي ۾ ڪرشن جي پيار جي ڪري، برج ڀوميءَ جون گوپيون ائين چون ٿيون.

ਬਰ ਪੀਪਰ ਹੇਰਿ ਹਿਯਾ ਨ ਕਹੂੰ ਜਿਹ ਕੇ ਹਿਤ ਸੋ ਸਿਰਿ ਧੂਪ ਸਹੈ ॥
bar peepar her hiyaa na kahoon jih ke hit so sir dhoop sahai |

ڪرشن جي محبت جي بندن ۾ جڪڙيل گوپيون چون ٿا ته ڇا هو پيپل جي وڻ جي ڀرسان نه آهي؟

ਅਹੋ ਕਿਉ ਤਜਿ ਆਵਤ ਹੋ ਭਰਤਾ ਬਿਨੁ ਕਾਨ੍ਰਹ ਪਿਖੇ ਨਹਿ ਧਾਮਿ ਰਹੈ ॥
aho kiau taj aavat ho bharataa bin kaanrah pikhe neh dhaam rahai |

افسوس! (هن اسان کي اهو چئي ڪنهن هنڌ لڪائي ڇڏيو آهي ته) پنهنجي مڙس کي ڇڏي ڀڄي وڃون ٿا، پر (اسان) ڪنه کي ڏسڻ کان سواءِ گهر ۾ رهي نٿا سگهون.

ਇਕ ਬਾਤ ਕਰੈ ਸੁਨ ਕੈ ਇਕ ਬੋਲਬ ਰੂਖਨ ਕੋ ਹਰਿ ਜਾਨਿ ਗਹੈ ॥੪੮੪॥
eik baat karai sun kai ik bolab rookhan ko har jaan gahai |484|

پوءِ هو پاڻ ۾ صلاحون ڪندا آهن ته هنن پنهنجي مڙس کي ڇو ڇڏيو آهي ۽ هيڏانهن هوڏانهن گهمي رهيا آهن، پر ان سان گڏ هنن کي ذهن مان اهو جواب ملي ٿو ته هو ڊوڙي رهيا آهن، ڇاڪاڻ ته هو اهڙي طرح ڪرشن کان سواءِ رهي نٿا سگهن.

ਕਾਨ੍ਰਹ ਬਿਯੋਗ ਕੋ ਮਾਨਿ ਬਧੂ ਬ੍ਰਿਜ ਡੋਲਤ ਹੈ ਬਨ ਬੀਚ ਦਿਵਾਨੀ ॥
kaanrah biyog ko maan badhoo brij ddolat hai ban beech divaanee |

برج جون عورتون ڪنڌ جي علحدگيءَ کي قبول ڪرڻ کان پوءِ بُن ۾ چريو ٿي گھمين ٿيون.

ਕੂੰਜਨ ਜਯੋ ਕੁਰਲਾਤ ਫਿਰੈ ਤਿਹ ਜਾ ਜਿਹ ਜਾ ਕਛੁ ਖਾਨ ਨ ਪਾਨੀ ॥
koonjan jayo kuralaat firai tih jaa jih jaa kachh khaan na paanee |

برجا جون عورتون هن جي جدائي ۾ چريو ٿي ويون آهن ۽ جهنگ ۾ رڙيون ڪري رڙيون ڪري رهيون آهن، جيئن انهن کي کائڻ پيئڻ جو هوش ئي نه رهيو آهي.

ਏਕ ਗਿਰੈ ਮੁਰਝਾਇ ਧਰਾ ਪਰ ਏਕ ਉਠੈ ਕਹਿ ਕੈ ਇਹ ਬਾਨੀ ॥
ek girai murajhaae dharaa par ek utthai keh kai ih baanee |

ھڪڙو بي ھوش ٿي زمين تي ڪري ٿو ۽ ھڪڙو اٿي ٿو ۽ اھو چوي ٿو

ਨੇਹੁ ਬਢਾਇ ਮਹਾ ਹਮ ਸੋ ਕਤ ਜਾਤ ਭਯੋ ਭਗਵਾਨ ਗੁਮਾਨੀ ॥੪੮੫॥
nehu badtaae mahaa ham so kat jaat bhayo bhagavaan gumaanee |485|

ڪو لڪي زمين تي ڪري ٿو ۽ ڪو اُٿي ٿو چوي ته اُهو مغرور ڪرشن، اسان سان پيار وڌائي ڪيڏانهن ويو؟

ਨੈਨ ਨਚਾਇ ਮਨੋ ਮ੍ਰਿਗ ਸੇ ਸਭ ਗੋਪਿਨ ਕੋ ਮਨ ਚੋਰਿ ਲਯੋ ਹੈ ॥
nain nachaae mano mrig se sabh gopin ko man chor layo hai |

(ڪن) هرڻ جهڙيون اکيون رقص ڪري سڀني گوپين جي دل موهي ورتي آهي.

ਤਾਹੀ ਕੈ ਬੀਚ ਰਹਿਯੋ ਗਡਿ ਕੈ ਤਿਹ ਤੇ ਨਹਿ ਛੂਟਨ ਨੈਕੁ ਭਯੋ ਹੈ ॥
taahee kai beech rahiyo gadd kai tih te neh chhoottan naik bhayo hai |

ڪرشن پنهنجي اکين کي هرڻ وانگر رقص ڪري، گوپين جي ذهنن کي چوري ڪري ڇڏيو آهي، انهن جو ذهن ڪرشن جي اکين ۾ پئجي ويو آهي ۽ هڪ پل لاءِ به اُتي نه ٿو هلي.

ਤਾਹੀ ਕੇ ਹੇਤ ਫਿਰੈ ਬਨ ਮੈ ਤਜਿ ਕੈ ਗ੍ਰਿਹ ਸ੍ਵਾਸ ਨ ਏਕ ਲਯੋ ਹੈ ॥
taahee ke het firai ban mai taj kai grih svaas na ek layo hai |

ان ڪري گهر ڇڏي ڳوٺ ۾ گهمي رهيا آهيون. (اهو چئي) هڪ گوپي ساهه کنيو آهي.

ਸੋ ਬਿਰਥਾ ਹਮ ਸੋ ਬਨ ਭ੍ਰਾਤ ਕਹੋ ਹਰਿ ਜੀ ਕਿਹ ਓਰਿ ਗਯੋ ਹੈ ॥੪੮੬॥
so birathaa ham so ban bhraat kaho har jee kih or gayo hai |486|

اُن لاءِ، ساهه بند ڪري، اُتي اُڏامي ڊوڙي رهيا آهن ۽ چون ٿا ته، اي جنگل جا مائٽ! ٻڌاءِ ته ڪرشن ڪهڙي پاسي ويو آهي؟

ਜਿਨ ਹੂੰ ਬਨ ਬੀਚ ਮਰੀਚ ਮਰਿਯੋ ਪੁਰ ਰਾਵਨਿ ਸੇਵਕ ਜਾਹਿ ਦਹਿਯੋ ਹੈ ॥
jin hoon ban beech mareech mariyo pur raavan sevak jaeh dahiyo hai |

بان ۾ ’ماريچ‘ کي ڪنهن ماريو ۽ جنهن جي نوڪر (هنومان) لنڪا جو شهر ساڙي ڇڏيو.

ਤਾਹੀ ਸੋ ਹੇਤ ਕਰਿਯੋ ਹਮ ਹੂੰ ਬਹੁ ਲੋਗਨ ਕੋ ਉਪਹਾਸ ਸਹਿਯੋ ਹੈ ॥
taahee so het kariyo ham hoon bahu logan ko upahaas sahiyo hai |

جنهن ماريچ کي جهنگ ۾ ماريو ۽ راڻيءَ جي ٻين نوڪرن کي تباهه ڪيو، اهو ئي آهي جنهن سان اسان محبت ڪئي آهي ۽ ڪيترن ئي ماڻهن جي طنزيه چوڻين کي برداشت ڪيو آهي.

ਵਾਸਰ ਸੇ ਦ੍ਰਿਗ ਸੁੰਦਰ ਸੋ ਮਿਲਿ ਗ੍ਵਾਰਿਨਿਯਾ ਇਹ ਭਾਤਿ ਕਹਿਯੋ ਹੈ ॥
vaasar se drig sundar so mil gvaariniyaa ih bhaat kahiyo hai |

ڪنول جي گلن وانگر خوبصورت اکين وارين گوپين گڏجي ائين چيو آهي

ਤਾਹੀ ਕੀ ਚੋਟ ਚਟਾਕ ਲਗੇ ਹਮਰੋ ਮਨੂਆ ਮ੍ਰਿਗ ਠਉਰ ਰਹਿਯੋ ਹੈ ॥੪੮੭॥
taahee kee chott chattaak lage hamaro manooaa mrig tthaur rahiyo hai |487|

سندس لذيذ اکين جي حوالي سان سڀ گوپيون هڪ ئي آواز سان چون ٿيون، ”انهن اکين جي زخمن جي ڪري، اسان جي دماغ جو هرڻ هڪ هنڌ بيهوش ٿي ويو آهي.

ਬੇਦ ਪੜੈ ਸਮ ਕੋ ਫਲ ਹੋ ਬਹੁ ਮੰਗਨ ਕੋ ਜੋਊ ਦਾਨ ਦਿਵਾਵੈ ॥
bed parrai sam ko fal ho bahu mangan ko joaoo daan divaavai |

ويدن جي تلاوت جي برابر (انهيءَ کي) اهو ميوو ملندو جيڪو فقيرن کي خيرات ڏيندو.

ਕੀਨ ਅਕੀਨ ਲਖੈ ਫਲ ਹੋ ਜੋਊ ਆਥਿਤ ਲੋਗਨ ਅੰਨ ਜਿਵਾਵੈ ॥
keen akeen lakhai fal ho joaoo aathit logan an jivaavai |

جنهن ڪنهن فقير کي خيرات ڏني، ان کي هڪ ويد پڙهڻ جو ثواب ملي ٿو، جيڪو اجنبي کي ماني کائي ٿو، ان کي ڪيترائي انعام ملي ٿو.

ਦਾਨ ਲਹੈ ਹਮਰੇ ਜੀਅ ਕੋ ਇਹ ਕੇ ਸਮ ਕੋ ਨ ਸੋਊ ਫਲ ਪਾਵੈ ॥
daan lahai hamare jeea ko ih ke sam ko na soaoo fal paavai |

هن کي اسان جي زندگي جو تحفو ملندو، ان جهڙو ٻيو ڪو ميوو ناهي

ਜੋ ਬਨ ਮੈ ਹਮ ਕੋ ਜਰਰਾ ਇਕ ਏਕ ਘਰੀ ਭਗਵਾਨ ਦਿਖਾਵੈ ॥੪੮੮॥
jo ban mai ham ko jararaa ik ek gharee bhagavaan dikhaavai |488|

هو، جيڪو اسان کي ٿوري وقت لاءِ ڪرشن جو ڏيک ڏئي سگهي ٿو، هو بلاشڪ اسان جي زندگيءَ جو تحفو حاصل ڪري سگهي ٿو، هن کي ان کان وڌيڪ يقين وارو انعام نه ملندو. 488.

ਜਾਹਿ ਬਿਭੀਛਨ ਲੰਕ ਦਈ ਅਰੁ ਦੈਤਨ ਕੇ ਕੁਪਿ ਕੈ ਗਨ ਮਾਰੇ ॥
jaeh bibheechhan lank dee ar daitan ke kup kai gan maare |

جنهن وبڀيشن کي لنڪا ڏني ۽ (جنهن) ناراض ٿي راکشس جي لشڪر کي ماري ڇڏيو.

ਪੈ ਤਿਨ ਹੂੰ ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੈ ਸਭ ਸਾਧਨ ਰਾਖਿ ਅਸਾਧ ਸੰਘਾਰੇ ॥
pai tin hoon kab sayaam kahai sabh saadhan raakh asaadh sanghaare |

جنهن وبشنا کي لنڪا ڏني ۽ وڏي ڪاوڙ ۾ ڀوتن کي ماري ڇڏيو، شاعر شيام چوي ٿو ته اهو ئي هو جنهن سنتن جي حفاظت ڪئي ۽ بدڪارن کي تباهه ڪيو.

ਸੋ ਇਹ ਜਾ ਹਮ ਤੇ ਛਪ ਗਯੋ ਅਤਿ ਹੀ ਕਰ ਕੈ ਸੰਗਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ਹਮਾਰੇ ॥
so ih jaa ham te chhap gayo at hee kar kai sang preet hamaare |

هن اسان کي تمام گهڻو پيار ڪري هن جڳهه ۾ لڪائي ڇڏيو آهي.

ਪਾਇ ਪਰੋ ਕਹੀਯੋ ਬਨ ਭ੍ਰਾਤ ਕਹੋ ਹਰਿ ਜੀ ਕਿਹ ਓਰਿ ਪਧਾਰੇ ॥੪੮੯॥
paae paro kaheeyo ban bhraat kaho har jee kih or padhaare |489|

ان ئي ڪرشن اسان کي پيار ڏنو آهي، پر اسان جي اکين کان اوجھل ٿي ويو آهي، اي جنگل جا رهاڪو! اسان توهان جي پيرن تي ڪريون ٿا، اسان کي ٻڌايو ته ڪرشن ڪهڙي طرف ويو آهي. 489.

ਗ੍ਵਾਰਿਨ ਖੋਜਿ ਰਹੀ ਬਨ ਮੈ ਹਰਿ ਜੀ ਬਨ ਮੈ ਨਹੀ ਖੋਜਤ ਪਾਏ ॥
gvaarin khoj rahee ban mai har jee ban mai nahee khojat paae |

(سڀ) گوپيون ڀونءِ ۾ ڳولينديون آهن، پر ڳولهڻ کان پوءِ به ڪرشن بن ۾ نه ملي.

ਏਕ ਬਿਚਾਰ ਕਰਿਯੋ ਮਨ ਮੈ ਫਿਰ ਕੈ ਨ ਗਯੋ ਕਬਹੂੰ ਉਹ ਜਾਏ ॥
ek bichaar kariyo man mai fir kai na gayo kabahoon uh jaae |

گوپين ڪرشن کي ٻيلي ۾ ڳولهيو، پر هو نه ملي سگهيا، تڏهن هنن دل ۾ سوچيو ته شايد هو ان طرف هليو ويو آهي.

ਫੇਰਿ ਫਿਰੀ ਮਨ ਮੈ ਗਿਨਤੀ ਕਰਿ ਪਾਰਥ ਸੂਤ ਕੀ ਡੋਰ ਲਗਾਏ ॥
fer firee man mai ginatee kar paarath soot kee ddor lagaae |

وري ذهن ۾ خيال آيو ۽ سورت کي ڪرشن ('پارٿا سوتا') ڏانهن ڦيرايو.

ਯੌ ਉਪਜੀ ਉਪਮਾ ਚਕਈ ਜਨੁ ਆਵਤ ਹੈ ਕਰ ਮੈ ਫਿਰਿ ਧਾਏ ॥੪੯੦॥
yau upajee upamaa chakee jan aavat hai kar mai fir dhaae |490|

اهي وري پنهنجي ذهن ۾ سوچيندا آهن ۽ پنهنجي ذهن جي تار کي ڪرشن سان ڳنڍيندا آهن، شاعر انهن جي ڊوڙڻ ۽ سوچڻ جي باري ۾ علامتي طور تي چوي ٿو ته اهي عورت جي طوطي وانگر هيڏانهن هوڏانهن ڊوڙي رهيا آهن.

ਆਇ ਕੇ ਢੂੰਢਿ ਰਹੀ ਸੋਊ ਠਉਰ ਤਹਾ ਭਗਵਾਨ ਨ ਢੂੰਢਡ ਪਾਏ ॥
aae ke dtoondt rahee soaoo tthaur tahaa bhagavaan na dtoondtadd paae |

(گوپيون) اينديون رهيون ۽ ان جاءِ کي ڳولينديون رهيون، پر ڪرشن کي اتي نه ملي سگهيون.

ਇਉ ਜੁ ਰਹੀ ਸਭ ਹੀ ਚਕਿ ਕੈ ਜਨੁ ਚਿਤ੍ਰ ਲਿਖੀ ਪ੍ਰਿਤਿਮਾ ਛਬਿ ਪਾਏ ॥
eiau ju rahee sabh hee chak kai jan chitr likhee pritimaa chhab paae |

هو جنهن جاءِ تي ڪرشن جي ڳولا ۾ ويندا آهن، اتي کين وري نه ملندو آهي ۽ اهڙيءَ طرح پٿر جي بت وانگر، حيران ٿي موٽي ويندا آهن.

ਅਉਰ ਉਪਾਵ ਕਰਿਯੋ ਪੁਨਿ ਗ੍ਵਾਰਿਨ ਕਾਨ੍ਰਹ ਹੀ ਭੀਤਰਿ ਚਿਤ ਲਗਾਏ ॥
aaur upaav kariyo pun gvaarin kaanrah hee bheetar chit lagaae |

(انهن) گوپين پوءِ (ٻيو) ماپ ورتو ته (انهن) پنهنجو چٽ پاڻ ئي ڪن ۾ لڳايو.

ਗਾਇ ਉਠੀ ਤਿਹ ਕੇ ਗੁਨ ਏਕ ਬਜਾਇ ਉਠੀ ਇਕ ਸ੍ਵਾਗ ਲਗਾਏ ॥੪੯੧॥
gaae utthee tih ke gun ek bajaae utthee ik svaag lagaae |491|

پوءِ هنن هڪ ٻيو قدم کنيو ۽ پنهنجو ذهن مڪمل طور تي ڪرشن ۾ جذب ڪيو، ڪنهن سندس خوبيون ڳايون ۽ ڪنهن ڪرشن جو شاندار لباس پهريو.

ਹੋਤ ਬਕੀ ਇਕ ਹੋਤ ਤ੍ਰਿਣਾਵ੍ਰਤ ਏਕ ਅਘਾਸੁਰ ਹ੍ਵੈ ਕਰਿ ਧਾਵੈ ॥
hot bakee ik hot trinaavrat ek aghaasur hvai kar dhaavai |

هڪڙو پوتنا (باڪي) ٿيو، ٻيو ترنوورت ٿيو ۽ ٻيو اگاسور ٿيو.

ਹੋਇ ਹਰੀ ਤਿਨ ਮੈ ਧਸਿ ਕੈ ਧਰਨੀ ਪਰ ਤਾ ਕਹੁ ਮਾਰਿ ਗਿਰਾਵੈ ॥
hoe haree tin mai dhas kai dharanee par taa kahu maar giraavai |

ڪنهن بڪاسور جو پوشاڪ پهري ورتو، ڪنهن ترانوورت جو، ڪنهن اگھاسورا جو ۽ ڪنهن ڪرشن جو لباس پهري، انهن کي ڳنڍي زمين تي اڇلائي ڇڏيو.

ਕਾਨ੍ਰਹ ਸੋ ਲਾਗ ਰਹਿਯੋ ਤਿਨ ਕੌ ਅਤ ਹੀ ਮਨ ਨੈਕ ਨ ਛੂਟਨ ਪਾਵੈ ॥
kaanrah so laag rahiyo tin kau at hee man naik na chhoottan paavai |

هنن جو ذهن ڪرشن تي مبني آهي ۽ هو هڪ دفعي به ڇڏڻ نٿا چاهين.