ڪرشن جي لشڪر ۾ عجب خان نالي هڪ جنگجو هو، هن اچي راجا اناگ سنگهه سان مقابلو ڪيو، هن جنگ جي ميدان مان پنهنجا قدم پوئتي نه هٽايا، ۽ ڏاڍو ڪاوڙيو.
هن پنهنجي تلوار سان عجب خان تي هڪ وار ڪيو
هن جو مٿو ڪٽيو ويو، پر هن جو مٿو بيٺو ٽڪنڊو وڙهڻ لڳو، پوءِ هو زمين تي ائين ڪري پيو، جيئن ڪو وڏو وڻ ٽٽي پيو ۽ طوفان ۾ ڪري پيو.
عجب خان جي اهڙي حالت ڏسي غيرت خان جو دماغ ڪاوڙ سان ڀرجي ويو
هن پنهنجي رٿ کي ڊوڙايو ۽ بي خوفيءَ سان دشمن تي ڪري پيو
ٻنهي وڏن ويڙهاڪن هٿ ۾ تلوارون کڻي خوفناڪ جنگ وڙهي
اُھي ڏٺا ھئا ڄڻ ھٿين جا ھٿيار ٻيلي ۾ ھڪٻئي سان وڙھي رھيا ھئا.1151.
نگت خان ڀلو پڪڙي زور سان دشمن جي ويڙهاڪن ڏانهن وڌو.
غيرت خان پنهنجي لٺ کي هٿ ۾ جهلي، دشمن تي اڇلايو، جنهن کي روڪيو ويو ۽ اناگ سنگهه پنهنجي تلوار سان زمين تي اڇلائي، بجليءَ وانگر هلندي رهي.
هن (دشمن) تي حملو نه ڪرڻ تي ڪاوڙ ۾ اچي ويو (هن) ٻيو ڀلو پڪڙي دشمن تي اڇلائي ڇڏيو.
انهيءَ لينس دشمن تي حملو نه ڪيو، پر هن هڪ ٻي لڪير کي آسمان ۾ فضائي بم وانگر اڇلايو. 1152.
ٻئي ڀيري کي ايندي ڏسي، زبردست بادشاھ ان کي ڪٽي ڇڏيو ۽ ان کي زمين تي ڪري ڇڏيو.
ٻئي ڍڳي کي به روڪيو ويو ۽ بادشاهه کي زمين تي اڇلايائين ۽ وڏي غصي ۾ غيرت خان تي اڇلايائين.
جنهن کيس منهن تي ڌڪ هنيا
دل مان غضب جي باهه وانگر رت نڪري ويو.1153.
DOHRA
هو مري ويو ۽ زمين تي ڪري پيو ۽ سندس شعور ختم ٿي ويو
1154. هو خوف کان زمين تي آسمان مان سج وانگر ظاهر ٿيو.
سويا
شاعر شيام (چوندو) لارڊ ڪرشن، غضب سان ڀريل، رن ڀومي ۾ هن طرح ڳالهايو،
تڏهن ڪرشن غصي ۾ چيو، ”هي ڪير آهي ويڙهاڪ ويڙهاڪ، جنهن پنهنجي دل جي مرضيءَ موجب سڀني ويڙهاڪن کي ماري زمين تي اڇلائي ڇڏيو آهي؟
مون کي خبر آهي ته هن کان ڊڄڻ جي ڪري، توهان پنهنجن هٿن ۾ پنهنجا تير ۽ ڪمان نه پڪڙي رهيا آهيو
منهنجي خيال ۾ توهان سڀ پنهنجي گهرن ڏانهن وڃو، ڇو ته توهان جي جرئت ختم ٿي وئي آهي.
جڏهن شري ڪرشن کين اها ڳالهه ٻڌائي، تڏهن (تڏهن) سڀئي ناراض ٿي ويا ۽ پنهنجا تير ۽ تير کڻي ويا.
جڏهن ڪرشن اهي لفظ ٻڌا ته سڀني پنهنجا تير ۽ تير کنيا ۽ پنهنجي همت جو خيال ڪري پاڻ گڏ ٿيا ۽ جنگ لاءِ اڳتي وڌڻ لڳا.
(هر طرف) ’مار مار‘ جو آواز ٻڌڻ ۾ اچي ٿو، انهن ان دشمن کي ماري ڇڏيو (جيڪو) اچي بيهي رهيو.
”مارو، مارو“ جو نعرو لڳائيندي انهن سڀني کي ماري وڌو، جيڪو سامهون آيو، راجا جراسند ڏٺو ته هي خوفناڪ جنگ ٻنهي طرفن کان وڙهندي هئي.
هڪ وڏو مضبوط ماڻهو (جنهن جو نالو سوجن) هٿ ۾ تلوار کڻي گهوڙي جي اڳواڻي ڪئي.
هڪ زبردست جنگجو، پنهنجي هٿ ۾ تلوار جهلي، سندس گهوڙي کي ڊوڙائي، پنجاهه سپاهين کي ماري، هن پاسي کان اناگ سنگهه کي چيلينج ڪيو.
سوجن سنگهه ڀڄي ويو ۽ بادشاهه تي هڪ ڌڪ هنيو، جيڪو هن پنهنجي کاٻي هٿ سان پنهنجي ڍال تي روڪيو هو.
راجا پنهنجي ساڄي هٿ سان سوجن سنگهه جو سر تلوار سان ڪٽي ڇڏيو.
DOHRA
جڏهن ان جاءِ تي اناگ سنگهه سوجن (نالو) سورما کي قتل ڪيو
جڏهن اناگ سنگهه سوجن سنگهه کي قتل ڪيو، تڏهن يهوديءَ جي فوج ڏاڍي ڪاوڙ ۾ اچي دشمن جي لشڪر تي اچي بيهي.
سويا
لاڙ جا پورا ويڙهاڪ خوف سان ڀڄي ويا آهن ۽ دشمن کان نه ڊڄندا آهن ۽ آيا ۽ وڙهندا آهن.
ويڙهاڪن شرمساريءَ سان لشڪر تي ڪري پيا ۽ ڪاوڙ ۾ رڙ ڪري چوڻ لڳا، ”هاڻي اسان اناگ کي ضرور مارينداسين.
انھن ھٿن ۾ لٺيون، تلوارون، ميڙ، نيلا وغيره کڻي کيس چيلينج ڪيو
شاعر رام چوي ٿو ته بيشمار ڪنارن جون تارون ڇڪي ويون.1159.
ان طرف اناگ سنگهه به سخت ڪاوڙ ۾ پنهنجا تير ۽ ڪمان کنيا ۽ هن جون اکيون لال ٿي ويون
”مار، مار“ جو نعرو هڻي هن پنهنجا تير دشمنن جي دلين تي ڇڏيا،
جن جي داخل ٿيڻ سان ڪو مارجي ويو، ڪو زخمي ٿيو ۽ ڪو ميدان جنگ مان ڀڄي ويو
جيڪي پنهنجي غرور ۾ وڙهڻ لاءِ آيا هئا، تن جي اچڻ تي جنگ وڌيڪ خوفناڪ ٿي وئي.1160.
ستڪ، بلراما ۽ باسوديوا (ادڪ) رٿن تي ويٺا سڀ ڀڄي ويا.
بلرام، واسوديو، ستام وغيره اڳتي وڌيا ۽ اُڌاوا ۽ اڪرور وغيره به جنگ جي ميدان ۾ آيا.
انهن جي چوڌاري، راجا (اناگ سنگهه) پاڻ کي اهڙي طرح سينگاريو هو ۽ جنگجو هن جي شڪل کي ڏسي ناراض ٿي رهيا هئا.
انھن مڙني کي گھيرو ڪري، راجا اناگ سنگهه، برسات جي موسم ۾ ڪڪرن ۾ گھريل سج وانگر نظر اچي ٿو. 1161.
بلرام پنهنجي پلاٽ کي هٿ ۾ کنيو ۽ دشمن جا چارئي گهوڙا ماري ڇڏيا