مون سج ۽ چنڊ کي به منهن نه ڏنو
۽ مون کي محبوب کان سواءِ ڪو به چڱو نه مليو. 7.
(پوءِ) مڙس چيو ته تون اتي وڃ
۽ ان جو باغ ڏسي واپس آيو.
جڏهن رات گذري ۽ صبح ٿي
(پوءِ اها عورت) ان خان جي گهر وئي.
ان باغ ۾، نرنجن راءِ،
پر اتي عورت نه ڏٺي.
گهڻي ڳولا ڪرڻ بعد عورت اتي ملي وئي
جتي خان صاحب هڪ حويلي ٺاهي هئي. 9.
ٻٽي
(اُها) عورت ان خان سان گهڻو جهيڙو ڪري ٻاهر آئي.
(اڳي) مڙس صاحب سان ملاقات ٿي هئي. (عورت) اتفاق سان پنهنجو منهن هيٺ ڪيو. 10.
چوويهه:
جيئن ئي نرنجن ڏٺو (عورت ڏانهن).
(پوءِ موسيقيءَ جي فن) فن کي بدنام ڪيو.
مون کيس چيو ته مون سان نه هل
۽ مان رستو وساري ڪنهن ٻئي جي گهر هليو ويس. 11.
پٺاڻن پاران قبضو ڪيو ويو
۽ مون سان تمام گهڻو راند ڪيو.
(هاڻي جيڪڏهن) تنهنجا رهاڪو هليا وڃن ته انهن کي ماري ڇڏيو.
ٻي صورت ۾ قاضيءَ وٽ وڃي سڏ ڪر. 12.
(مڙس چيو) تنهنجو ڪو به حرج ناهي.
رستو وڃائي، ڪنهن ٻئي جي گهر هليو ويو.
پٺاڻن توکي پڪڙيو
۽ توهان سان جنسي تعلق ڪيو. 13.
چڱو ٿيو جو تون گهر موٽي آيو آهين.
(شڪر آهي ته هنن توکي پڪڙڻ سان ترڪ نه ڪيو).
جيڪو اچي مليچ جي گهر،
پوءِ (پنهنجي) دين سان نه موٽيو. 14.
(موسيقي چيو) اي پتي ديو! سر نه جهڪاءِ
۽ ٻڌو منهنجو سڄو جنم.
اچو ته سڄي ڪهاڻي ٻڌايان.
مان ان سان تنهنجو وهم دور ڪريان ٿو. 15.
جڏهن مان وساري ويس ۽ سندن گهر ويس
تڏهن ئي ترڪن مون کي پڪڙي ورتو.
پوءِ مون کين چيو ته:
تون منهنجي مڙس کي نٿو سڃاڻين. 16.
(مون) هن طرح چوڻ شروع ڪيو ته تون ترڪ ٿيڻ وارو آهين.
اهي سڀ ماڻهو گڏجي مون کي ڳائڻ لڳا.
يا ته تون اسان جي عورت ٿي،
ٻي صورت ۾ اهي توهان کي هتي ماريندا. 17.
ثابت قدم:
پوءِ مون ساڻن اهڙو سلوڪ ڪيو.
مون پنهنجي آڱرين کي ماريو ۽ رت ڪڍيو.
پهرين مون کلندي خان کي ڀاڪر وڌو.
پوءِ مون هن کي اها ڳالهه چئي. 18.
منهنجو عرصو آهي، تنهنڪري مان گهر وڃان ٿو.