هوءَ ڊوڙندي اڳتي وڌي ۽ دشمن جي منهن تي ڌڪ هنئي ۽ هن جا چپ ائين ڪٽي ڇڏيا جيئن ڇني لوهه کي ڪٽيندي آهي.
ديوتا جو جسم ڪارا ۽ گنگا ۽ جمنا جهڙا ڏند، ڳاڙهي رت سان گڏ، ٽنهي رنگن ۾ تربيني جو روپ اختيار ڪيو.
ڏمر لوچن پاڻ کي زخمي حالت ۾ ڏسي، وڏي طاقت سان پنهنجي تلوار سنڀالي ورتي.
ڀوت ويهه پنجويهه ڌڪ هنيا، پر شينهن هڪ پير به پوئتي نه هٽيو.
دشمن جي لشڪر کي ورهائيندي ديوي پنهنجي گدا کي هٿ ۾ رکي، ڌُمر لوچن جي مٿي تي اهڙو ڌڪ هنيو.
جيئن اندرا، وڏي ڪاوڙ ۾، هڪ جبل جي قلعي تي پنهنجي هٿيار وجر سان حملو ڪيو. 98.
ڌُمر لوڪن، زور زور سان رڙيون ڪيون ۽ پنهنجون فوجون پاڻ سان وٺي،
هٿ ۾ تلوار جهلي، اوچتو هڪ ڌڪ هن جي جسم تي پيو.
ٻئي طرف، چاندني، پنهنجي هٿ جي تلوار سان ڌمار لوچن جو مٿو ڪٽي، ان کي ڀوتن تي اڇلائي ڇڏيو.
جيئن سخت طوفان ۾، تاريخ کجيءَ جي وڻ کان ٽٽڻ کان پوءِ پري ٿي پوي ٿي. 99.
DOHRA,
جڏهن ديوتا ڌومر لوچن کي هن طرح ماريو.
ڀوتن جي لشڪر، حيران ٿي، ڏاڍي ماتم ڪئي. 100.،
ٽين باب جي پڄاڻي، جنهن جو عنوان آهي “ڌمار لوچن جي قتل” جي چندي چريترا يوڪيتي بلاس جي مارڪنڊيا پراڻ ۾. 3.،
سويا،
جڏهن طاقتور چانڊئي راڄن جي ڪاوڙ ٻڌي، تڏهن سندس اکيون غصي سان لال ٿي ويون.
شور سان شيو جو خيال ٽٽي ويو ۽ پريشان ٿيڻ ڪري پرن جي اڏام سست ٿي وئي.
ديوتائن جي اکين مان باھ لڳڻ سان، ڀوتن جو لشڪر خاڪ ٿي ويو، شاعر ان انتشار جو تصور ڪيو.
سڀ شيطاني لشڪر ائين خاڪ ٿي ويو، جيئن ماکيءَ کي زهريلي سوموڪ سان ناس ڪيو وڃي. 101.
DOHRA,
هڪڙي ڀوت کان سواءِ باقي سڀ لشڪر ساڙي ويو.
چانڊئي کيس جان بوجھ ڪري بچايو هو ته جيئن ٻين کي ماري.102.
بيوقوف ڀوت ڀڄي ويو ۽ راجا سمڀ کي چيو.
*چنڊيءَ پنهنجي لشڪر سميت ڌومر لوچن کي ناس ڪري ڇڏيو.