گوپيون ۽ گوپا سڀ سندس پوڄا ڪرڻ لاءِ شهر مان نڪرندا آهن.
جنهن جي اٺن پاسن کان دنيا واقف آهي ۽ جنهن جو نالو ’سمڀا سنگهاراڻي‘ آهي.
هوءَ، جنهن کي اٺ هٿ آهن ۽ سوڀ جي قاتل آهي، جيڪا سنتن جي ڏکن کي دور ڪندڙ ۽ بي خوف آهي.
جنهن جي شهرت ستن آسمانن ۽ اولياءَ ۾ پکڙيل آهي
سڀ گوپا اڄ سندس پوڄا ڪرڻ لاءِ وڃي رهيا آهن.758.
DOHRA
مها رودر ۽ چندي پوڄا جي ڪم لاءِ ويا آهن.
ڪرشن يشودا ۽ بلرام سان گڏ رودر ۽ چندي جي پوڄا ڪرڻ لاءِ وڃي رهيو آهي.
سويا
گوپا خوش ٿي پوڄا لاءِ شهر ڇڏي ويا
هنن مٽيءَ جا ڏيئا، پنچامرت، کير ۽ چانور جو نذرانو پيش ڪيو
اهي ڏاڍا خوش ٿيا ۽ سندن سڀ تڪليفون ختم ٿي ويون
بقول شاعر شيام، هي وقت انهن سڀني لاءِ تمام گهڻو خوش قسمت آهي.760.
ان پاسي هڪ نانگ ڪرشن جي پيءُ جو سڄو جسم وات ۾ ٻڏي ويو
اُهو نانگ ايبونٽ جي ڪاٺيءَ وانگر ڪارا هو، هن ڏاڍي ڪاوڙ ۾ نند کي التجا ڪرڻ جي باوجود چڪ هنيو.
جيئن شهر جا ماڻهو (هن کي) لات مارن ٿا، (هو) سختيءَ سان سندس جسم کي ڌڪ هڻي ٿو.
شهر جي سڀني ماڻهن ڏاڙهيءَ سان نند کي بچائڻ جي ڪوشش ڪئي، پر جڏهن سڀ ٿڪجي پيا ۽ بچائي نه سگهيا، تڏهن ڪرشن ڏانهن ڏسڻ لڳا ۽ رڙيون ڪرڻ لڳا.
گوپس ۽ بلرام، سڀ گڏجي ڪرشن لاءِ واڪا ڪرڻ لڳا
تون ڏکن کي دور ڪرڻ وارو ۽ راحت ڏيڻ وارو آهين
نند چيو ته اي ڪرشنا مون کي نانگ پڪڙيو آهي، ان کي ماريو يا ماريو ويندس.
762 جنهن طرح ڪنهن کي ڪنهن بيماريءَ ۾ ڊاڪٽر چئبو آهي، ساڳيءَ طرح مصيبت ۾ به هيرو ياد ڪيو ويندو آهي.
ڪرشن، پنهنجي پيءُ جون ڳالهيون پنهنجن ڪنن سان ٻڌي، ان نانگ جي لاش کي ڪٽي ڇڏيو.
پنهنجي پيءُ جون ڳالهيون ٻڌي، ڪرشن نانگ جي جسم ۾ سوراخ ڪيو، جيڪو پاڻ کي هڪ خوبصورت انسان جي روپ ۾ ظاهر ڪيو (سانپ جي جسم کي ڇڏڻ کان پوء)
سندس عڪس جي وڏي ۽ بهترين ڪاميابي شاعر جي اهڙيءَ ريت بيان ڪيل آهي.
انهيءَ تماشي جي عظمت بيان ڪندي شاعر چوي ٿو ته ائين ٿو لڳي ته نيڪ عملن جي اثر هيٺ، چنڊ جو جلوو، کسجي ويو، هن ماڻهوءَ ۾ ظاهر ٿي، دشمن کي ختم ڪري ڇڏيو.
پوءِ (اهو شخص) برهمڻ ٿيو ۽ سندس نالو سدرشن آهي.
جڏهن اهو برهمڻ وري سدرشن نالي ماڻهوءَ ۾ تبديل ٿيو، تڏهن ڪرشن مسڪرائيندي کانئس سندس اصل گهر بابت پڇيو.
(هن) هن (ڪرشن) کي اکين سان سجدو ڪيو ۽ هن جو ذهن مطمئن ٿي ويو ۽ هن جا هٿ جهليا.
هن، ذهن ۾ خوش ٿي، ڪنڌ جهڪيل اکين سان، ڪرشن کي سلام ڪيو ۽ چيو، ”اي رب! تون ئي روزي ڏيندڙ ۽ ماڻهن جي تڪليفن کي دور ڪرڻ وارو آهين ۽ تون ئي سڀني جهانن جو پالڻهار آهين.�764.
برهمڻ جو ڪلام:
سويا
(مان هڪ برهمڻ هئس ۽ هڪ دفعي) آتري جي پٽ سان وڏو مذاق ڪري، هن (مون کي) لعنت ڪئي هئي.
� �منهنجي بابا آرتي جي پٽ کي طنز ڪيو هو، جنهن مون کي نانگ ٿيڻ جي لعنت ڏني هئي.
هن جون ڳالهيون سچ ٿي ويون ۽ منهنجو بدن ڪاري نانگ ۾ بدلجي ويو
اي ڪرشن! تنهنجي لمس سان منهنجي بدن جا سمورا گناهه ميٽجي ويا آهن.
سڀ ماڻهو ديوتا جي پوڄا ڪري پنهنجي گهرن ڏانهن موٽيا
سڀني ڪرشن جي طاقت جي ساراهه ڪئي
سورٺ، سارنگ، شُڌ ملهار، بلاول (ابتدائي راڳ) ۾ ڪرشن پنهنجو آواز ڀريو.
سورٺ، سرند، شُدھ ملهار ۽ بلاول جي موسيقيءَ جا راڳ ڳايا ويا، جن کي ٻڌي برجا جا سڀ مرد ۽ عورتون ۽ ٻيا جن به ٻڌا، سي خوش ٿيا.
DOHRA
چانڊئي جي پوڄا ڪرڻ کان پوءِ، ٻئي وڏا ويڙهاڪ (ڪرشن ۽ بلرام) گڏجي گهر آيا آهن
اهڙيءَ طرح، چندي جي پوڄا ڪري، ٻئي عظيم هيرو، ڪرشن ۽ بلرام پنهنجي گهر موٽي آيا ۽ کاڌو پيتو، سمهڻ لڳا.
باب جي پڄاڻيءَ جو عنوان آهي ”برهمڻ جي نجات ۽ چندي جي پوڄا“ ڪرشناوتار ۾ بچيٽر ناٽڪ ۾.
ھاڻي شروع ٿئي ٿو ويڙھين ورشاباسورا جي قتل جو بيان
سويا
ٻئي هيرو پنهنجي ماءُ يشودا طرفان رات جي ماني کائڻ کان پوءِ سمهڻ لڳا
جيئن ئي ڏينهن اڀرڻ لڳو، اهي ٻيلي ۾ پهتا، جتي شينهن ۽ خرگوش گهمي رهيا هئا
اتي وشابھاسورا نالي هڪ ديوتا بيٺو هو، جنهن جا ٻئي سڱ آسمان کي ڇهي رهيا هئا