ڪرشن ٻنهي لشڪر مان نڪري وڏي آواز ۾ چيو ته ”ٻنهي لشڪر کي پنهنجي جاءِ تي رهڻ ڏيو ۽ هاڻي اسين ٻئي يعني مان ۽ پنڊرڪ هن جنگ جي ميدان ۾ وڙهنداسين.
(اي سرميون! تون) سڀ ٻڌ، هن (پاڻ کي) ’غني شيام‘ سڏيو آهي ۽ مون کي به ’غني شيام‘ سڏيو آهي.
ڪرشن چيو ته ”مان پاڻ کي گھنشيام سڏيندو آهيان، اهو ئي سبب آهي جو شراگل پنهنجي لشڪر سان حملو ڪرڻ آيو آهي.
”ٻئي قوتن کي هڪ ٻئي سان ڇو وڙهڻ گهرجي؟ انهن کي بيهڻ ۽ ڏسڻ ڏيو
مون کي ۽ پنڊرڪ لاءِ وڙهڻ مناسب ٿيندو.” 2266.
DOHRA
(ڪرشن جي) ڳالھ مڃڻ ۽ ڪاوڙ کي ڇڏي، ٻئي لشڪر بيٺا رهيا.
انهيءَ تجويز تي راضي ٿي، ٻنهي لشڪر پنهنجي ڪاوڙ کي ڇڏي اتي بيٺا ۽ ٻئي واسوديو وڙهڻ لاءِ اڳتي وڌيا.
سويا
ائين لڳي رهيو هو ته ٻه شرابي هاٿي يا ٻه شينهن هڪ ٻئي سان وڙهڻ لاءِ آيا آهن
ائين لڳي رهيو هو ته ٻه پرن وارا جبل قيامت جي ڏينهن هڪ ٻئي سان وڙهڻ لاءِ اڏامي رهيا هئا،
يا ٻوڏ جا ٻئي ڏينهن مٽجي ويا، يا ٻه سمنڊ اٿلي پيا.
Or the clouds were thundering and raining in fure in the doomsday, they appear to be the infuriated Rudras. 2268.
ڪيبٽ
جيئن ڪوڙ سچ جي خلاف رهي نٿو سگهي، تيئن شيشي پٿر جي خلاف، پارا باهه جي خلاف ۽ پتي موج جي مقابلي ۾.
جهڙيءَ طرح علم جي خلاف وابستگي، ڏاهپ جي خلاف بغض، برهمڻ جي خلاف غرور ۽ انسان جي خلاف جانور رهي نٿو سگهي.
جهڙيءَ طرح حيا جي مقابلي ۾ ٿڌ، گرميءَ جي خلاف سردي، رب جي نالي جي خلاف گناهه، دائمي شئي جي اڳيان عارضي شيءِ، خيرات جي خلاف بخل ۽ عزت جي خلاف ڪاوڙ.
اهڙيءَ طرح اهي ٻه واسوديو جيڪي متضاد صفتن تي مشتمل هئا، هڪ ٻئي سان وڙهندا رهيا.
سويا
اتي سخت لڙائي ٿي، پوءِ سري ڪرشن (سدرشن) چڪر تي قبضو ڪيو.
جڏهن اُتي خوفناڪ جنگ وڙهي وئي، تڏهن نيٺ ڪرشن پنهنجي ڊسڪ کي هٿ ۾ رکي شراگل کي چيلنج ڪيو ۽ چيو ته ”مان توکي ماري رهيو آهيان.
(اها چوڻ کان پوءِ، شري ڪرشن) سدرشن چڪر کي ڇڏي، دشمن جي مٿي تي وار ڪري، (هن کي) ٽڪرا ٽڪرا ڪري ڇڏيو.
هن پنهنجو بحث (سدرشن چڪر) ڪڍيو، جنهن دشمن جو مٿو اهڙيءَ طرح ڪٽي ڇڏيو، جيئن ڪنوار تار جي مدد سان ٻيڙيءَ کي گهمندڙ ڦيٿي کان ڌار ڪري ڇڏيو. 2270.
اهو ڏسي سريگل جنگ ۾ مارجي ويو، (ان وقت) ڪاشي جو هڪ راجا اچي حملو ڪيو.
شراگل کي مئل ڏسي، ڪاشي جو بادشاهه اڳتي وڌيو ۽ هن ڪرشن سان خوفناڪ جنگ شروع ڪئي.
انهيءَ جاءِ تي ڏاڍي مار هئي، ان وقت سري ڪرشن (ٻيهر) چيلهه هلائي.
اتي وڏي تباهي مچي وئي ۽ هيرو ڪرشن به پنهنجو ٽڪڙو لاهي ڇڏيو ۽ اڳين راجا وانگر راجا جو مٿو ڪپي ڇڏيو.2271.
انهن ٻنهي قوتن ڪرشن کي ڪاوڙ ۾ ويڙهاڪن کي تباهه ڪندي ڏٺو
سڀ خوش ٿيا ۽ ڪلريون ۽ ڊرم وڄايا ويا
جيترا ٻيا به دشمن لشڪر ھئا، سي سڀ پنھنجي گھر ڏانھن ويا.
دشمن جي لشڪر جا جنگي سپاهي پنهنجن گهرن ڏانهن روانا ٿي ويا ۽ ڪرشن تي آسمان مان گلن جي اهڙي برسات پئي، جيئن ڪڪرن مان مينهن وسي.
باب جي پڄاڻي، ”ڪاشيءَ جي راجا سان گڏ شراگل جو قتل“ بچيتار ناٽڪ ۾ ڪرشناوتار ۾ آهي.
ھاڻي شروع ٿئي ٿو سوڊاڪشا سان جنگ جو بيان
سويا
جڏهن دشمن جون لشڪر ڀڄي ويا ته ڪرشن پنهنجي لشڪر وٽ آيو
اهي ديوتا جيڪي اتي هئا، سي سندس پيرن سان چمڪي رهيا هئا
انهن سڀني رب ڪرشن کي دعا ڪرڻ ۽ بخور روشن ڪرڻ کان پوءِ سنکا کيڏيو.
هنن ڪرشن جي چوڌاري طواف ڪيو، اتي ڪنچ وڄايا، شعلن کي ساڙيو ۽ ڪرشن کي حقيقي هيرو تسليم ڪيو. 2273.
ان طرف دڪشا، ڪرشن جو ذڪر ڪندي پنهنجي گهر ڏانهن ويو ۽ ان طرف ڪرشن دوارڪا ۾ آيو.
ڪشيءَ ۾ انهيءَ پاسي، بادشاهه جي ڪُٽيل سر جي نمائش ڪرڻ تي ماڻهو پريشان ٿيا
سڀني (ماڻهن) اهڙيءَ طرح ڳالهائڻ شروع ڪيو، جنهن کي شاعر شيام هن طرح بيان ڪيو آهي.
اهي اهڙيون ڳالهيون ڪندا هئا، جو بادشاهه ڪرشن سان جيڪو رويو اختيار ڪيو هو، تنهن جو اهو بدلو هو.
جنهن کي دنيا جا ماڻهو برهما، نرد ۽ شيو پوڄيندا آهن.
برهما، نرد ۽ شيو، جن تي ماڻهو غور ڪندا آهن ۽ بخور ٻاري ۽ شنخ وڄائي، مٿو جهڪائي انهن جي پوڄا ڪندا آهن.
شاعر شيام چوي ٿو، گلن کي ڀليڪار ڪري، انهن کي سجدو.
اھي پنن ۽ گلن کي جھڪيل منھن سان پيش ڪن ٿا، اھي برهمڻ، نارادا ۽ شيو وغيره، ڪرشن جي اسرار کي سمجھڻ کان قاصر آھن. 2275.
ڪشيءَ جي راجا جي پٽ سودچن کي دل ۾ ڏاڍي ڪاوڙ آئي.
ڪشيءَ جي راجا جو پٽ سودڪش، ڪاوڙ ۾ اچي سوچيو ته، ”جنهن منهنجي پيءُ کي ماريو آهي، مان به ان کي ماري ڇڏيندس.