تنهن ڪري هن کي سڀني ماڻهن کان نفرت آهي. 4.
داس کليو ۽ نوڪر کي چيو
اچو ته پيار کي وڌايو ۽ مون سان گڏ اچو.
اسان کي ڪنهن به شيءِ جي ضرورت ناهي، اسان صرف جنسي سرگرمين کي انجام ڏيڻ سان جيئرو رهنداسين.
اي ڳائڻ جو هنر! منهنجي ڳالهه وٺو. 5.
جنهن نوڪر کي پيار ٿي ويو سو اُٿي (هن سان) هليو ويو
۽ لجا دي ماري به بادشاهه ڏانهن نهاريو.
ھڪڙو ماڻھو جيڪو ھڪڙي نوڪر سان پيار ڪري ٿو،
هو آخرڪار توبهه ڪري ٿو ۽ ڪتي جي موت مري ٿو. 6.
(اهي) چئن واچن ۾ چار جبل چڙهڻ لڳا.
جنهن کي ڪمال تي ناز هو، تنهن سڀني کي سهارو ڏنو.
اُھي (پنھنجي) شھر ڏانھن چارئي طرف گھمڻ ڦرڻ کان پوءِ موٽي آيا.
گانءِ ڪالا ۽ تل چُگن کي رستو نه ملي سگهيو.7.
ڏاڍا ٿڪجي پيا، شڪست ۾ ڪري پيا،
ڄڻ ته زخمن جي سٽ نه سهندي مري ويا هئا.
جڏهن ٻنهي کي ڏاڍي بک لڳي هئي
سو نوڪر اداس ٿي نوڪر کي چيو. 8.
اي ڳائڻ جو هنر! توهان پنهنجي وينجن پار
۽ منهنجي هٿ تي خلي جو ٽڪرو (کاڌو) رک.
جڏهن غلام کي کائڻ لاءِ ڪجهه به نه مليو
سو کيس چت ۾ ڏاڍي ڪاوڙ آئي. 9.
(هن) نوڪر کي ماري (درياهه ۾) اڇلائي ڇڏيو.
۽ ھو وڏي بئن ۾ ميوو کڻڻ ويو.
شينهن (’هريجچ‘) کيس کائيندي ڏٺو
۽ تِل جي ٻج کي پڪڙي کائين. 10.
نوڪر درياءَ ۾ لڙڪندي اتي پهتو
جتي بادشاهه جي سواري وڃي رهي هئي.
پريا کي ڏسي، بادشاهه کيس وٺي ويو.
اهو بيوقوف ڪجهه راز سمجهي نه سگهيو. 11.
چوويهه:
بادشاهه نوڪر کي درياهه مان ڪڍي ڇڏيو
۽ ڪناري تي ويٺو ۽ اهڙيون ڳالهيون ڪيائين.
(بادشاهه پڇيو) تون هتي ڇو آيو آهين؟
مون کي اهو (سڀ تفصيل) صاف صاف ٻڌاءِ. 12.
(نوڪري چيو ته اي بادشاهه!) جڏهن ته شڪار کيڏڻ ويو سو
۽ ڪافي دير تائين گهر نه موٽيو.
تنهنڪري توکان سواءِ مان تمام گهڻو وڃائجي ويس.
تنهنڪري اهو هڪ ٿلهي ٿلهي ۾ آيو. 13.
جڏهن مان اڃ کان بيمار ٿي ويس
سو هوءَ پاڻي پيئڻ لاءِ درياهه جي ڪناري تي وئي.
پير ڦٽي پيو (۽ مان) درياهه ۾ ڪري پيو.
تو وڏي مهربانيءَ سان ان کي درياهه مان ڪڍي ڇڏيو. 14.
ٻٽي
اي دوست راجڪمار! ٻڌو، ڪنهن کي ڪڏهن به گهٽين سان صحبت نه ڪرڻ گهرجي.
(ڇاڪاڻ ته) ڇا ڪو ماڻهو ٻيڙيءَ ۾ رڍن جي پُٺي هٿان (جعلي) درياهه پار ڪري سگهي ٿو؟ 15
اهو ٻانهو درياهه ۾ ڪري پيو ۽ سندس پيٽ پاڻيءَ سان ڀرجي ويو.
(جنهن ڪري) عورت مري ويئي، پر بادشاهه ان تي غور نه ڪري سگهيو. 16.
ميوو کائڻ واري ٻانهي کي شينهن (’جڇن‘) پڪڙي تباهه ڪيو.