پوءِ، ڪاوڙ ۾ اچي، بڪرا ڀوت اتي پهتو، جتي ڪرشن بيٺو هو. 2370.
سويا
جڏهن هو جنگ جي ميدان ۾ آيو ۽ شري ڪرشن کي چيلينج ڪيو ۽ چيو ته:
هن ڪرشن کي ٻيهر جنگ جي ميدان ۾ چيلينج ڪيو ۽ چيو، ”جنهن طريقي سان تو بهادر شيشوپال کي ماريو آهي، مان ائين نه مرندس.
جڏهن ڪرشن جي اها ڳالهه ٻڌي، سري ڪرشن ٻيهر تير ورتو.
اهو ٻڌي ڪرشن پنهنجو تير هٿ ۾ کنيو ۽ دشمن کي بي هوش ڪري زمين تي ڪري ڇڏيو.2371
هوش بحال ڪري، (اُتان) غائب ٿي ويو ۽ غضبناڪ ٿي وري ميدان جنگ ۾ آيو.
ڀوت بڪتر کي جڏهن هوش آيو ته هو غائب ٿي ويو ۽ پوءِ ڪاوڙ ۾ اچي مايا جي اثر هيٺ ڪرشن جي پيءُ جو مٿو ڪٽي کيس ڏيکاريائين.
ڪرشن کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ۽ سندس اکين مان ڳوڙها وهڻ لڳا
هاڻي هن پنهنجو ڊسڪ هٿ ۾ کنيو ۽ دشمن جو مٿو ڪٽي زمين تي ڪري پيو.2372.
باب جي پڄاڻي جنهن جو عنوان آهي ”شيطان بڪاترا جو قتل.
ھاڻي بيان ڪيو ويو آھي ودوراٿ جي مارڻ جو
شاعر جو ڪلام:
سويا
جنهن کي برهما ۽ شيو وغيره سلام ڪن ٿا، (جنهن) هميشه پنهنجي ذهن ۾ غور ڪيو (يعني ذهن ۾ آندو).
جن پنهنجي ذهن ۾ برهما، شيو وغيره جي خالق کي ياد ڪيو آهي ته رب، رحمت جو سمنڊ انهن جي سامهون فوري طور تي ظاهر ٿيو.
جنهن جو نه روپ آهي، نه رنگ ۽ نه ماپ ۽ جنهن جو اسرار چئن ويدن ۾ بيان ڪيو ويو آهي.
ساڳيءَ طرح پاڻ کي ظاهر ڪري، جنگ جي ميدان ۾ مارڻ ۾ مصروف آهي. 2373.
DOHRA
جڏهن ڪرشن ناراض ٿي ٻن دشمنن کي ميدان جنگ ۾ ناس ڪري ڇڏيو.
جڏهن ڪرشن پنهنجي غضب ۾ اچي ٻن دشمنن کي جنگ ۾ ماري ڇڏيو ۽ ٽيون جيڪو بچي ويو، سو به ميدان جنگ ۾ آيو.
هو پنهنجي ڏندن سان ٻنهي چپن کي ڇڪي رهيو هو ۽ ٻنهي اکين سان ڏسندو رهيو.
پنهنجي ڏندن سان سندس ٻنهي چپن کي ڪٽيندي ۽ ٻئي اکيون نچائيندي، بلرام کيس ائين چيو، 2375
سويا
”اي بيوقوف! جنهن ماڌو ۽ ڪيرت ڀوتن کي ماريو هو
هو، جنهن راون کي ختم ڪيو، هيرنيڪاشپو،
هن ڪنس، جراسند ۽ مختلف ملڪن جي بادشاهن کي ماريو، پوءِ توهان هن سان ڇو وڙهندا آهيو؟
تون ڪجھ به نه آهين، هن کي ياما جي گهر ڏانهن تمام وڏا دشمن موڪليا ويا. 2376.
تڏهن ڪرشن هن کي چيو ته ”مون بڪاسور ۽ اگهاسور کي قتل ڪيو
مون ڪنس کي سندس وارن مان پڪڙي هيٺ ڪري ڇڏيو
”مون جراسند کي سندس ٽيويهه وڏي فوجي دستن سميت تباهه ڪيو
هاڻي تون ٻڌاءِ ته تون مون کان وڌيڪ طاقتور ڪنهن کي ٿو سمجهين؟” 2377.
جواب ۾ هن چيو ته، اهڙيءَ طرح مون کي اهو چئي ڊيڄاريندي آهي ته ڪنس جي سورن ’بڪي‘ ۽ ’بڪ‘ کي ماري ڇڏيو آهي.
تڏهن هن جواب ڏنو ته، ”تون مون کي اهو چئي خوفزده ڪري رهيو آهين ته تو هڪدم ڪنس، بڪاسور ۽ جراسند، جراسند جي لشڪر وغيره کي ماري ڇڏيو آهي.
”تون مون کان پڇين ٿو ته پاڻ کان وڌيڪ طاقتور ڪير آهي؟ هي جنگين جو رواج ناهي
۽ اي ڪرشن! ڇا تون ڪشتري آهين يا اناج پارائيندڙ؟ 2378.
”مان تنهنجي ڪاوڙ کي پنهنجي غضب جي باهه ۾ گھاس جي ڦڙي وانگر ساڙي ڇڏيندس
تنهنجي بدن ۾ جيڪو به رت آهي، مان ان کي پنهنجي ٽهڪندڙ پاڻيءَ وانگر تباهه ڪري ڇڏيندس
شاعر شيام چوي ٿو ته جڏهن مان پنهنجي بهادريءَ جو ڪفن بيابان ۾ پيش ڪندس.
”جڏهن مان پنهنجي طاقت جي برتن کي پنهنجي غضب جي باهه تي رکي ڇڏيندس، تڏهن اوهان جي عضون جو گوشت بنا ڪنهن پرواهه جي چڱيءَ طرح پکايا ويندا.“ 2379.
اهڙيءَ طرح پاڻ ۾ اختلاف ڪري، ٻئي پاڻ ۾ جنگ جي ميدان ۾ خوفناڪ ويڙهه ۾ مصروف ٿي ويا
تير جي نڪرڻ سان مٽي اڀري، جنهن جنگ جي محفل ڏسڻ لاءِ سڀني رٿن وغيره کي ڍڪي ڇڏيو.
سوريا ۽ چندر ۽ ٻيا ديوتا پهچي ويا ۽ گيت ڳائي رهيا هئا
دشمن آخرڪار ڪرشن تي فتح حاصل نه ڪري سگهيو ۽ يما جي گهر پهچي ويو.2380.
انهيءَ خوفناڪ ويڙهه ۾ ڪرشنا دشمن کي ماري وڌو
ودوراٿ ديوتا جو جسم بيڪار ٿي زمين تي ڪري پيو
(جڏهن) سري ڪرشن جسم کي رت سان ڍڪيل ڏٺو، (جڏهن) هن جي ذهن ۾ رحم جو احساس پيدا ٿيو.
سندس جسم کي رت سان لڙڪيل ڏسي، ڪرشن، رحم ۽ بي حسيءَ سان ڀرجي، پنهنجي ڪمان ۽ تيرن کي ڇڏي چيو ته، ”هاڻي اڄ کان نه وڙهندس ۽ نه وڙهندس.