اهڙي عورت جنت ۾ به نه ملي هئي. 1.
سرسوتي نالي هڪ شهر هو.
جنهن جي (حسن کي ڏسي) اندرا پوريءَ به رڙيون ڪنديون هيون.
بلوند سنگهه نالي هڪ راجا ٻڌندو هو
جنهن جو شمار دنيا ۾ ٻيو ڪو به نه هو. 2.
سندس ڌيءَ جو نالو سدا ڪماري ٻڌايو ويو
جنهن کي ڏسي سج ۽ چنڊ به پريشان ٿي ويندا هئا.
سندس بي حد خوبصورتي بيان نه ٿي ڪري سگھجي.
(اھو) ڄڻ چمبليءَ جو گل آھي. 3.
جڏهن سدا ڪماري بادشاهه کي ڏٺو.
تڏھن ئي سندس ڍُڪ ختم ٿي وئي.
هن بادشاهه ڏانهن هڪ نوڪر موڪلي
(۽ کيس سمجھايو ته) بادشاھه وٽ وڃو ۽ ائين چئو. 4.
تنهنجو روپ ڏسي مان متوجه ٿي ويو آهيان
۽ مان حوس جي تپش سان چريو ٿي ويو آهيان.
هڪ دفعو توهان مون کي سڏيو (توهان ڏانهن).
۽ رتي ڪريڊا ڪري حوس جي گرمي کي ختم ڪريو. 5.
(ج) گهر ۾ نه سڏ
سو هڪ دفعو منهنجي گهر اچ.
مون سان ملائي.
مون کي صرف توهان سان ملڻ جي اميد آهي. 6.
بادشاهه ڪماري کي (پنهنجي) گهر نه گهرايو
۽ ويو ۽ پنهنجي بابا کي سينگاريو.
عورت بادشاهه جو چراغ روشن ڪيو
۽ ان جو استقبال عطر ۽ آرگ پيش ڪري.7.
هڪ خوبصورت سيج تي ويٺو
۽ ڀنگ، آفيم ۽ شراب لاءِ چيو.
بادشاھه کي چيو ويو ته پھريائين انھن کي پيئو
۽ پوءِ مون کي ڏيو مڊانڪش (پورش اندري) 8.
اهو ٻڌي بادشاهه راضي نه ٿيو
۽ ڄام جي لٺ جي خوف کان ڊڄي ويو.
هن چيو ته مان توهان سان تعاون نه ڪندس
۽ جيتوڻيڪ وساري ڇڏيندس، ته به خوفناڪ دوزخ ۾ نه پوندس. 9.
(بادشاهه جي انڪار جي باوجود) ٽيون ٽيون (عورت) پنهنجي ڳلي ۾ پيلو وجھندي هئي.
۽ هوءَ بند اکين سان بادشاهه ڏانهن ڏسندي هئي.
(هوءَ چوندي هئي) هاءِ هاءِ (چوندي) اي راجن! مون سان ملائي
۽ مون سان حوس پيدا ڪر. 10.
جيئن بادشاهه چوندو رهيو ”نه نه نه“.
ٽي ڀيرا عورت به گرهه ڪندي هئي.
(۽ چوندا هئا) ها ها راجن! مون سان ملائي
۽ (منهنجي) خوشي جي اميد پوري ڪر. 11.
ٻڌاءِ ڇا ڪجي، ڪيڏانهن وڃي،
مون کي مرڻ ڏيو يا (توهان) مون کي ماريو.
هاءِ هاءِ تون مزاق نه ڪري رهيو آهين،
جنهن سبب منهنجو روح سڙي رهيو آهي. 12.
پاڻ:
مان اڄ توهان سان آسن، ڀاڪر ۽ چميون ڪندس.
جنهن جي ماپ سان اي گمني راجن! تون راضي ٿيندين، مان به توکي ائين ڪندي راضي ڪندس.