چڱو ٿيو ان فقير ائين چيو.
بيوقوف چيو ته ”اها خدا جي مهرباني آهي“، پوءِ جڏهن ماڻهن کي اها ڳالهه دل ۾ لڳي ته ان کي مارڻ لڳا (12)
دوهيرا
ڏهن هزارن کان وڌيڪ جوتن جي مارجڻ کان پوءِ،
نوڪر پنهنجي سسر جي گهر پهتو (13)
چوپائي
گهر وارن چيو ته کائڻ لاءِ، پر (هن) نه کاڌو.
”گهر وارن هن کي ماني ڏني پر هن نه کاڌو ۽ خالي پيٽ سمهڻ لڳو.
جڏهن اڌ رات گذري وئي
جڏهن اڌ رات گذري وئي ته بک کيس عذاب ۾ مبتلا ڪيو.
تيل جي برتن کي لٺ سان ٽوڙيو (يعني سوراخ ڪيو).
هن لٺ کي زور سان گهڙيءَ کي ٽوڙي سمورو پاڻي پيتو.
سج اڀري ويو ۽ تارا غرق ٿي ويا.
سج اڀري ويو، تارا هليا ويا ۽ هن پنهنجي هٿن ۾ ڌاڙيلن جا ڪپڙا کنيا (15)
دوهيرا
هٿيارن جو بارڊر ڪيو، هڪ تلوار حاصل ڪئي ۽ ٻيهر مارچ ڪيو.
ان جاءِ تي پهچان جتي هڪ شينهن ماڻهن کي ڦري کائي کائي ويندو هو.(16)
هو ڊڄي، تلوار هٿ ۾ کڻي، وڻ تي چڙهي ويو.
۽ اُتي ھيٺ شينھن، جيڪو بلڪل غضب ناک ھو، سندس جاءِ ورتي.
چوپائي
(جڏهن) شينهن جي نظر ويڪر تي پيئي
شينهن جڏهن ڪنڌ مٿي کنيو ته هو ڏڪڻ لڳو ۽ تلوار هن جي هٿن مان ڪري پئي.
(هوءَ شينهن جي وات ۾ داخل ٿي) ۽ پٺيءَ هيٺان نڪري آئي.
اهو شينهن جي وات ۾ ويو ۽ پيٽ مان نڪري ويو (18)
(جڏهن هن کي) خبر پئي ته شينهن واقعي مري ويو آهي.
جڏهن هن ڏٺو ته شينهن مري ويو آهي.
وڃي بادشاهه کي ڏيکار
ھو ھيٺ لھي آيو، ڪن ۽ پڇ ڪٽيو ۽ راجا کي ڏيکاريائين ته وڌيڪ اجرت جي دعويٰ ڪري.
دوهيرا
راجا جو هڪ دشمن هو، جنهن مٿس حملو ڪيو هو.
راجا سندس بهادريءَ کي ڏسندي کيس اعليٰ ڪمانڊر مقرر ڪيو (20)
چوپائي
پنچم کي جڏهن اها خبر ملي
اها خبر جڏهن هاريءَ کي ٻڌي، تڏهن هن پنهنجي زال کي سڏ ڪيو.
ٻنهي ڄڻن چت ۾ ڏاڍي خوف جو اعتراف ڪيو
ٻئي خوفناڪ ٿي ويا ۽ رات جي اونداهي ۾، پنهنجو رستو وٺي جنگل ڏانهن ويا (21)
جڏهن ته هاري پنهنجي زال سميت ڀڄي ويو
جڏهن موهن ۽ سندس زال ڀڄي رهيا هئا ته گجگوڙ جو طوفان ويجهو آيو،
ڪڏھن ڪڏھن ڪڏھن ڪڏھن بجلي،
۽ سخت وڄ جي وچ ۾، اهي پنهنجو رستو وڃائي ويٺا (22)
(هن) واٽ وساري، ان واٽ تي ڪري پيو
رستو وڃائي اُن جاءِ تي پهتا، جتي راجا جي دشمنن جو خيمو هو.
اتي هڪ کوهه هو، جيڪو هن نه ڏٺو
اتي هڪ کوهه هو، جيڪو کين نظر نه آيو ۽ ان ۾ وڍيندڙ ڪري پيو (23)
دوهيرا
کوهه ۾ ڪري بيهوش ٿي ويو،
پوءِ عورت رڙ ڪري چيو، ”منهنجو پيارو شينهن جو قاتل اتي ئي ڪري پيو.“ (24)
ارريل