هوءَ (گهر) وئي ۽ ٻئي هٿ مضبوطيءَ سان (خاطر جي) منهن تي رکيائين.
(اها) ڌماڪو ٿيو ته (منهنجو مڙس) بائي (بيماري) ۾ مبتلا هو.
(هوءَ) پنهنجي وات کي مضبوطيءَ سان پڪڙي ٿي (۽ چوي ٿي) هي ڇا ڪري رهيو آهي.
هرڪو! ڏس، منهنجو مڙس مري رهيو آهي. 9.
چوويهه:
جيئن ئي هو ”هاءِ هاءِ“ چوڻ چاهي ٿو.
ته ڪو اچي منهنجي جان بچائي.
ان ڪري عورت پنهنجو وات بند ڪري ڇڏيو
۽ سندس ساهه نڪرڻ نه ڏيندو آهي. 10.
ثابت قدم:
ساهه بند ٿيڻ سان (هو) بيهوش ٿي زمين تي ڪري پيو.
ڳوٺ وارن اچي کيس پڪڙيو ۽ (سڀ ڪجھ) اکين سان ڏٺو.
(هن کي) ڪجهه زنده ڏسي، عورت (پوءِ هن کي چمڪايو).
۽ مسال (يا لتاڙڻ) ذريعي مڙس کي ڪتن سان (مطلب ماريو ويو). 11.
منجھند جو ھن مڙس کي (پنھنجي) ھٿ سان قتل ڪيو
۽ ڳوٺ جا رهواسي اٿي بيٺا ۽ (اهو سڀ) ڪردار ڏٺو.
هن جو وات ۽ نڪ ”هاءِ هاءِ“ ڪن پيا.
اهو (منهنجو) مڙس رومياتزم جي ڪري مري ويو آهي ۽ خدا جي مرضيءَ سان (مون کي ڪو طبيب نه ملي سگهيو آهي). 12.
چوويهه:
سڀني جي سامهون (عورت) مڙس کي قتل ڪيو.
ڳوٺاڻن ان بابت ڪجهه به نه سوچيو.
هن پنهنجي مڙس جي گم ٿيڻ سبب گهر ڇڏي ڏنو
۽ پنهنجي (سپاهي جي) گهر ويو ۽ رهڻ لڳو. 13.
هتي ختم ٿئي ٿو منتري ڀوپ سمواد جو 231 هون باب سري چرتروپاخيان جي تريا چرتر جي، تمام سٺو آهي. 231.4365. هلي ٿو
ٻٽي
ملتان ۾ ورد ڇتر نالي هڪ بادشاهه هو.
سڄي ڳوٺ کي خبر پئي ته سندس جسم پوڙهو ٿي ويو آهي. 1.
چوويهه:
سندس گهر ۾ ڪو پٽ پيدا نه ٿيو
۽ بادشاهه ڏاڍو پوڙهو ٿي ويو.
پوءِ ٻي شادي ڪيائين،
جنهن جو جسم تمام سڪل هو. 2.
دنيا جا سڀ ماڻهو کيس بديچ مٽي سڏيندا هئا.
هن جي حسن کي ڏسي، ڪم ديو به ٿڪجي پوندو هو (يعني شرمسار ٿيندو هو).
جڏهن اها راڻي جوان ٿي
پوءِ هن ڏٺو (هڪ ماڻهو) جنهن جو نالو مدن ڪمار هو. 3.
ان ڏينهن کان هوءَ ڪم ديو (هر آري) جي گهر ٿي وئي.
۽ گهر جون سڀ عقلون وسري ويون.
(هن) سخي کي موڪليو ۽ کيس سڏيو
۽ هن سان جنسي تعلقات قائم ڪيو. 4.
ثابت قدم:
جنهن ڏينهن هڪ جوان عورت جوان ٿئي ٿي
هوءَ (هن کي) هڪ سيڪنڊ لاءِ به ڇڏڻ نٿي چاهي ۽ (سندس) ڳچيءَ سان چمڪي ٿي.
(هوءَ) ان صاحب جي صورت ڏسي خوش ٿيندي آهي،
ڄڻ ڪو جواري جوا ۾ پئسا وڃائي ويٺو هجي. 5.
ايتري ۾ بادشاهه ورڌا ڇتر اتي پهچي ويو.
راڻي (هن کي) دوست جي حق ۾ لڪائي ڇڏيو.
هو بستري هيٺان چڱيءَ طرح جڪڙيل هو