ھاڻي شروع ٿئي ٿو بلڀدر جي پيدائش جو بيان
سويا
جڏهن بلڀدر جي پيٽ ۾ داخل ٿيو، تڏهن ديوڪي ۽ باسوديوا ٻئي ويٺا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا.
جڏهن بلڀدر کي تصور ڪيو ويو ته، ديوڪي ۽ واسوديو صلاح ڪرڻ لاء ويٺا هئا ۽ منتر جي طاقت سان، هن کي ديوڪي جي پيٽ مان روهني جي پيٽ ۾ منتقل ڪيو ويو.
ائين ڪرڻ سان باسوديو پنهنجي دل ۾ ڊڄي ويو، ڪنس (هن) ٻار کي به نه مارائي.
اهو سوچي ته ڪنس به کيس ماري سگهي ٿو، واسوديو ڊڄي ويو. ائين لڳي رهيو هو ته شيشناگ دنيا کي ڏسڻ لاءِ هڪ نئون روپ اختيار ڪيو هو.
DOHRA
ٻئي بابا (ديوڪي ۽ باسوديوا) مايا پتي (‘ڪسان پتي‘) وشنو کي ’ڪرشنا‘ ڪري پوڄيندا آهن.
ديوڪي ۽ واسوديو ٻئي، وشنو، لکشميءَ جي پالڻهار کي، انتهائي سادگيءَ سان ياد ڪرڻ لڳا، ۽ هتي وشنو داخل ٿيو ۽ ديوڪي جي جسم کي روشن ڪيائين، ته جيئن دنيا جي اوندهه کان نجات ڏي.
ھاڻي شروع ٿئي ٿو ڪرشن جي پيدائش جو بيان
سويا
هن جي هٿ ۾ هڪ شنخ، گدو ۽ ترشول آهي، هن جي جسم تي هڪ ڍال آهي ۽ وڏي شان وارو آهي.
وشنو ننڊ ۾ پيل ديوڪي (ڪرشن جي روپ ۾) جي پيٽ ۾ پيلي لباس ۾ ظاهر ٿيو، جسم تي هٿيار پهريل ۽ هٿن ۾ شنخ، گدا، ترشول، تلوار ۽ ڪمان هو.
سمايل ديوڪي جي ڌرتيءَ ۾ (اهڙي عظيم انسان جي) جنم سان، هوءَ پنهنجي ذهن ۾ خوف سان جاڳندي بيٺي آهي.
ديوڪي خوفزده ٿي وئي، هوءَ جاڳي ۽ ويهي رهي، هن کي خبر نه هئي ته هن کي پٽ ڄائو آهي، وشنو ظاهري طور تي، هن جي پيرن تي سجدو ڪيو.
DOHRA
ديوڪيءَ کي هري قبول ڪيو آهي، نه پٽ جي.
ديوڪي کيس پٽ نه سمجهيو، پر کيس خدا جي روپ ۾ ڏٺو، تڏهن به، ماءُ هئڻ ڪري، سندس لاڳاپو وڌيو.
جڏهن ڪرشن پيدا ٿيو، تڏهن ديوتائن جون دليون خوش ٿي ويون.
جيئن ئي ڪرشن جو جنم ٿيو، ته ديوتائن خوشيءَ سان ڀرجي ويا ۽ سوچيو ته پوءِ دشمنن جو ناس ٿي ويندو ۽ هو خوش ٿي ويندا.
خوش ٿي سڀني ديوتائن گلن جي بارش ڪئي،
خوشين سان ڀريل، ديوتائن گلن جي بارش ڪئي ۽ يقين ڪيو ته وشنو، ڏک ۽ ظالمن کي تباهه ڪندڙ دنيا ۾ پاڻ کي ظاهر ڪيو آهي. 60.
جڏهن (ديوتائن پاران) جئه جئه ڪار هلي رهي هئي، تڏهن ديوڪي اهو آواز ٻڌو
جڏهن ديوڪي پنهنجي ڪنن سان هي آواز ٻڌو، تڏهن هوءَ خوف مان سوچڻ لڳي، ته ڪير شور مچائي رهيو آهي.
باسوديو ۽ ديوڪي دل ۾ سوچيو
واسوديو ۽ ديوڪي پاڻ ۾ سوچڻ لڳا ۽ ڪنس کي قصاب سمجهي سندن دليون وڏي خوف سان ڀرجي ويون.
ڪرشن جي پيدائش بابت بيان جي آخر ۾.
سويا
انهن ٻنهي (بسوديو ۽ ديوڪي) ملاقات ڪئي ۽ صلاح ڏني (ته) ڪنس کي ڪٿي مرڻ نه گهرجي،
ٻنهي جو خيال هو ته بادشاهه هن پٽ کي به نه ماريندو، هنن فيصلو ڪيو ته هن کي نند جي گهر ۾ ڇڏي وڃي
ڪنڌ چيو، تون ڊڄ نه، چپ ڪر ۽ رڙ ڪر (ڪو به نه ڏسندو).
ڪرشن چيو ته ”ڊڄ نه وڃ ۽ بنا ڪنهن شڪ جي،“ اهو چئي ڪرشن پنهنجي فريب واري شو (يوگا مايا) کي چئني طرفن ۾ پکيڙيو ۽ پاڻ کي هڪ خوبصورت ٻار جي روپ ۾ بيٺو.
DOHRA
جڏهن ڪرشن (ظاهر) انهن جي گهر ۾، (تڏهن) باسوديو اهو (عمل) ڪيو.
ڪرشن جي پيدائش تي، واسوديو، پنهنجي ذهن ۾، ڪرشن جي حفاظت لاء ڏهه هزار ڳئون خيرات ۾ ڏنيون.
سويا
جيئن ئي باسوديوا روانو ٿيو، راجا جي گهر جا دروازا کلي ويا.
جڏهن واسوديو شروع ٿيو ته گهر جا دروازا کوليا، هن جا پير اڳتي وڌڻ لڳا ۽ جمنا ۾ داخل ٿيڻ لاءِ جمنا جو پاڻي ڪرشن کي ڏسڻ لاءِ اڳتي آيو.
ڪرشن کي ڏسڻ لاءِ، جمنا جو پاڻي اڳتي وڌيو (۽ باسديو جي جسم جي طاقت سان) ڪرشن پار ڀڄي ويو.
شيشناگا زور سان اڳتي وڌيو، هن پنهنجا ڍڳا پکيڙيا ۽ انهن کي مکڻ وانگر جهليو ۽ ان سان گڏ جمنا ۽ شيشناگ جي پاڻيءَ ٻنهي ڪرشن کي دنيا ۾ گناهه جي وڌندڙ گندگي بابت آگاهي ڏني.
DOHRA
جڏهن باسوديو (ڪرشن کي وٺي) چالون ڏٺائين، تڏهن (ڪرشن) مايا جا ڄار پکيڙي ڇڏيا.
جڏهن واسوديو ڪرشن کي پاڻ سان گڏ وٺي هلڻ لڳو ته ڪرشن پنهنجو فريب وارو ڏيکاءُ (مايا) پکيڙيو، جنهن جي ڪري ڀوتن، جيڪي اُتي نگران هئا، ننڊ ۾ پئجي ويا.
سويا
جڏهن باسوديو، ڪنس کان ڊڄي، جمنا ۾ قدم رکيو،
ڪنس جي خوف جي ڪري، جڏهن واسوديو پنهنجا پير جمنا ۾ رکيا ته اهو ڪرشن جي پيرن کي ڇهڻ لاءِ اڳتي وڌيو.
انهيءَ منظر جي عظيم عظمت کي شاعر پنهنجي ذهن ۾ (اهڙيءَ طرح) سڃاڻي ورتو آهي.
پنهنجي ذهن ۾ ڪنهن پراڻي پيار کي سڃاڻيندي، شاعر انهيءَ خوبصورتيءَ جي اعليٰ ساراهه جي باري ۾ ائين محسوس ڪيو ته ڪرشن کي پنهنجو رب سمجهي، جمنا سندس پيرن کي ڇهڻ لاءِ اٿي کڙو ٿيو.