یشودا جو ڪلام:
سويا
جنهن (پنهنجي) پيءُ کي وڏي نانگ کان بچايو ۽ جنهن زبردست جنگجو بکاسورا کي ماري ڇڏيو.
جنهن پنهنجي پيءُ کي وڏي نانگ کان بچايو هو، جنهن طاقتور راڻيءَ بڪاسور کي ماريو هو، اهو هو، پياري هلڌر (بلرام) جو ڀاءُ، جنهن اگھاسورا نالي ديوتا کي ماريو هو.
۽ اھو، جنھن جي پيرن کي رب جي ياد ڪرڻ سان محسوس ڪري سگھجي ٿو،
اي دوستو! ته مٿورا جي رهاڪن مون کان رب ڪرشن کي ڇني ورتو آهي.
سڀني گوپين جو ماتم:
سويا
اهي ڳالهيون ٻڌي سڀ گوپيون غم سان ڀرجي ويون
انهن جي ذهن جي خوشي ختم ٿي چڪي هئي ۽ انهن سڀني ڪرشن تي غور ڪيو
سندن بدن مان پگهر وهڻ لڳو ۽ هو مايوس ٿي زمين تي ڪري پيا
روئڻ لڳا ۽ سندن دماغ ۽ جسم سڀ خوشيون وڃائي ويٺا.
جيئن شاعر شيام جو چوڻ آهي ته، گوپيون (گوپيون) ڪرشن جي ساراهه ڳائينديون آهن ڇاڪاڻ ته انهن جي رب ڪرشن سان محبت هئي.
ڪرشن جي محبت ۾ بيحد پريشان ٿي، سورٺ، شُدھ ملهار، بلاول، سارنگ وغيره جي موسيقيءَ جي راڳن کي ذهن ۾ رکي سندس گيت ڳائيندا آهن.
اهي هن (سري ڪرشن) جو مراقبو پنهنجي دلين ۾ برقرار رکندا آهن (پر) ان مراقبي مان تمام گهڻو درد به حاصل ڪندا آهن.
اهي پنهنجي ذهن ۾ ان تي غور ڪري رهيا آهن ۽ ان سان انتهائي پريشان ٿي رهيا آهن، اهي رات جي وقت چنڊ کي ڏسڻ ۾ ڪنول وانگر سڪي رهيا آهن.
هاڻي ڪرشن پاڻ کي شهر جي رهاڪن ۾ جذب ڪري ڇڏيو آهي ۽ اسان کي پنهنجي ذهن مان وساري ڇڏيو آهي
هن اسان کي هتي ڇڏي ڏنو آهي ۽ هاڻي اسان هن جي پيار کي ڇڏي ڏنو آهي
ڪيڏي نه عجيب ڳالهه آهي جو اتي هو عورتن جي اثر هيٺ ايترو ته اچي ويو آهي جو اتي هن اسان کي ڪو پيغام به نه ڏنو آهي.
ائين چئي، ڪو زمين تي ڪري پيو ۽ ڪو روئڻ لڳو. 863.
اهڙيءَ طرح گوپيون ڏاڍيون غمگين ٿي هڪ ٻئي سان ڳالهيون ڪنديون آهن
سندن دل ۾ غم وڌندو پيو وڃي، ڇاڪاڻ ته کين پيار ۾ ڦاسائي، ڪرشن کين ڇڏي هليو ويو آهي.
ڪڏهن ڪڏهن ڪاوڙ ۾ چوندا آهن ته ڪرشن کي ماڻهن جي لوهي ڦاٽن جي پرواهه ڇو نه آهي
ته هو اسان کي برجا ۾ ڇڏي ويو آهي ۽ اتي شهر جي رهاڪن سان گڏ آهي.