شودر بادشاهه جي تقرير:
اي برهمڻ! نه ته اڄ توکي ماري ڇڏيندس.
ٻي صورت ۾ توکي عبادت جي سامان سميت سمنڊ ۾ غرق ڪري ڇڏيندس.
پرچنڊا ديوي جي خدمت ڪرڻ ڇڏي ڏيو،
”اي برهمڻ! هن پوڄا جو سامان پاڻي ۾ اڇلائي ڇڏ، نه ته اڄ توکي ماري ڇڏيندس، ديوي جي پوڄا ڇڏي ڏي، نه ته توکي ٻه ٽڪر ڪري ڇڏيندس.
برهمڻ بادشاهه کي مخاطب ٿيندي چيو:
(توهان بي پرواهه) مون کي ٻه ٽڪر ڪري ڇڏيو، (پر مان ديوتا جي خدمت نه ڇڏيندس).
اي راجن! ٻڌ، (مان) توکي سچ ٿو ٻڌايان.
منهنجي جسم جا هزار ٽڪر ڇو نه ٿي وڃن؟
”اي بادشاهه! مان توکي سچ ٿو ٻڌايان، تون مون کي ٻن حصن ۾ ورهائي ڇڏجانءِ، پر آءٌ بي ديويءَ جي پوڄا نه ٿو ڇڏيان، مان ديوتا جا پير نه ڇڏيندس.
اهي ڳالهيون ٻڌي شودر (بادشاهه) ناراض ٿي ويو
ڄڻ ته مڪرچ (ديو) اچي جنگ ۾ شريڪ ٿيو هجي.
(سندس) ٻه اکيون غصي مان رت وهڻ لڳيون.
اهي ڳالهيون ٻڌي، شودر راجا برهمڻ تي ديوتا مڪرڪش وانگر دشمن تي ڪري پيو، ۽ يمن جهڙو راجا جي ٻنهي اکين مان رت وهڻ لڳو.
بيوقوف (بادشاهه) نوڪرن کي سڏيو
هن وڏي فخر سان لفظ چيا ته هن کي وٺي وڃو ۽ ماريو.
اهي خوفناڪ غدار جلاد (هن کي) اتي وٺي ويا
ان بيوقوف بادشاهه پنهنجي نوڪرن کي سڏي چيو ته ”هن برهمڻ کي ماريو. اهي ظالم کيس ديوي جي مندر ۾ وٺي ويا.
هن جي اکين تي پٽيون ٻڌل هيون.
(پوءِ) ھٿ سان تلوار ڪڍيائين ۽ ھٿ سان جھليائين.
جڏهن باهه لڳڻ شروع ٿئي ٿي،
هن جي اکين اڳيان پٽيون ٻڌي ۽ هٿ ٻڌي، چمڪندڙ تلوار ڪڍي، جڏهن اهي تلوار سان ڌڪ هڻڻ وارا هئا، تڏهن برهمڻ کي ڪال (موت) ياد آيو.176.
جڏهن برهمڻ چت ۾ (پوڙهي ماڻهوءَ تي) غور ڪيو
پوءِ ڪال پورڪ آيو ۽ کيس درشن ڏنائين.