سڀني ديوتائن گڏجي سوچيو
سڀني ديوتائن گڏجي ھن جاري ڪيل تي غور ڪيو ۽ کير جي سمنڊ ڏانھن ھليا ويا.
(اتي وڃي) ”ڪال پرخ“ جي تسبيح ڪيائين.
اتي هنن ڪلهه، تباهي ڪندڙ رب جي واکاڻ ڪئي ۽ هيٺ ڏنل پيغام مليو.
دنيا ۾ جمدگاني نالي مني (دج) جو راڄ آهي.
ناس ڪندڙ رب فرمايو، ”يمادگني نالي هڪ بابا زمين تي رهي ٿو، جيڪو هميشه پنهنجي نيڪ عملن سان گناهن کي ناس ڪرڻ لاءِ اٿي کڙو ٿئي ٿو.
اي وشنو! تون سندس (گھر) وڃي اوتار ڪر
اي وشنو، پاڻ پنهنجي گهر ۾ ظاهر ٿيو ۽ هندستان جي دشمنن کي تباهه ڪر.
ڀجنگ پريت اسٽينزا
جمادگني برهمڻ (وشنو) جي گهر ۾ اوتار ٿيو.
سلام، اوتار جھڙي بابا يامادگني کي سلام، جنهن جي زال رينوڪا جي هٿان ڪهاڙيءَ جي ڪاريگر ۽ ڪهاڙيءَ جو ڄار (يعني پرشورام) پيدا ٿيو.
(لڳي ٿو ته) ڪال پاڻ ئي (هيءُ) روپ ڇٽيءَ کي مارڻ لاءِ اختيار ڪيو هو
هن پاڻ کي ڪشتري لاءِ موت جي روپ ۾ ظاھر ڪيو ۽ سهسرابادو نالي راجا کي ناس ڪري ڇڏيو.
مان ايترو مضبوط نه آهيان ته سڄي ڪهاڻي ٻڌايان.
مون وٽ ايتري عقل نه آهي جو سڄي ڪهاڻي بيان ڪريان، ان ڪري ان خوف کان ته ڪٿي اها وڏي ڳالهه نه ٿي وڃي، مان مختصر طور تي چوان ٿو:
اپر ڇتر بادشاهن جا وڏا وڏا هئا.
ڪشتري راجا غرور جي نشي ۾ لت پت هو ۽ انهن کي تباهه ڪرڻ لاءِ پرشورام پنهنجي هٿ ۾ ڪهاڙو کنيو هو.
(ان واقعي جو پس منظر هي هو ته) ڪاماڌينو گوءَ کي نندني نالي هڪ ڌيءَ هئي.
نندني، يامادگني جي ڌيءَ وانگر خواهش پوري ڪرڻ واري ڳئون ۽ ڪشتري سهسرباهو بابا کان پڇڻ ۾ ٿڪجي چڪي هئي.
(موقعو فائدو وٺندي) هن ڳئون کسي ورتي ۽ پرشورام جي پيءُ (جمادگاني) کي ماري ڇڏيو.
آخرڪار، هن ڳئون کي کسي ورتو ۽ يامادگني کي قتل ڪيو ۽ ان جو انتقام وٺڻ لاء، پرشورام سڀني ڪشتري بادشاهن کي تباهه ڪيو.
ائين ڪرڻ کان پوء، (جمادگني جي) زال (بان ڏانهن) وئي ۽ (پرشورام) کي مليو.
ننڍپڻ کان ئي پرشورام پنهنجي پيءُ جي قاتل جي سڃاڻپ جي باري ۾ هن جي ذهن ۾ ڪافي سواليه نشان هئا.
جڏهن پرشورام) بادشاهه سهسرباهو جو نالو پنهنجي ڪنن سان ٻڌو.
۽ جڏھن کيس خبر پئي ته اھو راجا صاحب سھسرباھو آھي، تڏھن ھو ھٿيارن سميت پنھنجي جاءِ ڏانھن ھليو ويو.
پرشورام بادشاهه کي چيو ته اي بادشاهه تو منهنجي پيءُ کي ڪيئن ماريو آهي؟
هاڻي مان توکي مارڻ لاءِ توسان جنگ ڪرڻ چاهيان ٿو
اي بيوقوف (بادشاهه)! تون ڇا لاءِ ويٺو آهين؟ هٿيارن جي سار سنڀال،
هن اهو به چيو ته اي بيوقوف، پنهنجا هٿيار رک، نه ته انهن کي ڇڏي، هن جڳهه تان ڀڄي وڃو.
پرشورام جون اهڙيون سخت ڳالهيون ٻڌي بادشاهه ڪاوڙ ۾ ڀرجي ويو
اهي ستم ظريفي ٻڌي بادشاهه ڪاوڙ ۾ اچي ويو ۽ پنهنجا هٿيار هٿن ۾ جهلي، شينهن وانگر اٿيو.
(بادشاهه) پڪو ارادو ڪيو ته (هاڻي) خونخوار برهمڻ کي جنگ جي ميدان ۾ قتل ڪيو وڃي.
هو عزم سان جنگ جي ميدان ۾ آيو، جنهن کي خبر پئي ته برهمڻ پرشورام ساڳئي ڏينهن ساڻس وڙهڻ جو خواهشمند هو.
بادشاھه جون ڳالھيون ٻڌي سڀ ويڙھ ھليا ويا.
بادشاھه جون ڪاوڙيل ڳالھيون ٻڌي، سندس ويڙھين سخت غصي ۾، پاڻ کي (پنھنجن ھٿيارن سان) سينگاريو.
(انهن) گدڙ، ساهتي، ترشول ۽ ڀورا هٿ ڪيا.
11. وڏيون وڏيون وڏيون ڇتيون ڍڪيل بادشاهن پنهنجي ترشول، ڌاڙن، ڌاڙن وغيره کي مضبوطيءَ سان پڪڙي جنگ ڪرڻ لاءِ اڳتي وڌيون.
ناريجي اسٽينزا
هٿ ۾ تلوار رکي،
پنهنجن هٿن ۾ تلوارون جهلي، زبردست ويڙهاڪن زور شور سان اڳتي وڌيا
چوندا هئا 'مارو' 'مارو'
انهن ”مار، مار“ چيو ۽ سندن تير رت پي رهيا هئا.
هٿيار کڻڻ (جسم تي ۽ هٿن ۾) هٿياربند،
هٿيار ڦٽا ڪري ۽ خنجر هٿ ۾ رکي، ويڙهاڪ وڏي ڪاوڙ ۾ اڳتي وڌيا.
(گهوڙن جا) چابڪ ٽٽڻ لڳا
گھوڙن جي چابڪ جي ڌمڪين سان ٽٽڻ جو آواز پيدا ٿيو ۽ (ڪمان مان) هزارين تير نڪري ويا.
راساوال اسٽينزا
(سڀ ويڙهاڪ) هڪ جاءِ تي گڏ ٿيا