هڪ ٻئي تي ڪرندڙ لاشون ڄڻ ته جنگ ۾ ويڙهاڪن پاران ٺاهيل جنت جي ڏاڪڻ وانگر آهن. 215.
چانڊئي وڏي ڪاوڙ سان سمھھ جي لشڪر سان ڪيترائي ڀيرا جنگ وڙهي چڪو آھي.
گدڙ، گدڙ ۽ گِدڙا مزدورن وانگر آهن ۽ گوشت ۽ رت جي مٽيءَ ۾ بيٺو رقاص خود شيو آهي.
لاشن تي لاشون ديوار بڻجي ويون آهن ۽ ٿلهو ۽ ميرو پلستر (ان ڀت تي) آهي.
(اها جنگ جو ميدان نه آهي) لڳي ٿو ته خوبصورت عمارتن جي اڏاوت ڪندڙ وشوڪرما هي شاندار تصوير ٺاهي آهي. 216.،
سويا،
آخرڪار ٻنهي جي وچ ۾ جنگ ئي ٿي، ان پاسي کان سمڀ ۽ هن پاسي کان چندي، پنهنجي طاقت کي قائم رکيو.
ٻنهي جي جسمن تي ڪيترائي زخم هئا، پر شيطان پنهنجي طاقت وڃائي ويٺو.
بي طاقت شيطان جا هٿ ٿڙڪن ٿا، جنهن لاءِ شاعر هن مقابلي جو تصور ڪيو آهي.
ائين لڳي رهيو هو ته اهي پنجن واهن جا ڪارا نانگ آهن، جيڪي ناپ جي طاقت سان بي خبريءَ ۾ لٽڪي رهيا آهن. 217.
جنگ جي ميدان ۾ ڏاڍا طاقتور چانڊئي بيزار ٿي ويا ۽ وڏي طاقت سان جنگ وڙهي.
ڏاڍي طاقتور چانڊئي، تلوار کڻي زور سان رڙ ڪري، سمھھ تي وار ڪيائين.
تلوار جي دھار تلوار جي دھار سان ٽڪرائجي وئي، جنھن مان ٽھڪندڙ آواز ۽ چنگھريون نڪرنديون ھيون.
لڳي رهيو هو ته ڀنڊن (مهيني) جي حق ۾، اتي چمڪ جي چمڪ آهي.218.،
سمڀ جي زخمن مان گهڻو رت وهي ويو، تنهن ڪري هو پنهنجي طاقت وڃائي ويٺو، ڪيئن ٿو لڳي؟
هن جي چهري جو جلال ۽ جسم جي طاقت ائين ختم ٿي وئي آهي جيئن چنڊ جي روشنيءَ ۾ پوري چنڊ کان نئين چنڊ تائين.
چانڊئي پنهنجي هٿ ۾ سمڀ کي کنيو، شاعر ان منظر جو مقابلو هن طرح ڪيو آهي:
ائين لڳي رهيو هو ته ڳئون جي ڌڻ کي بچائڻ لاءِ ڪرشن گوورڌن جبل کي مٿي کنيو هو.
DOHRA,
سمڀ هٿ مان ڪري زمين تي يا چانڊيو زمين تان آسمان ڏانهن اڏامي ويو.
سمڀ کي مارڻ لاءِ، چانڊئي وٽس آيو.220.
سويا،
اهڙي جنگ چانڊئي آسمان ۾ وڙهي هئي، جيتري اڳ ڪڏهن به نه ٿي هئي.
سج، چنڊ، تارا، اندرا ۽ ٻين سڀني ديوتائن اها جنگ ڏٺي.