هُن پنهنجو ترانو ڳنڍيو ۽ سونا هرڻ کڻي وڃڻ لاءِ روانو ٿيو، سيتا جي حفاظت لاءِ لڪشمن کي پوئتي ڇڏي ويو.
ڀوت ماريچ تيز رفتاريءَ سان ڀڄندي رام کي بي يقينيءَ ۾ وجهڻ جي ڪوشش ڪئي، پر آخرڪار هو ٿڪجي پيو ۽ رام کيس ماري وڌو.
پر مرڻ وقت هن رام جي آواز ۾ وڏي واڪي رڙ ڪئي، ”اي ڀاءُ، مون کي بچايو“.
سيتا جڏهن اهو خوفناڪ روئڻ ٻڌو، تڏهن هن زبردست لڪشمن کي ان طرف موڪليو.
جنهن وڃڻ کان اڳ اتي هڪ لڪير ڪڍيو ۽ پوءِ راڻا 354 ۾ آيو.
يوگي جو لباس پهريل ۽ روايتي دعائون ڪندي، راون سيتا جي ويجهو ويو،
جيئن ڪو ٺڳ ڪنهن مالدار ماڻهوءَ وٽ آيو ۽ چيائين،
اي ٻچا، هي لڪ پار ڪر ۽ مون کي ڪجهه خيرات ڏيو
۽ جڏهن راون سيتا کي ليڪ پار ڪندي ڏٺو ته هن کيس پڪڙي ورتو ۽ آسمان ڏانهن اڏامڻ لڳو.
باب جي پڄاڻيءَ جو عنوان آهي ”بچتر ناٽڪ“ ۾ راماوتار ۾ سيتا جو اغوا.
هاڻي سيتا جي ڳولا بابت وضاحت شروع ڪريو:
ٽوٽڪا اسٽينزا
سري رام (جڏهن) پنهنجي ذهن ۾ ڏٺو ته سيتا هرڻ بڻجي وئي آهي.
جڏهن رام پنهنجي ذهن ۾ سيتا جي اغوا جو تصور ڪيو، تڏهن هن پنهنجي ڪمان ۽ تير کي هٿ ۾ کنيو ۽ هڪ اڇي پٿر تي ويهي رهيو.
۽ سڀني چئن پاسن کان چڱي طرح ڏٺو.
هن هڪ دفعو وري چئني طرفن کي ڏٺو، پر نيٺ هو مايوس ٿي زمين تي ڪري پيو.
ننڍي ڀاءُ (لڇمن) کيس ڀاڪر ۾ وڌو
هن جي ننڍي ڀاءُ هن کي جهلي کيس اٿاريو ۽ منهن صاف ڪندي چيو:
تون بي صبر ڇو آهين، صبر ڪر،
�اي منهنجا رب! بي صبري نه ڪر، صبر ڪر. ان حقيقت تي غور ڪريو ته سيتا ڪيڏانهن وئي آهي.؟
(رام جي) اٿي بيٺو پر پوءِ زمين تي ڪري پيو (۽ ناپاڪ ٿي ويو).
رام اُٿيو پر وري اونڌو ٿي ويو ۽ ٿوري دير کان پوءِ وري هوش ۾ آيو.
سورت جي جسم ۾ اچڻ سان، رام اهڙي طرح جاڳيو
هو ڌرتيءَ تان ائين اُٿيو، جيئن جنگ جي ميدان ۾ ويڙهاڪ آهستي آهستي هوش ۾ اچي.
چوٿون پاسو زور زور سان شور ڪرڻ تي ٿڪجي پيو.
هو چئني پاسن کان گوڙ ڪندي ٿڪجي پيو ۽ پنهنجي ننڍي ڀاءُ سان گڏ وڏي اذيت ۾ به مبتلا ٿي ويو.
(رات گذرڻ کان پوءِ) پوءِ رام صبح جو اٿيو ۽ غسل ڪرڻ ويو.
صبح جو سوير غسل ڪرڻ لاءِ ويو ته ان جي تپش جي اثر سان پاڻيءَ ۾ موجود سڀئي جاندار سڙي رک ٿي ويا.
وييوگي (رام) ڏانهن ڏسندو هو،
جنهن طرف رام پنهنجي محبوبه کان جدا ٿيڻ جي حالت ۾ ڏٺو، جنهن طرف اسان سڀني گلن ۽ ميوان سان گڏوگڏ پالاس جا وڻ ۽ آسمان سندس نظر جي تپش سان سڙي ويا.
جنهن زمين کي سندن هٿ لڳندو هو،
هو جڏهن به پنهنجي هٿن سان ڌرتيءَ کي ڇهندو هو، ته سندس هٿ سان زمين ٽٽندي هئي.
جنهن زمين تي رام گهميو هو،
جنهن زمين تي رام آرام ڪيو، پلاس جا وڻ (اُن زمين تي) سڙي سڙي سڙي سڙي سڙي سڙي ويا.
(رام جي) لال اکين مان ڳوڙها وهي رهيا آهن
هن جي ڳوڙهن جو مسلسل وهڪرو اهڙيءَ ريت زمين تي ڪري پيو، جيئن پاڻيءَ جا ڦڙا ٿلهي تختي تي ڪري پيا.
رام جي جسم کي ڇهڻ سان، واءُ سڙي ويو
ٿڌو دماغ به سڙي ويو جڏهن هن جي جسم کي ڇهيو ۽ پنهنجي ٿڌ تي ضابطو رکي ۽ صبر کي ڇڏي پاڻيءَ جي تلاءَ ۾ ملي ويو.
(ڍنڍ ۾) ڪنول کي ان جاءِ تي نه رهڻ ڏيو،
اُتي به ڪنول جا پن بچي نه سگھيا ۽ پاڻي، گھاس، پنن وغيره جا جاندار سڀ سما ٿي ويا، رام جي جدائيءَ جي حالت ۾ گيتن سان سڙي رک ٿي ويا.
گھر ۾ (سيتا) ڳولڻ کان پوء، رام (ڇوڪرين ڏانھن) موٽي آيو.
هن پاسي رام سيتا جي ڳولا ۾ جنگل ۾ گهمي رهيا هئا، ته ٻئي طرف راڻا جٽايو کي گهيري رهيا هئا.
هاٿيءَ (جٽايو) رڻ کي ڇڏي ٻه فوٽ به پوئتي نه هٽيو.
363 پرن جي ڪٽڻ جي باوجود به مسلسل جٽايو پنهنجي سخت جنگ ۾ نه هارايو.
گيتا مالٽي اسٽينزا
راڻا جتايو کي مارڻ بعد سيتا کي کڻي ويو.
اهو پيغام جتايو طرفان ٻڌايو ويو، جڏهن رام آسمان ڏانهن ڏٺو.
جتوئي رام سان ملڻ تي پڪ ٿي ته راون سيتا کي اغوا ڪيو هو.