هن جنگ جو سامان سڀني ويڙهاڪن کي ڏنو.
هن پاڻ به پنهنجا هٿيار ۽ هٿيار ڦٽا ڪيا ۽ چيائين ته: ”آءٌ اڄ ڏينهن چانڊيي کي ماري ڇڏيندس.
سويا،
وڏي ڪاوڙ ۾، سمڀ ۽ نسمڀ ٻئي جنگ لاءِ اڳتي وڌيا، ڏهن طرفن کان صور وڄڻ لڳا.
اڳيان پيادل ويڙهاڪ هئا، وچ ۾ گھوڙن تي ويڙهاڪ ۽ سندن پويان رڌن قطارون قطارون ڪري بيٺا آهن.
نشئي هاٿين جي پالڪن تي، سهڻا ۽ اونچا جھنڊا اڏامي رهيا آهن.
لڳي ٿو ته اندرا سان جنگ ڪرڻ لاءِ زمين تان وڏا پرن وارا جبل اڏامي رهيا آهن.
DOHRA,
سمڀ ۽ نسمڀ پنهنجون فوجون گڏ ڪري جبل جو گهيرو ڪيو.
انهن جي جسمن تي انهن پنهنجا هٿيار مضبوط ڪيا آهن ۽ غضب ۾ اهي شينهن وانگر گوڙ ڪن ٿا.
سويا،
سُمبھ ۽ نِسُم ڀَتَ جا طاقتور ڀوت، غضب سان ڀريل، ميدان جنگ ۾ داخل ٿيا.
اُھي، جن جا لمس مزيدار ۽ بلند آھن، اُھي زمين تي پنھنجا تيز گھوڙا ھلائي رھيا آھن.
اُن وقت مٽي اُڀري، جنهن جا ذرڙا پير چمي رهيا آهن.
ائين ٿو لڳي ته اڻ ڏٺل جاءِ کي فتح ڪرڻ لاءِ، ذھن ذرن جي صورت ۾ ھٿن مان تيزيءَ جي سکيا وٺڻ آيو آھي. 177.
DOHRA,
چانڊئي ۽ ڪالي، ٻنهي ڪنن سان اها ڳالهه ٻڌي.
اهي سميرو جي چوٽيءَ تان هيٺ لهي آيا ۽ وڏو شور مچايو.
سويا،
طاقتور چانڊڪا کي پنهنجي طرف ايندي ڏسي، ڀوت راجا سمڀ کي ڏاڍو ڪاوڙ آيو.
هن هن کي هڪدم مارڻ چاهيو، تنهن ڪري هن تير کي ڪمان ۾ لڳايو ۽ ان کي ڇڪي ڇڏيو.
ڪالي جو چهرو ڏسي هن جي ذهن ۾ غلط فهمي پيدا ٿي وئي، ڪالي جو چهرو هن کي يما جو چهرو لڳي رهيو هو.
تڏهن به هن پنهنجا سڀ تير ڦاڙي ڇڏيا ۽ قيامت جي ڏينهن وانگر گجگوڙ ڪرڻ لڳو.
دشمنن جي ڪڪر جھڙي لشڪر ۾ داخل ٿي، چانڊئي پنھنجي ڪمان ۽ تير کي ھٿ ۾ کنيو.