گھڻن جا ھٿ وڍيا ويا، ڪيترائي ڦاٽل پيٽن سان زمين تي ڪري پيا، ۽ جيڪي تيرن سان سوراخ ٿيل ھئا، سي ميدان جنگ ۾ گھمندا رھيا.
1806ع ۾ ڪيترائي زخمي ڳاڙها ڪپڙا پهريل نظر آيا.
جڏهن ڪرشن ۽ بلرام پنهنجي هٿن ۾ تلوار ۽ تلوار کنيا، تڏهن ڪو سندس ڪمان کي ڇڪيندو ويو
ڪو ڍال، ترشول، گدا يا خنجر هٿ ۾ کڻي ويو
جراسند جي لشڪر ۾ ڇڪتاڻ ڇانيل هئي، ڇاڪاڻ ته زبردست ڪرشنا لشڪر کي مارڻ لاءِ اُتي ڀڄي پئي هئي.
1807ع ۾ فولاد ٻنهي طرفن کان فولاد سان ٽڪرائجي ويو ۽ جنگ جي خوفناڪيءَ سبب شيو جو مراقبو به خراب ٿي ويو.
تلوارن، ڌاڙن، خنجرن، ڪهاڙين وغيره سان خوفناڪ تباهي ٿي رهي هئي ۽ دشمن جي لشڪر کي ماريو پيو وڃي.
رت جو وهندڙ وهڪرو وهي رهيو هو، ان ۾ هاٿي، گهوڙا، رٿ، مٿو ۽ ٽنگون وهي رهيون هيون.
ڀوت، ويتالا ۽ ڀائر اڃ لڳي ويا ۽ يوگيني به اونڌو ٿي ڀڄي ويا.
شاعر رام چوي ٿو ته ان خوفناڪ لڙائي ۾ به شيو ۽ برهما پنهنجو توجهه ڇڏي خوفزده ٿي ويا.1808.
سويا
جڏهن شري ڪرشن ايتري بهادري ڏيکاري (پوءِ) دشمن جي فوج مان هڪ هيرو سڏايو.
جڏهن ڪرشن ايترو بهادريءَ جو مظاهرو ڪيو ته دشمن جي لشڪر مان هڪ ويڙهاڪ رڙ ڪري چيو، ”ڪرشن هڪ تمام طاقتور هيرو آهي ۽ جنگ ۾ هن کي ٿوري به شڪست نٿي ڏني وڃي.
”هاڻي جنگ جو ميدان ڇڏي ڀڄي وڃو، ڇو ته سڀ مري ويندا ۽ ڪو به نه بچندو
انهيءَ غلط فهميءَ ۾ نه وڃجو ته هو ڇوڪرو آهي، هي اهو ئي ڪرشن آهي، جنهن ڪنس کي پنهنجي وارن مان پڪڙي ڦٽو ڪيو هو.“ 1809.
اهڙيون ڳالهيون ٻڌي، هر ڪنهن جي ذهن ۾ شڪ پيدا ٿيو.
اهي ڳالهيون ٻڌي سڀني جي ذهنن ۾ شڪ پيدا ٿيو، بزدلن جنگ جي ميدان مان ڀڄڻ جو سوچيو، پر ويڙهاڪ بيزار ٿي ويا.
پنهنجا ڪمان، تير، تلوارون وغيره کڻي فخر سان (پنهنجي مخالفن سان) وڙهڻ لڳا.
ڪرشن پنهنجي هٿ ۾ تلوار ورتي، سڀني کي چيلينج ڪيو ۽ ٿام کي قتل ڪيو. 1810.
(جنگ ۾) جڏهن بحراني صورتحال پيدا ٿئي ٿي ته ڪيترائي جنگجو ڀڄي وڃن ٿا. (پوءِ) شري ڪرشن بلرام کي چيو، سنڀال ڪر.
هن آفت واري صورتحال ۾ ويڙهاڪن کي ڀڄندو ڏسي ڪرشن بلرام کي چيو ته ”تون هن صورتحال تي ضابطو آڻي ۽ پنهنجا سمورا هٿيار هٿ ڪري وٺ.
انهن تي جنون ۾ وڃو ۽ ان جي باري ۾ توهان جي دماغ ۾ به نه سوچيو.
”دشمن کي چيلينج ڪريو ۽ ان کي ماريو، مٿن بنا ڪنهن ہچکچاهيءَ سان حملو ڪريو ۽ جيڪي دشمن ڀڄي وڃن ٿا، تن کي ڦاسايو ۽ پڪڙيو، سواءِ کين مارڻ جي“ 1811.
(جڏهن) بلراما اهي لفظ شري ڪرشن جي وات مان ٻڌا
ڪرشن جي وات مان اهي لفظ ٻڌي، بلرام پنهنجو ٿلهو ۽ ماٺ کڻي دشمن جي لشڪر جو تعاقب ڪرڻ لاءِ ڊوڙيو.
ڊوڙندي دشمنن جي ويجهو پهچندي، بلرام انهن جا هٿ پنهنجي ڦڙي سان ٻڌي ڇڏيا
انهن مان ڪي وڙهندا مري ويا ۽ ڪي جيئرا قيد ٿي ويا.
ڪرشن جا ويڙهاڪ، تلوارون کڻي دشمن جي لشڪر جي پٺيان ڊوڙڻ لڳا
جيڪي وڙهندا هئا، سي ماريا ويندا هئا، ۽ جنهن به هٿيار ڦٽا ڪيا، تنهن کي آزاد ڪيو ويو
جن دشمنن جنگ ۾ ڪڏھن به پنھنجا قدم نه ھٽيا ھئا، تن کي بلرام جي طاقت اڳيان پوئتي موٽڻو پيو.
اهي بزدل ٿي ويا ۽ زمين تي بار بڻجي ويا، ڀڄي ويا ۽ تلوارون ۽ خنجر سندن هٿن مان نڪري ويا.
جنگ جي ميدان ۾ بيٺا ويڙهاڪ، ناراض ٿي ان جاءِ ڏانهن ڀڄي ويندا آهن.
جيڪي ويڙهاڪ جنگ جي ميدان ۾ بيٺا هئا، سي هاڻي ڪاوڙ ۾ اچي پنهنجا ٽڪڙا، تلوارون، ڌاڙا، ڪهاڙي وغيره کڻي اچي گڏ ٿيا ۽ محاذ ڏانهن ڊوڙڻ لڳا.
سڀيئي بي خوف ٿي ڪرشن کي فتح ڪرڻ لاءِ ڊوڙيا
جنت جي حاصلات لاءِ ٻنهي طرفن کان خوفناڪ جنگ لڳي. 1814.
پوءِ اُن طرف کان یادون ۽ اُن طرف کان دشمنن مخالفن سان مقابلو ڪيو
۽ هڪ ٻئي کي چيلينج ڪندي هڪ ٻئي کي ڌڪ هڻڻ شروع ڪيو
انهن مان ڪيترائي مري ويا ۽ زخمي ٿي پيا ۽ ڪيترائي زمين تي ڪريا ويا
1815ع ۾ اھڙو ته ظاھر ٿيو ته پہلوان گھڻو ڀنگ پيئندا ھئا.
ڪيبٽ
عظيم سورما مضبوطيءَ سان وڙهڻ ۾ مصروف آهن ۽ دشمن سان مقابلو ڪندي پنهنجا قدم پوئتي نه ٿا هڻن.
هو پنهنجين نيڻن، تلوارن، تيرن وغيره کي هٿن ۾ کڻي خوشيءَ سان وڙهندا رهيا آهن، بلڪل هوشيار ٿي رهيا آهن.
اهي سمسارا جي خوفناڪ سمنڊ کي پار ڪرڻ لاءِ شهيدن کي گلي لڳائي رهيا آهن
۽ سج جي دائري کي ڇهڻ کان پوءِ اهي آسمان ۾ بيهي رهيا آهن، جهڙيءَ طرح پير ڪنهن اونهي جاءِ تي اڳتي وڌندا آهن، ساڳيءَ طرح شاعر جي چوڻ مطابق، ويڙهاڪ اڳتي وڌي رهيا آهن. 1816.
سويا
اهڙي لڙائي ڏسي، ويڙهاڪ، ڪاوڙجي، دشمن ڏانهن ڏسندا آهن
اهي پنهنجن هٿن ۾ نيل، تير، ڪمان، تلوار، گدا، ترشول وغيره جهلي بي خوفيءَ سان ڌڪ هڻي رهيا آهن.
دشمن جي اڳيان به وڃي رهيا آهن ۽ پنهنجن جسمن تي پنهنجا وار به برداشت ڪري رهيا آهن