بيرم خان، بهادر خان،
بلند خان ۽ رستم خان وغيره
وڏا وڏا ڏاها آيا ۽ ڪاوڙ ۾ هليا ويا
وڏي لشڪر ساڻ کڻي وڃڻ. 203.
حسن خان، حسين خان،
محمد خان وڏي فوج سان گڏ،
شمس خان ۽ سمرو خان (بشمول)
هو ڏند ڪٿائي هليو ويو. 204.
(انهن) جيئن ئي اچي تير اڇلايا.
(انهن) مها ڪالا کي مارڻ چاهيو.
مها ڪال هلندي تيرن کي ڏٺو
۽ (انهن کي) هزارن ۾ ڪٽي ڇڏيندو ۽ زمين تي اڇلائي ڇڏيندو. 205.
مها ڪال ڏاڍو ناراض ٿيو ۽ بيشمار تير هنيا
هن (اهي تير) هڪ سؤ سؤ ('ست، ست') ڀڃي زمين تي اڇلايا.
هن (مها ڪال) پوءِ هڪ هڪ تير کي نشانو بڻايو
(جنهن سان) پٺاڻ زمين تي ڪري پيا. 206.
(هن) نهنگ خان کي ٻن حصن ۾ ورهايو
۽ جھرجھر خان به ڪافي تير ھلايا.
پوءِ بهار خان جنگ جي ميدان ۾ مارجي ويو
هزارين چرن ۽ سڌن کي ڏسي. 207.
نهر خان ۽ گرات خان کي قتل ڪيو
۽ بلند خان جو مٿو لاهي ڇڏيو.
شير خان لڪي (’ڪٽي‘) کان کٽي ويو.
۽ بيرم خان کي سندس وارن سان ماريو. 208.
پوءِ بهادر خان ناراض ٿي ويو ۽ ڪاوڙ ۾ اچي ويو
پوءِ هن ڪيترائي تير مارايا.
مها ڪالا ناراض ٿي ويا ۽ تير اڇلائي ڇڏيو.
(هن) سوچيو ته ڪيترو وقت وڙهندو، (آخر ۾) ڪري پيو. 209.
اهڙيءَ طرح پٺاڻ فوج کي قتل ڪيو.
پر مغل لشڪر ۾ اڃا ڪوبه خوف پيدا نه ٿيو.
هڪ ئي وار ۾ ڪيترائي هيروز مارجي ويا.
(هو اهڙي طرح مرندو هو) ڄڻ اندرا جبلن جي جهوليءَ کي ماري ڇڏيو هجي. 210.
بيرام بيگ مغل کي قتل ڪيو
۽ يوسف خان کي قتل ڪيو ويو.
طاهر بيگ جنگ جي ميدان ۾ (ڪجهه وقت تائين) رهيو.
پر پوءِ هو ٻن ڪلاڪن تائين وڙهڻ کان پوءِ ڪري پيو. 211.
پوءِ ناراض ٿي نورم بيگ کي قتل ڪيائين
۽ بعد ۾ عادل بيگ کي ساڙي ڇڏيو.
(اھڙيءَ طرح) ملڪي لشڪر ڊڄي ويو
۽ ڪو به هٿ ۾ هٿيار کڻي نه سگهيو. 212.
پٺاڻ ڀڄي ويا ۽ مغل به ڀڄي ويا.
(ان کان پوءِ) سيد ڏهن طرفن کان آيا.
(پوءِ) پٺاڻ غمگين موٽيا
۽ پوءِ ڪنارن سان ٽڪرائڻ لڳا. 213.
حسين خان جيئن ئي آيو ته وڙهندو رهيو
۽ حسن خان کي سامهون قتل ڪيو ويو.
پوءِ محمد خان جنگ ۾ مارجي ويو.
(اهڙي طرح ڏٺائين) ڄڻ ڪو پتنگ چراغ تي ڪري پيو. 214.