جڏهن مها ڪال ڪاوڙ سان ڀريل هئي
خوفناڪ جنگ وڙهي.
ويڙهاڪن کي ماري ڇڏيو
ساڳئي وقت سنگ ناد. 126.
ڪٿي ڪٿي ڀوت (مسان) رڙيون ڪري رهيا هئا.
ڪٿي ڀائرو (رودر) بيٺو ۽ روئي رهيو هو.
جوڳيون ۽ جنون خوش ٿي رهيا هئا.
ڀوت ۽ گدڙ (’شيوا‘) وڏائيءَ سان ڳالهائيندا هئا. 127.
(جنگ جي ميدان ۾) جھلار، جھانجھر، ڍول، مريدنگ،
پَٽي، نگري، مرج، مچانگ،
ڊورو، گودگودي، اپانگ،
شهنائي، بانسري، ترار وغيره وڄندا هئا. 128.
ڪٿي مرلي ته ڪٿي بانسري وڄائي رهي هئي.
ڪٿي ڪٿي اپانگ ۽ مريدنگا سينگاري رهيا هئا.
ڪٿي ڪٿي دونهي، ڍول ۽ شهنائي
اهي جنگ ڏسڻ کان پوءِ کيڏڻ لڳا. 129.
ميدان ۾ مرج، مڱڻهار ۽ ترار راند ڪري رهيا هئا.
ڪٿي ڪٿي ڀائرن جا ٽولا شور مچائي رهيا هئا.
هاٿي ۽ گهوڙا ( کڻندڙ ) نگري
۽ اُٺن تي ٻڌل گھنٽيون اڳتي ميدان ۾ وڄڻ لڳيون. 130.
ڪيترا مقتول سپاهي پناهه ۾ آيا هئا.
(ڪيترائي) وڏيون انگ اکر جنگ ۾ ڪري پيا.
جيتوڻيڪ اهي سامهون مرندا،
پر هٿن مان تلوارون نڪري رهيون هيون. 131.
جتي ڪالي ۽ ڀوت وڙهندا هئا،
اتي رت جو درياهه وهي رهيو هو.
جنهن ۾ مٿي تي وار ماس وانگر نظر آيا
۽ خون جو خوفناڪ وهڪرو وهي رهيو هو. 132.
جنهن ۾ ڪيترائي گهوڙا تيرن وانگر ڊوڙي رهيا هئا.
ڪو به هيرو بچي نه سگهيو.
رت ۾ لٽڪيل هٿيار ڏاڍا خوبصورت هئا.
(اھو ڏسڻ ۾ آيو) ڄڻ ھولي کيڏڻ کان پوءِ گھر موٽي رھيو ھو. 133.
جنگ جي ميدان ۾ هيروز جا ڪيترائي سر آهن
اهي پٿر وانگر نظر آيا.
گهوڙا ۽ گهوڙا اتي هلي رهيا هئا
۽ هاٿي وڏن جبلن وانگر برڪت وارا هئا. 134.
سندن آڱريون مڇين وانگر لڳي رهيون هيون
۽ هٿ نانگن وانگر ذهن کي وڪوڙي رهيا هئا.
ڪٿي ڪٿي مڇيون چمڪنديون هيون.
ڪٿي ڪٿي زخمن ۾ (رت) وهي رهيو هو. 135.
بھجنگ شعر:
جتي دشمن جا وڏا ويڙهاڪ گھيري ويا ۽ مارجي ويا،
اتي ڀوت ۽ ڀوت رقص ڪري رهيا هئا.
ڪٿي ڪٿي پوسٽمن، گدھ (’جھڪني‘) رڙيون ڪري رهيا هئا،
(ڪڏهن) وڏا آواز بلند آواز ۾ ٻڌڻ ۾ اچي رهيا هئا ۽ (ڪڏهن) گوڙ ٿي رهيو هو. 136.
لوهه جا دستانا ڪيڏانهن ويا
۽ زيور ڪٽيل آڱرين کي سينگاريو.
ڪٿي ڪٿي ڪٽ هيلمٽ ( پيشاني تي لوهه جا) لٽڪيل هئا.