انهيءَ واديءَ ۾ ڪيتريون ئي نديون وهنديون هيون.
چشما وهندا هئا جن مان ذهن کي خوشي ملندي هئي.
سندس عظيم شان بيان نٿو ڪري سگهجي.
ڏسڻ سان سندن حسن پيدا ٿيو. 9.
بادشاهه اتي پهچي ويو.
جنهن (جڳهه) جو حسن بيان نٿو ڪري سگهجي.
اتي (هن کي) وٺي وڃڻ سان هرڻ مري ويو.
جتي ديوتائن ۽ ديوتائن کي ڏسي رهيا هئا. 10.
ٻٽي
ديوتائن ۽ شيطانن جون ڌيئرون روزانو اهو ٻوٽو کائيندا هئا
۽ هن کي هميشه هڪ دوست وانگر پنهنجي دلين ۾ رکيو. 11.
چوويهه:
يڪشا ۽ گنڌار عورتون ڏاڍيون خوش ٿيون
اُن بَنَ جو خيال رکندا هئا (جڏهن اُن ۾ ويهندا هئا).
کيس عورتن ۽ نانگن جو شوق هوندو هو
۽ نچندڙن کي شمار نٿو ڪري سگهجي. 12.
ٻٽي
هن جو حسن به اهڙو هو، جو ڪو شاعر ڪهڙو بيان ڪري سگهي.
انهن کي ڏسندي ئي ڌيان رهجي وڃي ٿو ۽ پلڪ بند به نٿو ڪري سگهجي. 13.
چوويهه:
جڏهن راج ڪنور هنن کي ڏٺو
سو منهنجي ذهن ۾ ڏاڍي حيرت ٿي.
مون دل ئي دل ۾ هنن ڏانهن ڏٺو،
ائين لڳندو آهي ڄڻ چيري چنڊ سان ڳنڍيل هجي. 14.
ٻٽي
ان راجا جو روپ ڏسي اهي عورتون حيران ٿي ويون
۽ محبوب جي اکين کي ڏسي، سڀئي لال ٿي ويا. 15.
چوويهه:
اُن محبوب کي ڏسي، سڀئي ڇرڪ نڪري ويا
جيئن موتي ۽ هيرن جا هار.
(هن) ڪجهه چوڻ چاهيو، پر شرمائي رهي هئي.
اڃا اهي ڪنور جي ويجهو اچي رهيا هئا. 16.
محبوب کان عقل قربان
۽ زيور، هٿيار ۽ ريشمي دوپٽا ڏنائين.
ڪو گل ۽ پان کڻي اچي رهيو هو
۽ هوءَ مختلف گيت ڳائي رهي هئي. 17.
ٻٽي
سڀ عورتون بادشاهه جي وڏي شان کي ڏسي حيران ٿي ويون.
سڀ زيور، ڪپڙا ۽ ريشمي دوپٽا ڀڄي ويا. 18.
ڄڻ هرڻ پنهنجي ڪنن سان آواز ٻڌي رهيو هجي،
اهڙيءَ طرح، سڀ عورتون برهون جي تير سان پکڙجي ويون. 19.
راجا جي حسن کي ڏسي، سڀ ديوتا ۽ شيطاني عورتون دلچسپي وٺڻ لڳيون.
ڪنارن، يڪشا ۽ ناگان جون ڌيئرون، سڀ عورتون عاشق ٿي ويون. 20.
چوويهه:
سڀ عورتون ائين ئي سوچينديون هيون
۽ اهي بادشاهه ڏانهن نهاري رهيا هئا.
ڪنهن به صورت ۾ اسان ان کي اڄ استعمال ڪنداسين
ٻي صورت ۾ اهي هن جاء تي مري ويندا. 21.